Vísir - 10.10.1957, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 10. októbér 1957.
Ví SIR
í
Í6Á1THA 1 ÍIIIISTIE
tii. . .
40
vœriting‘ar.Ökumaðúrinn var tötrúm klæödur, og hann sneri sér
nú við og brös'ti út uridir eyrú frárnari i Viktoriu.
„Við förum til BáyhÍon,“ svaraði Böwarö. „Það er sannarlega
köminri tími til þéss, ao við lýftum okkur oíurlítið upp.“
Vagriinn tók viðblrigð niikið, og'rann siðan af stað með miklujn
hraða. Var öktrinaðúrinn bersýnilega ekkert að setja það fyrir
sig, þótt gatan væri óslétt, og farþegarnir hentust sitt á hvað
í aftur sætinu.
„Pörum tið til Babylon?" spurði Viktoria. „Eri hvað það er
gainan. Er þao satt, að við séum að fara þangað?“ |
Bifreiðin sveigði alit í einu til vinstri, og var þá komin á,
þokkalegan þjóðveg, furðaniéga breiðan, þar sem ekillinn virt-j
ist geta fárið enn hraðar en áður.
„Já, förinni er raunverulega heitið til Babylon,“ mælti Eöward,
„en þú mátt ekki búast við of miklu, Viktoria, eí þú skilur, við (
hvao eg á, því að Babylon er ekki alveg eins glæsileg og hún var j
enöur fyrir löngu.“ |
„Mig hefur alltaf langað til að fá að sjá Babylon," sagði
til hægri, þegar þangað var koiriið, og gékk hægt eftir bakkanum, viktoria, „síðan eg var lítil telpa, og lærði vögguvísuna um þá
með straumnum, en fljótsbakkinn var allhár á þessiim stað. ævintýraborg. En eg bjóst sannarlega ekki við því, að sá öraum-
Sums' staðar v'arð'hún ao ganga mjög tæpt, því að fljótio hafði' Ur miníí ætti nokkru sinni að rætast. Og í rauninni er eg ekki
brotið bakkann, o'g ekki verið hirt um að' gera við hann aftúr. | alveg sannfærð um það ennþá, að viö komumst þarigað eða
Kúsiri stcðu meira að segja svo tæpt á nokkrum stöðum af þess- | þaöan aftur. Mér sýriist farkosturinn af því tagi, að hann gæth
um sökum, að ekkert virtist auðvelöara en að steypast beint af ! biiað á hverri stundu.“ I
tröppum þeiri-a ofan í fljótið í myrkri rióttu. Viktoria á'tti erfitt; „já, eg gæti svo sem trúað þvi, að eitthvaö bilaði áður en 1
með að komast leiðar sinnar framhjá húsinu, og var dauð- jangt liði,“ svaraði Edward, „Eg hélt satt aö segja, þegar eg sá
hrædd um að hrapa í fljótið eða að bakkinn léti undan, meðan ' þenna garm fyrst, að hann mundl alls ekki geta komizt lengd
hún væri þarna á ferð. En þegar þessi torfæra var að baki, varö sína. En það er ekki hægt að neita því, að ökuþórarnir hér kunna
a
kvaidvökunRÍ

iD
stígurinn á bákkanum mun breiðari en áður, og á nokkrum anra manna best að gora við gamla brla. Þeir binda þá bara
kafla var haiin meira ao segja hellulagður.
saman með snærisspottum, ef ekki vill betur til, svo segja þeir
Inshallah — allt á valdi Allah — og þá er allt komið í lag sam-
stundis.“
„Þeir segja vist Inshallah við öll möguleg tækifæri, er það
Engin leið var að gerá sér í hugarlunö, hverjir byggju í hús
iiiii þeim, sem hún gekk fram hjá á leið sinni, eða hvað þar ,
gerðist innan dyra. Einhver leymdai'dómshula virtist hvíla yfir j
þeim. Á einstaka húsi stóðu þó dyrnar opnar, svo að sjá mátti I e!vki? -puiöi Vikmna.
