Vísir - 14.08.1956, Síða 7

Táraáog,. Wðu spenntír baSr nálguðust, og J>á létu |>elr áipihsna.; . allir óvinimir fórust Cíndír grjóti og trjábolum, sem féíiu ýfir þá
Priðjudagiim 14. ágúst 1956
VlSIB
Það var Judie, sem koniin vár. Hun skreið inn, náði í hönd!
og á nsesta andartaki hvíldi hún grátandi við barm minn.l
titraði frá hvirfli til ilja. Loksins sagði hún:
„Hvað ég hef verið heimsk. Allan þennan tíma hef ég
legið í tjaldinu mínu í eymd minni — ég sá eftir tímanum, hon-
um var illa varið. Og nú —.“
Hún kyssti mig, sagði ekki meira, lá-svo kyrr við hlið mér.
Það eins og burför Blands hefði haft þau áhrif á hana, að fargi
hefði verið af henni létt.
Loks sagði hún:
„Þú verður að fara að sofa. Ég ætla ekki að vera viðstödd
burtförina. Ég ætla að kveðja þig hér.“
Hún strauk skeggjaðan vanga minn blíðlega.
„Ég held ekki, að við hittumst aftur, Duncan, í þessum heimi.
Viltu muna, að ég elska þig, alltaf og ég verð hjá þér, alltaf,
ef það gæti létt undir með þér, í öllu, sem framundan er.“
Eftir nokkra þögn bætti hún við.
„Ég vildi, að é'g gæti farið með þér, og ætti fyrir höndum að
finna föður minn. Þú verður að ná markinu, lika Berdu vegna.“
Hún kyssti mig aftur og svo hvarf hún frá mér. Ég hafði ekk-
ert sagt, engu svarað, en ég var hamingjusamur yfir komu
hennar og blíðu hennar og orðum. Ég var ekki í vafa um neitt,
sem hún hafði sagt, varðandi hana sjálfa, mig, Gerdu. Markinu
yrði að ná, hvernig sem allt velktist.
Daginn eftir, undir eins og bjart var orðið lögðum við af stað.
Við höfðum matvæli til sex daga, dálítið af tóbaki, skíði, taug,
olíuofn og dálítið eldsne'yti, tjald, ábreiður, svefnpoka og föt
til skiptanna. Þennan morgun var kyrrt veður og.kalt. Sólin
var að koma upp, er við héldum niður brekkuna og allur þessi
ísheimur, sem við dvöldumst í, var óviðjafnanlega fagur —
sem gliti ofinn í skini sólarinnar. Flestir í bækistöðinni skriðu
'út úr tjöldunum til að kveðja okkur og óska okkur fararheilla
og einhver viðleitni var til að hrópa húra að skilnaði, er við
lögðum út á óslétta rekísbreiðuna.
McPhee greiþ hönd mína að skilnaði og sagði:
„Við óskum ykkur allra heilla.“
„Ég verð kominn eftir hálfan mánuð með miklar birgðír af
hyaíkjöti11, sagði ég og reyndi að mæla sem glettnislegast, en
bætti svo við' í hálfum hljóðum, svo að enginn heyrði nema
McPhee:
„Ef. við vcrðum akki komin þá verðið þið að reyna að bjarg-
ast einhvern veginn, og halda í vonina.“
Ég klappaði á öxi honum og greip sleðataugarnar. Gerda var
að kveðja Howe, sem hafði klifrað niður á ísinn til okkar. Við
Kalstad lögðum af stað og fylgdum slóð Eiríks Blands og félaga
hans.
Howe kallaði á eftir mér:
Craige, þú verður að ná markinu, -—ef Bland kemst þangað
einn —.“
Hann iauk ekki við setninguna, en ég vissi hvað hann var
að fara.
Ég veifaði til hans og við .héldum áfram og Gerda náði olskur
, brátt. Brátt munum við hafa horfið sjónum þeirra á jakanum —
við vorum koniin í nýjan ísheim, þar sem þögnin ríkti.
Við litum víst um ö'xí fyrst í stað. Éitt siim þótíist ég sjá
einhvern, sem veifaði til mín. Ég held, að það hafi verið Judie.
Ég veifaði á móti, og' eftir. það leit ég ekki um öxl. En hin
höfð'u. á orði, að furðulegt væri hve fljótt borgárísjakinn hefði
horfið sjónum.
Ég geri ráð'fýrir, að lesendur mínir niuni hafa lesið sitt af
hverju um leiðangra í heimskautalöndunum, og þá erfiðleika,
rsem menn þar eigá við' að.etjá, en ég held, 'að erfiðíeikar okkar
þriggjá.hafa verið sizt.minni á þessu örvæntingar-ferðalagi. Við
vorum landkönnuðir útbúnir tit. slíkra. leiðangra, reynsluiaus,
og að morgu illa búin. Við vorum skípbrotsmenn, sem höfðum
aðeins ótraustan sléða smíðaðan úr kass.afjölum, gamalt tjald
og lítinn mat. Eina mark okkar vár að bjarga lífi okkar og
þeirra, sem við höfðum orðið að skilja eftir á borgarísjakanum.
Við. ætluðum að reýna að finna bækistöð þeirra manna, sem
ená.-kuhnú að vera á lífi af áhöfri Suðurkrossins. Við höfðum
kféldtökumi
Það er hyggið barn, sem fer
út úr herberginu til að. hkegja
þegar pabbi gamli hefur í ógáti
íamið hamrinum á þumalfing-
urinn á sér.
