Vísir - 03.07.1957, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 3. 'julí 1957.
VlSIB

• •
EFTIR
RVTH
MOORE
• •
• •
• •
*•••
m
• -
• -
•' -
7.5
• •

•u
±c
LA
k*v*ö*hd*v*Q*k*u*n*n*l
<»
ekki á föður sinn. Hann tók til máls: — Cfyarley er ekkert
;hriíin,n af fálki), sem. Jíyeikir í .skógunumy •galJbi.-.Þetta er ágætis
bátur. Charley gerir ráð fyrir að halda honum, og Lem hefur
• • m _ þörf fyrir byssu.
Skrepptu og sæktu Charley, Zeke, sagði Maynard.
— Lem átti heldur betur í hörðu við írana, sag'ði Zeke. —
^0 ~ Þú sérð það sjálfur, pabbi, það eru eng'ir smámunir, að hrinda
|j lyjr-. ^%jfuí%.MS stað skóg'areldi, til þess eins að hrekja viðarhöggsmann út
Þetta er sagan, eins og Lem segir hana, sagði Maynard.
Ennþá hafði hann ekki tekið pípuna út úr munnvikinu. Það
gerði hann nú.
— Þú fe-rð, upp eftir og segir Charley að koma hingað. Ég '
vil láta hann heyra mína frásögn.
* • m ~ * ■ Zeke ypti öxlum. Hann sneri sér við og gekk yfir fjöruna 'sem vat’ í sama blóðflokki og
til baka að skýlunum. Þar stakk hann höfðinu i'nn í eitt þeirra Þurfti nauðsynlega á blóði að
og hvarf sjónum. halda. Skotinn var sóttur og
ýmist með kjölinn upp eða niður og voru af ýmsum stærðum
og gerðum.
— Jæja, sagði'Maynard, — Þarna er. ættflokkufinn.
—r-, Báturinn minn er þarna, sagði Nattj og benti til lands.
Þessi, sem hefur verið dreginn. upp þama.
— Þá er Lem þarpa. j
■ Maynard dró djúpt að sér andann og andaði hægt frá sér;
það var einna líkast því, sem hann værj fullur af .viðbjóði eða , , ,, . , , ._. _ ,
þreytu, eða þá hvoru tveggja. Hann tók strikið a kleftaskor-, hans-en var'0r, nœi' j***; ,ídn' ^ \ pU,nd\ Þa. y?1' blÓ&Íð °rðið SV°
una. Þegar báturinn var svo sem þrjátíu fet frá landi og Natti
hélt' að hann væri um það bil að taka niðri, dró hann úr ferð-
inni og' sleppti v.aðnum með akkerinu útbyrðis. Natti: lækkaði
seglið, jafnframt því, sem hami velti fyrir sér, hvort Maynai'd
hyggðist synda þann spöl, sem eftir var. Það lá yið að Natta
langaði til þess sjálfan, þegar hann horfði á báíinn sinn þarna
Ungur Skoti gaf sig fram
við blóðbanka og bauðst til þess
að selja blóð ef þörf krefði,
Rétt á eftir kom sjúklingur,
sjúklingurinn borgaði honum
tíátsskelin valt dálítiö á bárunni; reykinn lagði upp af eld- 75 punci fyrjr N0kkru seinna
stæðunum. Á klöppunum svelgdu mávarnir fiskúrganginn í. þurfti sami sjúklingur aftur á
sig af mikilli græðgi og háðu innbyrgðis baráttu um hvern bita.1 blóði að halda og fekk það úr
Einn af hundunum lyfti höfðinu og starði magnleysislega á eitt- Jsama Skotanum. Fyrir.það fekk
hvað í andartak, en hallaði sér síðan aftur. J hann 40 pund. En í þriðja skipt-
Zeke kom aftur út úr skýlinu,-sem hann haíði farið inn í. ið, sem sjúklingurinn leitaði tií
Annar ungur maður, sem úr fjarlægð virtist vera tvíburabróðir. hans, fekk Skotinn ekki nema
uppi í fjörunni. En það voru að minnsta kosti hundrað fet milli
hans og sjávar. Annaðhvort mundi hann þurfa að bíða flóðsins,
eða ættflokkurinn yrði að hjálpa honum með að koma honum
á flot. Hann horfði spurnaraugum á Maynard, en Maynard
mælti ekki orð frá v.örum, Hann tók fram pipuna sína og fékk
sér makindarlega sæti, meðan hann fyllti hana og gaf ströndinni
gaum.
