Vísir - 23.02.1956, Blaðsíða 7

£. & &uwcu$kA
ifv!*?-?-:1
flW* .-ItM. ÍH9M.Rioe Burtwíjííai Xb*. _<»«. n*wiArvLaa\
Dtatr. bý .IftUtttt ,gVMU»m*
Fimmtudagínn 23. febrúar 1956.
VfSIK
2023
„En hvað það 'var fallega gert af þér að koma til mín, Anna
mín! Mér hefur dottið í hug að líta inn til þín við tækifæri,
en ég vissi ekki'hvort' ég væri velkominn.1'
„Vitanlega ertu velkominn,“ svaraði hún.
Hann herti á takinu um hendurnar á henni.
„Er þér al.vara. Anna? Þegar ég sá þig seinast fannst méi*
einhvérnveginn að þú bærir kala til rriin. Ég hef hugsað fram
og aftur um þetta síðan — á ég að heimsækja hana eða á ég
að láta það bíða? En svo komst þú hingað í staðinn.... Góða,
segðu að það hafi verið af því að þig langaði til að hitta mig!“
Anna óskaði að hún hefði getað sagt að þáð væri satt. Hann
var svo alúðlegur við hana.
„Það var ekki beinlínis vegna þess að mig langaði til þess að
hitta þig, Cyril/' sagði hún. Hún vætti varirnar og héit áfram
og brosti feininislega: „Eiginlega ástæðan til þess að ég kom
hingað ér því miður sú, að ég þarf að biðja þig um að gera mér
greiða.“
Hann sleppti höndunum á henni og hló uppgerðarhlátur.
„Jæja,“ sagði hann. „Ég verð að reyna að vera þakklátur,
hver svo sem ástæðan er til þess að þú komst. — Og —“ bætti
hann við eftir stutta þögn og röddin var glaðlegri: „Ef þér
fynndist ekki að við værum vinir, verulega góðir vinir, mundir
þú ekki hafa komið til mín til að biðja um að gera þér greiða
— svp vel þekkí ég þig, Anna.“
Fölt andlit Önnu varð kafrautt. Hún hafði ekki hugsað um
þessa hlið málsins. Var það vegna vináttu, sem hún hafði snúið
sér til Cyrils? Eða var það aðeins af þessari brennandi ósk um
að útvega þeningana, svo að hún gæti borgað Dirk?“
„Þu ert svo vænn við mig, Cyril,“ sagði hún lágt.
„Vænn? Góða mín!“ hrópaði hann og tók aftur fast um hend-
ur henni. „Ég hef sannarlega ekki verið værrn við þig upp á
síðkastið. Þegar ég hugsa til þess hvernig ég hef farið með
þig.... hvernig þú hefur hlotið að kveljast.,.. Þá finnst mér
nærri því furðulegt að þú skulir vilja tala við mig. Mér finnst
ég ekki geta foætt fyrir það, sem ég hef brotið á móti þér.“
Hún hrærðist yfir hrreinskilni hans og. fékk tár í augun.
„En hvaða greiði er það, sem þú ætlar að biðja mig um?
spurði hann er hún svaraði ekki. „Hvað viltu að ég geri fyrir
Þig?4‘
„Ég ætlaði að biðja þig um að lána mér fimmtíu pund, ég
þarf á þessum peningum að halda strax,“ sagði hún.
Hann slepptí höndum hennar og fór að hlæja.
„Var það allt og sumt, góða mín? Og ég sem hélt að þetta
væri eitthvað mikilsvert. Því miður hef ég ekki svo mikla
peninga á mér, en þú getur fengið ávísun hjá mér.“
Óvissan í andliti hennar hvarf.
„Ég er þér mjög þákklát, Cyril,“ sagði hún. Henni létti. „Ég
lief lent í klandri. Ég....“
„Þú þarft ekki að segja mér hvað það er, ef þú.viltþað síður,“
svaraði hann um hæl.
Og henni var léttir að því svari.
