Morgunblaðið - 14.11.1913, Blaðsíða 2

MORGUNBLAÐIÐ
>8
Tombólu
heldur
Kvenfélag Fríkirkjnsafnaðarms
á laugardag og sunnudag næstkomandi, í Bárubúð. Nánar á götu-
auglýsingum.
Hvernig á eiginmaður-
inn að vera?
Svar nr. 4.
Góður eiginmaður á að vera eins
og konan vill hafa hann.
Svar nr. 5.
1. Samráði konu sinnar, sé það
mögulegt.
2. Láta hana ekki vanta það sem
hiin þarf til heimilisins.
3. Ef bæði eru sammála, ráðdeildar-
söm og starfandi, fer alt vel.
4. En hleypa konunni ekki einni rim
upp fyrir sig, því þá mun hdn
fljótt vilja verða 4 til 5 rimum
hærri en bóndi hennar, og þá er
henni gerð vanvirða óafvitandi.
Svar frá sama.
1. Klæddur pelli og purpura dag-
lega, með því að snikja út fé af
öðrum, án þess að afla þess sjálfur.
2. Vera konunni þakklátur fyrir að
hún ekkert starfar annað en
að skemta sér.
3. Láta hana öllu ráða, en ráða
engu sjálfur.
4. Vera mikili í orði, en ekkert á
borði.
5. Hrósa henni fyrir að hafa boðið
á uppboði í þá hluti sem þau
aldrei hafa neitt við að gera,
6. og seinast og ekki sízt, vera
sammála henni, ef hún vill ala
börn þeirra — ef nokkur eru —
upp í leti, iðjuleysi og ómensku.
Smávegis viðsvegar að.
Lengsta skáldsaga heimsins er eft-
ir Japana nokkurn, Kiong Te Bakin
að nafni. Fyrsta bindi sögunnar
kom út 1852 en síðasta bindið i ár.
Hefir því útgáfa bókarinnar staðið
yfir í 61 ár. Höfundurinn gerði
samning við útgáfumanninn, um leið
og fyrsta bindið kom út, á þá leið,
að hinn siðarnefndi skuldbatt sig til
þess að gefa út alla söguna í heild
sinni. Bókin er í 106 bindum og
er hvert bindi 1000 blaðsíður. Á
hverri blaðsíðu eru 30 línur og hver
lína hér um bil 10 orð. 31.800.000
orð eru því samtals í bókinni. ÖIl
bindin til samans, vega hátt á ann-
að hundrað pund.
Aftaka. Ameríkumaðurinn Eugen
Field, sem er nafnkunnur fyrir gam-
anyrði sín og sögur, var eitt sinn í
samkvæmi í London og var þar
minst á þann sið í Bandaríkjunum,
að taka menn af lífi án dóms og
laga. Field lagði þar ekkert orð í
belg, unz húsfreyja spyr hann hvort
hann hafi aldrei verið sjónarvottur
að þess háttar aftöku. »Jú, sjálfsagt
hundrað sinnum«, svaraði Field.
Nú lángaði gestina til að heyra ger
sagt frá og sagði Field þeim þá
sögu þessa:
»Það var kvöldið áður en eg fór
til Englands. Nokkrir vinir mínir
héldu mér þá samsæti, og meðan
við sátum undir borðum, helti einn
þjónninn fullri súpuskál ofan á eina
af konum þeim sem þar voru, og
eyðiiagði með því kjólinn hennar,
sem var bæði skrautlegur og afardýr.
Áður en varði greip einn gestanna
þjóninn og smeygði snöru um háls
hans. Konan gaf honum bendingu
og á sama augabragði hékk maður-
inn í lausu lofti og dinglaði öllum
öngum*. »Þetta er voðalegt« sagði
húsfreyja og fór hrollur um hana.
»Og þér stóðuð hjá og höfðust ekk-
ert að?* »Nei, neic svaraði Field
mjög rólega. »Meðan þeir hengdu
þrælinn, hljóp eg niður í ddhúsið
til þess að drepa eldamanninn, fyrir
það að láta of mikið sinnep í mat-
inn«.
