Vísir - 28.11.1955, Page 10

10
Mánudaginn 28. nóvember 1955.
Tílkynning um kolaveri
KolaverS í Reykjavík Kefur verið ákvéSið krón-
ur 660,00 hver smálest heimkeyrð, frá og með
mánudíeginum 28. nóv. 1955.
Kolaverzlanir í Reykjavík
hans
neitað
Stór tvöfaldur ísskápur merki General Electric, er
til sölu. Heppilegur fyrir verzlun eða matsölu. Uppl, í
síma 7346,
. Tarzan tók nú til fótanna, er hann
Var kominn út úr Wabulu-þorplnu.
En bogamenn Turos skutu á eftir
honum, og var þetta háskálegur
leikur.
Tai'zan reyndi að forðast örvarnar,
og tókst það lengi vel.
En.þó fór svp, að’ein þeifra hœfð
hánn-í bakið vá flóttanum.
HjaptanÁ m
Efru Graham Greene.
mig, hugsaði hann, — ef ég vœri persóna í bók, en rnundi ég
akilja hana ef hún væri það — því að ekki les ég svona. bœkur.
— Hefirðu okkert að lesa, góði minn, sagði hún.
— það skiptir engu, ég er ekki í neinu skapi til að lcsa.
Hún lagði frá sér bókina. þegar allt kom til alls átti hún sitt
vandamál við að glíma: Hún var að reyna að verða að iiði.
Stundum hugsaði hann til þess, næstum með hryll'ingi, hvort
hún mundi vita allt, þrátt fyrir þennan rólega andlitssvip hennar
síðan hún kom.
— Kannske við tölum um jólin, sagði hún?
— það er langt til jóla, sagði hann fljótt.
— En það er nú svona með jólin, sagði hún, — að þau em komin
úður en maður veit af. Eg hefi verið að hugleiða hvort við ættum
■að efna til jólaboðs. Við höfum allt af neytt miðdegisverðar utan
heimilisins. það gætf verið skemmtileg tilbreytni að fá fólk hingað
til dœmis á aðfangadagskvöld.
— Alveg ens og þú vilt.
— Við gætum svo öll farið og hlýtt á miðnætursöng. Auðvitaö
yrðum við, þú og ég, að hafa hugfast að drekka ekkert eftir klukk
an tíu, en aðrir gætu gert sem þeim þóknast.
Hann leit snöggt á hana og það var andartak sem vottaði fyrir
liatursleiftri í augum hans. Kannske bara vegna þess, að hún
sat þama svo glaðleg á svip, og af því að það fór svo vel um
haná, er hún var að skipuleggja framtíð, sem mnudi búa honum
jö meirí hugarkvalir. Hún hafði fengið óskum sínum og vilja
framgengt í því, að hann yrði lögreglustjóri. Hún hafði fengið
það, sem hún þráði, náð markinu og var ánægð. Og hann hugsaði
nfram: Eg elskaði móðursjúka konu, sem fann til í hvcrt sinni,
«ör húri heyrði heimsins ónotahlátra að baki sér. þeir sem bíða
ósigra og verða fyrir mótlæti eiga samúð mína, kannske ást,
«en ekki 'þeir sem' sigra, búa við velgengi. Og hversu hún ber '
það með sér þar sem hún situr þama, að allt hefir gengið honni
að óskum. Hún sat þama, eins og einn af þeim, sem höfðit
bjargast, komist áfram að marki, án þess að verða fyrir hnjaski
lífsiiis, og liann sá — eins og þegar fréttamyndaatriðum bregður
fyrir á tjaldi- — fyrir framan andlit heimar, sem ekki hvarf
honum sjónum, lík AIis og svörtu tmmbumar, örvœntingarleg
úúgu Hélenar, og ándíit allra hinna glötuðu, félaga hans i út-
legðinni, þjófinn, sem ekki iðrast, herroanninn moð svampinn,
Og hann hugsaði um það, sem hann hafði gert og' mundi gera,
og að állt héfði bmgðist, ástin, — guð sjálfur,.
— Ilvað er að, Ticki? Hefirðu enn áhyggjur?
En hann gat ekki komið yfir varir sínar bænaror.ðunum, sem
vom honurn í huga: Lofaðu mér að aumka þig aftur, vcrða fyrir
vonbrigðum, verða óaðlaðandi, ógeðfeldur, eins og sá, sem brugðist
hefir, svo að ég geti elskað þig enn cinu sinni, þrátt fyrir djúpið,
aom staðfest er milli okkar og alla beiskjuna. það er skammt
•eftir en 6g vildi gétað elskað þig líka að lokum. Og hann
.svaraði hægt:
— það er sársaukinn — en nú er það liðið hjá. þegar hann
kemur er það cihs og áð vera í skrúfstykki.
— þú verður að tala við lækiiinn, Ticki,
— Eg tala við liann á morgun. Eg ætlaði að gera það hvort
oð var — af því að ég á svo bágt með svefn.
— Bágt með svefn, en þú sefur t-ins og klettur, Ticki?
- Ekki vikuna sem leið.
— þettá er imyndun þin.
— Nei, ég vakna um klukkan tvö og get þá ekki sofnað aftur
<MVumiwtfWwwi",wlww,wvw,w,wwviww,wwww^iv*wwww,wlwwiJN.“c<,y<wwww%'
— ekki fyrr en rétt áður en við erum vakin. Hafðu engar áhyggjur.
Eg bið hann um svefntöflur.
Mér er illa við öll svefnlyf.
