Vísir - 12.07.1956, Side 7

Fimn\tudagjnn 12. júlí 1956.

vlsra
HAMMOND INNES:
*
I
mannraunutn.
29
legár tilfinningar, sem vöknuði í huganum, á þessufn stundum,
það var í sénn róanái og óhugnanlegt, að lá'tá reka þannig í
lygnum sjó í skjóli borgaríssjakans mikla, en allt í kring hættur
og grenjandi óvéður. Lygnt var þar sem við vorum, en við
heyrðum stormþytinn 57fir höfðurh okkár-, þáð gekk á með
bryðjum, og þess í milli sávdn við æðanöi éveðursskýin til
norðausturs, og frá hinni fjarlægari hlið borgarísjakans heyrðum
við óm af ægilegum skruðningum og dunum, er trylltar haföldur
bárú íshröngl áð honum eða skullu á honum af ógtlrlegum ofsa.
Loks fór ég til káetu minhar til þéss að fá mér ýúrtð.
Það var við þessar aðstæður, sem okkur bárst néýðarskeyti.
Ég váknaoi við það, að Gérda hrissti mig til óþymrilega.
„Yaknið, Duncan, vaknið. Það kom neyðarskeyti frá Hval V.
Hann er í hættu? Við erum næst' honum.“
Hún var náföl, en stilít vel.
„Höfum við stöðu skiþsins?" sagði ég um leið ög ég fór í stíg-
vélin.
„Náið í sjókortið, Gerda, og farið með það inn í loftskeyta-
klefann. Ég kem þangáð. Hvað kom fyrir?“
„já.“ '
„Náið í sjókortið, Gerda, og farið með það irtn í löftskeyta-
kiéfann. Ég kem þarigáð. Hvað korti fýrir?“
„Stýrisbilun — skr.úfan ef til vill brotin,“ ságði hún um leið
og hún flýtti sér út.
Ég flýtti mér í sjófötin og húgsáði margt. Úm 'Juðie og um
það, að stýrislaust skip í stórsjo og ísreki vééri bjargarláust,
nema hjálp bærist þegar. Þegar ég kom irtn í löftskeýtáklefann
grúfði Raadal, annar stýrimaður, sig ýfir sjókortið.“
Dyrnar opnuðust skyndilega og Gerda kórti ’iiin og Howe á
hælum henni.
,,’Ég er búinn að reikna það út“, sagði hún. Síaðan er 66-
■ suður, og 33—48 vestur. Og við erum hér — ekki
fjörtíu mílna fjarlægð.“
„Hefur Suðurkrossinn fengið stöðu okkar?“
.jJá, þeir hafa stöðu aílra skipanna.“
Ég hafði tekíð ákvöfðun míha.
„Raádal, ’þegar þér náið sambándi við Suðurkrossinn á nýjan
Teik tilkynnið þá, að Við förum Hval V. til áðstoðar.
Hann kinkaði kolli, en er ég var að fara út um dyrnar kallaði
hánn á mig.
„Hvað ér það?“, spúrði ég, en Howe, sem var .orðinn næsta
óþólinmóður, gaf mér bendingu um að tala' ekki. Þau hlustuðu
ö!I af áthýgli a eítthvert skipanna, sém vár áð tílkynna eitthvað
|égnúm talstöð sífía, éh þár' séfn talað var á nöfMra'sklldi' ég lítið
áf því. Svo heyfðist állt í einu eins ; ög 'biástufshljóð, mjög
sÍerandi, þrívégis, og svo var allt hljött.
„Hvað sagði hann?“, hrópaði ég, én éngín virtist’hafa héyrt;
til mín. Howe starði á Gerdu. Hún srteri sér áð’Ráádal.
„Sendið fyrirskipun Craig’s, Raádal. Við Vérðum að fara
þangaS tafarlaust.“
Ég greip um axlir henni og sneri henni við:
: „í guðs bænum, Gerda, ségið iriér þégár hváð héíur gerst?“
-25
nema í
„Skipið héfttr rekist á'ísjaka. Larvik skipstjóri er meiddur.f
Það horfir svo, að skípið sökkvi þá og þegar.“
Ég greip sjókortið.
„Þér verið kyrr hér við tækin, Raadal“, þrumaði ég og æddi
upp á stjórnpall.
„Hálfa ferð áfram“, skipaði ég 'fýrir, „stýrið norðaustur.“
Svo rauk ég inn í káetu mína til nánari athugunar á sjókort-
inu. Þegar ég var kominn á þilfar aftur skipaði ég að halda
stefnunni norðaustur og setti aukamann á ísvörð.
Gerda var komin á stjórnpall og stóð mér við hlið.
Rigning var og hráslagalegt. Ég starði fram, en sá ekkert nema i
andlit Judie fyrir augum mér. Vegna íssins þorði ég ekki að
sigla nema með hálfum hraða.
„ís, ís“, kvað við næstum í sífellu frá varðmönnunum. Oft
munaði litlu að við rækjumst á ísjaka.
Sköfnmu síðar kom Howe á stjórnpall.
„Það horfir betur“, kallaði hann. „Ég hef talað við Dahle,
fyrsta stýrimann. Hann segir, áð gat hafi komið á skipið, en
dælurnar muni duga til að halda því á floti, að minnsta kosti
um sinn. Eide hefur staðfest fyrirskipun þína úm, að fara þeirn
til aðstoðar. Við erum næstir. Tauer III- héfur fyrirskipun um
