Morgunblaðið - 08.03.1914, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ
589
Líkneskin.
Hr. ritstjóri! Má eg ekki vekja
athygli á því, hve óviðfeldið það er
að sjá líkneskin hér í bænum, sem
úti eru, standa æ berhöfðuð.------
— Það ætti að gera þann greinar-
mun, að líkneski. sem úti er ætlað
að standa, hefðu æ eitthvað á höfð-
inu, en hin ein höfð berhöfðuð, sem
ætlast er til, að einatt sé höfð inni.
— — Eins og nú er hagað, verður
eigi sagt, að myndböggvarinn sé
sannur í list sinni, því að myndi
maðurinn, sem líkneskið er af, standa
berböfðaður á almannafæri, daginn
út og daginn inn . . .
-lux í Þjóðviljanum.
»Já, er það ekki líka aldeilis satt
— hvernig qat honum Einari dottið
það í hug, að láta þá standa svona
úti í öllu bara mögulegu veðri og
með ekki svo mikið sem kaskjeti á
höfðinu einu sinni. Þvílíkt og ann-
að eins vil eg bara segja . 1«
»Já — og ekki nema í tómum
diplómat, elsku Tobba!«
»Það er svo ónáttúrlegt-----og
svona líka voða ljótum og ómoderne
í sniðinu . . . úh — það getur al-
veg tekið í gegnum mann alla að
sjá hann Jón standa þarna svona í
engu*.
»0-já — það hefði nú varla kost-
að mikið að láta hann hafa vetlinga
á lúkunum og trefil um hálsinn .. .«
»Nei . . . og svo niðurbretta loð-
húfu. Það hefði verið svo huggu-
legt . . .«
.. »að eg nú ekki tali um góðan
hlýjan vetraryfirfrakka. Það er hrein-
asta skömm að enginn skuli hafa
hugsað um þetta . . . ekki einu
sinni Morgunblaðið . . .«
»Ó hvað mér þykir vænt um að
þú skulir finna þetta líka. Og svo
hvað það er ónáttúrlegt, góði bezti,
að þeir skuli vera látnir standa. Það
er bara hreint ekki neinn einasti lif-
andi maður, sem mundi halda út að
standa svona í sömu sporum daginn
út og daginn inn í meira að segja
kanske mörg, mörg hundruð ár . . .
það er alveg gressilegt að hugsa til
þess bara«.
»Það er alveg satt, Tobbutetur.
Hann hefði auðvitað átt að vera
látinn vera í rúminu eða að minsta
kosti liggjandi á dívan með svæfil
undir höfðinu . . .«
»Já ekki satt . . . og svo allur
þessi voða massi af myndastyttum,
sem eru svona. Er það ekki gasa-
legt ?«
»JÚ — en hvað segirðu þá um
hann Thorvaldsen — elsku Tobba.
Það er svei mér annað en lystilegt
að sjá hann standa þarna úti á svell-
inu á Austurvelli á eintómri skyrt-
unni, nærbuxnalausan og ekki einu
sinni í sokkunum — — —«
»Ó það er nú bara hreint út ópass
andi og óanstendugt — — foj —
— að nokkur skuli kaupa þess-
háttar —.—«
»Við fengum hann gefins, hjart-
ans Tobba . . .«
»Mér stendur bara á sama, þó
okkur væru gefnir þúsund svona
hálfberir . . . áiff það er svo vemmi-
legt!«
»Tjam . . . en hvað á að gera
— elsku Tobba. Getur þú ekki
skrifað um það í Þjóðviljann?*
»Það er svo gressilega óartugt að
skrifa um svona nokkuð . . . en er
ekki hægt, elsku bezti, að skjóta
saman i tau eða eitthvað . . .«
»Viltu ekki heldur setja stráhatt
á hann Jón — nú fer bráðum að
vora, auli — — —«
»Hvað ertu að segja — Ingi-
mundur!«
»Hvað eg er að segja. Eg er að
segja að þú sért helmingi meiri
grasasni en -lux sjálfur, og að ungu
stúlkurnar á götunni flissa að mér
bara af því að vera tjóðraður við þig
— — flónið þitt . . .«
»Almáttugur!«
»Viltu ekki líka klessa blúndum
og miilumverki á þau Atnor og Psyche
þarna í horninu. Ekki eru þau betri
— allsber að kyssast*.
