Morgunblaðið - 02.01.1914, Qupperneq 2

Morgunblaðið - 02.01.1914, Qupperneq 2
288 MORGUNBLAÐIÐ Endurkoma Krists Og „stjarnan í austri“. Eftir C. W. MoncrieýJ M. A. prest i enskn þjóðkirkjnnni. Frh. En andagift og öflugan knýjandi kraft vantar þó, afburðaröddina, sem leiðir og laðar er hvergi að heyra. En á öllum öldum hefir sannleikur- inn verið sá, að þegar lærisveinninn var reiðubiiinn, þá birtist Meistarinn. Og eins og hér stendur á, er mann- kynið lærisveinninn, að minsta kosti sá hluti þess, sem dýpst hugsar og áfjáðast leitar. Því að þetta ástand, sem hér hefir verið drepið á, er ein- stakt í allri mannkynssögunni; það ber vott um neyð vora, en bendir jafnframt á hvar hjálpræðið er að finna. Aldrei hefir mannkyninu verið jafn-ljóst og nú, að það er ein óskor- uð heild. Fyrir 2000 árum, voru það vestrænu þjóðirnar einar, sem biðu eftir boðskapnum um bróður- kærleika og trúareiningu, samvinnu trúmála, þjóðfélagsfræði og vísinda. En nú bíður alt mannkynið eftir hinu sama, Evrópuþjóðir, Ameríku- menn, Indverjar, Kínverjar og Japan- ar. Lærisveinninn er þannig reiðu- búinn. Hann stendur við þrösk- uldinn og bíður eftir nýrri þekkingu og nýjum vonum, titrandi af eftir- væntingu þess að ný sund opnist. Skyldi þá ekki Meistarinn og Heims- kennarinn mikli birtast aftur mitt á meðal vor, flytja oss ljósið, glæða andlega starfið og fullkomna það. Hann hljHair aðkoma; en ekki til þess að afmá hérvist vora og geieyða heiminum, svo sem guðfræðin hefir ranglega kent; því að ekki verður með orðum lýst hvílík fjarstæða það væri, að leggja niður skóla, sem á eftir að kenna nemendunum afar- Rauða akurliljan. Skáldsaga frá 12 stjórnarbyltingunni miklu eftir baronessu Orczy. (Framh.) 7. k a p í t u 1 i. jvikni blómaqarðurinn. Margrét Blakeny andaði frjálslega þegar hún var komin út úr gesta- stofunni, út í hinn lítt upplýsta gang. Hún stundi þungt, eins og maður, sem lengi hefir orðið að bæla niður tilfinningar sínar, og nokkur tár féllu niður um vanga hennar. Rigningin var stytt upp, og gegn um hin þjótandi ský skein sólin við og við á hina fögru hvítu strönd í Kent, og á hin einkenni- legu, óreglulegu hús, sem lágu í þyrpingunni umhverfis hafnarvirkin. Margrét gekk út og horfði út á sjóinn. Þar skein á yndisfagra skútu sem hafði uppi drifhvít segl, sem flögruðu fyrir vindinum. Það var »Dagdraumurinn«, lystisnekkja hr. Percy Blakenys, sem var seglbúin til þess að flytja Armand St. Just mikið af því, sem þeir eiga þar að læra. Nei, hann kemur til þess að fullkomna það alt, sem sannast er og göfugast bæði í trúarbrögðum og vísindum. Ekki búumst vér við því að unt verði að framkvæma alt í senn, en hitt hyggjum vér, að það sé á eng- is færi annars en hans, að veita lífs- straumum inn í bróðuikærleika-stefnu þá, er að lokum á að sameina trúar- flokkana um víða veröld: þá er bera nafn hans og hina er ekki eru við hann kendir. Kærleiksauga hans vakir vafalaust yfir öllum mönnum og allir eru þeir honum jafn kærir. Við þetta verðum vér að kannast ef vér á annað borð trúum því að hann sé »hið sanna ljós, sem upplýsir hvern mann«. (Jóh. guðspj. 