— Fáðu þér sæti, kunningi, sagði hann að síðustu.
kemur einhver von bráðar.
Það
um. Sá.nam ekki staðar í flæðarmálinu, heldur hélt áfram og skozkt í sjúklingnum.
óð rólega, út í, og synti síðasta spottann út að bátnum. Hann
smeygði sér fimlega inn fyrir borðstokkinn, hrissti sig eins og
hundur, og vatnið slettist í allar áttir.
— Hvað er að, Maynard frænd? spurði hann síðan.
Maynard sló pípunni sinni.á borðstokkinn. Glóðm féll í vatn-
ið með einskonar fuss-hljóði.
— Charley, Lem er hérna, er það ekki?
í— Jú, það er hánn. ■
— Hvar er hann?
— Hann sefur.
Maynard horfði á hann, um leið og hann síakk pípunni í
vasa sinn.
— Hvernig sefur hann, Charley?
í Búastyrjöldinni voru tveir
Skotar innikróaðir og ekki
annað fyrirsjáanlegt en að þeir
yrðu annaðhvort skothir til
bana eða teknir til fanga. En
þrátt fyrir að staða þeirra. virt-
ist vonlaus orðin, sluppu þeir
fyjir harðfengi sakir, en illa
særðir.
Brezki hershöfðinginn róm-
aði mjög hetjulund þeirra og
sagði, að undir slíkum kringum
Cþarley sagði ekkert. Svipbngði var engm ao sja a honum, ,stæðum hefð. það ekk.
Engrar hreyfingar varð vart, ekkert merki um líf á eynni, ef nema hvað au§u hans vh’tust amaekka ofurlítið, Hann leit sem jnn vottur um hug]eysi þótt
undan voru skildir nokkrir hmrdar, sem flatmöguðu í sólinni og snö6gvast upp til búðanna, síðan aftur á Majnard. | þgir jjefgu gefj2t upp.
örfáir mávar, sem sveimuðu yfjr hrúgu af fiskúrgangi, er kast-| “ Hann er að sofa R^kháf úr sér einu sinni ennþá, sagði, j>Gefizt upp,«. hrópa^annar
að. hafði verið til hliðar. Það logaði enn í þrem eða fjórum ( ér það-ekki rétt? | Skotinn. „Nei, það hefðum viff
eldstæðum, og ógreinilega reykjarstróka lagði upp af ösku- Charley hristi höfuðið. — Sagðist hafa verið á fylleríi. Sagði aldrei gert. Við, sem vorum
hrúgunum 1 sólinni. Hörpudiskar 0g skeljar. lágu á víð og dreif , a$ hann hefði stolið dálitlu af vvhisky frá íi'unum, Maynard>meg nærri mánaðarkaup í vös-
og í hrúgum; laglegir gangstígir lágu inn á milli bersýnilega frændi. Og þeir eltu hann eins og hund. Kveikcu í skóginum.
unum."
