Vísir - 28.11.1955, Side 3

Mánudaginn 28. nóvember 1955.
¥ í SIK
♦ UR
Hversu mikil á
ÍÞRÓTTAJWA
dráttarafl
Verða afrek betri í Meibipe en ffelssngi
vegna minna aðdráttarafis þar syðra?
jFré$i&ff€tr huffleiðinffmr -ttwner-
B.shs tímarits usst Jþettu-
Irú og sllfæðl
bnefafeíkum!
A.ð siðferðisástæðum er
hn.efaleikurum *' Bretlandi
hannað að berjast í hvíturn
Ár er nú til Olympíuleikanna beztu þátttakenda í spjótkasti,
1956, sem eiga að fara fram í svo og sömu þjálfun, ætti
mínnkandi aðdráttarafl að gera buxum (þær vilja verða gegn- Þýzk;iandi og h;itir Koislmaier. Með þessu móti ~geta "skiða-
bezta manní kleiít að kasta 15. ' *"
Melbourue í Ástralíu.
Þjóðirnar ,,vígbúast“ nú af
kappi, eins og nærri má geta,
og hafá komið tilkynningar um
það £rá 65 landssamböndum,
að þau muni senda einn eða
fleiri keppendur á leikana.
Reyna þær einnig að gera sér
grein fyrir því, hvers muni
mega vænta þess að fá flest
stig, og mun það almenn skoð-
un, að Bandaríkjamenn og
Rússar muni eigast við um
fyrsta sætið, enda þótt það sé á
allra vitorði, að rússneskir
íþróttamenn geta ekki talizt
áhugamenn á venjulegan mæli-
kvarða, þar sem allir afburða-
menn á sviði íþrótta eru þegar
teknir á framfæri hins opin-
bera. Geta þeir þá helgað sig
íþróttunum að öllu leyti, og
standa ólíkt betur að vígi en
aðrir, er nota aðeins frístundii*
til æfingá og allrar þjálfunar.
En hvað sem bessu líður,
er gert ráð fyrir þvi, að afrek
verði yfirleitt betri en t. d.
í Helsinki 1952, jafnvel þótt
íþróttamennirnir verði ekki
betur á sig komnir en þeir
kepptu í Finnlandi.
Ameríska tímaritið „Scienti-
fic American" bendir á .það í
bessu sambahdi, að það sé að-;
dráttarafl jarðar, sem mest hafi
að segja í þessu efni. Aðdrátt-
araflið er minnst við miðbaug
vegna snúningshraða jarðar, og
Melbourne er miklu nær mið-
baug en Helsinki, svo að að-
dráttaraflið er minna á fyrr-
Þessi furðuiegi hjólaútbúnaour er notaður til þess að þjáífa
skíðagarpa í svigi. Uppfinningamaðurinn er frá Schwaben í
sæjar, er þær blotna).
sm. lengra en f Helsinki. t\ Menn urðu því í stökustu
sleggjukasti ætti aukningin að
nema 13 sentimetrum og liang-
stökki 4 sentrimetrum..
Það verður , fróðiegt. hi®
sjá, hvernig bessir útreLku-
ingar stanöast, er á hólminn
verður komið — ef hægt ear
að sannprófa kunnáíttt og
■ andræðum í Bretlandi nýlega, ,
er kúbanski barsmíðameistár-
inn Nino Valdez kom þangað
íil keppni. Trú Valdez bannar
honum að berjast í buxum með
öðrum lit en hvítum. Loks
syntu menn milli skers og báru,
með því að fá Valdez til að
þjáifun manna eins og nmiv j vera í bláum buxum með hvítri
;tm á aðdráttarafli
houme og Helsinki.
Mel-
Póststjórnir tun heim ailan
verða sífellt hlynntari íþrótta-
máliu'u.
Hér á landi hafa yeri'S gefin
út íþróttafrímerki, éins' og allir
vita, .en ýmis frímerki af þessu
tagi,- ser.i gefin háfa verið út
erlenciis; ent mjög eftirsótt af
söfnurúni. Eitt fallegasta frí-
merki áf þessum flokki er talið
ísknatt le.iksmcri, er Kanada
gaf.út.'árið. 1951.
rönd. Blátt og hvítt eru nefni-
íega fánalitir Kúbu, en þaðan
er Valdez. Þess má geta, að
Valdez sigraði barsmíðamann-
rnn Don Cockell í för þessari.
im- Hoheisverð-
Í&UB fyrlr AON.
