Vísir - 14.12.1955, Qupperneq 10

VTSTR
Miðvikudaginn 14. desember 1Ö5&,
*L
einu stöðyaðist framsúkn
sem öskruðu af sársauká.
Þeir hefðu ;.rekizt vá. oddí^vössu
Hánn starði á hana forviða og hræddur.
„Eg hef aldrei haft hugmynd um að þér þaetti gaman að búa
til alvöruleiki, Eloise! Þetta sem þú segir, er ákaflega tilkomu-
„,þó að ég voni að svo sé ekki. Að minnsta kosti vil ég ekki
láta öllu vinda fram þannig, að þú komist í óþægindi. Þú skilur
að það yrði hræðilegt fyrir okkur bæði, ef ég yrði að giftast
þér, væna mín.“
Hún háfði grúft sig með hendurnar fyrir andlitinu, en rétti
nú úr sér. Hún var náföl og starði á hann.
„Hversvegna væri það hræðilegt, Ðirk?“ stamaði hún. „Mér
finnst það allt annað. Ég — ég elska þig.“
Hann hristi höfuðið og virtist angurvær er hann sagði:
„Það held ég ekki, Eloise. Ég held að í rarrn og veru getir
þú ekki elskað nokkurn mann. Við höfum tvístrað tilfmning-
um okkar í einskisverða smámuni, svo lengi, að við getum
varla upplifað virkilega miklar tilfinningar framar. Það sem
þú kallar ást, er ekki annað en að þú krefst aðdáunar, skjalls
og nýrra og nýrra nautna.“
Hann þagnaði allt í einu og hélt svo áfram með mýkri rödd:
„Þú mátt ekki láta þér finnast að ég sé að halda umvöndun-
arræðu yfir þér, Eloise! Ég er undir sömu sökina seldur og þú.' þa5 heldur gefur samstarfs-
Ég hafði of mikla f jármuni handa á milli þegar ég var að mönnum sínum hugmyndir. Pag
alast upp, og ekki annað fyrir stafni en að koma þeim í lóg. Ég nokkum kom ungur teiknari til
ólst upp innanum fólk, sem átti ekki neinar hugsjónir. Þess- hans og spurði, hvort hann gæti
Á kvöldvökuniii
George Marshall hershöfðmgí.,
fyrrum utanrikisráðherra Banda
ríkjanna, hefur látið svo> uro
mælt: Eina leiðin til þesa að
sigra í styrjöld er að koma í
veg fyrir hana.
★
Allir kannast við Walt Dfsney.,
teiknarann snjalla, sem skóp
Andrés önd og ótal fleiri „fígúr-
ur‘* í teiknimyndum, Mjailhvít
og dvergana sjö, og margt flcira.
Hann er nú hættur að teikna
sjálfur, hánn kemst ekkii yfir
mikið, en mér’ er ómögulegt að trúa að þú meinir stakt orð af veSna Setum við ekki Sefið hvort 8001 neitt‘ Það sem þÚ kaUar ekki tekið hann 1 Yinnu 1 teikni
þv£. Eg neita að trúa þér. Þú skilur víst vel, undir niðri að þú
elskar mig ekki meira en eg elska þig.“
En þetta gekk fram að henni, í því skapi sem hún var.
„Þorpari! Skepna!“ æpti hún ofsareið. „Dirfist þú að segja,
að þú elskir mig ekki?“
Á næsta augnabliki hafði hún fleygt sér í stólinn aftur, og
fór að gráta krampagrát. Hann hreyfði hvorki legg né lið um
stund, en glotti stirðnaði á vörunum. Það var hræðsla í því.
„Komdu nú, Eloisé,“ sagði hann rólega. „Það er bezt að þú
farir heim strax.“
En hún neitaði að hreyfa sig.
„Hvernig geturðu fengið af þér að vera svona þrælslegur við
mig?“ kjökraði hún. „Hvernig geturðu sagt að þú elskir mig
ekki, þegar þú veist að ég elska þig út af lífinu? Þú mis-
þyrmir mér, gerir mig að aumkvunarverðum garmi.“
IJenni var horfin reiðin en nú var eintóm sjálfsmeðaumkvun
komin í staðinn. I
Hann gekk til hennar og laut niður að henni. Snerti við
handleggnum á henni. Meðaumkvun og fyrirlitning skein úx;
augunum á honum.
ást, er ekkert annað en sjálfselska, og það sem ég kalla ást
hann yppti öxlum og kipraði saman varimar — „er ekkert ann-
að en sífeld kvennaveiði karldýrsins. í hvert skipti sem maður
byrjar nýjan þátt, heldur maður og vonar, að eitthvað alvar-
legt verði úr — en það verður aldrei. Ég hef fengið þá reynslu
að hver ástarsaga, hver kona — er það sama, upp aftur og
aftur.“
„Hvernig geturðu talað svona hræðilega, Dirk?“ kveinaði
hún. „Ég trúi ekki einu orði af því sem þú segir. Ég þori blátt
áfram ekki að trúa því. Við höfum átt svo ríkulega hamingju
saman, Dirk, — Elsku Dirk, getum við ekki flúið saman til
Suður-Frakklands....?“
Hann hristi höfuðið. Það var þungi í röddinni þegar hann
svaraði:
„Nei, Eloise. Við höfum ekkert til að gefa hvoft öðru. Við
mundum gera hvort annað óumræðilega ólánsöm. Þú vérður
að horfast í augu við það, væna min, og gleymdu nú ekki að
þú ættir að fara heim núna. Þú verður veik ef þú heldur
áfram að gráta svona.“
Hann þagði og vonaði að hún mUndi vérða við bón hans. Én
„Við skulum horfast í augu við sannleikann, Eloise,“ sagði ^e®at hún hre^fði si® ekki,Jiélt hann áfram að tala, sumpart
hann rólega. „Eg held ekki að þú elskir mig, og eg er alls ekki
ástfanginn af þér. Það hef eg aldrei verið.“
Hún kreppti hnefann og barði í brikina á stólnum.