»Fy . . . að setja svona nokkuð
á prent! Það segi eg bara, að þú
ert hreint ekki dannaður, þó þú sért
svona stúdéraður og alt . . .«
»0 jæja . . vertu nú bara ekki
með neitt snerperí. Ætli það líði
yfir þig, þú sem altaf ert að klæm-
ast við hinar konurnar. Vertu bara
ekki að gera þér neitt upp . . eg
þekki ykkur, borurnar ykkar!«
»Mikið vemmilegt svínabest get-
urðu verið — IngimnndurU
»Tobba — drekk eg?«
»Nei —. pað gerirðu ekki, Ingi-
munduri*
»Ligg eg ■ í áflogum og er eg sett-
ur inn á kvöldin?«
»Hvernig spyrðu — elsku góði!«
»Held eg þá kanske pólitiskar ræð-
ur eða býð eg mig fram til þings?«
cAlmáttugur — nei góði bezti 1«
»Því kallarðu mig þá svínabest —
— mín háttelskaða?*
»Ó eg varð bara svo reið út i
þig af þvi þú varst svo óforskamm-
aður. Þú mátt ekki vera svona voða-
legur í munninum, Ingimundur .. !«
»Óforskömmugheit, Tobba, eru
eins ómissandi og saltið i grautinn«.
»Já — en elsku bezti, þú hefir
hann bara svona líka voðalega salt-
an stundum. Þú veist ekki hvað
það getur verið sénerandi fyrir mig
að heyra það sem stundum er sagt
um þig út í bænum . . .«
»Eg er eins og líkneski, Tobba.
Eins og líkneski, sem stendur á sama
um, þó það standi nærbuxnalaust
úti á víðavangi í 20 stiga frosti og
hvað yfir það dynur. Hjarta mitt
er úr bronze og samvizkan úr harð-
asta smíðastáli, er ekkert bítur á«.
Ingimundur.
Ingolf.
Skipið komst hjálparlaust til
Akureyrar í gær.
Skemdir þær, er orðið höfðu á'
vélum Thoreskipsins Ingolf, hafa
eigið verið eins alvarlegar og gert
var ráð fyrir í skeytum þeim, sem
fyrst bárust hingað um slysið. —
Ingolf lá fyrir akkerum allan dag-
inn og notuðu skipverjar timann til
þess að reyna að koma vélinni í
lag á ný. Þeim hepnaðist það og,
því kl. 8 */2 í gærmorgun var vélin
komin í lag og skipið farið áleiðis
til Akureyrar. Skeyti frá fréttaritara
vorum á Akureyri hljóðar svo:
Akureyri 7/8, kl. 4 ^/a s^d-
Ingólf kom hingað fyrir hálfri
stundu og hafði ferðin frá Húsavík
gengið vel. Skipsmenn gerðu við
vélina til bráðabirgða, en óvíst er
enn hvort takast muni að gera við
hana til fulls hér á Norðurlandi.
Þykir mönnum líklegt að Geir verði
kvaddur hingað til að gera við vél-
ina.
Eins og getið var um í blaði
voru í gær, var Kong Helge sendur
frá Dýrafirði áleiðis norður á Skjálf-
anda til þess að hjálpa Ingolf. Kong
Helge fór frá Dýrafirði kl. 8 í
fyrrakvöld, en var ókominn til
Húsavíkur í gærkvöldi. Veður er
mjög ilt fyrir Norðurlandi — storm-
ur og hríðar.
Carol..
ftfram
eftir
0. Sweíf JTlarden.
Framh.
VII. kapítuli.
/ Ótvístruð skaporka.
»Eg sannfœrist betur og betur um, eftir því sem eg verð eldri, að
munurinn á mönnum, munurinn á þrekmanninum og dugleysismannin-
um, munurinn á miJcilmenninu og miðlungsmanninum, á rót að rekja
til skaporkunnar, hinnar ósigrandi einbeitni, sem berzt úrslitabardaga
til þess að ná marki sínu«. — Fowett Buxton.
