Vísir - 03.08.1955, Blaðsíða 7

SifiurSur Reynir
Pétursson
hæstaréttarlögmaðuj!
Laugavegí 10. Sími S2,4'Z8,
stofnu-
Miðvikudaginn 3. ágúst 1955.
Tlsm
Tarzan. var hú á'ðframkominn af
hungri eítir hi-akningana. 'fíann tók
jsvr'fii þéss ‘téSs' a3,'bindá’ -glitrándi'
^ils-rrien, sem Úaaaii' ^ e3@w:! baí, : ;uni’
örvafsk'áft.
Fsntb Zötas
Ó, en hvað þaö. yrði dásamlegt! Svo bæíti hún við,. nærri J>ví
hvíslandi: — og allt hið garnla yrði glevmt. Við munrtunt byrja
algerloga nýtt líf!
Jacques var lika hrifinn 'af þessari rnynd, sem hún dró upp
fyrir honum. þau t.ókust í hendur og þrýstu hendur hvors annars
þögðu og létu sig dreyma, að þetta væri veruleiki, Séverine varð
fyrrí til að r.júfa þögnina.
■j- J)ú verður að hilta vin þinn aftur, áður en hánn fer og
segja hotium, að hann rnegi ekki ráða neinn í féiagsskap við sig,
fyi’ri en Iiann sé búinn að gefa þér annað tækifæri t.íl að ganga
i félag við hann.
— Hvcrs vegna segifðu þetta? spurði hann.
Guð rninn góðuin! Ilvomig á eg að gétá útskýrt það, Um dag-
inh nnmaði minnstu, að hann yrðí undir jámbrautarlest, og
þá hefðí; cg veiið. frjáís! Við getum aldr.ei vitað, hvenær kallið
kémur! ]>ví næst starði hún á hann og ehdurtók: - ú, að hann
væri dauður!
þú ætlast þó ökki tíl þess, að eg drepi hann, sagði Jacques og
rcyndi að hrosa.
— Nei! Nei! Neil sagði hún, en hin logandi augu hennar sögðu:
— Jú! -Jú! Jú! Fyrst Iloubáud var morðihgi, hvers vegna mátti
ekki rnyrða hann. Hún hafði; inótað þetta' fast í huga sér. Hyað
gat verið einfaldara ,en að ryðja llonum .úr végi" og fara? pegar
hann væri dauður, egæti hún byrjað nýtt líf. Hún var búin að
taka úkvörðun og kom ekki auga á nei.na aðra leið.
En hún hélt áfram að hrista höfuðið og segja' nei, af því að
liún þorði ekki að fella. hugsanir sínar i orð, Jar-Ques st.óð og
1‘_al!aðl sér upp að borðmu og reyncii að brosa. Ilann hafði sóð
hhífinh, því að svo vildi til 'að harin lá á borðinu.
. Ef þú vilt, að er olrépi h.ann, verðhr að lána mér hnífinn . ...
F.g hef þégar fengið úrið. þétta vcrðu'r snoturt morðtækjasafn að
lokum. Hann hló hátt.
Hún sagði, alvárleg á svip. -- Taktu hnííinn!
þegar harin hafði stuugið hnífnum í vasann, kyssti hann hana.
— Vertu-sœl......Eg þarf að hitta vin.minn og biðja. hann að
biða. Ef ekki vcrður í'igning á laugardagskvöldið, þá hittu mig
bak við hús Sauvaynats. Og hafðu ertgar áhyggjur. Við drepum
erigán. þctta var bara grín.
þó að orðið væri framorðið dagsins, lagði Jacques af stað til
hSfnarinnar til að hitta vin sinn. Hann fann hami þax í gisti-
hfisi: Haim ræddi vð hárin um möguleka á því, að hánn fcngi
ofurlítinn arf og bað hann að gcfa sér tveggja vikna frest til að
htigsa ttm tilboöiö. Á leiðinni til baka, eftir dimihum’ götunum
var hann undrandi á því, sem- hann hafð gert. Hafði liann í raun
og veru í hyggju að myrða Roubaud og ná undir sig arfi konu
háns? Nei, hann hafði alls enga ákvörðun tekið. Heimsókn hans
tií vinarins, hafði vcrið einskonar fyrirhyggjuráðstöfun, ef svo
kyririi að fara, að.....Hami fann enn þá þrýsting hinnar heitu
handar Sóverine, og augu Kerinar höfðu sagt já. enda þótt var-
imar segöu nei, það var augljóst mál, hvað það var, sem hún
vildi. Hvemig í fjfíndanum átti hann að snúa sér í þessu?
