Vísir - 22.10.1955, Blaðsíða 7

X’-.
Laugardaginn 22. október 1955.
til þú sofnar. Allt í einu heyrði hann niálróm frú Bowlers: —
Hættið að tala við telpuna! Sjáið þér ekki að hún er dáin.
4.
Um morguninn sagði hann við lækninn að hann ætlaði að
bíða þangað til sjúklingarnir yrðu sóttir. Ungfrú Malcott gæti
fengið sitt pláss lögrelguvagninum. Það var betra að koma
henni burtu, því að lát telpunnar hafði gert hana órólega og
óvíst var nema unga stúlkan dæi líka. Barnið var grafið dag-
inn eftir og notuð var eina kistan, sem til var, en hún hafði
veiið smiðuð handa stórum manni. í þessu ioftslagi var óheppi-
legt að fresta jarðarförinni Scobie var ekki viðstaddur jarðar-
förina. Frú Bowles las bæn. Perrotshjónin voru viðstödd,
Wilson og fleiri. Læknirinn var önnum kafinn í sjúkraskýlinu.
í stað þess að vera við jarðarförina fór Scobie gegnum hrís-
akurinn og átti tal við landbúnaðarfulltrúann um landþurrkun.
Því næst fór hann inn í vöruskemmuna og settist þar innan um
niðursoðið kjöt, kex í baukum, niðursoðna mjólk og niðursoðnar
kartöflur. Þama sat hann og beið eftir Wilson. En Wilson kom
ekki. Ef til vill hafði jarðarförin tekið of mikið á þau og þau
farið heim í húsið og fengið sér glas. Scobie fór niður að
bryggjunni og horfði á seglbátana sigla niður ána í áttina.
Hann sagði við sjálfan sig upphátt: — Hvers vegna var hún
ekki látin. drukkna. Sendill gaut til hans augunum, um leið og
hann gekk upp hæðina.
Frú Bowles stóð fyrir utan sjúkraskýlið og var að fá sér
ferskt loft. Það vár eins ög læknislyf fyrir hana. Hún tók það
í skömmtun, ef svo mætti segja. Hún stóð þarna með opinn
munninn og gleypti loftið. Hún sagði kuldalega: Góðan dag-
inn! Þér voruð ekki við jarðarförina, major.
— Nei.
Við Bcv/les getum sjaldan verið við jarðarför saman. Raunar
ekki nema þegar við erum í orlofi.
— Haldið þér að það verði fleiri jarðarfarir?
— Ein enn, býst ég við. Hinir jafna sig smám saman býst
eg víð.
— Hver er að deyja?
—- Gamla konan. Henni hraðversnaði í nótt.
Honum létti stórum og sagði: — Líður drehgstum vél?
— Já.
' — En frú Rolt?
— Hún er ekki úr hættu, en eg vona að hún hafi það af.
Hún er með ráði og rænu.
— Veit hún, að maður hennar er dáinn?
— Já. Frú Bowles tók að sveifla handléggjunum. Þvi næst
tyllti hún sér á tá. — Eg vildi, að eg gæti gert eítthvað til
gagns sagði Scobie.
Getið þér lesið upphátt? spurði frú Bowles og tyllti sér á tá.
— Ég er hrædd um að drengnum leiðist.
— Eg geri ráð fyrir því að drengum léiðist.
— Hvar fæ eg bók?
—: Það er nóg af bókum á trúboðsstöðinni. Margár hillur.
Alít er betra en að gera ekki neitt. Hann gekk upp að trú-
boðsstöðinni, og fann þar nóg af bókum, eins og frú Bowles
haíði sagt. Harm var ekki mikill bókamaður, en þó sá hann, að
þama var ekki mikið af bókum, sem hægt var að lesa fyrir
börn. Hann tók bók úr skápnum, án þess 'áð hugsa, hvaða bók
þetta væri, og fór aftur til sjúkraskýlisins. Frú Bowles var í
eldhúsinu að blanda meðul.
- — Funduð þér nokkuð?
— Já.
— Allar bækurnar eru góðar, sagði frú Bowles. — Þær voru
athugaðar, áður en þær voru sendar hingað. Stundum reyna
menn að senda hingað óviðeigandi bækur. Við kennum ekki
börnunum að lesa hér til þess eins að þau lesi skáldsögur.
Hann leit á titilblaðið. Hann hafði ekki athugað það fyrr:
Hún hét Biskup meðal Bantúmanna.
— Þetta hlýtur að vera skemmtileg bók, sagði frú Bowles.
Hann var á báðum áttum, en samþykkti það þó.
— Þér vitið hvar hann er. Þér megið lesa fyrir hann í stund-
arfjórðung ekki lengur.
Drengurinn hafði verið fluttur inn í herbergið, eftir að telp-
an d.ó. Frú Rolt lá í rúminu og sneri sér til veggja. Hún lá með
lokuð augu. Loks hafði heppnast, að ná frímerkjaalbúminu úr
hendi hennar og nú lá það á stól við rúmið. Snáðinn horfði á
Scobie koma inn. Hann var með hitaveikisglampa í augunum.
— Eg heiti Scobie. Hvað heitir þú.
*— Fisher.
— Scobie fór ofurlítið hjá sér um leið og hann sagði:
— Frú Bowles bað mig að lesa fjrrir þig.
— Hver ert þú? Hermaður?
— Nei, lögreglumaður.
— Er það morðsaga?
— Nei, það held eg nú ekki. Hann opnaði bókina, þar sem
hann kom niður, og þar var mynd af biskupnum, sitjandi á
stóli fyrir aftan kirkjuna. Umhverfis hann voru Bantúmenn
og hlóu út undir eyru framan í Ijósmyndavélina.