inn í anödyrið eðá jafnvel gegnum húsið' og út í garðirin að baki. | „Jú; í þeirra augum er ekfeert eins sjálfsagt og öruggt, og aö j
Þótti Viktoriu gaman að virða fyrir sér aridstséðuniar, sem þar varpa öllum áhyggjum sínum á hinn almáttuga — láta hann sjá 1
birtust. Þegar hún gægðist inn í eitt húsið, um leið og hún fór öllum borgið, og bera ábyrgðina á öHírm sköpuðum hlutum.
hægt fram hjá því, sá hún gegnum það og. út í garðinn, þar sem j „Mér firinst vegurinn ekki sérstaklega góðúr,“ sagði Viktoria1
gosbrunnur spjó fagurri .súlu hátt í loít, og þægilegum stólum ' nú, og stundi, því að hún hafði allt í einu tekizt á loft og komið 1
og bekkjum hafði verið komið fyrir í grennd við hann, þar sem hart niður. Vegurinn’var nefnilega ekki eins sléttur og hárin f
svala var aö finna af vatnsgosinu. Þetta var líkast sviði í-ævin- 'virtist i fljótu bragði. Hann var að' vísu breiður enn, en allur j
týrakvikmynd. Næsta hús var mjög líkt. ásýndum, en þar var ’ fullur af holum og-.-skorningum, og eins og þvottabretti þ'ess á
allt á tjá og tundri í andöyrinu, og fimm eða sex tötrum kléedd niilli.. ' . !
ungbörn léku sér þar og ólmuðust. Þá tók við pálmalundir á; „Hann verðúr meira að segja verri þegar á líður,“ svaraði Ed-
•— Elskan, sagði blanki stúd-
entinn við stúlkúna sína, þegar
brúðkaup bar á góma, — þú.
veizt að ég elska þig, en gif'tt-
ing er aiveg óhugsandi. Ejg;
gæti ekki einu sinni keypt
kanaríufugl.
— Jú, víst gætirðu það. Ejj*l
elska þá.
'k
—- Segirðú það í raunirinjf
satt, aS þú hafir alltaf síðastá
orðið í deilum við konuna þína?
— Já, mikil ósköp, Eg fa?
alltaf að enda með: Já, elskan.
*
Dómarinn: —- Eruð þér seki-
ur?
Fanginn: — Hef ekki heyrt
framburð vitnanna enn.
★
— Húseigandinn bað mig 'uui
að kaúpa gluggarúðu 9^11 srri
stóra. Eigið þér þá stærð til?
— Nei, því miður. Aðeins.
11X9; haldið þér ekki að það
muridí verða í lagi? j'
•— Ja, eg veit það svei mór
ekki, en eg skal réyna. Þaii'
kann að vera, að enginn takí.'
eííir því, ef eg skýt henni inri
á ská.
r.okkru svæði.
ward. z
En tiihlökkunin var svo mikið ýfir að eiga að vera saman
allan daginn, að þeim fannst í raumnni aðeins gaman að óiát-
unum i bílnum. Rykið'-gaus upp alit í kringum þau eins og ský,
j og í hvert skipti, sem þau 'mættu vörubifreið með fjölmarga
Þegar Viktoria hafði gengið all-Ianga leið eftir fljótsbakkan-
um, hafði hún farið fram hjá þrepum, sejri lágu niour að fljót-
inu. Þar liafði Arabi nokkur setið í bátskrili sínu og kallaö eitt-
hvað til hennar, eins og hann væri að bjóðást til að férja liana, , . , , . . „. . * ... ...
........ arabiska farþega a pallmum, varð okumaðunnn þeirra að vikja
vfir iljotio. Viktona taldi, að hun mundi nu vera komm rnots við : , . , . . . . ., , . - j
; . alveg ut a vegarbrunma, þvi að vorubilstjorarmr heldu sig a
gistihus Tios, enda þott erfitt væri að greina mismunandi bygg- .... . , ,
7 , . , , .. , , miöjum vegmum og \uku ekki svo nnkið sem þumlung.
mgarlag yfir fljotið, og gistihusm virtust auk þess mjog lik! ... . , „ , ,
, , -t .. °. „ , . , ......... ' ... -j Þau voru orðm talsvert lerkuð, þegar þau komu tii Babylon
hvert oðru. Skommu eftir að hun hafði komizt að þessu, varð 1 .,. , . ,, , , , , , . . . , ,
„ . , . ! eftir tveggia klukkustunda akstur. Viktoria varo fynr talsverð-
fynr nenm stor byggmg, sem naði alveg niður að fljotmu, svo ..... , , . . , ....