Eins o? allir víía, hlaut
flótía,mámi«stofnun. Sarúeinuðu
þj óðúíitía f riðarvérðláún Nobeís
að þessu sinni.
nefnda staðnum. Af þessu leið- | Haiði 'verið lagt mikið kapp
ir, ,að allar hreyfingar manna,: á að úivega, Alþjóða Qiympíu-
íþróttamanna sem annarra, nefndinni verðlaunin,. þar sem
kosta minni áreynslu, eða svo starf hennar í þágu friðar og
að þetta sé.sagt .með öðru orð- eindrægni hofur einnig verið hvort ekki sé hyggilegast að
'lagi — jöfn áreypsla geíur mikilvægt. Var m. a. bent á hafa aðskildar metaskrár fyrir
'betri afrek. það, að AGN hefði frá stofnun sund eftir því hvort menn
Hefur tímaritið reiknað út, •*—1894 - unnið að friðarhug- | synda á 25 m. eða 50 m. braut-
að míoað við sömu kunnáttu stjóninni. ! um.
Enginn viEI berjast
við risann.
Nýlega sagði Vísir frá þvi, að
S.-Afríkumaðurinn Ewart
Potgieter mundi vera stærsti
hnef aleikamaður heims. .
Kom hann fyrir skemmstu
til Bretlands, til þess að berj-
ast þar og afla sér frægðar og
frama. En þetta fór á annan
veg en risinn — hann er 215
sm, á hæð, 5 sm. hærri en
Carnera — hafði gert ráð fyrir,
því að hann hefur ekki fengið
heinn til að berjast við sig.
Mönnum lízt ekki á hand-
leggjalengdina.
menn æft þessa vandasömu íbróttagrein á sumrin og þar meffi
stórlega lengt þjálfunartímann.
Banna Danir hnefaleika?
Hreyfíng uppi, er vinnur að því. í
í Danmörku er upp komin hreyfing, sem berst fyrir því, I*
að hnefaleikar verði bannaðir bar í landi, þar sem þeir sé |*
villimannleg „íþrótt“ — eða „Ieikur“, ef menn vilja heldur '•
nota það orð — og sé því ósæmilegt fyrir menningarþjóð 1»
að löggilda slíka villimennsku. Það er próf. Flenuning 1»
Hvidbjerg, fyrrverandi menntamálaráðherra Dana, semjl
gengið hefur fram fyrir skjöldu í máli 'þessu, og sett á laggir V
nefnd iækna, lögfræðinga og þingmanna úr öllum stjórn- %
málaflokkum til þess að vinna að bannfæringu. hnefaleika. ’•
Ef nefndin verður samþykk bannáformum prófessorsins, ’I
og hvaða aðferðum hann vill beita til að framfylgja banninu, ’í
mun nefndin taka sér fyrir hendur að semja frumvarp um ‘I
þetta mól og koma því á framfæri við danska bingið. *I
Hvernig væri, að við íslendingar færum að dæmi Dana jl
í þessu og bönnuðum barsmíðar og meiðingar á íþrótta- 'I
palli eins og utan hans? Hvaða forvígismenn í íþrótta- 'l
málum okkar vilja verðá forvígismenn i bessu efni? Þeir ■!
“ I*
munu vafalaust njóta stuðnings allra hugsandi manna. ‘I
Verður breyting
á metaskrám?
Máttu ekki hylla
gestina.
Nýlega var blökkumönnum
bannaður aðgangur að íþrótta-
leikvangi - borginni Bloemfon-
tein í S.-Afríku.
Þeir, sem áttust við, voru
Englendingar o g S.-Afríku-
menn, og keppt var í knattleik
þeim, sem cricket heitir.- Ástæð-
Alþjóða sundsambandið mun j an fyrir útilokun blökkumann-
halda næsta ársbing sitt í Mel-
bourne £ sambandi við OL þar.
Mun þá m. a. verða rætt,
Hðrlmenn skort-
ir skílavil.
Þótt trjárækt sé mikil í Nor-
egi, verða Norðmemi að flytja
inn nær allt efni til skíðagerðar.
Nú er ástanaið í þessum efn-
um þannig, að innflutningur á
þessum tegundum trjáviðar
hefur verið skorinn niður, svo
að gert er ráð fyrir, að margar
skíðaverksmiðjur verði að
anna var sú, að þar sem Eng- jhætta framleiðslu sinni. Sumar
lendingar höfðu leikið áður í hafa gripið til þess ráðs, að
S.-Afríku, höfðu blökkumenn- nota hickory í slitbrúnirnar að-
irnir hyllt þá mjög ákaft, og eins og nota birki að öðru leyti.
það mislíkaði heimamönnum — j Innflutningur á efni í skíða-
þeim hvitu. : stafi hefur einnig verið tak-
markaður, svo að nær ekkert
------------- j
: er framleitt af bambusstöfum.