— Ég held ekki svo lengi áfram, að það verði að vana.
.. þt'i verður að vera orðinn frískur um iólaleytið.
■ Eg verð orðinn stálsleginn þá,
Hann gekk til hennar, en það var em honum veittist það
erfitt það var eins og hann bæri það með sér, að hann ætti
von á þvi, að verða gripinn sársauka aftur þá og þegar. Hann
lagði hönd sína létt á barm hennar:
— þú skalt ekki ala neinar áhyggjur.
Við snertinguna hvarf hatrið úr huga hans — hún var ekki
cins sigursæl og hún hugði — hún mundi ekki verða kona
iögreglustjórans.
þegai’ hún var farin að hátta tók hann fríun dagbókma sína.
Á þessi blöð að minnsta kosti var engin lygi skráð. það var að
minnsta kosti ekki verra en svo, að hann- hefði af ásettu ráði
gleymt einhverju. Hann hafði skrifað 1 dagbókina sína hita
eins samviskusamlega og skipstjóri skrásetur vmis atriði í logg-
bókina. Hann hafði aldrei ýkt á þessum blöðum eða gert of lítið
úr. Hér var ekkert nema blákaldar staðreyndimar : 1. nóvember.
Hlýddi morgunmessu með Louise. Fram að hádegi i skrifstofn
frú Onoko vegna svikamáls. Hiti o. s. frvr. 2. nóv. Hitti Y. i
skrifstofu hans. Ali fannst myrtnr. Allt var sagt með fáum
orðum, blátt áfram, eins og þegar hann hafði skrifað: C. dó.
Hann Horfði lengi á þessi fáu orð, sem hann hafði skrifað um
það, sem gersthafði 2. nóvember. Svo lengi, að hann vaknaði eins
og í leiðslu við að Louise kallaði á hann. Hann kallaði lágt:
- Farðu að sofa, góða mín. Ef ég sit uppi dálítið lengur get
ég kannske sofið betur.
En sannleikurinn var sá, að eftir alla áreynslu dagsins og
allt, sem liann varð að undirbúa, var hann svo þreyttur orðinn
og syfjaður, að við lá að honn færi að dotta. Hann gekk að ís-
Skápnum og fékk sér ísmola og lagði í vasaklút og hélt að enni
sínu, og brátt fór svefnþörfin að hætta að segja til sín. 2. nóvember.
Hann greip sjálfblekunginn aftur: Til þess að undirrita lífláts-
dóm. Hann skrifaði: Var með Helenn nokkrar mínútur (það var
allt af ömggast að sleppa staðreyndum, sem gátu orðið öðrum
umhugsunarefni.) Hiti kL 2 »2 st. — Mlkill sársauki með kvöldinn.
Óttast hjartabilnn.
Hann Ieit yfir það, sem hann hafði skrifað undangengna viku
og bætti við nokknim orðum sum staðar: Svaf mjög iila. Erfið
nótt. Áframhald á sveínleysi.
Hann les allt yfir vandlega. Ranngóknardómarinn mundi lesa
þetta siðar og fulltrúar líftryggingafélagsins. Honum virtist allt
sem hann hafði skrifað í dagbókina seinustu dagana og honum
fannst allt vera með svipuðu orðalagi og áður. Svo lagði liann
ísinn aftur að enni sínu til þess að reka burt svefninn, Klukkan
C (& Surwifká
IARZAIM -
MaSur nokkur, sem verið
hafði með allra snjöllustu borð-
tennisspilurum heima i þorpi
sínu, kom til höfuðborgarinnar
og fékk tækifæri til þess að
leika borðtennis við þrautvan-
an borð-tennislikara. Höfuð-
borgarbúinn sigraði hann fljótt
og auðveldlega. Þá spurði hinn:
„Hvað heitir eiginlega þessi
| leikur?“
„Nú, þetta er borðtennis,
maður, sem þú kveðst vera svo
snjall í heima i þínu plássi.“
| „Almáttugur hjálpi mér, hvað
skyldi það þá vera, sem eg hefi
leikið heima?“
•
Churchill sagði einhverju
sinni um skipulag kommúnista-
ríkjanna: „Það sem ekki er for-
boðið í hinum kommúnistisku
ríkjum, er skylda“.
•
„Háttvísin,“ sagði Halifax lá-
varður eitt sinn, „er það eina,
sem við eigum eftir, þegar við
höfum gleymt öllu, sem við höf-
um lært.“
Þeir sátu yfir ölglasi síðla
laugardágs eftir skrifstofutíma
og annar sagði:
„Aldrei hefi eg vitað snjall-
ari mann en hann Hansen, sem
vinnur með mér í skrifstof-
únni.“
„Nú, hvað áttu við?“ spurði
hinn.
„Hann fékk launahækkun
fyrir hálfum mánuði, og konan
hans hefir ekki komizt að því
ennþá!“
Fi'anslci rithöfundurinn, Ge-
Duhamel, var á fyrir-
í London, og þegar
var að fara inn í hótelið,
hann bjó á, mætti hann
landa sínum, er gekk til
og ávarpaði hann:
„Er þetta ekki Georges Du-
hamel?“
Jú, rithöf undurinn gat ekki
því. .
„Eg er stoltur af því að hitta
landa minn,“ sagði
og hristi hönd
Duhamels þétt og innilega, „en
eg verð því miður að játa, að eg
hefi ekki lesið neina af bókum
yðar,“ bætti hann við.
„Jæja,“ svaraði Duhamel
brosandi, „loksins hitti eg heið-
arlegan mann.“
1963