1. kap. 9. v.). í fornkirkjunni og fram eftir öld- um, voru tvær ríkjandi skoðanir á endurkomu Krists. Önnur var sú, að endurkoma Krists og heimsendir færi saman, og er hún enn við líði. Hún er lífinu engis virði; heilbrigð von um framþróun mannkynsins á ekkert athvarf hjá henni. Hún er vafalaust runnin undan rifjum þeirra manna, er hugsuðu sér heimsslitin áþekk eins konar sjónarleik, en illa fellur hún við skoðun hinna, sem ætla að framþróunin sé fyrirætlun Guðs. Hún er að eins draumsýnir manna, er hugsuðu sér mannlífið sem tvíþættan sjónarleik. Fyrri þátturinn átti að vera nokkurs kon- ar þrekraunatimi mannkynsins; í síð- ari þættinum átti dómsdagur að dynja yfir og brenna menn í synd- um þeirra. En ef vér aðhyllumst framþróun- arskoðunina, þá skoðum vér heim- inn sem afarmikinn uppeldisskóla og dómsdagur verður einskonar andleg athöfn hið innra í sálum vorum, og syndir vorar hafa þá ekki i för með aftur til Frakklands inn í miðja hina blóðugu byltingu, sem öllu um- steypti, konungsveldi og trúarbrögð- um, án þess að byggja neitt upp i staðinn. í nokkurri fjarlægð sáust tveir menn nálgast »Sjómannaheimilið« ; annar var aldraður maður gráskeggj- aður, göngulag hans var vaggandi, sem er ótvirætt merki upp á sjó- mann. Hinn var ungur, grannvax- inn maður, búinn laglegum dökkum klæðum. Hann var nauðrakaður, ennishár og dökkhærður. — Armand, hrópaði Margrét Bla- keny jafnskjótt sem hún kom auga á hann, og hamingjubros skein á hennar indæla andliti, gegnum tárin i augum hennar. Augnabliki síðar lágu systkinin í faðmlögum, en gamli skipstjórinn staðnæmdist nokkuð frá. — Briggo, hvað er langt þangað til hann St. Just þarf að koma um borð, spurði frú Blakeny. — Við verðum að létta akkerum innan hálfrar stundar, náðuga frú, svaraði gamli maðurinn, um leið og íann tók ofan. Margrét greip utan um hand- sér eilífar helvítis kvalir, heldur hitt, að vér útskrifumst seinna úr skól- anum. Hin skoðun kirkjunnar var í meg- inatriðunum sú — þegar slept er hinum sérkennilegu skoðunum um þúsundáraríkið, sem oft er henni samfara — að Kristur stigi aftur nið- ur á jörðina og með komu hans hefjist nýtt og æðra tímabil í sögu mannkynsins. Það sem Nýjatastamentis þýðing- in nefnir endir heimsins, væri öllu réttara þýtt: »endir timabilsins« eða »lok aldanna*. Og sökum þess, að nú virðast þjóðirnar vera að tengjast fastar sam- an en nokkur dæmi eru til áður í sögunni, má eflaust ætla, að eitt tíma- bil sé á förum og annað nýtt í upp- rás, er brosir við oss með björtum vonum. Frh. Prentsmiðjur i Kina. í Danmörku eru gefin út um 400 dagblöð, á Bretlandi um 800 og á Þýzkalandi nær 800. En í Kína eru þau að eins 30. Ástæðan til þessa er sú, að feikna- fjárhæðir þarf til þess að koma þar upp prentsmiðjum. Því að þar í landi nota menn eigi bókstafi, held- ur merki sem tákna heil orð. Til þess að geta prentað dagblað, þarf því um 1 miljón merkí, og er þeim þannig fyrirkomið í prentsmiðjunni, að þeim er raðað á langar hillur. Mörg hundruð prentara vinna i þess- um prentsmiðjum, og mestur hluti dagsins fer fyrir þeim í það, að hlaupa fram og aftur um salinn eftir þessum merkjum. legg bróður sins og leiddi hann nið- ur að klettunum. — Hálfa stund, sagði hún, og leit hugsandi út á sjóinn, eftir hálfa stund verður þú komin langt frá mér, Armand. O, eg á svo bágt með að trúa því að þú sért að fara, kæri bróðir. Þessir síðustu fáu dag- ar, meðan Percy var fjarverandi og eg hafði þig einan fyrir mig, hafa liðið eins og draumur. — Eg fer ekki langt, kæra systir, sagði