Vísir - 04.03.1957, Blaðsíða 10

VÍSIH
Mánudaginn 4. marz 1957
10
■■■■
EDiSOM MARSHALL:
■ ■■■
■ ■■■
VíkiHýtíMHH
66
— Hvað veit ég um það. Ég kýsi heldur, að hann færi þangað.
Ég ætti þá ekki á hættu að hitta hann í Helheimum. Af hverju
spyrðu?
— Ég hefi verið að velta því fyrir mér hvort sálirnar í
Himnaríki glettast sín í milli og segja sögur, eins eg hetjurnar í
Valhöll?
— Heyrði ég rétt það, að gula seiðkonan minntist á Himna-
líki? spurði Aella,
— Hún var að velta því fyrir sér, hvort þú mundir fá inn-
göngu þar, ef þú féllir.
— Líkurnar væru meiri, ef ég gæti sent eftir bróður Godwin.
Getur einn manna þinna farið yfir ána með hvít.an fána og beð-
ið hann að koma á minn fund?
— Já, ef þú óskar þess, en meðan þú bíður, getur þú borðað
kvöldverð. Við höfum ekki annað en saltkjöt, og er leitt að
geta ekki boðið konungi betra, en konan mun sjóða það og
gera lystilegt til átu. Ég legg víkingsheiður minn að veði, að
það verður ekki eitrað.
— Menningin er ekki komin á svo hátt stig hjá Norðmönn-
ura, sagði Alan við Aella svo til skýringar, — að þeir séu farnir
að nota eitur. Sannast að segja veit ég ekki dæmi til þess, að
þeir hafi beitt svikabrögðum til þess að vega. En þeir munu
segja þér, að súrir ávextir séu sætir sem hunang, og bjóða þér að
bragða á þeim.
— Segðu konunni, að matreiða þetta svo vel sem hún geti,
svaraði konungurinn.
Ég skildi við hann til þess að neyta matar með Hrólfi og
nokkrum fyrirliðum. Þegar þeir fóru að giettast við mig rann
mér reiðin og ég varð eins og ég átti að mér. Það hafði gerst
hratt svo margt, að ég hafði ekki getað áttað mig fyllilega á því.
Nú átti ég erfitt með að skilja hvers vegna ég’ drap ekki
Aella þegar í stað. Hvers vegna tók ég ákvörðun um, að heyja
einvígi við hann?
Hann hafði veitt mér grimmilegt tækifæri til að halda lífinu,
er ég var á hans valdi, en valdi sínu á mér náði hann með svik-
um, — hinsvegar náði ég valdi á honum, vegna þess að þá var
hepnni i orrustu min megin. Ég komst að þeirri niðurstöðu, að
frekari umhugsun mundi ekki verða málinu til skýringar.
Mér brann heiftarleg löngun í brjósti að berjast við hann, en
e“kki að sjá hann dinglandi og sparkandi í gálga, en þetta var
vegna þess að ég var viltur og heiðinn.
Ég var því ekki að sýta og lét fljúga af vörum ö31 þau fyndni-
orð, sem ég kunni, og skýrði Hrólfi af fullri einlægni frá áform-
um um hlutdeild hers okkar í sókninni, gaf þeim leiðbeiningar
hversu þeir skyldu haga sér, ef svo skyldi fara, að ég kæmi j
ékki aftur til herbúða um kvöldið.
— Við gáfum særða varðmanninum líf, eins og þú bauðst
okkur, sagði einn fyrirliðanna, — en er hann heyrði, að þú ætl-
aðir að berjast við Aella, baðst hann leyfis að mega tala við þig.
— Það hlýtur þá að vera talsverður þróttur í honum enn.
— Nægilegur, að ég hygg til þess að hann tóri.