Jácques gat ckki soíið, þar sem hann lá við hlið Pécqueus i
svefiiskálanuni hjá Rue Francois-Márclirié. Gegri vijjé hans: hugs-
aði hann ckki uni annað eií mdrð. Hann. braut hcilann um þcfta
og aftur. Háiin vóg ástæðurnar, með og móti, og 'éftir
umhugsun komst hánn að þeirri niðurstöðu, að allt mælti
með því, að liann yrði að drýgja morðið. Roubaud var Jlrándúr
í götu hails, Hann s.tóð í vcgi fyrir hamingju Iians. JJegar toúið
væri að ryðja honum úr vegi, gæti hann gifzt Séverine og auk
þess fylgcli henni mikil fjárvon. 1-Iann gat hætt sínu þreytandi
starfi og hafið eigin rekstur í Am'ei’íku þar sem allr sögðu, að
gullið Iægi i hrönnum á strætum og gatnamólum og það þyrfti
ekki annað en að hcygja sig eftii' því. í leiftursýil sá hann líf sitt
þar vcstra: Konti, sem elskaði harin af mikilli ástríðu og tæki-
fæi’i lil að vorða ríkur. Ilann þurfti ekki annáð cn að rétta frani
enn fingur, til að losna við manninn, sem stóð i vcgi fyrir hon-
uni. þessi maður var einskis virð, livort eð var. Hann var hcimsk-
ur, frumstæður, fituképpur. Hann hafði eyðilagt lif sitt, með
fjdrhættuspili og vérðskuldaöi ekki að lifa, ]>að var ekkert, sein
mælti með ]>ví, að hann ferigi að lifa. En með daúða sínuin gat
hann þjónað tilgahgL þnð var heimskulégt. og bleyðilcgt að liika.
Jacques hefði fvrst lcgið á bakinu, en gat ekki sofnað. Nú velti
hann sér á grúfu og skyndileg hugsun kvaldi harin. Frá því liann
var harri, hafði hann verið lmldinn þeiri'i áráttu að myrða. Ilvers
Vegna átti hánn ekki að myrðá Roubaud og fullnægja þessari
löhgun í-éitt skipti fyi-ir öll? Á þann hátt mundi hann slá tv.ær.
flugur í-'eiriu höggi: Hagriast mjög fjárhagsloga og lækna sig
aí morðsýki simii. Hann gat Tosriað við eitrið úr sál sinni og
,'eignazt- Scverine, án þess að finna alltaf lijá sér hvöt til þess að
myrðá liana og bera lík hennar burt. á öxlinni. Hann var í einu
svitabá.ði og hugsaði sjálfan sig reka h-nif á kaf í hálsiim á
Roubaud, alveg eins og sá síðarnefndi liafði rekið hníf i hálsinn
á dómaranum. Og það veitti honuni mikla lmgarró, þegar hann.
ímyndaði sér, -að hanri íihn'di lilóðið renna um fingurna á sér.
Já, hann ætlaði sannarlcga að myrða. Roubaud, Hann mundi
öðlast lækningu, eignasí konuha, sem hann elskaði og þvi naist
fá þá peninga, sem hariri þurfti.
þegar Jaques var búinn að taka þessa ákvörðun, var klnkkan
prðiri þrjú um nóttina; og þá var. sannarléga kominn tfmi fil þess
íyrir iiann að. fara að sofa. það var þegar sigið mók á hann,
þegar- lionum-.fánnst eiris og teki.ð væri kaldi'i greip um háls
honum pg hann spratt upp í rúminu. Guð minn góðui'! Hvaða
rétt-- háfði hann til þess að myrða maririlega veni. Ef að fluga
sveimaði kringum Iiöfuö haris, hikaði hanu ekki við að drepa
hana, og einu sinn Iiuí'ði iiann sparkað í kött, svo að Iiann heið
iiiina 'áf. En hér var um mannlegá ve.ru að raiða. En hiris bar
líka að gæta, að éiginkona þessa rriáhns elskaði' liann. Iiún þráði
að vera frjáls og vcrða hans að öllu leyti, Iiann þurfti aðeiris
:-áð ,-rýðjá þröskuldimnri úr vegi. Smám saxnen l.ierti hann sig
upp í fyrri alvöru sína.'Næsta dag skvldi h.ann ákveða stað og
stuíid, þegar morðið skyldi fi'aniið. Augljóst var, að hcppilcgast
yrði að myrða' Roubaud. þcgar harin væri á eftiiTitsfe.rð á næt-
urvaktinni, svo að þannig liti út, sem K'ánri hefði orðið á vcgi
þjófá. Bak við koíab'ingina var tilválinn stáðúr. í stað þess að
fara. að stofa, lnigsaði-harin uiu sérhvcrt at.riði í sambandi við
moröið. En meðan 'hann 'var-að iéggja' þetta riiðúr fyrir sér, gerði
eitthvað uppreisn í hórinm sjálfum. Nci, hann mundi aldrei gera
það. þcssi verknaður var liryliilegur og viðbjóðsíégúr. Haim
hugsaði nú cins og siðmenntaður maðui'. „þú skalt ekki niariri
deyða —“ þctta boðorð hafði hanii drukkið í sig riicð nióöur-
mjólkinni. það hafðj hori/.t til hans frá kynslóð 1 i 1 kynslóðar.