„Ef þér er sama vil ég heldur losna við að segja þér það.“
„Vitanlega er mér sama,“ sagði hann brosandi. „En ég er
hræddur um, að þú getir ekki fengið seðla út á ávísunina fyrr
en á mánudaginn.“
„Þa ðer alveg sama þó að það sé ávísun,“ svaraði hún um
hæl./ „Ég skal borga þér þessa peninga eins fljótt og ég get —
þú veizt það, eða er það ekki?“
Hann stakk hendinni í buxnavasann en kreppti hana. Bros
hans var af vanefnum ger.t.
„Já, ég skil það,“ sagði hann, ,,en ég vildi óska að það væri
ekki þannig ástatt. Ég vildi óska að þú borg'aðir peningana
áldrei vegna. þess. að þú og ég.. .. Æ, hirtu ekki um hvað'ég
segi, væna mín!“ sagði hann svo. Ég geri þér raun með því að
minnast. á þetta.... ég hef lofað að ég skuli ekki minnást á
ástamál.... aðeins farið fram á að fá að vera vinur þinn
framvegis....“
„Þú ert vinur minn,“ svaraði hún rólega.
Hann andaði djúpt.
„Það gleður mig að þú segir það, Anna!“ Hann gekk að skrif-
borðinu, tók upp ávísanahefti og fór að skrifa.
„Á hvaða nafn á ég að stíla þetta?“ spurði hann.
Hún hrökk við — hún hafði ekki hugsað út í þetta.
„Stílaðu það á handhafa,11 sagði hún,
„Eins og þú vilt.“ Hún fór að velta fvrir sér hvað Dirk mundi
hugsa, er hann sæi nafn Cvrils á ávísuninni. Mundi honum
renna í skap, eða mimdi hann hlæja? Kannske mundi hann
hlæja hæðnihlátur að öllu saman, — hann var svo vanur. að
hlæja að mörgu. Stundum var líkast og hann skemmti sér yfir
allri tilverunni. Því raunalegra sem það var því skemmtilegra
fannst honum það.
„Nú skulum við tala um eitthvað annað,“ sagði hann og rétti
henni ávísunina. ,,Við skulum tala.um hvenær við eigum að
hittast. næst. Hvað segir þú um að borða með mér miðdegis-
verð á mánudaginn eða þriðjudaginn?“
„Ágætt á þriðjudaginn,“ svaraði hún lágróma.
„Ágætt,“ sagði hann. „Gerðu nú svo vel og tylltu þér, og
svo ætla ég að biðja Nelson um að koma með glas handa okkur.
Þú ,ert svo þreytuleg — það er auðséð að þú átt annríkt. Er
lafði Caruthers svona vinnuhörð?“
Hún gat ekki stillt sig um að híæja að tilhugsuninni um að
lafði Caruthers væri vinnuhörð.
„Ég hef sama sem ekkert að gera hjá henni,“ sagði hún, en
allt í einu hætti hún að hlæja. „Ég er að hætta hjá henni,“
bætti hún við. „Eða réttaxa sagt: ég er hætt,“ bætti hún við.
Hann horfði á hana, forvitinn. Þagði um stund.' Það var
svo að sjá, sem hann væri að hugsa um eitthvað áríðandi.
„Ég' er meira en lítið hissa á þessu,“ sagði hann loksins.
„Ég.... ég hef aldrei verið hrifinn af að þú starfaðír þar. Þú
veizt að hún var mikill vinur Lockhart — já, þú veizt það auð-
vitað. Þau hafa oft verið á skemmtistöðum saman, og eins og
ég sagði þarna á veitingahúsinu um kvöldið, heftir mér alltaf
fundist eitthvað myglað við það. Það var sannarlega gaman að
heyi-a að þú skulir vera hætt hjá henni.“
Hún svaraði ekki. Hún mundi hve reið hún háfði orðið út af
athugasemdum Cyrils þegar hann minntist fyfst á það.mál. Og
af einhverjum ástæðum varð hún líka reið núna, jafnvel þó að
hún vissi að hann hefði rétt fyrir sér.