Þegar maðurinn svaraði svo, skildist mér að það, sem ég
hafði raaelt mátti skilja sem spurningu, er óskað var svars við,
án þess að Iáta það beint í ljós. Og maðurinn svaraði á þann
veg, að ég komast hjá að láta meðaumkun koma fram hjá mér
'gagnvart fanganum.
Ég gekk að eldinum, þar sem hann lá og beygði mig yfir
hann. Hann mælti til mín hásum rómi:
— Ef konungurinn krýpur á kné, eftir að hafa beðið um hlé,
til þess að hagræða belti sínu eða binda skóþveng sinn, eða til
þess að væta varir sínar víni, farðu þá varlega, veittu hverri
hreyfingu hans athygli.
Ég þakkaði honum og gekk frá honum. Þegar ég kom aftur
að eldinum sváfu þeir Allan, Sendlingur og Kuola. Aella var
vafinn 1 ábreiður nálægt eldi fanganna og gættu hans varð-
menn. Kitti sat í hnipri við hlóðir og horfði syfjulegum augum
beint í augu mér.
— Þú hefur fögur augu, þótt norrænn sért, já og gætir jafn-
ast á við konung að því leyti.
— Það kann svo að fara, að eg reyndist einnig jafningi hans
að öðru leyti,“ svaraði eg eftir nokkra umhugsun. Ef til vill
hafði allt farið vel fyrir mér til þessa, hvernig sem allt hafði
velkst., af því að ég hafði hugleitt það, sem Kitti hafði sagt.
— Þú horfir snöggt og hart, hélt hún áfram, — þess vegna
er bezt að þú bíðir dögunar til að berjast.
— Hvað get ég gert? Ég get ekki sofið.
Hún hló skrækum rómi. — Ef ljúflingur minn getur kvorki ét-
ið eða sofið, skal ég sjá um að hann njóti svefnhöfga. Komdu og
hvíldu höfuð þitt í kjöltu mér, eins og forðum daga.
Þegar ég tók aftur til máls varð ég að kæfa geispa í miðri
setningu.
— Ef ég verð veginn. Kitti, þá skaltu reyna að komast aftur
til Lapplands með töfrafiskinn. En þangað komin skaltu binda
hann við Svarta steininn og sökkva honum í djúpið.
— Hvers vegna?
— Til þess að kristnir menn nái honum ekki.
— Hví skyldir þú hafa áhyggjur af því meðan ófreskjur rífa
hold af beinum þínum í Helheimum?
— Ég mun heyra óminn af fótataki þeirra yfir höfði mér.
Þeir ríkj.a yfir nærri öllu landinu. Mig langar til þess að heyra
kjölinn kljúfa öldur hafsins, og skellina er blöð áranna löngu
nema við sjávarflöt — heyra vindinn gnauða í segli og við
siglu — all til sönnunar því, að enn séu norrænir menn ráð-
andi á höfun’_m.
— Sofnaðu, sonur minn, og dreymi þig vel.
Þegar ég vaknaði heyrði ég fuglasöng og ég hugsaði um það
hversu erfitt það myndi, að lýsa fyrir daufdumbum manni
hvernig þessi söngur ómaði og bergmálaði í hjartanu. Það hefði
ekki verið auðveldara en að lýsa því fyrir blindum manni, er
birtu ber á fjöll og himin í birtingu á heiðríkju degi eða rós-
rauðum tjöldum vestursins við sólsetursbil.
Ég hafði lifað margt og reynt á þeim tuttugu og fimm árum
ævi minnar, sem runnm voru, og ef ég dæi nú, gæti ég sagt
ófæddum sálum frá þessum heimi, lýst dásemdum hans og
undrum betur en þeir, sem lengur hefðu lifað, mörgu gleymt
og mundu að eins það, að Dauðinn bakaði þeim sársauka, af
því að þeir hurfu af vettvangi þessa lífs með hug'sanir bundnar
við dauðann en ekki lífið.