Brezkur sendifulltrúi hvarf á
!dularfullan hátt á einni Suður-
þéttroðnir og svartir á lit. Skýlin voru af ýmsum stærðum og ] — Og þið piltarnir eruð að sjálfsögðu bálreiðir út í Somerset-
gerðum. Sumsstaðar héngu hjartarskinn til skjóls; gróður fyrir- 1 fólkið fyrir að hafa brennt upp skóginn, sagði Maynard með
fannst hér og þar. Jhægð. Hann lyfti handleggnum í áttina til vesturs, þar sem
Maynard sat og' reykti, Hann virti fyrir sér þetta síðasta sólin var að hníga til viðar á bak v ið rauðgráa móðu.
virki Cantrilanna. Engin.svipbrigði var að sjá á andliti hans. J Finndu lyktina, Charley. Talctu eftir bragðinu af öllu, sem þú hafseyjanna — þar sem mann-
Að því kom, að hávaxinn, ungur maður skreiddist. út úr einu (leggur Þér til munns. Þú kynnist því, þegar ættflokkurinn kem- jjrstur búa — og þegarhann kom
gkýlanna, Var hann i stuttbrókum einum fata; líkami hans yar ur til lands aftur. Og svona verðuru það í langan tíma, þangað ehki fram, þrátt fyrir ítrekað-
súkladaðibrúnn frá hvirfli til ilja, og að undanteknu brjósti til byrjar að rigna aftur. Enginn ykkar mun Jifa nógu lengi til ar- eftirgrennslanir, var horfið
hans, sem var all loðið, var húð hans mjúk og áferðarfögur. þess að sjá skóginn vaxa og klæðast líff á ný. j að því ráði, að senda nýjan full-
Hann gekk frjálsmannlega niður eftir, og fætur hans, brúnir og ] Augu Charleys höfðu fylgt bendingum Mavnards. Þau beind- trúa frá London þangað suður
stórir, sukku í leðjun. —1 Niðri við sjávarmáiið nam hann ust nú aftur að Maynard, þegar hann þagnaði, og þau virtust
Virðuleg móttökuathöfn-. fór.
fram af háifu innfæddra þegar
staðar. Andlit hans bar hvorki vott um fögnuð né fjandskap. sjúk.
— Hæ, pabbi, sagði hann. | — Ég segi þér satt, tók Maynard aftur til máls, — Lem gerði fulltrúinn kom. Einn af höfðr
-— Sæll, Zeke, svaraði Maynard. — Þú ert þá héma; ég hélt það, Reykháfur. jingjum eynnar þrýstiihönd hahS
þú værir uppi i sveit þetta sumarið.
— Nei. Ég hef verið hérna um skeið. Maynie er hér líka.
Hvað vantar þig, pabbi?
Maynard snéri höfðlnu að Natta. — Þetta er Natan Ellis.
Lem stal bátnum hans og byssunni. Hann vill fá það hvort
tveggja aftur.
Lítill en augljós vatnspollur hafði myndast á. þiljunum við þétt og innilega um leið og hann
fætur Gharleys. Hann setti einn sf löngu, brúnu fingrunum1 sagði:
niður í hann og dró hann þýðlega í gegnum vatnið. j ,,Eg vona að y.ðar' hágöígi sé
— Hann sagði að írarnir myndu-kenna sér um. það. Hvað , ekki jafn seigur og: hans há-
veiztu. með vissu, Maynard frændí?
Maynard andvarpaði þolinmóðlega.
Ungi maðurinn stóð g'rafkyrr. Hann leit ekki á Natía. Heldur , — Lem kom inn í bæinn, sagði hann síðan, — og' reyndi
göfgi fyrirrennari yðatV'
BEZT AÐ AUGLTSAt V15I
C. & Surnuyki
— TARZAIM
2391
Allt í lagi Wezil,’ sagði Bristér,
sendu nokkra af vinum þínum niður
ög bindið. nú hendtir þesaa'-fima
,p.unar“ .okkar. Brister'kleif hú-iíið*.
ur til Tarzans og sagði: S'vo þú
kortíst á srioðir um að hverju ég var
að jeita. Það er meira virði en' heil
hrúgá af sVeppum. Hann beindi
byssu sinni að Tarzan, ’sem ' svert-
ingjárnir hofffú buhdið. Nú, verðunr
við áð'fára tif bttká hg há í 'þröffessór
Redfield. Þið hafið báð.ir; vefið a|
’ þvælasí ’fyrir mér ‘og, þ,es§ vegm
verðíð þíð báðif áð á’eyja,