WVVWWWWAWWAVlAAA^VIV%AiVwV^W»'t»VVV'..VWUWWWWWWVWAVVWAVWWWVWWWVVft' UWWWV" vuvwvuvwvwwtwvw1
Ævintýri mín á Lundey.
Eftir John Nolan.
Eramh.
öldugjálfrið yfirgnæfði hróp
þeirra.
Eg var samt jafnákveðinn að
gefa ekki upp leitina að fjár-
sjóðnum, og þar sem selirnir
vóru á burtu, beindi eg afturí
skrefum mínum að hellinum.:
Þar fann eg aftur rafblysið
initt, til alirar hamingju, óbrot-
ið. Eg reisti stafnljáinn upp við
vegginn, ,og fór með byssuna í
hendi — til vonar og vara, ef
fleiri selir væru þarna — inn íj
bröngu göngin. Eftir að eg hafði;
gengið nokkur skref, kom eg
inn í aðra hvelfingu, miklu
staarri en þá fremri; Þegar eg J
h'afði leitað um alla veggina
með blysinu, komst eg að þeirri
niðurstöðu, mér til mikilla von- j
brigða, að hellirinn náði ekki í
lengra. Þessi hellir var auðsjá-
anlega Bæli selanna, því að
loftið var þrungið óþef frá dýr-
unum og rötnandi fiskleifum.
Eg leitaði lauslega þarna inni,
en óþarft er að taka fram, að
eg fann engar, rninjar um fjár-
sjóð Nutts eða gullið og fila-
beinið úr , Jenny Lee‘‘. Eg fann
aðeins nokkrar brotnar sem-
entstunnur og tvo eða þrjá
vatnssósa planka.
Eg var fljótt kominn út í
sólskinið aftur, og er eg leit
niður að fjöruborðinu sá eg, kð
eg gæti aðeins leyft mér að lita
snöggvast inn í hinn hellis-
munnann, áður en aðfallið
kæmí. Eg Var einmitt að búa
mig undir að fara inn í hellinn,
er mikil hróp bárust til mín frá
varðmönnunum á brúninni, I
sem veifuðu ákaft til mín og
bentu hvað eftir annað til hafs.j
Það, sem eg sá, er eg leit út áj
sjóinn, hleypti í mig slíkum'
fítóns anda, að eg hentist á1
harðaspretti að bátnum, dró
hann niður í fjöruna, stökk:
upp í hann og reri lífróður frá
landi.
Nokkrum augnablikum síðar
kleif litli báturinn minn yfir
mjúkt bakið á rismikilli undir-
öldu, er rann undurhratt upp
að ströndinni. Er eg leit við„
sá eg hana brotna með miklum
boðaföllum á staðnum þar sem
báturinn minn hafði verið, en
hún náði ekki alveg upp að
hellismunnunum. Þetta var
bersýnilega einn þessara „logn-
boða“, sem eg hafði verið var-
aður við.
Eg sá að ekkert frekar var
hægt að aðhafast í þetta sinn
og reri því heim á leið í hægð-
um minum með hugann íullan
af ráðagerðum fyrir næstu til-
raun. Þá skvldi eg fara í hell-
inn undir eins og fjaraði frá
munna hans, en ekki bíða
þangað til á lágfjöru. Einhig
væri æskilegt, að hafa mann við
hellismunnann, því öruggara
væri, að hafa hjáip við höndiria,
ef eitthvað óvænt kæmi fyrir.
Ef til vill fengist einhver eyjar-
skeggja til að fara.með mér.
Þegar eg kom í ,krána um
kvöldið, kepptust piltarnir um
að spyrja mig frétta af íörinni.
„Það var mér að lcerina. að
þér fóruð í selahellinn,“ sagð^
Bob gamli í iðrunartón. „Eg
steingleymdi hellinum. Við
reyndum að Ieiðbeina yður, en.
þá var það um seinan, því þér
heyrðuð ekki til okkar. Stórt
durgurinn, sem réðist á yðurv
var „Gamli spikkeppur“.“
„Já, sá skálkur hefir haldið
sig þarna lengi,“ gall Tommi
við. „Þetta er uppeldisstofnun
hans.“
Við vorum ennþá að ræða um
ævintýri mitt og hvað hættu-
legt lognbrimið væri, þegar
dyrnar opnuðust og ókunnur
gestur kom inn. Hann var ung-
ur og íturvaxinn og með bak-
poka á herðunum. Hann leit í
kringum sig og spurði eftir
Gade sjóliðsforingja.
„Hann er fjarverandi í sum-
arfrí.i,“ sagði' eg. „Eg er full-t