Vísir - 17.11.1954, Blaðsíða 6

VfSIR
Miðvikudaginn 17. nóvember 1954,-
D A G B L A Ð
Ritstjóri: Hersteinn Pálsson.
Auglýsingastjóri: Kristján Jónsson.
Skriístofur: Ingóifsstræti 3.
Útgefandi: BLAÐAÚTGÁFAN VtSIR H.F.
Lausasala 1 króna.
Félagsprentsmiðjan h.í.
Þefr íjsía líka starfsð.
Ingumi Guðbrandsdóttir,
Ungur að árum kom ég í
Mosfellssveitina. Það var vorið
1912. Það vor hafði eg lokið
kennaraprófi og gerðist þar
kennari um stundarsakir.
í sveitinni vár mikið mann-
val. Þar sat bændalýður, sem
prýddi sinn bekk og geroi garð
sinn frægan, enda þótt búsæld
væri þar ekki frá hendi náttúr-
unnar. Bújörðunum varð að
duga vel, svo þær gæfu brauð.
Meðal hins glæsilega bænda-
lýðs, sem að þá prýddi sveitina
má af handahófi nefna: Hjónin
á Blikastöðum, Kristínu Jósa-
um þeirra, þá tóku þau sam-
Bergmáli hcfur borizl bréf, er
stillt á móti og unriu á, svo ræðir um mjög alvarlegt mál. —
ávallt óx' hagsæld þeirra.
Heimilisrisna 1 Reykjahvoli,
í búskapartíð Ingunnar og
Helga, var með sérstökum á-
gætum. Þar undu sér háir og
lágir. Húsbóndinn ræðinn, víð-
lesinn og fjölfróður, en hús-
Bergmál leggur ekkert til mál-
anna sjálft, enda talar bréfið
s.jálft skýru máli. Bréí'ið er ritað
15. rióvember þ. á. og er á þessa
leið: „Kæra Bergmál. Mig langar
innilega til að koma á framfæri
við þig alvarlegu máli, sem varðar
rekstur ríkisspítalans. Mér skilst
móðirin þýfileg í viðmóti og að liann sé eina sjúkrahúsið, sem
rík að rausn, sem bar fram taki ATið slösuðum mönnum eða
föngin í báðum höndum.
mönnum með aðkallandi sjúk
I ■ Ingunn í Reykjahvoli, en svo dóma, sem krefjast aðgerða þeg-
ýar hún vanalegast nefnd, vildi ar í stað.
!Íétta öðrum byrðarnar, enda 1
Var hún búin flestum þeim dáð- Kaldar viðtökur.
T^yrir nokkru var tekin um það ákvörðun, að þrír opinberir fatsdóttur, alþingismanns a -
aðilar, Reykjavíkurbær, félagsmálaráðuneytið og trygg- Holtastöðum og Magnús Þor-
ingastofnun ríkisins, mundu láta fram fara rannsókn á því, að láksson frá Vesturhópshólum;
hve miklu leyti væri hægt að láta fatlað fólk, menn,. sem hjónin í Miðdal, Valgerði Jóns-
ganga ekki heilir til skógar af einhverjum ástæðum, fá starf dóttur og Einar Guðmundsson;
við sitt hæfi. Mun nú vera unnið að athugun á þessu, og verður ^ hjónin í Laxnesi, Sigríði Hall-
því starfi vonandi hraðað, og ekki látið staðar numið, þegar dórsdóttur og Guðjón Helga-
henni verður lokið, heldur það framkvæmt, sem hægt er.
Víða úti um lönd rannu vera til stofnanir eða fyrirtæki,
sem nýta það vinnuafl, sem fatlaðir menn hafa, þótt þeir sé
ekki samkeppnisfærir við þá, sem eru að öllu leyti hraustir
og fullfrískir. Með því móti eru sköpuð verðmæti, sem ella mundu
ekki verða til, en þó er það enn mikilvægara, að hinum fötl-
uðu er gert ljóst, að þeir eru ekki alger baggi á vandamönn-
um og þjóðfélagi. Þetta eykur lífshamingju þeirra, og það
verður ekki meíið fil fjár.
