Vísir - 11.12.1956, Síða 7

vísm
7
Þriðjudaghiti 11. desembér 1956.
EÐiSON MARSHALLs
■•■■■
■ ■■■
&
iHHiiasiiBaiiiiiaaiaaiiaiiiaaniiaii
liðlegar. Það va'r ekki hœgt að sjá, að hún flýtti sér, én verkið
sóttist fljótt. Ég vélc höfðinu við óg starði á ána, eh þáð var
smám sááián að hækka í henni vegna flóðsins. Súmri var tekið
að halla, ög stjornurnar bjartar og leiftrandi. Ég þráði að sjá
enn þá einu sinni langeldana í hÖllirmi á löngum vetrarkvöld-
um.
Ég héyrði axarhögg, og eftir örskamma stund kom Kxtti méð
tvo staura, sem hún di'ó að fljótsbakkanum og rak niður í
mjúka jörðina. Hún fór burt og kom aftur méS svarta stöng
í armarri hendinni. Hún setti stöngina undir eyru pottsins og
bar hana yfir á trén,
Hún hvarf einu sinni enn þá, en kom aftur með annan pott
og kálfakjöt, að því er mér virtist. í>að virtist svo sém hún væri
að elda kvöldvei-ð. Hún bætti sþrekum á eldinn. Því næst
skar hún kjötið, og lét bitana á pönnuna, Ég virti hana fyrir
mer. Hún var með breitt anölit og söðulnef. Hún var mjög
róleg.
— Skelíuröu Ogier? spui-ði hún.
— Ég er að b5Trja að skjálfa.
Fínnurðu til?
— Bara í fótunum.
— Hversu lengi heldufðu, að flóðið standi yfir?
— Þrjá til fjóra tíma.
—• Senniléga fast að fjórum tímum. Ég vildi, að ég vissi
hvernig á að flýta flóðinu, en það er leyndarmál, sem ég hef
aldrei gétað lært. Ég vildi, að Óðinn blési vatninu út úr larigá-.
firði, én ég kann ekki töfraformúluna.
— Hvað getúrðu gert til að Hjálpa mér, Kitti?
—• Ekkert nema þetta. Hún benti á pottinn, sem logarnir
léku ixm.
—- Ertu að efla seið fyrir sáíarheill minni eða fyrir eilífð-
um kvöluxn Ragnars?
— Hvað lieldurðu?
Hún brösti litið eitt.
— Hvað heldurðu, Ogiér?
Því næst dýfði hún krukku í pottir.n og bar að vörum
mínum.
Allt í einu datt mér nýtt í hug.
—■ Kitti! Ætlárðu að feyna áð lialda lífinú í mér með heitri
súpu?
— Hvað get ég gert annað, Ogief? Ekki get ég beínt flóðinu
í aðra átt.
Mér fannst hún aldrei hafa verið falíégri én núha.
Kitti var furin og ströndin var auð. Eri ékki léið á löngu,
þar til hún kom aftur.
Hún gaf mér annan bolla af súpu.
— Ég þoli þetta ekki lengur, sagði ég.
— Reyiidú áð þola ög þreyja svo lengi sém þú getur.
Hún útbjó stöng, sem var um sjö fet íöng, og telgdi annan
•endann. Því næst klæddi hún sig úr öllu nerria náttserknum ög
-óð út í tjorriina.
—- Hvert ætlai'ðu? spurði ég.
— Ég. æíla áð vera hjá þér svo lengi sém ég get.
Því næst gaf hún mér heitt að díékká.
— Ég þoíi þetta ekki léngur sagði ég.
Því næát telgdi húri stöng um sjö féta lánga.
—> Hvað á að gerá við þettá? spuxði ég.
— Þú átt að halda þér í þetta, þegar náttar.

— Ég verð að halda tnfx Ör Óðiris,
— Já, já, en smeygðu þessú undir hendurnar á þér og haltu
því fast að bx-jóstinu á þér.
Hún færði mér annan bolla af kjötseyði.
Nú fór að heyrast hávaði frá höllinni og stóð j’fir í um það
bil klukkutíma, en því næst tók að hljóðna. Nú tók að flæða
og mér varð kalt og flóðið lyfti mér á flot,
Kitti sá manneskju xrálgast og stóð kyrr með öxina í hend-
ixifii. Konan var Meera, og í tungsljósinu var hún náföl.
— Þú hefúr tekið ketilinn og kjötbita, án rníns leyfis, sagði
hún.
— Já, sagði Kitti.
— Ég 'sá það og' hefði gétað kornið í veg fyrir það, ef ég
hefði viliað. En heldui'ðu, að þú getir haldið í honum lífinu,
þangað til fjarar?
— Nei, frú xnín.
Meera hljóp léttílega upp ströndina aftur. Það var liðið
stundarkorn síðan ég hafði fengið síöasta sopann og kuldinn
var farinn að seilast til hjartans, þegar Kitti bar bollann aftur
á vöruxn mér. Þá streymdi hitinn um mig á ný og rak kuldann
á flótta.
— Hvérs vegna kom hún hingað?
—Hvað veit ég um það?
