Morgunblaðið - 20.01.1914, Qupperneq 3

MORGUNBLAÐIÐ
373
Eimskipafélag íslands
Framhald stofnfimdariQS hefst í Fríkirkjnnni
fimtudaginn 22. þ. m. kl. 12 á hádegi.
LagafrnmYarpið eins og það yar samþykt á fnndinum 17.
þ. m. geta hlnthafar fengið á skrifstofn félagsins, Anstnrstræti
7, eftir kl. 10 á þriðjudagsmorgun.
Breytingartillögum við frumvarpið verða menn að hafa skilað
á skrifstofn félagsins fyrir kl. 7 á þriðjndagskYöld.
(Fallnar breytingartillögnr geta ekki komið aftnr fram).
H alldór Daníelsson.
„iði nuaidi ákaiM
eru ódýrustu, haldbeztu fatatauin. Það viðurkenna allir, sem reynt hafa. Úr raiklu að velja.
Sjómenn!
Munið eftir rúmteppunum og Dess. 322.
Nýlegur 6 hesta Motor
er til sölu með gjafverði. Semjið sem fyrst við
Hjörleif Þórðarson.
Steinolíu
selur ódýrast
Guðm. Bg-ilsson
Laugaveg 42.
Þeir, sem að undanförnu hafa
keypt hinar dýrari sfeinolíutegund-
ir á brúsum hjá Steinolíufélaginu,
g'eta tengið þær tegundir hjá verzl.
„¥on“, Lauaveg 55.
Steinolían er send um allan bæ-
inn.
Taisími 353.
Piano
irá verksmiðjunni Weissbrod, hirðsala á
Saxlandi, fást keypt með útsöluverði.
Snuið yður til undirritaðs umboðsmanns.
Arni Thorsteinsson.
— 28 —
að tala eins og þær? Læra heyrnar-
laus börn nokkurntíma að tala?«
Ungfrú Sullivan útskýrði fyrir henni,
að heyrnarlausu börnin hefðu sjónina
og gætu því séð, hvernig varir kennara
þeirra hreyfðust, meðan þeir töluðu, og
þetta væri þeim mikil hjálp. En Helen
sat við sinn keip og kvaðst þess fullvís,
að hún mundi geta fundið, hvernig varir
hennar hreyfðust, ef hún vildi reyna að
kenna sér. Henni var orðið það hið
mesta áhugamál, að læra að tala. Alt
annað fanst henni ófullnægjandi. »Hugs-
anir mínar risu upp«, segir hún, »og
börðust áfram, eins og fuglar, sem fljúga
á móti vindinum, og eg hætti ekki að
æfa varir mínar og rödd«. Ungfrú Sul-
livan var hikandi að leggja út í þetta
og sumir ættingjar Helenar voru því
andstæðir. Héldu þeir að hún mundi
ekki geta lært að tala, og þá yrðu þetta
henni mikil vonbrigði.
En skömmu eftir viðtal þeirra Helen-
ar og ungfrú Sullivan um þetta, kom
amerísk kenslukona (frú Lamson) að
heimsækja Helenu. Hafði hún ferðast
Har. Niels*on: Hv«rt lcemast mé.
— 29 —
til Svíþjóðar og Noregs. Þar hafði hún
kynst norskri stúlku (Ragnhild Kaata),
sem var bæði heyrnarlaus og blind, en
hafði þó lært að tala. Óðara en Helen
hafði heyrt frásögn frúarinnar, afréð hún
með sjálfri sér, að hún skyldi læra að
tala og fyltist nú eldmóði. Þetta var
árið 1890. Ungfrú Sullivan treysti sér
ekki til að kenna henni að tala og var
henni því komið til annarar konslukonu,
sem var æfðari í þeirri list, en auðvitað
fór ungfrú Sullivan með henni. Þessi
kenslukona hét Sarah Fuller og var for-
stöðukona fyrir daufdumbraskóla. Hún
lét Helenu þreifa um andlit sér og finna,
í hvaða stelling varir og tunga eru, þeg-
ar hún ber fram eitthvert hjóð. í fyrstu
kenslustundinni lærði hún að bera fram:
M, P, A, S, T og í. Fyrsta setningin
sem liún kom heilli út, varþessi: »Það
er heitt*. Fögnuðinum, sem þá hafi
gagntekið sig, segist hún aldrei geta
gleymt.
Viljaþrek hennar og áhugi kom nú
ekki hvað sízt í ljós. Hún var altaf að
sefa sig — var sítalandi. Alt daglega
— 30 —
lífið varð stöðug æfing. En án hjálpar
ungfrú Sullivan segist hún samt ekkert
mundu hafa komist. Erfiðast veitti henni
að lesa af vörum kenslukonunnar: að
finna titringinn í barka hennar, hreyf-
ingar munnsins og svipinn á andlitinu
— og eiga af því að ráða, hvaða orð
borið er fram. Af myndum af Helen
Keller má sjá, hvernig viðtalinu við
hana er hagað þessa leiðina. Hún styð-
ur vinstri hönd á andlit þess, er hún
talar við: leggur þumalfingurinn undir
hökuna við barkakýlið, sleikifingur á
munninn, en hina þrjá fingur vinstri
handarinnar á kinnina. Hægri hendinni
heldur hún í hægri hönd þess, er hún
talar við, ef sá hinn sami kann lófa-letrið
til þess að hann geti óðara ritað i lófa
hennar, ef hún misskilur með vinstri
hendinni það, er hann segir.
Þennan tíma, sem þær voru hjá ung-
frú Fuller, lærði Helen að eins undir-
stöðuatriðin í tallistinni. Og framburð-
ur hennar var mjög ófullkominn. En
hún fagnaði hverju framfarasporinu.
Hún kallaði á kundana, og gladdist þegar