Vísir - 21.09.1957, Qupperneq 6

6
V f S IR
Laugardaginn 21. september 1957
D A G B L A f>
yíslr kemur út 300 daga á árl, ýmist 8 eða 12 blaBsíður.
Sititióri og ábyrgðarmaður: Hersteinn Pálsson.
Skriístofur blaðsins eru í Ingólfsstræti 3.
Rítatjórnaríkrifstofur blaðsins eru opnar frá kl. 8,00—18,00.
Aðrar skrifstofur frá kl. 9,00—18.00.
Aígreiðsla Ingólfsstræti 3, opin frá kl. fe 00—18,00.
Sími 11660 (fimm línur).
Ötgefandi: BLAÐAÚTGÁFAN VÍSIR H.F.
Vísir kostar kr. 20,00 í áskrift á mámiði,
kr. 1,50 eintakið 1 lausasölu.
Félagspmntsmiðjan h.í.
Gjayeyrisskortur og saia
frumburðarréttar.
MÍB'hga trssseusS:
Afh|upun alræðis,
Hér var siðast rætt um forna
drauma og sýnir, er boðuðu
feigð þeirrá ríkja, sem byggt
hafa tilveru sína á blóði og stáli,
í duftinu fyrir þassu valdasjúka
ofsamenni — nema kristnir
menn; í kristinni kirkju, sem þá
var enn tiltölulega fámenn og.
blýi og púðri, en ævarandi fram- I fyrirlitin, mætti hann því afli,
eyrismálunum mikið rúm
upp á síðkastið. Lúðvík
Jósefssön, yiðskiptamála-
ráðherra hefiu- ritað um þau
hverja greinina eftir aðra,
og eftir því sem leiðarahöf-
undur blaðsins segir, á
hann að hafa „lirakið lið
fyrir )ið“ allt sem málgögn
Sjálfstæðisflokksins hafa
haldið fram um gjaldeyris-
skortinn. Að sjálfsögðu er í
Þjóðviljanum, eins og í
Tímanum, þulin upp öll
romsan um afialeysi í vetr-
arvertíðinni, 20% lakari
meðalafia línubáta, lélega
síldveiði o. s. frv. En þrátt
fyrir þetta allt segir Lúðvík
að nú sé meiri gjaldeyrir til
umráða en í fyrra og ástæð-
an sé sú, uö framleiðslutæki
íslendinga hafi verið nýtt
miklu betur síðan núverandi
stjórn tók við. Hvaða nýt-
ingaraðferðir hefur þessi
stjórn fundið upp, sem ekki
voru þekktar og reyndar í
tíð fyrrverandi stjórnár? —
Og' hvaðam kcmnr Þjóðvilj-
anum sú vizka, að gjaldeyr-
istekjur þjóðarinnar hefðu
orðið 120—150 milljónum
minni á þessu ári ef Sjáif-
stæðismenn liefðu farið með
viðskipta- og gjaldeyris-
málin?
Það er hvorki á færi Lúðviks
Jósefssonar né annárra for-
svarsmanna ríkisstjórnar-
innar, að sannfæra almenn-
ing um að alit sé í lagi í
þessum efnum. Allir sem
við verzlun fást og aðrir,
sem á gjaldeyri þurfa að
halda, vita hvernig gengur
að fá hann. Og ekki tekst
stjórnarherrunum vörnin
betur en svo, að þeir eru
orðnir margsaga í málinu
og blöðum þeirra ber ails
ekki saman urn ástandið.
Tíminn viðurkennir í öðru
orðinu að gjaldéýrisskortur
sé mikill, en Þ.ióðviljinn
' hefur eftir Lúðvík Jósefs-
syni, að „gjaideyristekjurnar
séu þrátt fyrir allt miklar
og veiti aðstöðu til að
ti'yggja allan þann innflutn-
ing, sem nauðsynlegur sé til
góðra lífskjara og . mikilla
framfara"!, en rótt á eftir
segir hann þó að menn verði
að horfast í augu við þá
staðreynd .,að fara verði
hægar í ýmsar f.iárfésting-
arframkvæmdir o" drava
' úr ýmiskonar gjaldeyris-
eyðslu“! Það lítur þá út
fyrir, að lífskjör hafi verið
mjög' góð og framkvæmdir
eigi litlar í tíð fyrrverandi
stjórnar, sem Sjálfstæðis-
menn áttu sæti i, fyrst liægt
er að draga úr þeim og láta
öllum líða vel samt.