^ . ,. ° . , , , . , , . i um vonbrigoum, þegar liun sa rustahrugurnar, þar sem hin
að stigurmn la upp fynr hana og þottist Viktoria þa vita, að- , , , ...... , „„ . .
, .. , ’ fræga borg hafði emu sinm staðið, þvi. að hun hafði gert ser
þetta mundi vera Beit Melek Ali, en þaö þyðir hus Alis konungs.; . ,, ........ „
, „ „ * . * 1 vonir um, aö hun fengi að sja fagrar sulur og hvelfmgar, ems
Viktona for nu að verða enn eftirvæntingarfylln en aður,;
Verjist slysum af völdum
bílapallanna.
j iS
(S'Jáí/í </óci ncU
en ekkert gerðist, meðan hún gekk eftir stighum, þar sem hann
krækti fram hjá byggingunni. Pljótið sást ekki, þegar koiriið
yar fram hjá Beit Melek Ali, því að hinum megin við bygging-
una voru afgirtir pálmalundir Viktoriu á vinstri hönd, en á
hægri hönd hrörlegir og niðurníddir kofar. Börn léku sér þar
í skítrium, en flugnager mikið sveimaði yfir sorphaugunum, sem
safnast höfðu saman við hvern kofa. Viktoriu leizt ekki á blik-
una, en hélt þó göngunni áfram, og kom hún þá bráðlega að
all-breiðri götu, sem lá ofan úr borginni niður að fljótinu. Á vegi
þessum stóð bíll — ef bíl skyldi kalla — því að þetta var æfafom
skrjóður, og hjá honum stóö Edward.
„Upp
og sáust á mynöum frá öðrum fornuin borgum, sem komnar
voru í eyði.
En vonbrigöi Viktoriu fóru fljótlega minnkandi, þegar þau
gengu um rústirnar með leiðsögn kunnugs manns, er skýrði fyrir
þeim sögu borgarinnar, og skipulag helztu bygginga á blóma-
skeiði hennar. En þegar ferðinni var. lökið, settust þau Edwarci
á skjólsælan stað, og neyttu hádegisverðarins, sém hann hafði i
haft meðferðis. j
„Hefðir þ.ú viliað vera kóngur í Babylon til forná?" spurði!
Viktoria allt i einu.
Edward greip andann á loft, og svaraði svo, „Já, það hefði eg
viljað.“ j
„Þá skulum við’ bara segja, að þú-hafir verið það á sínum :
tima,“ sagði Viktoria. „En cú er önnuv öld í he'iminum, og þú
„Það er gott, að þú ert komin," sagði hann við Viktoriu.
í með þig.“ ' • r
„Hvert er förinni heitið?" spurði Viktoria. Hún hikaði ekki gegnir öðru hlutverki."
við að stíga upp í bilinn, siður en svo, því að húri var full eftir- „Þeir kunnu að' vera konungar í þá daga,“ mælti Edward
E, R. Rurroughs
Tarzan flýtti scr á staðinn, j
þar sem orrusían stóð milli
Jim Cross og- svertingjanna \
undir forystu George Röcke.
Það mátti ekki seinna vera,
þv: rifíilkúla' frá Cross
haiði sært.fulltrúa txýgging-
arfélagsins alvarlegíu Örva-
drífan, sém stefnt var gegn
Jir.: Cross varð stöðugt þc-tt-
ari, og að' lokum fór svo, að
hann sá þánn kost vænstan,
á<5 varpa sér fyrir borð þeim
megin,. sepa' Hú snéri.
Ábyggileg stúlka
óskast í tóbaksvérzliiri. —
Tilboð séndist Vísi fýr'ir'
fösíudagskvöld merkt:
„Strax — 261“.'
Daugaveg 10 — Sími 1338?»