Vísir - 08.10.1954, Blaðsíða 10

VÍSIR
Föstudaginn 8. óktóber 1954»
peningi af því, sem ,.minn lávarður" lét mig fá, svo það er loku
fyrir það skotið, að hann geti sagt frá.
Þótt dimmt væri orðið sáum við, að John breytti svip.
— Nú skil eg þig, Roger. Þú átt við það, að hinn nýi kastala-
stjóri kunni ef til vill að hafa einhverjar skipanir frá Hennar
Hátign, di'ottningunni viðvíkjandi Courtenay og mér.
— Einmitt! Þar hittirðu naglann á höfuðið bróðir sæll!
— Jesús Kristur hjálpi mér!
— Amen, sagði Roger. — En vegna þess að sólsett er orðið,
hefirðu tíma tií að biðja fyrir þér ofurlítið lengur. Hann lækk-
aði róminn og hvíslaði ákafur. — Hélztu virkilega, að eg mundi
sitja með hendur í skauti og horfa á þig drepinn. Hélztu virki-
lega, að eg hafi alltaf verið áhugalaus um örlög þín? Frá því
konungurinn dó, hefi eg stöðugt verið að undirbúa áform mitt
og nú er allt tilbúið. Svo er guði fyrir að þakka. Og eg kom í
dag til þess að gera tilraunina. Við verðum að flýta okkur áður
en þeir loka ytra hliðinu. Hann snaraði sér úr frakkanum,
þreifaði ofan í töskuna, sem hékk við belti hans og tók eitthvað
upp úr töskuni. — Þetta er hárkolla og skegg búið til úr mínu
eigin hári. Þetta gerði herra Hendrick. rakarinn minn. Hérna
er vax til að líma skeggið við andlitið. Eg er ekki að gera að
gamni mínu. Þetta mundi ekki takast um hábjartan daginn, en í
rökkrinu ætti það að heppnast, þegar aðeins er lýst upp með
blysum. Þú ferð í fötin mín. og nú er einmitt allt í uppnámi í
garðinum í sambandi við kastalastjóraskiptin. Verðirnir munu
ekki sköða þig nákvæmlega. Þú styður þig við öxl herra Tho-
mas og verður hnugginn á svip. Þeir munu halda, að það sé eg
og að eg sé að harma örlög bróður míns. Eg hefi hesta á tak-
teinum hérna fyrir utan og fylgdarmaður minn, Mark, mun
fylgja þér til Cornwall. Nýir hestar verða líka til staðar, þar
sem þú þarft að hafa hestaskipti og þannig geturðu komizt til
Penzanko, en þar bíður þín léttiskúta. Með henni skaltu fara til
Frakklands og bíða þar þangað til minn lávai'ður. Otterbridge,
getur fengið drottninguna til að skrifa undir náðunarbeiðni þína.
Hann var kominn úr kyrtlinum og var að bisa við að ;ná af sér
stígvélunum. — Við erum svipaðir á stærð, þó að þú sért ofur-
Jítið gildari en eg. Eg hafði það í huga, þegar eg lét herra Os-
borne mæla mig, en í því botnaði hann ekkei't, karlauminginn,
sem ekki var heldur von. Munið eftir því, Thomas, að þér verð-
ið að taka sverð mitt hjá verðinum, en John hallar sér upp að
veggnum á meðan, þar sém skugga ber á. Mundu það, John, þar
sem skugga ber á. Otterbridge hafði rangt fyrir sér, þegar hann
bað mig að gæta mín fyrir skáldum, því að það er minn ágæti
vinur, Sir Thomas Wyatt, sem sér um, að hestarnir verði hafðir
til taks, þar sem þú þarft að hafa hestaskipti. Svona, flýttur þér
nú og hafðu fataskipti.
Venner gamli varð fyrri til að átta sig. — Já, eg skal minnast
þess, að taka sverðið hjá verðinum. Flýtið yður að hafa fata-
skipti, John, flýtið yður. Ambrose mun koma bráðlega með
kvöldverðinn, en eg skal senda hann burtu aftur. Lofið mér að
hjálpa ýður, ■dréiigúr'mimi,’'þótt skjálfhentur sé eg nú orðinn.