Munurinn mikli á þeim, sem hepnir eru og óhepnir, er eigi í
því fólginn, hvað mikið hver um sig starfar, heldur hve vel hann
starfar. Margir þeirra, er verst hafa orðið úti í lifinu, hafa svo
sem unnið nógu mikið, en starf þeirra hefir verið tilviljunarvinna.
önnur höndin hefir rifið það, sem hin var búin að reisa. Þessir
menn hafa ekki kunnað tök á að finna færin í tilverunni, að snúa
ósigrinum til sigurs.
Það ríður á því á vorum dögum að tvístra sér ekki, heldur að
sérmenta sig sem mest. Lausnin er þetta: að ná 10 hesta afli úr
vél, er ekki taki meira rúm en vél með einu hestafii. Þjóðfélagið
krefst á sama hátt, að hver einstakur maður sé 10 manna maki.
Sá, er verk sitt kann til fullnustu og getur unnið það betur en
allir aðrir, hann er hólpinn, hversu lítilfjörlegt sem starfið er i sjálfu
sér. Sá, er ræktar, þó ekki sé nema rófur, en gerir það svo vel,
að betri rófur eru ekki til, hann verður talinn einn af velgerðar-
mönnum mannkynsins — og er það.
»Herra, hjálpaðu mér til að venja mig við að eiga við færri
störf, en leysa þau vel af hendi«. Þetta er bæn, sem Paxton Herd
ræður manninum með of mörgu jámin í eldinum, til að biðja.
»Eyðið ekki tímanum í tilviljunarstörf«, segir Waters. »Það
verður ekki gagn að þeim. Hugsið fyrir ykkur, hvernig komist
verði að settu marki og snúið ykkur að því undir eins. Lærið alt
sem hægt er að læra um þetta mark og þið megið vera viss um að
komast að því«.
»Við komumst ekki allir fyrir i Frankfurt«, segir Nathan Meyer
Rotschild um sig og bræður sina sjö. »Eg verzlaði með brezkar
vörur. Það var eigi um að gera nema einn umboðssala, sem nokk-
uð kvað að, enda réð hann markaðinum. Það var á honum mikil-
menskubragur, eins og honum fyndist hann vera að gera okkur
greiða með því að verzla við okkur. Mér varð einhverntíma á að
móðga hann og reiddist hann svo, að hann vildi ekki lofa mér að
sjá sýnishornin hjá sér. Þetta var á þriðjudegi. Eg sagði við föður
minn: Eg verð að fara til Englands og á fimtudag fór eg á stað.
Því nær sem dró Bretlandi urðu vörurnar ódýrari, og í Manchester
fekk eg þær svo ódýrar, að eg stórgræddi á þeim kaupum«.
»Eg vona«, sagði einn áheyrenda, »að börn yðar fái aldrei of
mikla ást á fé eða fésýslu, svo að þau gleymi öðru, sem meira er
um vert. Það mundi yður ekki þykja gott«.
»Jú einmitt«, svaraði Rotschild, »eg á ekki heitari ósk en að
þau grafi sig niður í kaupsýslu; á þann hátt hreppa þau hamingju».
»Haldið þér yður við eina verzlunargrein, ungi maður«, bætti hann
við og sneri sér að ungum ölgerðarmanni. »Hugsið ekki um annað
en ölgerð, þá getið þér orðið mesti ölgerðarmaður i Lundúnum; en
ef þér hugsið um það i senn að vera -ölgerðarmaður, bankamaður,
kaupmaður og verksmiðjueigandi, verður eigi langt að biða gjald-
þrots«.
»Húsgögn eru flutt, skilaboðum komið, gólfdúkar barðir og kvæði
samin um hvað sem vera skal«. — Svona auglýsingaspjald gat að
líta hjá manni einum i Lundúnum, sem ekkert hepnaðist af neinu
þessu. Þetta minnir á hr. Kenard i Paris: »Opinber ritari, sem.
skrifar reikninga, þýðir blómamál og selur steikt jarðepli«!