Það er einkeimilegt hvernig maður blandar stundum saman
tilfinmngum og' skynsemi, hugsaði hún með sér og varð gröm.
Nelson kom með bakka. Hún drakk sherryglasið, sem Cyril
hellti á handa henni. Hemii veitti ekkert af hressingu, Svo stóð
hún upp, einbeitt á svipin.
,,Ég verð að fara, Cyril. Ég hef í mörgu að snúast,“ sagði
hún.
Haim stóð upp líka.
„Farðu ekki strax,“ sagði hann biðjandi. „Ég' hef varla séð
framan í þig ennþá. Við höfum um svo margt að tala.“
„Ég verð að fara,“ sagði hún aftur.
„Þá tölum við betur saman á þriðjudaginn,“ sagði hami.
„Annars er ekki svo mjög langt til næsta þriðjuöags.“
En einlivern vegin fannst herrni óralangt til næsta þríðju-
- TARZAIM
Tarzan sagði: — Eg er viss um, Hall svaraði; —En hvað sem því
að þessar sögur um dauða af völdum liður, þá þorir enginn að fleyta ttjá-
krókódíla eru uppspunL bolum niður fljótið.
Tarzan tók þessu með mestu still-
ingu, því að hann var búinn að
hugsa goft ráð.
Svo sagði hann: — Það gerir ekk-
ert til, þVÍ að ég ætla að fleyta trjá-
bolunum sj'álfur. ,
Á kvöldvokunni.
Margir munu kannast við
Púllavísurnar frægu úr „Hausf-
rigningum", revýu, sem hér
var sýnd fyrir mörgum árum.
Hitt er sumum ef til vill ekkí
kunnugt, að vísurnar eru ekki
frumortar á íslenzku, þær eru
stæling á kvæðinu Findlay, eft-
ir skozka skáldið Robert Bums.
Steingrímur skáld Thorsteins-
son hafði áður þýtt þessar vís-
ur á. íslenzku og nefnt þær:
„Hver á mína hurð þar ber“.
Fer þýðing Steingríms hér á
eftir:
„Hver á mína hurð þar ber?,c
„Hver annar en Finni“.
„Burt! Þú vera ei mátt hjá
mér‘L
„Má ég víst“, kvað Finni.
„Hvað, með þjófshátt þú ferð
nú“.
„Þorðu .að sjá“, kvað Finni
„Hrekk að vinna hyggur þú.‘ !
„Hygg ég svo“, kvað Finni. !
;
. „Slaki ég til og sleppi’ inn þér'%
„Slepp mér inn“, kvað Finni.
„Vöku halda muntu mér“.
„Mun ég víst“, kvað Finni.
„Ef að þig mér hýsi ég hjá-—?*'*
„Hýstu mig“, kvað Finni.
„Dvelur, þú unz dags skín
» brá“.
„Dvelja’ ég mun“ kvað Finr.i.
„Ef hér verðurðu’ alla nótt —
„Eg verð hér“, kvað Finni.
„Kemurðu — uggi ég — aftup
fljótt".
„Efalaust“, kvað Finni.
„Leynt hvað sker í luktri
krá -—“.
„Lát það ske“, kvað Finni.
„Dyl til dauða og legg í lág“.
„Lofa ég því“, kvað Finni,
•
Þegar kvikmyndadísin Ellen
Glays fyrir skemmstu sat að
snæðingi í Waldorf-Astoria
hótelmu í New York, en það
þykir fínast þeirra allfáj’ tók
hún eftir því, að þjónninn, sem
bar á borð fýrir hana, var fyrr-
verandi eiginmaður hennar,
Hannsend, sem áður var vell-
ríkur kaupsýslumaður í Wall
Street, sem síðar varð gjald-
þrota.
Kaupi ísL
frímerki.
S. ÞOB&IAB
Spítalastíg 7
(ert’ - kl 5)