að halda sömu stöðu í bili, en það hefúr ekki kómið svar frá
þeim.“
„Haldið þér,- að þeir séu í erfiðleikum líka?“
Hann yppti öxlum.
„ís, ís.“
Stöðugt varð að skipta um stefnu vegna íssins.
Gefda þreif í handlegg Howe.
„Walter, heldurðu að við komum í tæka tíð.“
Hún æpti — og þó að eins heyrði ég það, sem hún sagði.
„Já“, kallaði hann á möti, en ég var ekki viss. Ég hafði aldrei
verið við stjórn á skipi í ís fyrr og krossbölvaði Bland fyrir, að
fela méf þetta hlutverk, en á sama andartaki þakkaði ég guði
fyrir, að gefa mér tækifæri til þess að verða fyrstur til þess að
koma Judie til hjálpar.
„ís, ÍS“, kvað enn við. Ég þorði ekki annað en draga enn
méifa úr hraðanurn, því að ís var allt í kringum okkur. Allt
i einu nötraði skipið stafna milli og ég heyrði mikinn ísskruðn-
ing til beggja hliða og áræddi ég nú ekki annað en að stoðva
vélina. Ég svipaðist úm af stjórnpalli, en í því kom hráslaga-
slyddúdemba, og ég'.sá lítið framundan, svo að vart sá-faðms-
lengd frá sér. Við lágúrri þarna og skipið færðist hægt með
ísnum. Sjór var nú miklu kyrrari.
Það var eins ög Gerda gæti lesið hugsanir mínar.
„Það er mikill ís og þykkur og heldur sjónum niðri“, sagði
hún.
Allt í einu várð allt kýrrt.
„Þáð er farið að birtá til“, sagði Gerda og mér fannst mál
hennar hljóma úndarlega hvellt, en það var vegna þess að
hún var von að æpa vegna storms og sjógangs, €n nú var allt
ofðið kyrrt.
Skygni várð smám saman betra og við sáum áð okkur hafði
borið frámhjá hættulegri jakabreiðu og sigldum við nú fram
hjá hénni með hálfum hraða. Hér o'g þar voru eins og dökkar
rákir í ísbreiðunni, én það var þar sem rífur höfðu myndast og
ísinn var að gliðna sundur — en það gát líka eins komið fyrir,
4
Eiginkonan: — Ó, Hinrik!’'
konan í næsta húsi er búin aðí
kaupa sér hatt, sem er ná--
Eiginmaðurinn: — Það verð-*
kvæmlega eins og minn hattuf-
ur þá víst að kaupa þér nýjaíte
hatt?
Eiginkonan: — Ja_ það er a@-
minnsta kosti ódýrara en a
flytja.
★
Faðirinn var að segja syrá..
sínum frá því, hversu gób-
skýttá hánh hefði verið á yngrL
árum. Því til sönnunar fór
hann með snáðann út á engi á.
andaveiðar. Eftir langa bið sáu.
þeir önd á flugi. Faðirinn mið-
aði vandlega og hleypti af, en.
öndin flaug áfram, eins og ekk-
ert hefði í skorist. Þá sneri fáð-
irinn sér að syninum og ságðir:
— Sonur minn! Þú hefur þó að-
minnsta kosti orðið vitni að-
kraftáverki. Þú hefur séð dauða
önd fljúga.
¥
Leit að fjársjóði. — Það vár
verið að gera við gamalt gisti-
hús í Oklahoma og átti að virina.
í kjallara þar einn daginn. Tök.
þá verkstjórinn eftir því að-
verkamennirnir Voru séráták-
lega áhugasamir um vinnuna,
én því hafði hann ekki vanist..
Fór hann þá áð athuga hvérju.
þetta sætti. Kom þá í ijós að er
veggur eiim var rofinn voru þar
margir kassar með whisky-
•flöskum. Var litið svo á að þéir
héfði verið faldir þarna frá þv>.
á dögum vínbannsins og múrað-
ir inn í hólf í veggnum.
•' 4 *
um
Fínt hörund. — Það var í
hirðveízlu og Wrangel gamlí
hafði fyrir sessunaut kornunga.
að þessár smugur lokuðust aftur. Og það Var svo sem Gerda Pr™sessu- Hann dáðist mjög að-
1 því hversu hendúr hennar væri
fíngerðar og mjúkar. Hún..
gekkst upp við gullhamrana ög
sagði að þáð kæmi af því hversu
vel hún færi með þær. „Eg hirði.
þær vel og t. d. nota eg aldrei.
Öðru vísi han2ka en úr hjartár-
skinni;“
Þá muldraði hershöfðinginn:
„Það er stórmerkilegt. Eg hefi
nu í 30 ár aðeins notað buxur
byggi yfir mikilli leikni við að finna réttar smugur og finna
eða kona óskást nú þegar á sumarhótel. Góð kjör.'Uppl. í
síma 5855.
| úr hjártarskinni. Þó hefi eg ekki-:
i svóna fint hörund!!“
_________________________^ t.
2126
íbúamir storðu undrandi á komu-
menn.
■ En Tarzan v-var leiddur ■ að kofa
éirium. •" j j

Þar kom: út hvítur maður og heils-
eði honum.
— Ég er Thomast Caseý, sagði
_ - -aw.a-i.i'UaUt
hann...— Það er undir yður sjáifum.
kómið, hvort þér eruð velköniiim
héi eða ekki.