Vísir - 06.01.1955, Qupperneq 7

Fimmtudagiimn 6. janúar 1955
VISIR
um borð.‘, Blackett þagnaði. Það er hvorki heimilsfang, undir- ’
skrjit né yfirskrift.
— Rauðan klút? sagði John hugsandi. — Eg hefi veitt því
athvgli, að hann hefir góðan smekk á liti, betri en hæfir þjóni.
Venjulega notar hann fjólublátt, hvort sem um klúta eða yfir-
hafnir er að r-æða. En rautt scst lengra. En nú ætla eg að fara
að soía.
— Ágætt, lávarður minn, sagði herra Blackett og horfði út
um gluggann. —• Það er farið að snjóa.
— Það sakar ekki. Því fastar mun eg sofa.
Það snjóaði mikið um nóttina. Þegar lávarðurinn var kom-
inn á fætur morguninn eftir, spurði -William hæversklega.
— Ætlið þér enn að fara, lávarður minn.
-—• Hvað gerir til, þótt hann hafi snjóað svolítið, Á eg að
láta þá skömm eftir mig spj'rjast, að eg þori ekki á sjó, þó að
eitthvað sé að veðri. Eg þori að veðja, að þér hafði gleymt
bæði körfunni og síða frakkanum, fyrst þér spyrjið að þessu.
Herra William brosti og kom með hvorttveggja. John hló.
Á kvoldvÖkunni.
Nútímabarn. Fjögra ára göm-
ul stúlka lék sér kyrlátlega á
gólfinu, en faðir hennar lá þar
á legubekk og hraut hjartan-
lega. Faðirinn sneri sér þá
skyndilega á hliðina og hrot-
urnar hættu. Þá sagði sú litla:
,,Mamma, þér er betra að að-
gæta hann pabba. Hann hefir
drepið á vélinni hjá sér.“
(Sira Glade Gost).
Þegar Laniel var forsætisráð-
að kveikja á kertunum. Hann var hinn rólegasti þangað til
búið var að setja siagbrand fyrir dyrnar. Þá blótaði hann hressi-
lega.
— Lávarður rninn, hvíslaði hann. — Þessi fjandmaður þinn
er útsmognari en skrattinn sjálfur, og hefir leikið á mig og
hélt eg þó, aö eg væri ekki neitt blávatn i þessum sökum. Eg
elti náungann til klæðskerans og þaðan í knæpu þar skammt
frá. Þar settis.t hann rólegur úti í horni og bað um skriffæri.
Og þessi maður þykist hvorki vera læs né skiifandi.
John sagði nú frá því, hvers hann hefði orðið vísari.
— Því næst fekk hann veitingamanninum bréfið, borgaði
reikning sinn og sneri hingað heimleiðis aftur. Eg beið þangað
til hann var kominn talsverðan spöl áleiðis. Þá fór eg inn í
knæpuna og heimtaði að fá að tala við gestgjafann. Eg heimt-
aði að fá að sjá bréfið, en hann harðneitaði, að hann hefði það.
Hann var skjáifandi hræddur, en neitaði samt. Loks þegar eg
sýndi honum innsigi drottningarinnar fyrir náðunarskjalinu,
gafst hann upp, því að eg hótaði honum með reiði drottningar-
innar og hoggstokknum. Hann sagði, að á hverju kvöldi, eftir
að dimmt væri orðið, kæmi sendiboði eftir bréfi, ef nckkurt
bréf væri. Peiiingana kvaðst gestgjafnn fá, fyrir milligönguna,
með sama mar.ni, og þannig hefði það yerið frá upphafi. Eg bað
hann að lýsa manninum, en hann sagðist aldi’ei hafa séð hann
greinilega. Hann sagði mér, að maðurinn mundi koma innan
skamms og þá g'æti eg seð hann og dæmt sjálfur. Eg hélt nú,
að málið væri að leysast og faldi mig í loftillum klefa nálægt
dyrunum. Um tveimur klukkutímum fyrir miðnætti, var. barið
högg á dyrnar, Eg opnaði klefahurðina til hálfs og gægðist út.