Ekki þarf að efast um það, að hægt muni að finna verkefni
fyrír flest það fólk, sem hér er um að ræða, og menn hafa
fyrir augunum sannanir þess, hverju menn fá á orkað, enda á bújörðum sínum, því honum
þótt þeir hafi ekki fulla starfsorku. Má í því sambandi benda hæfðu ekki moldarkofar.
ipm, sem eina konu má prýða.
Hún rétti þeim veiku hjálpar-
hönd og hún var hollvættur í
öllum .sínum ráðum, ef til
hennar var leitað.
Það var mikil gæfa fyrir
J gær fékk ininn elskulegi
stjúpfaðir slag á vinnustað kluklc
an rúmlega sjö að kvöldi. Það var
sainstundis farið með Iiann í
Landsspítalárin, þar sem hann
var skoðaður af kandidat, að mér
skilst. Síðan, þ. e. eftir skoðun-
Helga í Reykjahvoli, að fá jafn ina pantaði sjúkraliúsið sjúkra-
ágætan förunaut sem kona bíl og sendi manninn heim, al-
hans, Ingunn, var. Þess sáust gerleg'a meðvitundarlausan og ó-
ið með stjúpföður minn liringdi
. .. ^ . ég upp eftir í spítalann og ætl-
sem ollu; skop honum T . , , . v
aði að spyrja þann, sem skoðað
Iiafði hann.livað við ættum að
son; hjónin í Grafarholti,
Knstrunu Eyjolfsdottur ý>g|glögg mgrki. Hún var manns sjálfbjarga. Þegar síðan var kom-
síns hægri hönd og höfuðgull,
í einu
glæsilegt heimili; setti hann
gifturTaTði |sólarmegin 1 lífinu og hóf hann gera og hvað amaði að’'stjúp-
og heimili þeirra til þess ágæta föður mínum.
gengis sem raun bar vitni um. J
Ingunni í Reykjahvoli var 1 Kuidaleg svör.
það ljóst, að dyggð og staðfesta
heimilisins er meginstoð þjóð-
félagsins. Hún vissi að grunn
Björn Bjarnason, hreppstjóra
hjónin á Úlfarsfelli, Guðbjörgu
Guðmundsdóttur og Skúla
Guðmundsson; Sigurð Oddsson
í Gufunesi, sem
verið Valgerði Þorgrímsdóttur,
en hún var þá látin og bjó
Sigurður þá sem ekkill, en bú-
mikill. Hann byggði íbúðarhús
Allt þetta fólk bar á sér að-
alsmerki mannsins í orðsins
á vinnuheinjili Sambands íslenzkra berklasjúklinga að Reykja-
lundi. Þar dveljast menn, sem hafa ekki fulla starfsorku og
geta þess vegna ekki keppt á vinnumarkaðinum eins og þeir, bezta skilningi; var gjörfulegt
sem sjúkdómar hafa ekki hrjáð, og þessir menn starfa hluta I fólk, gáfum gætt, víðsýnt og
úr degi, hver eftir getu sinni. Framleiðsluvarningurinn, sem' vel menntað eftir aðstæðum,
þaðan kemur, nægir til að standa undir kostnaði við heimilið — háttprútt, duglegt og árrisult.
m. ö. o. fólkið vinnur fyrr sér, enda þótt það gæti það senni- j j pe kiahvoli biusjeu bá til-
lega ekki undir Öðrum kringumstæðum. | tölulÍ ung ^ón Voru það
Að Reykjalundi hefur árangurinn orðið tvíþættur — annar, jngurm Guðbrandsdóttir og
sem kemur fram fyrst og fremst út á við með framleiðslu jjel-gi Finnbogason. Við fyrstu
nauðsynlegs varnings, hinn mestmegnis inn á við, sem lýsir sýn virtust þau ekki iburðar-
sér í þvi, að vistmenn eru sælli og ánægðari með hlutskipti mikij en vjg kynnirgu urðu
sitt en þeir mundu vera, ef vinnuheimilið væri ekki til. Hin þau sjþr og gjæsileg. Eg kynnt-
sama mun reyndn verða, ef ráðizt verður í að koma upp vinnu- ist þessum hjónum og verð að
stað fyrir fatlað fólk, eins og væntanlega er ætlunin. Það er því Segja, að þótt þau klæddust
ástæða til að vinna kappsamlega að lausn þessa máls, og al- ekki konungsskrúða, þá bjuggu
menningur mun varla siá eftir fé, sem verður varið til þeirrar í þeim konunglegar sáiir, sern lj,ar
Eg býst við, að það hafi ver-
ið lijúkrunarkona, sem svaraði.