Einkennilegmálverk. ÍLondonhefir
nýlega verið haldin málverkasýning
til ágóða fyrir »Hið konunglega
Bethlehems-geðveikrahæli*. Það sem
er einkennilegt við sýningu þessa er
það, að málverkin eru öll eftir geð-
veika menn, og hefir hún því vakið
geysimikla eítirtekt. Það hefir kom-
ið i ljós að jafnvel þeir sem eru
ólæknandi geðveikir, geta oft og
tiðum málað myndir, sem bæði að
efni og frágangi eru listaverk. En
það sem mesta furðu vekur, er það,
að ýmsir sjúklingar, sem hafa verið
geðveikir frá blautu barnsbeini, hafa
gert bæði teikningar og myndir af
talsverðri nákvæmni.
Carol Rúmeniukonungur er nú sem
stendur annar elzti ríkisstjóri í Ev-
rópu. Hann er nú í miklum met-
um hafður af þegnum sínum, en sú
var tíðin að hann átti ekki sjö dag-
ana sæla. Var honum gert alt til
skapraunar. Það var meðal annars,
einn góðan veðurdag, þegar hallar-
þjónarnir komu á fætur, að á hall-
ardyrunum stóð með stórum stöf-
um: »Til leiguc. Ráðsmanni kon-
ungs var sagt frá þessu og skipaði
hann þegar að rífa auglýsinguna nið-
ur. En konungurinn, sem þá bar
að vísu að eins fursta nafn, bannaði
það«. Það er ekki til annars en þess,
að næstu nótt verður önnur límd
á hurðina. Látið þið auglýsinguna
vera kyrra en skrifið að eins undir:
Ekki fyrir Rúmena*. Þetta var gert,
en næsta morgun var auglýsingin
horfin.
Mesti kvenskörungur Ameríku.
Kona er nefnd Jane Adams og á
heima í Chicago. Hún er nú nær
sextugu og hefir aldrei verið við
karlmann kend.
Þegar hún var 26 ára að aldri
nam hún læknisfræði.
Síðan hefir hún meðal annars stofn-
að matreiðsluskóla fyrir fátækt fólk,
hæli fyrir kvenfólk, sem ekki getur
unnið, barnagarða, leikfimishús fyrir
börn og fullorðna og lestrarstofur.
Auk þess hefir hún komið á fót sýn-
ingum á heimilisiðnaði og skrifstofu,
sem leiðbeinir fátækum innflytjend-
um og þeim sem ekki kunna málið
né þekkja landslög. Hún hefir komið
á fót atvinnuskrifstofu fyrir þá sem
eru atvinnulausir, og skrifstofu, þar
sem öllum eru gefnar ráðleggingar
þær er þeir þarfnast. Hún hefir
fengið því framgengt, að borgin hefir
tekið að sér umsjón mjólkursölu og
framleiðslu sóttkveikjulausrar mjólkur.
Hún hefir áorkað því, að fá staðfest
lög sem banna unglingum innan 14
ára aldurs að vinna í verksmiðjum,
og fyrir hennar tilstilli hefir venð
settur á fót nýr dómstóll í borginni,
sem hefir með höndum þau mál er
snerta verkakonur og börn, og reynir
að hindra verkföll.
Það sér ekki á að aldurinn sé
her.ni að meini, því hún er enn
jafn ötul í baráttu sinni gegn kúgun
og illri meðferð á fátæklingum.
Liku likt. Málari nokkur í Miinchen
skuldaði húsmóður sinni 40 aura.
Kerling vildi fá peningana og skrif-
aði honum því skammarbréf, og hafði
í hótunum við hann ef hann greiddi
ekki skuldina áður en þrjár sólir væru
af lofti. Málarinn varð fokvondur
þegar hann fekk bréfið og hugði að
gjalda kellu rauðan belg fyrir gráan
Nokkrum dögum síðar varð konunni
reikað fram hjá listaverzlun þar í
borginni. Sér hún þá bréfið þar í
glugganum og skrifað við: »Skemti-
legt bréf frá húsmóður til leigjanda»
Götudrengir og nágrannar hennar
gerðu sér gaman að þessu og endir-
inn varð sá að hún keypti bréfið
miklu hærra verði en skuld málar-
ans nam.