— Mér þykir gaman að morðsögum. Hafið þér nokkurn
tíma haft. með‘morðmál að gera?
— Nei, ekki þess háttar morð, sem þú átt við, væni minn.
— Hvers konar morð þá?
— Já, menn eru stundum stungnir til bana i bardaga. Hann
talaði lágt til þess að ónáða ekki frú Rolt. Hún lá með kreppta
hnefa, en hnefai’nir voi'u ekki stæn'i en tennisknöttur.
— Hvað heitir bókin, sem þú lcomst með? Ef til vill er eg
búinn að lesa hana. Eg hef lesið Gulleyjuna. Hvað heitir bókin?
Scobie sagði: — Hún heitir: Biskup meðal Bantúmanna.
— Hvað þýðii’ það?
— Scobie hugsaði sig vel um.
— Söguhetjan er biskup, sem heitir Arthur.
Allt í einu varð hann þess var að frú Rolt var vakandi. Hún
stai'ði á vegginn og hlustaði. — Aðalsöguhetjux-nar eru nú
reyndar Bantúmennirnir.
— Hverjir voru Bantúmenn.
— Þeir voru sérstaklega grimmir sjóræningjai', sem hjuggu
tíðum sti'andhögg á Vestur-Indíum og í’éðust oft á skip á vestan-
verð Atlantshafi.
— Ræðst Arthur biskup á þá?
— Já, það er eins konar leynilögreglusaga, því að hann er
leynilegur sendimaður stjórnarimiar. Hann dulbýr sig sem
venjulegur sjómaður og fer með kaupskipi í því skyni, að hann
falli í hendur sjóræningjunum. Á þann hátt kemst hann að
öllum leyndarmálum þeirra í því skyni að geta svikið þá, þegar
tækifæri gefst.
— Hami hefur verið vondur maður, sagði dx'engurinn.
— Já, og auk þess verður hann ástfanginn af dóttur foringja
Bantúmanna. Svo verður bardagi og manndráp.
—• Við skulum þá byrja á sögunni.
— Frú Bowles sagði .mér, að ég mætti ekki vera nema stutta
stund hjá þér í einu. Nú hef eg sagt þér efni bókarinnar og við
byi'jum á henni á morgun.
— Það er ekki víst þú vei'ðir hér á moi'gun. Það getur verið
framið morð, og þá þarftu að fara og rannsaka morðmálið.
— Bókin verður að minnsta kosti eftir. Ég skil hana eftir
hjá frú Bowles. Hún á bókina. Hún hljóðar ef til vill ofurlítið
öðruvísi, þegar hún les hana.
— Lofaðu nxér aðeins að heyra byrjunina, bað drengurinn.
— Já, lesið byrjunina, var sagt lágum rómi í hinu rúminu.
— Ég les illa, sagoi Scobie.
— Lestu! sagði drengurinn óþolinmóðlega. — Allir geta
lesið upphátt.
Á kvötdvökunni.
Hann kom mjög hamingju-
samur í skrifstofuna daginn
eftir að hann hafði verið úti að:
skemmta sér fram eftir nóttu og
sagði við starfsbræður sína:
— Það er hreinasta þjóðsaga.
að eiginkonur séu afundnar og
súrai', þó maður fari einn út að
skemmta sér. Þegar eg kom
heim í nótt kyssti könan mig,
og í morgun matreiddi hún fyrir
mig ágætasta árbít, og henni.
datt ekki til hugar að biðja mig
að hjálpa sér við uppvaskið.
— Svo, sögðu starfsbræðurn-
ir, •— en hvernig líst þér á nýja
kjólinn hennar?
®
Maður nokkur kom til dýra-
læknis og spurði hann hvort
hann gæti skorið rófuna af
hundinum sínum.
— Já, auðvitað, svaraði.
dýralækninn, — en því í ó-
sköpunum viljið þér að hund-
urnn verði rófulaus?
— Þannig er mál með vexti.
svaraði maðurinn, — að tengda-
móðir mín kemur í heimsókn í
næstu viku, og eg vil elcki að*
neinn verði til þess að gefa
henni í skyn að hún sé velkom-
in.
•
Skozkur bóndi einn í ná-
grenni Aberdeen. MacPherson
að nafni, kom akandi á hest-
vagni sínum eftir þjóðveginum
og var háfei'mi á vagninum.
Þegar hann mætti einum af ná-
grönnum sínum, Jock, kallaði.
Jock til hans:
— Halló. MacPherson. - hvað
ertu með á vagninum, undir
ábreiðunni?
— Hafi'á. hvíslaði MacPher-
son svo lágt að heyrðist varla.
— Af hverju ertu svona
Ieýndardómsfullur yfir því?
forvitinn, spurði Jock.
— Uss, hafðu ekki hátt, svar-
aði MacPherson. —• Eg' verð að
gæta þess að hestarnir heyri.
það ekki.
•
Heimilisfaðirinn hafði gengið
lengi umhverfis hús sitt og það
vár miðnætti. Lögregluþjónn
sem var þama á gangi veitti
honum eftirtekt, og þótti hátt-
erni hans skrýtið og spurði
hvers vegna hann færi ekki.
inn.
— Eg gleymdi húslyklunum,
og vii helzt komast hjá að vekja
konuhá mína, en börnin hljóta
að lcoma heim, og þá kemst eg
inn með þeim, svaraði maður-
inn.
C & Bwmutké
1333
Aapamaðurinn
og hæfði Núma.
skaut ör snárlega
Því næst rák hann upp öskur og Númi
Mjöp íram, áðúr en Ijóníð 'gæti áttað ist 'állúr.
sig. —
bræði og engd-
ih-ífír
En han.r. gat eklti losað sig
heljargi'eipum apamannsins.