Vísir - 04.02.1955, Blaðsíða 10

10
vism
Föstudaginn 4. febrúar 1951
HIKÐ-
klmh £r
82
• JERE WHEELWRIGHT •
í sama bili fylltist stofan af hermönnum. John sveiflaði r
rýtingnum, en var gripinn aftan frá. Lávaxinn, dökkhærður
maður tók til máls:
— í nafni drottnningarinnar, lávarðar mínir, tek ég ykkur
báða fasta fyrir föðurlandssvik.
Rödd Otterbridges þrumaði gegnum stofuna:
— Ég líka, John. En það gleður mig að vita ýður tekinn.
Hann stökk yfir hinn falina mann og greip upp rýtinginn,
sem dottið hafði á gólfið. Otterbridge lávarður spennti hanann
á skammbyssunni og hlustaði. Hann var með sitt venjulega
glott á vörunum. Því næst hló hann og kastaði frá sér
skammbyssunni. Ög eins og Michael hafði fipazt þegar John
hló, þannig fipaðizt nú John, þegar Otterbridge hló.
Hann stóð með rýtinginn í hendinni, en í sama bili hljómaði
einbeitt rödd.
— Hæfði ég yður ekki, John. Það var leiðinlegt! En samt
getið þér ekki sloppið. Húsið er umkringt, og skotið sem ég
hleypi af, mun verða til þess að menn mínir kveikja á blysum
sínum. Þér eruð fífl. Það var ég, sem sá svo um, að þér
komuð hingað. Menn mínir stóðu 'með fram veginum og ég
skipaði svo fyrir að þér fengjuð að fara í gegn, af því a.ð ég
vildi, að þér kæmuð hingað. Þér eruð í kvöldslopp, og þegar
þér fóruð yfir brúna hnutuð þér. Eruð þér nú sannfærður?
John svaraði. — Það kann að vera, að þér hafið ráðið hingað
komu minni. En það er þá líka jafnvíst að ég ræð brottför yðar
héðan.
Hann steig eitt skref áfram og blindi maðurinn vék höfðinu
við. Blys sáust fyrir utan gluggan, en enginn kom inn. Otter-
bridge fór úr dyrunum og gekk að borðinu, eins og sjáandi
maður..Málrómur hans var fullur kaldhæðni.
— Ég kom hingað í kvöld af tveimur ástæðum. Önnur var
sú, að vita yður dauðan við fætur mér, en hin að mæta mínu
eigin skipbroti. Eg hafði vonað, að hið fyrra nægði til að úti-
loka hið síðara. En nú getið þér glaðzt yfir því að þér hafið
lyðilagt mig.
— Það geri ég líka, sagði John hörkalega og hélt fast um
handfangið á rýtingnum.
— Faðir yðar var hugprúður en þrjóskur asni. Hann féll
fyrir hendi konungsins. Þér eruð líkur honum. En hvernig
átfi mér að detta í hug, að þér fleygðuð kórónunni, þegar ég
bauð yður hana. Þess végna talaði eg hreinskilnislega við yður
og Roger, og þið verðið báðir að deyja. Það var eina leiðin . . .
— Eruð þér að afsaka yur, lávarður minn? Ég er aðeins
tvo metra frá yður og kem nær.........
— Haldið þér að ég heyri það ekki? Heyrið þér, drengur
minn! Ég féll einu sinni við Somerset, en stóð á fætur aftur.
Nú féll ég og stend aldrei á fætur aftur. Hann dró blað upp
úr vasa sínum. — Hér er bréf, sem Michael las fyrir mig í
gærkveldi. Það barst með manni, sem hélt §ð hann væri að
flytja skilaboð frá drottningunni og flýtti sér eins og hann
gat. Það er frá vini mínum, sem segir mér að hinn dauði hafi |
talað. Bróðir yðar skrifaði bréf, áður en hann dó og kom því í
öruggar hendur. Hann fékk það herra Blackett í hendur og
hann fékk það í hendur Will Cecil, sem fékk það síðan Ráðinu
og drottningunni. í bréfinu er nákvæm lýsing á tilboði mínu'
til yðar......
Það heyrðist hávaði úr innra herberginu, en hvorugur þeirra
hirti um það.
— Það verður tilgangslaust að. bera á móti því. Óvinir mínir
munu sjá um það. Og di'ottningin er full grunsemda.. ..
Á kvöldvökunni.
Tveir nágrannar áttu jafnan
samleið á j ái'nbrautarstöðina á
morgnana, og veitti annar þvi
athygli, að í hvert sinn er þeh-
mættu lækni hverfisins, tók
hinn auðmjúklega ofan.
„Þú heilsar lækninum alltaf
með sfo ógnar mikilli virð-
ingu,“ sagði hann við nágranna
sinn.
„Já, eg ber ótakmarkaða
vii-ðingu fyrir honum,“ svaraði
lúnn. „Hann er eini maðurinn,.
sem getur fengið konuna mína.
til þess að gera hvað sem, hann.
segir henni.“
XXIX KAFLI
Westminster Hall er há bygging með stórum gluggum. Þakið var
hvelft og útskorið englamyndum, til að minna þá, sem undir
þessu þaki voru dæmdir, á það, að til væri æðri dómur, sem
þeir gætu skotið máli sínu til. En jarlinum af Bristol fannst
himininn of fjarlægur til þess að hann hugsaði um það.