„Eg — elska þig,“ kjökraði hún. „Þú veist að eg geri það,
Dirk. Gg hvergvegna hefur þú viljað vera með mér, ef þú elskar
mig ekki? Hvers vegna hefur þú þá kysst mig — eins og þú
gerðir í fyrrakvöld?"
Hann svaraði ekki strax og þá loksins að hann gerði það, var
ergelsishreimur í röddinni.
,,ÆtIi það sé ékki af því að þú ert töfrandi fögur kona, og ég
er ekki nema dáuðlegur karlmaður. Það ér hversdagslegt og
lítilmótlegt þegar maður segir það svona, en því miður er því nú
þannig varið. Ég hef ekki veríð ástfanginn í mörg ár, en ég
hef kysst talsvert margar konur. Það getur verið áð ég hafi
hræsnað og látist vera ástfanginn af þeim. Og þá hef ég fyrir-
litið mig á eftir. Já, þetta er satt. Miklu meir en ég fyrirlít þig.
Ég er hræddur um að ástiri sé orðin einskonar leikfang hjá
mér. Fyrsta kastið er leikurinn skemmtilegur, en síðan verður
hánn leiðinlegur og fyrirlitlegur, Ég er hræddur um að þessi
leikwr okkar sé korninn á það stig. Ég finn að það ér hrottalegt
og ómannlegt að tala svona, en er samt ekki hollast að horfast
í augu við sannleikann?“
„En þetta er ekkí satt!“ æpti hún hálftrylt. „Ég trúi ekki
því séfti þú segir, Dirk, — þú segir það eingöngu af því.... “ hún
var að Íeita að vopni til að særa hann með — „af því að þú ert
bræddur við manninn minn. Það er allt og smnt!“
Hann harðnaði á brúnina, svipurinn stirðnaði. Svo rak hann
upp stuttan hlátur. Það var beiskja í þeim hlátri.
„Hver veit nema þú hafir rétt fyrir þér, Eloise,“ sagði hann,
af þráa og sumpart af því að hann langaði til.að’ verja sig.
„Mér þykir leitt að ég hef orðið að tala svona. Eloise. Ég
hefði ekki átt að gera það. Ég hefði áuðvitað átt að ljúka þéss-
um þætti með meiri viðhöfn og hátíðabrag, svo að hanri hefði
orðið rómantískari. En ég er orðinn leiður á ajlri römantík. Ég
hef beitt henni svo oft, að ég fæ ekki af mér að reyna að
varpa Ijómanum af henni á dapurlega og hversdagslega sögu.
Mér finnst aldrei þessu vant að ég verði að vera hreinskilinn
Heillanöí
Spennandi
Fræðandi
Sönn
Ferðabók.
Góð bók er
góð jólagjöf.
ASÍA
HEILLAR
er góð bók.
Ferðabókaútgáfan.
stofum hans. — „Ég er hrseddur
um, að það sé ekki hægt,“' svar-
aði Disney. „Teiknaramir mínir
eru svo snjallir, að ekki yrði lit-
ið við mér, ef ég sækti um viinnu
hjá þeim.“
I *
það var verið að þjálfá fáll-
hlífarhermenn. Liðþjálfinr;
sagði: þctta er ekki neitt, strak-
ar. þegar þið hafið stokfcið út
úr flugvélinni, togiS þið i Iykkj-
una til hægri og þá þenst fail-
hlífin út. Ef eitthvað er í ólagi.
togið þið í lykkjuna til vinstri,
og þá þenst vara-falihíífín út.
þetta getur ekki rnistekizt.. Og
munið, að þama niðri er svo
strætisvagn, sem ekur ykkur
hingað í herbúðimar.
I Svo, kom augnablikið mikla.
’ Strákarnir stukku út, og þein'a;
á meöal Pete, langur sláni..
Ihuin togaði í hægri lykkjuna.
— og ekkert skeði. Svo togaðí
harin í )ni vinstri, og enn bar
, ékkert til tíðinda. Jæja, sagðí
Pete, strætisvagriinn bíður þó
alténd þarna niðri,
★
Margir auglýsingastjórar kyik
myndaleikaranna græða offjár.
enda, er hlutverk þeirra næsta,
mikilvægt, því að það er þeirni
hlutverk að sjá um, að nöín leik-
ararina falli ekki í gleymsku og
dá. Sem dæmi um þctta er vitn-
að i Steve Hannagari, sem ný-
lega Jézt í Kenya í Aíríku þar
sem hahn var á íerð, 53 áfa
gamall. þegar erfðaskrá hans
var opnuð, kom í ljós, að hanii
lét eftir sig 1.109,551 dollara. þar
af hafði hann ánafnað leikon-
unni Ann Shericlan 218.399 doll-
ara,- on , Iiann hafði- yerið aug-
iýsirigastjóri •hcR.ri.áKárum sam-
an. Tálið er, a.ð þrir muhl fáif,
kvikmyndaleika-rarnir, sem geta
látið eftir sig yfir 1-milljón doll-

C Swrwfhá
i /mimi
1971
Þegar Turo sá,
törfuðu undan, hv'attí hann fílana til
enn trieiri hraða. vt ,.i:, U-aí1-.'
grúnað, að Tarzan
og menn hans höfðu búið honum
• kænlega gildr.u. -
jPEBOJ