Hvers vegna bár hún tunnu af öli fyrir höfðirigjáriá. Var það
ekki til þess, að þeir dx-ykki sig fulla og sofnuðu síðan? En
einn átti að bera ölið á milli og hann drekkur sig ekki fullan.
Hann mun vaká. -— En hver vei'ður það?
— Ég vildi, a'ð það ýrði enski prinsinn.
Nei, það ér ekkért milli Egbert og Mérra.
— Og hverju múndi þáð skipta? Ég vérð daúður, þegar
fjárar aftur. Ég er dauðadæmdur.
— , fálkinn mikli frá eyjunni háridárí við vestanvindirin muri
deyja í þinn stað. Fálkinn lá kyrr á haridlegg mínum, og ég
hélt að hann væi'i þegar dauður. En þégar ég þi'ýsti firigri
að brjósti hans, fann ég, að hjartað sló enn þá, þótt dauft væri.
Ef ég verð á lífi og enginn höfðingjanna hefur drégið xriig
upp, verð ég áfram þræll Ragnrs. Er það betra en að elskhugi
Meei'u eignist mig?
— Méeru á engán elskhuga. Hún hefur orðið fyrir þeim
gjörningum, að engin getur fellt ást til héririar. En ég held það
sé betra, að Ragnar sé húsbóndi þinn áfram, en sá sem hún
ætlar að velja þér fyrir húsbónda.
Ég held það sé betra fyrir mig að devja en að fá arrnan
rvorn þeirra fyrir húsbónda.
— Það er einn maður, sem hún er hi-ædd um að vilji ná í
þig. Það var þéss vegna, sem hún var svona óspör á ölið.
Mér íannst þetta innantóma og fánýtt hjal. Kuldadauðinn
sótti að mér á allar hliðar. Ég hlaut að deyja innan stundar
nema Óðin léti vindinn blása fi'á landi.
Það var komið haust og vetur var í nánd. Fröstnæðingarnir
komu yfir fjöllin og gegnuni skógana. Á morgun mundi verða
hvítt hrím á stráurn. Á morgun mundu bein mín liggjá meðal
meðal uxabeinanna á botni tjai-narimiar.
Við mundum verða samferð, Ör Óðins og ég. Hannleggir
mínur voru að stirriá og Ör Óðins hvíldi á þeim. Ég sá í tungls-
ljósinu dauðblæinn á gulum augum háns,
— Þór, láttu sáíir okkar verða samferðá! Þrumuguð, láttu
okkur snúa aftur til jarðarinríar í líki risafálka með stór nef,
sem geta blindað vonda menn og beittar klær. sem geta rifið
úr þeim hjörtun,
Ég lagði eyrun við, ef ég heyi'ði hamar Þóí's dyng'ja á steðj-
unum. En í þess stað heyi'ði ég daufan söng á noi'ðvestur
liimni.
Sörigurinn smáskýrðist og vai'ð fegurri og yndislegri. Ég
sá konur með gullið hár og atigu blá sem himininn. Ég hélt, að
þetta væru valkyrjur. Þær flugu hjá og söngúr þeirra dó út
í fjarska.
— Þetta voru aðeiris svanir, sagði Kitti.
— Ég sagði aldréi, að þettá Væru valkyfjúr.
— Jú, þú sagðir það, og þú'sagðir. margt fleira. Hugur þinn
reikár víða, Ogiér.'og ég ér hrædd um, að þú exg'ir ekki langt
eftir ólifað.
Ralispíritus
Gjalasett
Shampoo
Rakspíritus
í krakkum
Rakspíritus
í tubum
BriHantine
Flösu-shampoo
Pétur Pél
Hafnarstræti
Laugavegi 38
Jólagrðinar
Ótalin éni þau spór og báð
erfiði' og f.viirhöfn, seixx félags-
konur Hringsiris háfa á sig lagt
til að efla barmxspífatásjoð sirixx
og hafa hæjarbúar jafháxi jiií'ð’
með skiliungi á niarmiÍðarsÍSrf
þeiria Hringskvexma, chts pg
bczt sézt á þvi að á hazár ílririgs
ins í nóvember séldust allir
inttnifnif og brnttóiekjur íiáriiit
70 þúsund krómriri.
Þær Hi'ingskonur látá hér
ekki stáðaf numið. Til ágoðá
fyrir Bárriaspítalann efriir
Hringurinn til sölu á jölágféiri-
uxrí, sém seldar Véfða í Vefzitm-
urii bæjarins og hjá exrist&iítirig-
um og í féiagssafníÖkúnf . Ny-
tizku barriasþítali' éf takfriafk-
ið. —
Týær vesttxr-þýzkar kör-
véftxir konm til PcfU-
mouíh í fýrfi ýitill og értl
þær fyfstu herskipiri, áem
konia til Bretíands éfiir
styi'jöldinix. — Naío gaf
V.-Þ. herskip þéási, þáíx éni
480 lestir hróft tim Slg.
C g. Buwuqki — T A H Z A N —
Tarzari kallaði stuttar fyrirskm- sér o gslógu' hring úm Tantof og Fantúrinn stóð graikjTr, ruglaður notuðu svertingjamir tækifærið og
anir, Öémú og aílir hiríir dreílðú íxinri sterki var innikróa^úr. yfir hinni skyndilegu árás og þá sveiflíxðu vöðum sínum, •