Það var órðið hærri því aldimmt í öryggisklefanum. Rödd
Johnj heyrðist í myrkrinu, skjálfandi, en ákveðin.
— En hvað verður um þig, Roger?
— Mig? Eg mun kvarta undan vistinni hér og heimta að fá
að tala við kastalastjórann. Fljótur nú! Eg er kominn úr öllum
fötunum. Settu nú á þig raunasvip og farðu að festa á þig skeggið.
— Og hversu lengi heldurðu, að þú fáir að halda höfðinu,
eftir að eg ér kominn út úr kastalanum?
— Ætlai'ðu þá að sætta þig við þessa stjórn?
— Nei.
Roger varð þögull, en Thomas fór að kjökra og skalf eins o|f
lauf í vindi.
— Farðu í fötin aftur, Roger. Þrír myndu þurfa að fara út,
þar sem tveir komu inn og það lætur sig ekki gera á þessum
stað. Haldið þið, að eg hafi ekki hugsað um leiðir til undan-
komu í þessi átta ár. Margir hafa verið hnepptir í fangelsi hér
síðustu fimm aldirnar og fáir hafa sloppið héðan. Það er varð-
maður við dyrnar hjá mér, dyravörður við dyrnar hjá kastala-
stjóranum, verðir við Blóðturninn, verðir við Markorðsturn-
inn, verðir við Miðturninn, verðir við Ljónaturninn og við
virkishliðið. Við verðum að fara þrír fram hjá þeim öllum. Nei,
eg er hættur að hugsa um flótta. Það er tilgangslaust.
— John!
— Þrír eða enginn. Þér er óhætt að fara í fötin aftur upp á
það.
Það var hljótt í rökum, dimmum klefanum.
— Réttið mér vínkönnuna, Thomas. Nei, annars, það er bezt
að láta það vera. Einhvern veginn hef eg það á vitundinni, að
þessi nýi kastalastjóri hafi örlög mín í hendi sér. Þetta er vel
meint, bróðir, en við erúm í Öryggisklefanum, og úr honum
hefur enginh sloppið. Jafnvel þótt við hefðum farið tveir út,
hefðu þeir lýst framan í okkur. Við skulum ekki harma það,
Roger. Thomas! Geturðu beðið einnar bænar. Við höfum ekki
langan tíma til stefnu.
Lykli var stungið í skrána og Ijós frá blysum flóði inn. Varð-
maður stóð í dyrunum og hneigði sig. Andlitið var eins og
steingert. Bak við hann stóðu menn með atgeira og einkennis-
stafi drottningarinnar á kyrtlinum.
— Kastalastjórinn vill fá að tala við jarlinn af Bristol.
— Roger stóð eins og afturganga á nærklæðunum. Herra
Thomas hóf upp rödd sína í bæn um leið og varðmennirnir
fylktu sér umhverfis jarlinn. ,,Faðir voru, þú sem ert á himn-
um.“ Niðri í ganginum bættust við fleiri hermenn og hers-
ingin nam staðar fyrir framan harðlæstar dyr. Bak við dyrnar
heyrði John Courtenay frænda sinn hlæja háum hlátri. Hurð
var skellt aftur og hláturinn þagnaði. — Kastalastjórinn vill
fá að tala við yður strax, herra jarl, John stóð fyrir framan borð
og lágvaxinn maður, sólbrendur i framan, rétti honum blað. —
Herra jarl, sagði hann. — Samkvæmt skipun drottningarinnar
eruð þér frjáls maður.