Frá því Káliiri- mundi fyrst eftir sér, hafði. hugsunin um morð
af skýndil'Ögri íivöt. Orð að yfirlögðu ráði gat harm ekki hugsað
ásótt hftnn. En það morð yrði að vera þamrig án uinhugsunar,
sér, og allra sízt í sambandi við fjárypn.
það var tekið áð daga, þcgar .lacqucs að lokum sofnaði, en
svcfninri var sVo létfur, að lmiúi liclt áfram að hngsa um morðið.
Og næstu dagar urðti ■ raurialégtiátu. dagarnir í lífi hans. ITa
forðaðist Séverine og- -sendi þáu skilaboð, að korna ckki á
mótið á laúgai'dagákvöldið. Á inámulag fannst honiun hann vcrða
að hitta hária. Og það var áívég eins og hann hafði búizt við.
Hin djúpu, mildii, bláit aúgu ollu honum Iiarins og kvíða.
Á kvöldvðkunni.
Pétur litli fór út í sveit f.
fyrsta sinn á ævinni og kom!
síðan í heimsókn til afa síns og!
ömmu og sagði þeim m. a. hvacS
Kana hafði séð. Hann hafði sé:3
hest járnaðan og lýsti þvf
þannig fyrir afa sínum:’
— Trúir þú því afi, eg hefl
séð mann búa til hest?“
„Búa til hest?“ sagði afinrif .
hissa. „En sú vitleysa.“
„Jú, alveg satt, afi. Hanni
var rétt að' Ijúka við fæturna
þégar eg kom.“ ■
•
Olsén var á heimleið seint'
um nótt og veifaði í leigubif-
reið. Hann settist þegjandi vi<5
hlið bifreiðastjórans og tuggðii.
vindlinginn sinn í ákafa, og
var mjög þungt hugsi. Þegar
bifreiðin nálgaðist heimiJf
háris, rauf Olsen skyndilega
þögnina:
„Sá sem væri nú orðinn acS
lítilli mús núna.“
„Og hvérs vegna það?“ spurði:
bifreiðastjórinn mjög undrandi-
,,Jú. sko sjáið þér til, það er
það eina, sem konan míra
hræðist.“
•
Þau stóðu fyrir framan alt-
arið og héldust í hendur eftír
að hafa unnið hjúskaparheit
sit't. Hreykinn hallaði hann sér
að henni og hvíslaði:
„Loksins, elskan mín, i
loksins erum við orðin eitt!“
„Já, elskan,“ sagði hún og;
kinkaði kolli. „En líklega værj
það nú heppilegra að panta há-
dégismatinn fyrir tvo.“
•
„Karl, hvers vegna kemur
þú svo seint heim úr skólan-
um?“ spurði móðirin.
„Ja, sjáðu nú til. Það vai*
gömul kona sem tapaði krónu
og aiíii* fóru að hjálpa henni,
til þess að finna hana.“
„Það kom þér ekkert við. Þú
áttir að koma heim jafnt fyrir,
það.“
„Nei, sjáðu nú til, rnamma.
Eg mátti ekki hreyfa fótinn af
krónunni fyrr en allir voru
farnir.“

C. jPí Æt/MPiM/altA
Áf ásetíu ráði leyfði Tarzan. hon- En um leið og hann hóf flóttann.
: tfm að verða varan xiS'sig. Svo-hann greip Tarzan um sporð hans me-ð
HégðU áUJIóihf.r-',*v...... .-- ...„-.j, „afar, .sþöjgu (hapdtaki,-:.......