Hún sagðist ekki geta fundið
hús og heimilis þurfti að vanda kandidatinn. Þá spyr ég hverriíg
og hún hlóð hann, ásamt manni standi á því, að maðurinn sé
sínum, svo vel, að hann stóð sendnr einn heim til sín, jafn
stöðugur um hálfrar aldar illa á sig kominn og hánn var-
Svar lijiikrunarkonunnar
skeið. Ingunn vissi að framtið . , ■ , , • , *
, . , þessa leið: „Skiljið þer ekki það,
þjoðannnar, mal hennar og ..
’ & að ekki er hægt að setja mann-
menning öll, býr einmitt í
manninum og frúnni. Því vildi
inn á gang'inn, því ekkert pláss
er til.“ Og svarið var i mjög ön-
hún hvergi bregðast skyldu uguni tón. Eg kvaddi og þakkaði
fyrir liðlegheitin.
Reykjahvoli var Iíáðþro{a heimafólk.
Við stóðum alveg ráðþrota með
manninn deyjandi. Að lokum
lenzkrar sveitamenningar, ofar komú tveir íæknar. seiii brugðu
allri meðalmennsku. Hún hafði fljótt við og voru sjúklingnum og
þann meðfædda höfðingjabrag, beimafólki kunnugir. Fengu þeir
að hún gat borið kórónu. Hún manninum komið fyrir á Landa-
sinni.
Ingunn í
engin hversdags manneskja.
Hún stóð á mikilli sólarhæð ís-
þetta mannsbragð sem
koti og þar dó hann klukkan tæpt
framkvæmdar. Það hefur sannazt svo oft og Öyggjandi, að al- glæsti þau, svo maður dáðist að. I allra mest rfður á, en engin orð cllelu ,ura kvök|ið sama dag. Nú.
menningur i þessu landi vill mikið í .sölurnar leggja fyrir AJlt þéirra. líf vaneiri ósvikin ! fá jýst eða útmálað eins og
menrungar- og mannúðarmál, a£• ekki er hætta á öðru en að fyrirmynd, sem allir' gátu lært vera þer ,
spyr ég: Hver ber ábyrgðina á
slikri framkonni?
Nú er Ingunn í Reykjahvoli Verkstjóri spítalans.
dáin: Með henni er til jarðar
hann mundi leggja því lið eftir mætti. Virðist þvi allt undir af. Engum hjónum hefi eg
þvi komið, að forustan bregðist ekki i þessu máli, og Vísir kynnst, sem hafa verið einlæg
getur fullyrt, að fatlaðir menn bíða þess með óþreyju að hafizt ari vinir og félagar, en Reykja- eengin heilsteypt, glæsileg og
verði handa. hvolshjónin, Ingumi og Helgi, fágæt húsfreyja’ sem lengi
j nema, ef vera kynni hjónin, verður minnst.
Steinunn Thorarensen og síra
P. Jak.
um svor.
j Magnús Helgason, skólameist-
Sjéður..
Framli. af' 12, síðu.
Þessi látrii maður var þar að
auki einn af aðalsmiðum Lands-
spítalans og verkstjóri við bygg-
ingu Fæðingardeildar hans, og
hefði mér ekki fundizt neriiá
s.iálfsagt, að hann licfði fengið
nábjargirnar lijá þessari stofn-
un, sem liann vann svo vel að,
It. K.“ — Svo nlörg Cru þau orð,
Vajiitariléga gefa forráðamenn
ari Kennaraskólans, og er þá ,
langt til jafnað, enda hygg eg
■JAað fór svo sem við var að búast, að kommúnistum muridi að dauðlegt fólk vegi þeim ekki
ekki verða greitt um svör við ræðu þeirri, sem Gunnar framar í allri háttprýði og fyr.T fjúis til, og þar sejn því yrði Landsspitálaris síriar skýringar
Gunnarsson skáld flutti á fundi Heiniöallar á sunnudaginn. jnnonnsku þptt vítt væri leitað, búin sömu kjör og þeim ung- :i 1>V1 bvers vegria þannig var að
Fundurinn .var opinn öllum, og sáu menn kommúnista meðal Það er skemmst frá aff segja, lingum, sem eiga foreldra.