II. kafli.
Ambrose, þjónn jarlsins af Bristol, skaraði í glæðui'nar á
eldstæðinu þangað til kviknáði í brenninu, sem hann hafði lagt
á kolaglóðina og smálogar tóku að dansa. Hann seildist eftir
trékubb og formælti sinni slæmu sjón, þegar hann rak kubb-
inn í hringgrindina. Þegar hann heyrði ekkert hljóð frá rúm-
inu sem ársalurinn var vel dreginn fyrir til verndar gigtarpest
og kvefi,' sem -allir- læknar segja að næturloftið sé þrungið,
skaraði hapn hraustlega í eldinum og horfði á fyrstu geisla
morg-unsólarinnaýf-sem dönsuðu á glugganum. Þetta var enginn
smáljóri heldur stór gluggi með mörgum rúðum og inn um hann
komst meiri birta frá morgunsólinni. en inn um glugga öryggis-
klefans frá hádegissólinni. Vagni var ekið með miklu skrölti
upp Efra Thamesstræti. Vagnstjórinn hottaði án afláts á hest-
inn, en glaðleg rödd hrópaði: „Lifandi krabbar. Lifandi krabb-
ar! Hver vill kaupa lifandi krabba?“ Það skíðlogaði í arninum
og Amb.rose náði í annan', brennikubb, en ákvað svo að kasta-
honum ekki í logann. Það var. nægilegur eldur á arninum til
að bægja burt næturkuldanum. Það.var óþarfi að gera of heitt
í hprberginu, því a’ð’þáð vár hásumar og þá líætti mönnum til
að svitna. Hann fullvissaði.sig um, að krukka með .öli, .srnurt
Á kvðMvðkunni.
Gutzon Borglum. mynd-
höggvarinn. sem hjó hið risa-
varna minnismerki á berg-
vegg í Suður-Dakota, var einu
sinni að þvi spurður hvort hann *
væri ánægður með þetta verk
sitt. „Nei, ekki enn,“ svaraði
hann. „Nefið á Washington for-
seta er líkléga þrem sentimetr-
um of langt. En þegar veðrin
eru búin að leika um það ög
fága það svo sem tíu þúsund áiy
verður það búið að fá rétta
lengd.“
•
Skólatelpa í Danmörku fókk
að bjóða bekkjarsystkinum
sínum heim. Þurftu þá gestirn-
ir vitanlega að skrifa í Poesi-
bók telpunnar og þar las móðir
hennar þetta síðast: „Hver hef-
ir gefið þér lífið og flutt þig úr
myrkrinu til ljóssins? Hver-
þrælar fyrir þig frá morgni til
kvölds? — Þín elskandi og
trygga skólasystir Eva Hansen.“
•
Blaðamaður talaði nýlega
við Ernest Hemingway og sagðt
að gefnu tilefni: „Þér segizt
verða framvegis að lifa af því
sem bækur yðar gefa af sér. Eis
ef þær seljast ekki?“
Þá svaraði Hemingway hik-
laust: „Þá ætla eg að temja
birni. Eg hefi alltaf elskað
bjarndýr,“
•
Hans Alberts keypti sér nýja
skó í Boston og bað afgreiðslu-
stúlkuna að láta senda þá til
sín á tiltekið gistihús. „Gleym-
ið nú ekki heimilsfanginu,“
sagði hann er hann fór út.
Þegar Albers kom heim á gisti-
húsið voru skórnir komnir og
með þeim fylgdi miði með nafní
og heimilsfangi afgreiðslu-
stúlkunnar.
•
Lítið hirðleikhús frá 18. ölá
er til í smábæ. Við sætin stend-
ur þessi athugasamd: Til þæg-
inda fyrir áhorfendur er svo
fyrir skipað að fyrsta röð liggi
á gólfinu. Næsta röð liggi á
hnjánum, 3. röð sitji og 4. röð
standi. Bannað er að hlæja
þegar sorgarleikir eru sýndir.
MAGNÚS THORLACIUS
hæstaréttarlögm að,ur.
Málflu tningssltrif stof a
Áðalstræti 9. -4 Síini 1875.
Maður stökk fimlega niður úr
felustað sínum, lyfti byssunni og
ávarpaði Tarzan.
,.Ég
svaraði Tarzan þegar í stað.
„Svo þ úert einn af glæpamöm
„Hvað er þér eiginlega'á höndum“
spurði hann gætilega.
um Lazars“ hreitti hann út úr sér
um leið og hann miðaði byssunni á
hann. ....... i