Lávarðurinn af Winchestei', sem sat í forsæti dómsins yfir
John Aumai'le, jarl af Bristol, var orðinn óþolinmóður. Fang-
inn, sem ótál vitni höfðu svarið æruna af, virtist láta sér á
sama standa um allt, sem fram fór og gerði jafnvel gys að
lávörðunum, sem áttu að dæma hann. Hairn hafði haldið snjalla
varnarræðu, en stutta, eins og hann vissi fyrirfram, að hún
mundi ekki gagna. Wihchester heyrði blástur við hlið sér, og
þegar hann leit við, sá hann, að Gardiner, biskup af Winchester
neri vangann. Hinumegin við biskupinn sat dómsmálaráðgjafinn,
sem var aðeins ráðgefandi í dóminum um lögfræðileg atriði.
— Hann er í vafa, hugsaði Winchester og var orðinn enn
þá óþolinmóðai'i. — Það er ég líka, en ef hann greiðir ekki
atkvæði, verð ég að gera það, því að ég er ábyrgur fyrir
drottningunni. Hann lagði spurningu fyrir réttinn.
— Er ákæran nægilega studd með vitnum.
Dómsmálaráðgjafinn svai'aði:
— Ákæran á nægilegá stoð í lögum, lávarður minn, en það
er ekki mitt,. heldur dómaranna að ákveða, hvort vitnaleiðslan
er nægileg til að sakfella eftir henni.
— Állinn forðast öngulinn, tautaði fanginn, og brosti framan skUdu hjón að fara samaB j
í ráðgjafann, og hann var að því köminn að brosa líka, f6rðalag með drenginn, sem þá
en þá mundi hann eftir, hvar hann var. Gardiner stóð á fætur var orgmn sex gj-a j>egar þau
og var nú reiður. hittust, horfði di’engurinn á
" " spottið okkui, lávarður minn. þau á víxl, og sagði undrandi:
Fanginn var tötrum klæddur. Drottningin hafði aldrei haft I gn mamma ________ 0g pabbi ___•
nokkra samúð með honum, og hann var enn þá í sömu fötunum lehhi vissi eg að þið þekktust!“
og hann hafði verið tekinn fastur í en þau voru orðin mjög i ©
óhrein.
-— Ég spotta yður ekki, lávarð.ur minn og biskup. En þér
heimtið of mikið, ef þér ætlist til þess, að ég taki þátt í þess-
um^skrípaleik. maðurinn spurði hana til nafns,.
Margir ykkar, sem her erað, eru heiðarlegir menn og mis- ; og hún svaraði því
kunnsamir, en þið hafið komið hingað saman til þess að dæma síðasta atvinna?“ spurði
fanga og hafið fengið um það skipanir frá drottningunni. ■ hann
Myndi nokki'um ykkar detta í hug að dæma eftir sannfæringuj eg er nú 12 harna móð-
sirmi? Þið vitið, að þið getið það ekki, og þess vegna stælið ir << sýaraði konan
þið í ykkur kjarkinn með öllum þessum kreddum og varðliði. I Fyrirgefið frú “ sagði af-
Ég ásaka ykkur ekki, því.að ég veit að í þessum rétti hafa greiðsiumaðurfnn * En e°“
feður dæmt syni sína, bræður bræður sína og frændur frændur Spm-gr um atvinnu yðar en
sína og ég get sagt ykkur það hreinskilnislega að væri ég í.ekki tómstundastarf“.
ykkar sporum, mundi ég ekki fai'a öðruvísi að en þið. Ég var
enginn svikari, þegar ég kom til London. —- Þið vissuð það,
þegar ég gekk fyrir Ráðið — en þið hafið samt samþykkt, að starfsbræðnnn
eg væri það, sennilega þó gegn vilja ykkar. Komist að einhverri SpUrði:
Kunn leikkona og leikai'i,.
sem voru gift skildu, og áttu.
þau tveggja ára dreng og
dæmdist rétt vera að móðirin.
skyldi hafa hann hjá sér,
! Nú urðu þessi fyrrverandi
hjón svarnh’ óvinir, en dreng-
urinn fékk þó einstaka sinnuni
að heimsækja pabba sinn, eir.
aldrei sá hann foreldra sína
saman.
En tíminn leið, sárin gréru.
og reiðin rénaði, og ákváðu hin.
Konan stóð framan við af-
greiðsluborðið í vinnumiðlun-
arskrifstofunni, og afgreiðslu-
Andre Maurois hitti einn af
sínum og
niðui'stöðu, lávarðar mínir og ég yrði ykkur þakklátur, ef þið
gerðúð það sem allra fyrst.
Gardiner settist skyndilega og það heyrðist hóstað á bekkj-
unum. Fanginn horfði upp í loftið og dómsforsetinn átti erfitt
með að leggja spurninguna fyrir ungan lávai-'ð, sein næstur
honum sat, nýbakaðan barón.
-— Hvað segið þér, Chandos lávarður, er John Aumai'le sekur
um drottinssvik eða ekki.
John Brydges kastalastjórinn, stóð á fætur og lagði höndina
á hjartastað.
—- Sekur, sagði hann.
Skrifari ritaði niður nafnið og svarið og Winchester lagði aðan hlut.“
„Hvað er yður mikilverðast
í lífinu?“
„Ástin, kæi'i vinur,“ var
svarið.
„Og hvað elskið þér?“
„Allt og alla .... en segið
mér aftui' á móti, hvað yður
þykir mikilverðast í lífinu?"
„Skilningurhm“.
„Og hvað skiljið þér?“
„Hreint ekki nokkum skap—
Ertín'rnici-nurri.UBii'i. xrcjt
Oi3tr. by Unltcd Featurc
C. /?. &UWCU$kA:
imim
1744
En hættan var samt á næstu
grösum. Ljónið læddist um skóginn
á fimum fótum.
Ibraut gegnum frumskóginn.
Þau voru nú orðín mjög þreytt og
frú Storb dróst aftur úr.
Hún varð skelfingu Iostin þegar
Ijónið rak alit í einu upp öskur og
réðist á hana.