Þjóðviljinn hælist mikið yfir
því, að gjaldeyristekjurnar
af „hermanginu“, sem hann
kallar svo, hafi minnkað,
en kemst ekki hjá að viður-
kenna um leið, að skortur sé
á dollurum. Segir blaðið að
þau umskipti þurfi ekki að
koma neinum á óvart, því
þau séu „bein afleiðing' af
þeirri stefnu þings og þjóðar,
að víkja hernámsliðinu af
landi brott“!!! Þetta er
hraustlega mælt, á sama
tím'a sem verið er að bæta
við 400 manns í byggingar-
vinnu á Keflávíkurflug'velli,
til þess að búa enn betur
um vainarliðið þar. Þetta er
dálítið kv-nleg framkvæmd
„stefntxnnar“! En hún bætir
úr dollaraskortinum. Og
þar með hefur ríkisstjórnin
einu sinni enn undirskrikað
svo vel scm verða má, að
hún meinti aMrei neitt með
loforöi sínu um að láta her-
inn fara, hún ætlaði sér
alltaf að svíkja það loforð
. Veins og öll hin. Ráðherrar
kornmúnista, þeir Lúðvík og
Hannibal, bera vitanlega
fulla ábyr ð á þessum samn-
ingi um framkvæmdir varn-
arliðsins, ásamt hinum ráð-
herrunum. Það er ekki að
furða þótt Þjóðviljinn fari
hörðum orðum um þá menn
„sem telja það hlutverk
sæma íslendingum að gegna
þjónustustörfum fyrir er-
lenda stríðsdáta og selja
frumburðarrétt sinn fyrir
dollara.“
Ef gjaldeyristekjurnáf fýrir
vinnuna á Keflayíkurflug-
v.elli eru andvirði frumburð-
arréttarins, bá lítur út fyrir
að dollaraskofturinn hafi
verið farinn að sverfa hart
að ríkisstjrrnir.ni. Að öðrum
kosti hefð ; heir Hannibal og
Lúðvík var’a farið að selja
sinn frumburðarrétt til
Ameríkumanna. En bíðum
nú við. Geta þeir ekki kom-
Þt í ' ’nndur fvrir þetta?
Eru þeir ekki búnir að selja
samá réttiiin tvisvar? Hvað
skyldu þeir í Mcskvu segja
urn það?
tíð og alheimsyfirráð annai’s rík-
is, sem kemur að öfan og bygg-
ist á því, að mennirnir ganga til
hlýðni við helgan vilja Guðs.
1 þrettánda kapitulanum í Op-
inberun Jóhannesar ber enn fyr-
ir sýn, stórkostlega táknmynd
af ríkishugsjón, sem stefnir til
þrælkunar. Jóhannes sér dýr
stíga upp af hafinu. Það hefur
svip og eigindir mögnuðustu
rándýra: Pardusdýr, björn og
Ijón hafa lagt því sinn dráttinn
hvert. Dýrin fjögur, sem Daniel
sá, eru orðin að einu hér. ímynd-
ir öflugra hervelda og harð-
stjóra, sem fram hafa komið í
rás sögunnar eitt af öðru, renna
saman í eina mynd, og hún fel-
ur í sér allár höfuðeigindir
þeirra. A)lt, sem einkenndi of-
stopafull, ldóhvöss, vígtennt, urr-
andi skrimsli fortiðar er hér
sem stcð gegn kröfu hans af ó-
hagganlegri óbilgirni. Og afleið-
ingin varð grimmileg ofsókn.
Það var fyrsta, almenna ofsókn-
in á hendur kristnum mönnum.
Caligúla og Neró, keisarar,
höfðu sýnt kristnum mönnum
íjandskap, en ofscknir þeirra
voru staðbundnar og takmarkað-
ar. Með Domitianusi skerst í
odda og siðan vofoi hrammur
ríkisins yfir kirkjunni um meira
en tveggja alda skeiö.
Afstaða ríkisins til kirkjuniiar
kemur glöggt íram í bréfi, sem
landstjóri einn sendi Trajanusi
keisara. Það er ritað nokkrum
árum eftir daga Domitianusar,
en það gengur út frá þvi sem al-
kunnri staðreynd. að kristindóm-
urinn hafi um allanga hrið verið
talinn saknæmur, einkum vegna
afstöðnnnar til keisaradýrkunar.