unglingurinn blíðlega, — yfir mjótt sund og síðan nokkrar mílur eftir veei; eg get komið bráðum aftur. — Nei, það er ekki fjarlægðin sem mér vex í augum, Armand. — Nei, það er þessi hræðilega París, einmitt nú. Þau voru nú komin fram á klett- ana. Hið hæga sjávarkul blés lokka Margrétar frá andlitinu og end- arnir af knipplingsklút hennar flögr- uðu fyrir blænum. Hún reyndi til að skygnast um út í sjóndeildar- hringnum, því fyrir handan hann águ strendur Frakklands. Þar var íið miskunarlausa og stranga land, t Ofríðar konnr. Fegurðin er »guðs gjöf«, sem nauðsynlegri er konum en körlum. En þó verður því ekki neitað, að ófríðar konur, sem hafa smekk fyrir því hver klæðnaður fer þeim bezt, og eru einnig gáfaðar, eiga betra hlutskifti að fagna en þær, sem eru treggáfaðar þó fríðar séu. »Sú kona, sem er vel búin, er aldrei ófríð«, segir Bulwer. Ameriskar konur og franskar, skeyta því lítt þótt þær séu ófríðar eða ilia vaxnar. Hitt þykir þeim meira vert, að vera djarfar í fram- komu allri og láta engan verða þess varan, að þær vilji draga sig í hlé, vegna þess að aðrar konur séu feg- urri. Og þessir eiginleikar þeirra eru þess oft valdandi, að jafnvel Parísarbúum, sem manna bezt kunna að meta fríðlejkann, glepst sýn og hinar ófríðustu konur fá því gjarnan eins gott gjaforð og þær systur þeirra, sem fríðastar þykja. Engin stúlka ætti að örvænta þess að hún fái mann, enda þótt hún sé Ijót með afbrigðum. Og margt má gera til þess að laga »verk skapar- ans«, þvi svo má að orði kveða, að skynsamleg líkamsrækt, fái ger- breytt hverjum manni. Það er margt, sem kemur hér til greina. Líkamslýti má laga með margskonar æfingum og fagurt göngu- lag og limaburð má læra, með nokk- urri fyrirhöfn. Röddina má temja á margan hátt, og er það ekki jafn- litils virði og margur ætlar. Hreim- þýð rödd grípur mjúkum tökum A fegurðartilfinning okkar og varpar ljóma á þann er talar. Það er og mikils vert að lundin sé létt og þýð. Þykir fullsannað, að þeir menn verði langlífari og varðveiti lengur æskufegurð sina, sem taka með jafnaðargeði hverju því sem að höndum ber, heldur en þeir, sem láta hvert smáatvik á sig festa. Ófriðleikinn er að vísu slæm vöggu- gjöf hverju barni, en sú er bót i máli, að annað er meira um vert, en fegurðina, því hún hverfur þeg- ar aldurinn færist yfir mann. En 'SÖnn mentun, góðar gáfur og aðlað- andi viðmót eru þeir yfirburðir, sem aldrei fyrnast. sem heimtaði lif og blóð sinna göf- ugustu sona. — Þarna er okkar fagra föður- land, Margrét, sagði Armand, eins og hann hefði lesið hugsanir henn- ar. — — Þeir ganga altof langt, Armand, sagði hún með ákafa, þú ert lýð- veldissinni, og það er eg líka. Við höfum sömu skoðanir, elskum jafnt frelsi og jöfnuð, — en jafnvel þú verður að játa, að þeir ganga altof langt. — Uss, sagði Armand aðvarandi, um leið og hann leit snögglega og angistarlega í kringum sig. — Þarna sérðu, þú álitur jafnvel ekki óhult að tala um það — hér í Englandi. Hún greip alt í einu fast um hann og sagði með. sterkri, nálega mæðulegr: tilfinningu : Farðu ekki, Armand, farðu ekki I Hvað á eg að gera ef----------— ef. Rödd hennar hvarf fyrir ekka og hún leit sínum innilegu bláu aug- um biðjandi á bróður sinn, en hann horfði aftur á móti staðfastlega á hana.

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.