Ég vissi vel, að nú, er ég gengi á hólm biði Dauðinn á næsta
leiti og vel mátti hann vita, að ég mundi ekki koma til hans
sem rakki flaðrandi upp um hann.
Aella kom til móts við mig á þeim stað, sem Hrólfur og
Rudolf höfðu valið, og er ég leit í augu Aella, þóttist ég verða
þess var, að hann treysti á, að sigri með sama hætti og hann
var vanur að sigra, þeim hætti, sem hann átti konungdæmi
sitt að þakka.
„Vilji annar hvor ykkar hætta við einvígið, til þess að ræð-
ast við eða af öðrum orsökum, stingið sverðsoddum yðar í
jörðu, sagði Rudolf við okkur. — Ella snertið þið þennan sverðs-
odda með sverðsoddum ykkar. Þannig standið þið báðir, unz
þið hafið ákveðið að halda áforminu til streitu, og þar til Hi’ólfur
kallar: Berjist! Þannig er farið að, er kristnir menn heyja ein-
vígi, og er á hvorugan hallað með þéssurn reglurn.
í fyrstu var efst í mér að mótmæla hverskonar reglum, sem
af leiddi, að andstæðingur minn gæti hagrætt belti sínu eða
f 1
k*v*ö*l*il*v*ö*k*o*fl«n«i
Hinn kunni gagnrýnandi
Michaud í París spurði Gretu
Gai-bo að því, hvers vegna hún
hefði ekki gifzt.
„Einfaldlega af þeirri á-
stæðu, að eg vil ekki giftast
nema gáfuðum manni,“ svaraði
leikkonan.
„En það er til urmull af . . .“
Greta greip fram í fyrir hon-
um um leið og hún horfði hæðn.
Islega á hann: „Það eru aðeins
grasasnar og fífl, sem kvænast
kvikmyndaleikkonum.“
★
Bobby greifi og Rudi greifi
sitja saman á káffihúsi og í-abba
saman. Allt í einu bendir
Robby greifi á mann^ sem sat
við borð í salnum og segir:
„Sjáðu Rudi, þarna situr
Andrassy greifi.“
„Hvaða bull,“ sagði Rudi
greifi, „það eru þrjú ár liðin.
frá því hann dó.“
Bobby greifi horfir án af-
láts á manninn.
„Ekki satt, ekki satt,“ mót-
mælti hann allt í einu, „ein-
mitt nú sá eg hann hreyfast.“
★
Franskur blaðamaður, sem
staddur var á járnbrautarstöð
í Moskvu heyrði konu nokkra
segja
„Böi’nunum mínum gengur
öllum vel, Guði^é lof. Vladi-
mir er verkfræðingur, Sonya er
læknir og ívan er békari. Það
eina af börnunum mínum, sem.
lent hefir á glapstigum, er hann.
Pétur ntinn_ hann er í Ameríku
og er atvinnulaus. en hann hef-
ir nú samt alltaf verið góðhjart-
aður, blessunin, og ef hanit
hefði ekki sent okkur matar-
böggla, væi’um við öll dáin úr
hungri fyrir lösgu.“
Sjálfiýsandi
• •
Orygglsmerki
fyrir b3a
fást i
v. Aí'iiarhól
£ £ SuwughA
TAIÍZAM
2305
Mikill fögnuður ríkti i virkinu og
John Shea naut virðingar og aðdáun-
ar allra í herbúðunum. Maxim kall-
aði hann fyrir sig og mælti: „John
Shea, eg hef aldrei séð aðra eins
hreysti og hugrekki og þér sýnduð.
Þér verðið sæmdir heiðursmerki
herdeildarinnar.“
En Tarzan var að bi-jóta heilann
um hvað hefði orðið af Sam og
spurði: „Herra minn, þér hafið víst
ekki mann hér, sem heitir Pierre
Bois?“
Maxim fletti nafnaskánni um
stund. Jú, hann var hér, en hefux'
verið fluttur. i