holdgáð og sámeiriáð í einni fór-1 Landstjórinn skrifar: „Þá, sem
ynju neituðu þvi, að þeir væru eða
Hún stígur upp úr undir- j hefóu ver.ð kristmr, taldi ég mig
djúpinu úr undirheimum i Seta Mtið lausa, þegar þeir gerðu
þeirra ástríðna, hvata og sál- (^æ:1 Slíia guðanna með orð-
rænna dularafla, sem líkja má | urn' sem e8 ‘as þeim fyrir, og
við myrkviðinn, heimkynni ,báru franl re>'kelsi °S vín sem
hemjulausrar græðgi og girnd- j íórnargjafir fyrir mynd þína,
ar. Og hún er jarðnesk, áþreifan- sem e2 hafði í því skyni latið
leg eftirmynd hins ósýnilega ó- , sef)a UPP meðal goðamyndanna,
vlnar, sem Jóliannes neínir ÞeSai' liejr !lar aíl auki last-
Drekan eða höggorminn og tókn- .mæitu Kristi. því að menn segja,
ar með þvi liöfðingja myrkurs-
ins.
Það er fyrst og fremst róm-
verska heimsveldið og hinn
,,guðdómlegi‘' drottnari þess,
keisarinn, sem birtist aviguín Jó-
liannesar í þessum harni. En þar
fyrir fer þvi fjárri, að ftór sé uni
að ræða tímabundið viðhorf, sem
að sannkristnir menn verði eklti
, kúgáðir til neins af bessu."
j Dýrið í Opinberunárbók er af-
iijúpun Slikrar yfirráðastefnu,
sliks veldis, sem ætlar að lcúga
helgasta réttinn af manninum,
réttinn til þess að t'lbið.ja og
þjóha Guði einum. rétlinn til
þess að vlðurkenna liann einan
eigi aðeins við mjög övenjuíegar , sem aIráða” droUnara' > fír huS
aðstæður eða jafnvel alger eins- i ú~ vI«a' réWinn t;i hess að skiPa
dæmi í sögúnni. Myndin af dýr-j öllum mönmim' hmim sem
j um, á sömu skör frámmi fyrir
honum. Þessi afh.júpun á er-
indi við kynslóð nútimans,
inu í 13. kapítula Opinberunar-
bókar felur í sér sígilt, kristið
mat á hverju því ríki, ’nvað svo
sem það heitir, sem tekur þá
stefnu samvizkukúgunar og and- 1-al iIÖ,1'-íl(lai s'el'!,ul•
sem hefur horfzt í
legrar undirokunar, er Róma-
veldi fór á þessum tíma: Heimt-
ar óskoruð ýfirráð yfir sálu
manns og samvizku. krefst þeirr-
ar. lotningaf fyrir hásæti sínu,
sem Guði einum ber, og viil út-
rýma trúxini á Krist.
Manndýrkun er alltaf r.ærtæk-
ur og freistandi átrúnaður. því
að i einhverri mynd er einlaigt
verið að tigna guðdónileik mann-1
eðlisins. Þegar ,,guðdómlégur“ i
einvakli er tilbeðlnn, þá er mað-
urinn að fiýrka sjálfan sig og
það er honúm eiginlegt. I forn-
tim , austrænum eliiValdsríkjum !
var litið á kor.unginn sem guð- I
lega persönu, Eilirmenn Alex- i
augtt við
er báð-
ar hafa tignað íoring.ja sina sem
einu guðdómsverur alliéimsins,
hvassa hramma á khkju Krists
báðar lágt reginþunga og kló-
og hvert }iað afl, sem liklegt gat
verið ti) þess að hamla gegn al-
gerri elnmótun i iutgsun, full-
kominni undirgefni undir kúg-
unarvaldið.
Britta Munk: Hanna og
hótelþjófuririn.
Prentsm. Leiftur h.f.
Þessari nýju Hönnubok mun
verða vel fagnað sem hinum
anders mikla á valdastólum ■ 11 en úækurnai i þessum
grisku ríkjanna í Asíu settust að ,ílokki eru nú orðnar allmar^r
þessari eríð'• og hagnýttu sér j0® el®a sið®uSt vaxandi vin-
Iiana sumir rækilega. Og þegar jsælclum aci fágna.
Rómverjar höfðu lagt undir sig j Sögurnar í þossiun flokki erú
heiminn, var þess ekki langt að i aðallega æliaðar ungum stúlk-
biða, að keisarar þeirra gerðu j um> 10—16 ára, en þær seni
kröfu til þess að vera tilbeðnir ®ldri eru, og raunár allir, hafa
sem guðdónaar. g°tt af að lesa uni Hönnu. þessa
Hinir fyrri keísarar ’íóru flest- j
ir hóflega í þessar sakir. Ðomiti- j
arius, sem rí!:t; 81—96, er sá ’
fyrsti, sen gerlr kröfuna um
fiest- i Hfsglöðu, kjarkmikiu, ungu og
dýrkun nersónu r.innar ósveigj-
anlega. Hann tck sér titilinn
„drottinn og guð'*. Þegnar hans
létu sér betta lynda, skriðu allir
áthafnasömu stúlku. — Það er
aldrei neinn doðabragur á neinu
í kringum hana. Þar, seni hún
er, ge-rast. niörg ævintýri pg
skemmtileg. Og ekki vantar
hana úrræðin, enda Jer henni
allt, vel úr hendi.