Embættismenn í St. Louis. Tutt-
ugu og fjórir embættismenn í St.
Louis hafa verið kærðir fyrir tilraun
í þá átt að hafa fé af bæjarsjóði.
Meðal hinna kærðu er fyrverandi
borgarstjóri.
Hann »stakk af«. Kauphallarmið-
ill nokkur frá Lyon, Grivinon að
nafni, hvarf skyndilega fyrir skömmu
síðan. Reikningar hans voru þá at-
hugaðir, og kom upp úr kafinu, að
skuldirnar voru 2 miljónir franka.
Aumingja blaðamennirnir. Kjör
þeirra eru ekki ætíð sem glæsilegust.
Ritstjóri »The Punchwille East« hefir
skýrt frá högum sínum á þessa leið:
»Ef eg ætti að lifa af blaðinu, þá
mundu dagar mínir skjótt taldir. Eg
verð bví að hafa úti allar klær, til
þess að svelta ekki. Konan mín leig-
ir herbergi, skreytir hatta. og hefir
teveitingar á sumrin, þegar ferða-
menn eru hér. Auk þess sauínar
hún hingað og þangað í bænum, hjá
öllum sem hafa vilja. Eg geri við
reiðhjól og lækna hesta. Eg á mörg
hæns og hefi talsverðan hag af því,
og svo er eg umboðsmaður fyrir
fjögur verzlunarhús. Eg er einnig
skjalavaldsmaður, friðdómari og um-
boðsmaður fyrir brunavátryggingar-
félög. Auk þess geri eg við regn-
hlífar og á þennan hátt get eg haldið
líflnu í mér og blaðinu.
Bretar.
Það er í ráði að koma á beinum
gufuskipaferðum milli Gautaborgar
og Harwich á Englandi. Búast Sví-
ar þá við að öll verzluti Vestur-Rúss-
lands íari í gegnum hendur þeirra.
Síðan er í ráði að leggja járnbraut
frá Stokkhólmi til Kapelskær í Upp-
löndum, sem er næsti bær við'Ábo
á Finnlandi. Síðan á að koma á
gufuferju milli þessara bæja.
Eins og ferðum hagar nú, er 8
klukkustunda sigling milli Stokk-
hólms og Hangö á Finnlandi og
milli Pétursborgar og Stokkhólms
24 stunda ferð. En gufuferjan er
5—6 stundir milli Kapelskær og Ábo
og þaðan er farið á 7V2 kl.tima til
Pétursborgar.
Nú er þó sá hængur á að járn-
brautarteinar Rússa eru gleiðari en
hjá öðrum þjóðum. Búast þó Svíar
við því að Rússar munileyfaað á þess-
um brautum séu notaðir vagnar með
hreyfanlegum hjólum, þannig að þeir
geri runnið á brautum með mismun*
andi breidd.
Lotterí.
Maður nokkur í Khöfn sendir
Morqunblaðinu prentað skjal mikið,
þess efnis, að fá menn til þess að
»spila í lotterínu« danska. Getur
hann þess í lok skjalsins, að hér
hafi einhver íslenzkur maður unnið1
70.000 franka þ. 12. sept. Hafi
númer miðans verið 11250 og mað-
urinn undir eins fengið upphæðina
útborgaða.
Hver er hinn hamingjusami maður?:
Eða er þetta auglýsingabrella ?
Carol.
-----------------------
Námuslys í New-Mexiko.
Símað er frá Dawson, að spreng-
ing í kolanámu þar, hafi byrgt inni
130—180 verkamenn. 23 hefirver-
ið bjargað. Fjöldi manns er önn-
um kafinn við það að reyna að kom-
ast niður í námuna. Er búist við
að mennirnir hafi nóg loft, og því
von um að fá bjargað þeim lifandi.
Börn og konur þeirra sem innibyrgð-
ir eru, hýma við námumunnann yf-
irkomin af sorg. Fjórtán lik hafa
fundist.