★
Kona í Nýja Englandi hélt
daghók og þar stóð þetta: „Við
höfðum svínasteik til matar í
dag. Blessaður presturinn borð-
aði hjá okkur og' systir hans
líka. Hann gerði okkur þann
greið'a að sneiða niður svína-
steikina, tók rif á gaffalinn
sinn lyfti því upp og sagði:
„Hér sjáið þið góðu frúr, úr
hverju Eva var búin tiÍ!“
„Já“, sagði systir hans. „Hún.
var búin til úr rifi úr skepnu
áf nákvæmlega sömu tegund.“
★
Billy Sunday var viðfrægur
leikprédikari. Einu sinni, sem
oftar hélt hann ræðu, og greip
þá ungur vantrúarmaður
frammi og spur'ði:
„Hver var kona Kains?“
Trúboðinn svaraði í fullri
alvöru: „Eg ber virðingu íyrir
hverjum þeim manni, sem.
leitar sannleikans. En eg þarf
að segja nokkur varnáðarorð
við þenna spyrjanda. Legg þú
ekki sálarheill þína 1 hættu
með því áð spyrja um of .e.ftir
annarra manna eiginkonutn.“
★
Skaðabótamál.var.fyrir rétt-
inum og verjandi sprirði vifpið
hversu langt bjfreiðin hefði
kastað hinum slasaða.
„Það voru fimmtán fet,. sex
og þrír fjórðu úr þumlungi,**
svaraði hann.
„Mér þykir þér vera allná-
kvæmur, maður minn,“. sagði
lögfræðingurinn hæðnislega.
„Já, mig grunaði áð eitt-
hvert lögfræðingsflónið myndi
spyrja að þessu, svo að ég
hafði vaðið fyrir neðan mig og
mældi það.“
Ég vaknaði . snemma næsta morgun við, að einhver hrissti
rnig og kallaði á mig með nafni. Andartak hélt ég, að stun.din
er leggja skyldi af stað, væri komin. Þa'ð var Bonomi, sem
kominn var: ,
„Skipstjórí, skipstjóri“, kallaði hann, „þeir eru farnir —
Bland og þeir ,og hafa tekið allar birgðirnar sem eítir voru,
með sér. Þeir eru farnir og skildu ekkert eftir handa mé.r.“
Hann var sestur og hræddur.
„F.amir, um .hvað ertu að tala, maður?“
„Bland — með allan matinn. Þeir eru komnir út á ísinn og
Vaksdal og Keller með honum. Komdu og sjáðu, ef þú trúir
mér ekki.“
Ég skreið út úr tjaldinu og horfði út á ísinn, í þá átt sem
Bónomi bénti, og sá þar þrjá menn, sem dró.gu sleða.á eftir
sér. Þeir stefna i þá átt, sem helzt mátti vænta að finna Suð-
urkrossmenn. Heimskur hafði ég verið, er ég hafði ekki hug-
leitt nánara það, sem Bonomi hafði sagt mér. Auðvitað höfðu
þeir etið eins og þeir gátu í sig látið til undirbúnings þessum
leiðangri. Bland hafði loks kornist að þeirri niðurstöðu, að til-
gangslaust væri að bíða eftir því, að borgarísjakinn losnaði úr
ísbreiðúnni, og' var nú lagður af stað í vesturátt, í leit að
bækistöð Suðurkrössmanna, eða í von ura að komást það langt,
að þeir sæju til leitarskipa við ísröndina,.
Lætin í Bonomi höfðu vakið alla. Menn komu hver á fætur
•öðrum og allir störðu út á ísinn. Ég man, að einn ma'ður sagði:
„Ég held, að þér getið hætt við að fara skipstjóri. Nái nokkur-
til Suðurkrossmanna verð'a það þeir. Við getum verið von-
ÆÓðir.“
Þá tók Hpwe. til máls og sagði:
„Éif Bland kemst í bækistöð Suðm'krpssmanna verður englnn
hjálparleiðangfir sendur til okkar. Hann hugsar aðeins uni
eitt, að bjarga sjálfum sér frá, að verða ákærður fyrir morð.
Hvernig séúi allt velkist, verður hann sá eini, sém keroist.'4
Hann sneri sér að m'ér:
„Þú verður að komast þangað — jafnsnemma og hann eða á
'uhdan honum, Láttu hahn ekki'sigra í seinustu atrennu. Þið
Gerda vérðið að komast þangað?“
Éf ég færi að ráðum hans yrðum við að fara sömu' slóð og
hann. Ég var ekki í néinum vafa um það lengur hvern mann
Blariö hafði.að' géyma, og að harni mundi yfirgefa þá Vaksdal
og Kellfer einhvers’staðár á leiðinni. Og ef 'hann næði til bæki-
stöðvarinnar, en við ekki, mundi hann segja, að við hefðuir.
Öll farist — og enginn hjálparleiðangúr verða sendur.
Við þrju héláúm kýrru fyrir í tjöidum okkar allan dáginn
—■ átúm allt hvað við gátum og lögðum ekkert á okkur. Og
er við lágiini þarna, vafin'í abréiður, heit og södd, fánhst mér
borgarísjákirin' hotálégt héimili, en — þáð vár" allt áhnáð að
hugsa til þéss. sem framimdán var. Öll réýndum við að hrinda
frá'';hugsúriúm úm ’þétta.
Þetta kvöid, skömniu eftir kvölðmá't, lyíti' einhver tjald-
sköriijrii, og' isvþ: vár kallað veikúiri rófni:
„Má ég koma inn aúgnablik, Ðuncan.“