1 Bergmáli var fyrir nokkru
sagt frá hundinum Víga, sem
Ólafur konungur Tryggvason
fékk ao gjöf hjá bónda nokkrum
á írlandi. Einum lesanda
Vísis þykir ekki nema Iiálfsögð
sagan af Víga, með kafla þeim,
sem tekinn var í blaðið, og hef-
ur óskað eftir að birtur verði
eftirfarandi kafli um Víga, er
fallinn var Ólafur konungur.
Frá Víga.
„Nú er at seg.ja írá hundinum
I Víga. Hann var varðveittr á ein-
: um bæ at konungs búi. Var hans
j gætt forkunnar vel af einum
manni, ok lá Vígi hvern dag fyr-
ir konungs sæti. Ok er gæzlu-
maðr hundsins hafði heyrt fall
konungsins með sannri írásögn,
þá gekk sjá maðr til þess húss,
er hundrinn var í, ok nam síað-
ar með miklum hryggléik ok
sagði:
„Pleyr nú, „Vígi,“ segir hann,
„nú erum við dróttinlausir.1'
Ok er huridurinn heyrir þelta,
þá hljóp liann upp frá konungs
sætinu ok kvað við hatt um sinn
ok gekk út ok nam eigi staöar
fyrr en á einum haugi ok lagðist
þar niðr ok þá hvarki mat né
drykk, ok fór svá marga daga,
at liann sveltir ok þá eigi faiðu.
Ok þó at hann vildi eigi eta þat,
er at honum var borit, þá bann-
aði hann þó öðrum fuglum ok
dýrum at bera frá sér. En tárin
flutu fram um trýnit ór áúgun-
um svá at aliir mattu skilja, at
hann grét ákafliga sinn lánar-
drottin, ok aldrigi fóf’ hann ór
þeim stað, er liánn nam staðar,
heldr var iiann þar allt til þessj
er hann dó. Ok var nu fram kom-
it þat, er bóndinn mælti í eynni
Mostr, at Norðnienn höfðu riú
týnt fjórum inúm ágæztum grip-
um."
Á. S. biiður fyrir eftirfarandi:
Leifstyttan.
„Það er i rauninni engin á-
stæða, að svara hr. Þ. J. Hann
ræðir ekki kjarna málshls, í
gær, frekar en í fyrra skrifi
sínu, þ. e. um vanhirðu styttunn-
ar, né þau rök, sem frani hafa
verið færð af mér og öðrum, að
styttan yrði í stöðugri, góðrl
gæzlu á ióð DAS, o. fl. Eg endur-
tek, að hvimleitt sé, að lýsa ná-
kvæmlega þeirri vanhirðu, sem
styttan er i, en það verður stund-
um að gora það, sem hvimleitt
er, og segja hverja sögu eins og
j liún gengur, eða á að þegia
um það sem nilðut- fer, eða jafn-
vel er lieilli þjóð til van.sæmdar,
af einskærri blygðunarkennd,
og láta allt dankast?
Það mun hafa fallið lina úr
siðara skrifi Þ. J., en mér skilst,
! að ég hafi svo rniklð til saka
unnið rneð bréfi mínu, að lvelzt
j bæri að yarna mér að fá ltnu
prentaða i Visi framar. Vísir
ræður hvað liann gerir i því
efni, en einkar þægilegt gæti það
verið fyrir marga, sem ræða um
almenn má) i biöðum, ef annar-
i livor aðilinn þyrfti ekki annað
! að gera en lyfta fingri, til þess
jað mótaðilanum jTði neitað úm
rúm. Á. S.“
j Aths. Það er rétt, að lína lief-
u.r fallið niður úr bréfi Þ. J. og
er höfundur beðinn velvirðingar
á þvi. Niðurlag bréfsins var: Eg
furða mig á þvi, nð dagbhtðið
Vísir skuli eyða dýrmætum «lálk-
um sínum undir þvilik — skrif.
! Þessi nýja Hönnubók er á-
reiðanlega riieð hinuni skemmti
legustu í þessu’m ílokki. Sagán
er 96 bls., í snolru bandi, með
Jitprentaðri hlifðarkápu.