t'arið, e.n sé að öllu leyti rétt með
áheyrenda, -þótt þeir treystust ekld til að starída upp og svara' að Reykjahvolshjónin voru eitt Þannig’ yrði reynt að bæta fari®’ er framkoman mi°g vi,a*
hinum þungu ásökunum Gunnars. Þeir kusu heldur að senda j orðsins dýpsta skilningi og börnunum það, sem þau hafa vel'ð- — kr- ____________________________________
honum tóninn í gær, en svarið er þó ekkí við því, sem- Gunnar það méð mikilli sæmd. misst
sagði, heldur dylgjur um nazistavináttu og annað þess hátt'ar. | Þau voru. samvaxnir hlynir,
þetta verður að ltoma og það
Hjá okkur eru til lög, sem cr a. m. k. vettvangur og til-
Kommúnistar ættu aS gæta sín á því, að tala • mikið' um sem stóðu á djúpri og heil- mæla svo fyrir, að ekki riieg) gangur hins nýstofnaða sjóðsl
vinferigi við nazista því að í þeim efnum enu þeir fles.tum brigðri rót íslenzkrai- sveita- fóðra kýr illa. En við yitum Stjórn sjóðsins skipa: Biskup
sekari. Þeir ætfu að vita, að menn eru ekki búnir að.-gleyma m#nniiigar. Iijgúnn og Helgi fjölda dæma þess, að; stupdum íslands, hr. Ásmundur. Guð-
því, þegar Stalín bóndi fágnaði komu Ribbentrops, annars Voru $vo samofinj að: ógornirig- , er farið með. ,börn, og þá eink- tnuijdsson, frú Gu'ðrún Jósefs-
helzta manns nazista í ágústmánuði 1939, þegar þeir sömdu ur er að minnast annars nema um munaðarleysingja, verr en dóttir og Þorkell Kristjánsson,
um að fremja í bróðerni einn mesta glæp, sem mannkynssagan hins sé samhliða getið. með dýr. Þess vegna er mjög . banraverndarfulltrúi.
kann frá að greina. Þá voru birtar myndir af Stalín og Ribben- | Ung var Ingunn manni sín- áríðandi, að eftirlit með um- Sjóðurinn hefir gefið út
trop um heim allan, þar sem þeir brostu hvor framan í annan um gefin. Hún var honum komulausum börnum sé nægj- minnigarspjöld, sem fást í
af fögnuðd yfir hinum mikla og góða árangri, sem þeir höf-ðu samhent, um hálfrar aldar anlegt og auk þess strangt. Bókabúð Braga Brynjólfssonar,
náð. Þá þótti kommúnistum eðlilegt, að þeir og nazistar væru! skeið, eins og segullinn er stál- Oft má og rekja allskonar Hafnarstræti, Verzlun Bj.örns
vinir, því að þeir voru svo líkir um margt. Og hér úti á ís-; inu. Um allt voru þau eitt. — slæmar hneigðir hjá unglingum Jónssonar, Vesturgötu 28, hjá
landi var sagt, að menn væru í landráðavinnu, ef þeir unnu Samtaka sáu þau um allt sitt. til kaldranalegrar framkomu Guðrúnu Jósefsdóttur, Njálsg.
fyrir Breta, sem voru þá í striði við nazista og engir vinir, Samtaka vissu þau um allt, 0g ónærgætn fullorðna fólks- 33 B og á skrifstofu Barna-
kommúnista fyrir svik þerra. j sem að gengi þeirra laut. Þau ins, sem oft á tíðum vekur verndarnefndar í Reykjavík.
Kommúnstar ættu að varast hinn hála í.s, sem heir hafa ! bútuðu, teygðu og hnituðu slæmar og þrjózkar. hugsanir Ennfremur verður tekið á móti
hrakizt út á eymd sinni og vésaldómi vegna beirrar hirtingar, er hvert ár, og, ef einhver árstíð hjá börnunum og dregur þau áheitum og öðrum gjöfum á
þeir fengu hjá Gunnari Gunnarssyni á sunnudaginn. ætlaði að draga taum úr hönd- til vondra verka. í veg fyrir sömu stöðum.