Maður kom í dyrnar og gekk inn, tók við bréfinu, sem gest-
gjafinn rétti honum og fleygði peningi á góifið. Þetta var
fremur hár maður í síðum frakka með klút um hálsinn, sem
huldi niðurandlitið. Húfan slútti niður í augu, Það var ókleift að
átta sig á því, hverskonar maður þetta var. Hann tók við bréfinu,
fleygði peningi á gólfið og fór. Eg læddist út á eftir. En hann
hafði veitt mér eftirtekt, því að um leið og eg kom, út, þaut
rýtingur fram hjá mér og skall á húsvegghum. Eg tók hann
og er hér með hann, en það er ekkert fangamark á honum, eins
og á rýtingnum hans herra Lanes. Það verður því ekkert af
honum ráðið, hver eigandinn er. Eg þorði ekki út í Ijósbirtima,
því að þá hefði hann getað hæft mig, en eg var óvopnaður. Eg
sneri því aftur inn í knæpuna. Mér hefir inisheppnazt eftirföiin,
lávarður minn,
— Ekki alveg, sagði lávarðurinn. — En lásuð þér bréfið?
— Eg gerði nákvæmt eftirrit af því, áður en eg skilaði gest-
gjafanum því aftur. Hérna er það.
Hann baut upp bréfið og ætlaði að fá húsbónda sínum það,
en hann bandaði því frá sér. — Lesið það upphátt, sagði hann.
Herra Blackett ræskti sig og byrjaði að lesa lágri, hvíslandi
rödd.
„Hann fer um borð í skip frá Bristol á morgun og hefir vistir
méð sér. Hvað hann ætlast fyrir, veit eg ekki. Eg fer með hon-
um og mun hafa rauðan klút sem veifu, þegár vð erum komnir
Lag'lega af sér vikið. Svona. náið nú í gimsteinaskrínið mitt herra Frakklands, átti hann.
og klæðið vður vel gegn kuldanum, því að þetta getur orðið
löng rcðrarterð. Skiljið korfuna eftir héf. Eg ætla að athuga
hvað þér hafið látið niður í töskuna handa okkur að nærast á.
Ambi’ose og Dickon, farið þið niðu rað bátnum.
Innan skamms kom herra Wiiliam aftur með gimsteinaskrínið
og' var sendur bui’tu aftur. Þá seiidist John í körfuna og rétti
einkaritaranum flösku af canary og einn hana. — Við látum
annað koma í staðinn, en réttio nú fyrst fram lúkurnar. Hann
opnaði g'imsteinaskrínið og hei’ti sti-aum af gimsteinum í lófa
Blacketts. — Látið hann ekki fyrir neinn mun sjá þetta.
Einkaritarinn faldi á sér gimtseinana. — Lávarður minn,
sagði hann með mikilli virðingu. — Það ex eg sem ætti ,að vera
nemandinn. Lávarður minn aí Bristol flýr með gimsteinana
sína og ekkert annað af því að hann er að flýta sér. Nú skulum
við sjá, hvað hann hefir til að skýia sér fyrir storminum.
Hann brá körfunni undir handlegg. sér og fylgdi John þangað,
sem herra William beið eftir þehn. Þjónninn var mjög skraut-
lega klæddur. Hann var á síðuo bláum frakka og með rauðan
klút um hálsinn,
XX,
Það var hált í stiganum, sem lá niður að litlu steinbryggj-
unni, sem báturinn lá bundinn við, Ambrose og Ðickon sátu
undir árum, tilbúnir að ljósta þeim í sæ, en löði’ið gekk yfir
bátinn. Það snjóaði stöðugt. Herra William gekk varlega niður
þrepin, en jarlinn nam staðar til að kveðja herra Blackett,
Hann þreifaði á körfunni, tókuð þér eftir því? hvíslaði
ritarinn.
John bi’á hendinni undir kápuna til að vita, hvar rýtingurinn
væri á sínum stað, ef á þyrfti að haida. Því næst hljóp hann um
borð í bátinn og settist í skutinn. Dickon ý.tti frá og í fáum
ái-atogum voru þeir komnir svo iangt frá landi,- að ekkert sást
nema snjódrífan og rennandi fljótið.
— Hvað er iangt þangað-til við komum að brúnni? spurði
Jo.hn og Dickon syaraði og sagði, að eftir 'tíu mínútur mundu
þeir sjá hana og þá mundu þeir geta valið um stað milli stólp.a
til að fara gegnum. John fletti frá sér kuflinum og benti herra
William að setjast hjá sér og fá skjól af kuflinum.
— Það hæfir mér ekki, lávarður ininn.
Uss! Það fér betur um okkur og' hér er enginn, sem séx
það, nema við fjórir. Setjizt, maður! Setjizt!
Herra William staulaðist aftur í og settis.t við hlið jarísins.
Auðséð var, að hann var hræddur við vatnið. Dickon glotti, en
Ambrose leit upp og horfði framan í andlit húsbónda síns..
Hann hafði verið lengi j þjónustu Johns, en hanp hafði heyrt
einhvern hljöm í rödd hans, sem hann kannaðist ekki við. Jarl-
inn brá vinstri handlegg yfir heröar herra Wiíliam, eins og til
að hag'ræða kápunni, en með hségri hendinni dró hann rýting-
inn úr slíðrum. Glottið hvarf af andilti Dickons og hann gleymdi
einu árataki. Sessunautur Johns var svo sjóhræddur, að hann
tók ekki eftir neinu.
einu sinni, sem oftar, að tala
við Auriol forseta. Ræddu þeir
þá um þingmann einn, .sem var
afskaplega framgjarn maður.
Forsetinn setti út á manninn,
en Laniel reyndi að bera blak
af hoiium. — „Margt má um
hann segja; cg svo nr.kið er
víst, að hann er maður sem
hefir ákveðið framtíð sína.“
sagði Laniel.
„Já, það er víst,“ sagði Au-
riol. „Hann þarf ái’eiðanlega
ekki að draga það í 20 ár að
rita minningar sínar.“
Jenseníus fór einu sinni til
Parísar þegar hann var ungur,
skólakennari. Vitanlega heim-
sótti hann Versailles og naut
þess sem þar var að sjá. Þegar
hann var orðinn þreyttur af að
ganga um hina skrautlegu sali
settist hann niður á forkunnar-
fagran stól.
Jafnskjótt kom eftirlitsmað-
ur hlaupandi og sagði: „Þarna
megið þér ekki sitja. Þetta er
stóll Maríu Antoinettu“.
„Látið ekki hugfallast, góði
maður,“ sagði Jenseníus. „Eg!
stepd upp strax, e.f hún kemur“.
Karlinn var með hreinan
flibba og í sparifötunum og
strunsaði rogginn eftir götunni.
„Ertu ekki að vinna í dag?“
spui’ði kunningi hans.
„Nei, ekki aldeilis. Eg er að
halda upp á gullbrúðkaupið
mitt“.
„Það var þó gaman. En hvers
vegna er ekki konan þín með
þér — til þess að halda það há-
'tíðlegt með þér?“
„Núverandi konu' minni'
kemur þetta ekkert við.“ sagði'
karlinn vii’ðulega. „Hún er sú
4. í röðinni“.
1720
„Hún tilheyrir mér!“ hvæsti hann.
,,Ef nokkur ykkar gerir henni mein,
þá drep eg hann.“
JRinir risastóru apar hopuðu
skelkaðir á hæl.. Þeim var í fersku
minni hið miklá afl hans.
£ & £umugfa$
TARZAINi
. A
Stúlkan' gapti af undrun þegar
þessi viiítí' máður ávarpaði haha á
góðri ensku.
„Þú þarft ekki að hræðast þS
lengur,“ sagði hann vingjarnlega^
..Hvérskonar mannvera ertu eigin-<
lega?“ stundi hún upp. .