Morgunblaðið - 16.03.1914, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ 625
Síuarí
vantar á s.s. „Bianca,‘, sem figgur t)ér á tjöfninni.
Uppftjsingar gefur
hoíav■ Björns Guðmundssonar
i Kolasundi.
* ____________
Beitusíld
er til sölu í íshiisi h. f. »ísbjörninc, við Tjörnina. Lysthafendur snúi
sér til A./S. P. J. Thorsteinsson & Co. Likv.
Dei kgl. oct. alm. Brandassurance Compagni
tekur að sér brunatryggingar á húsum, vörum, innanhússmunum, skepn-
um og ýmsum öðrum fjármunum.
T. t). 71. J. Brude,
Tl. B. Tlielsen.
Búð til lei?u.
Vefnaðarvörubúð Gunnars Þor-
björnssonar við Hafnarstræti er til
leigu nú þegar eða 14. maí.
I dag verður
Billiard-stofa og kaffihús
opnað á Hverfisgötu 2 D.
W. Gottlieb.
Muniðþað
að ætíð fæst
í Söluturninum'
allskonar niðursuða (conserves)
með óvenju lágu verði.
Sérstaklega mælum vér með hinu ágæta kjötfarsi, flski—
farsi og hökkuðu kjöti frá
Yerksmiðinnni ísland.
Hringið i síma 459.
Sönghensta
Frú Laura Finssen, útskrifuð frá sönglistaskólanum í K.höfn
og lengi notið framhaldskenslu á Þýzkalandi, kennir söng. Sérstök
áherzla lögð á raddmyndun og heilsusamlega öndunaraðferð (hygieinisk
Pustemetode), sem hlifir hálsinum og þroskar röddina.
Vanalega heima til viðtals kl. 5—6 e. h., Laugaveg 20 B (uppi).
77/ söfu
er í Vestmannaeyjum motorbátur í ágætu standi, nýjum seglaútbúnaði
og linusþili.
Báturinn er sterkur og sérlega góður sjóbátur, með 8 hesta
Gedionsvél tvöfaldri.
Verðið er mjög sanngjarnt.
Lysthafendur snúi sér til J. P. T. Brydes verzlunar í
Reykjavík eða Vestmannaeyjum.
Tétagsshapur.
Duglegur og áreiðanlegur maður, sem hefir um 5000 kr. yfir að
ráða, getur komist í félagsskap við kaupmann hér í bænum, um arðvæn-
lega verzlun. Annara starfa vegna getur kaupmaðurinn ekki staðið fyrir
verzluninni.
Tilboð merkt »Verzlun joooc sendist Morgunblaðinu innan 3 daga.
Knýttir hnefar.
Saga stórglæpamannsins,
eftir
Övre Richter Frich.
— Eg skal halda þeim athugun-
um áfram, tautaði hann við sjálfan
sig. Gamli maðurinn hefir rétt fyr-
ir sér. En hann vissi ekki að það
voru þessir tveir knýttu hnefar, sem
lögregluna langaði svo mikið til að
hneppa í fjötur, af því að eg varð
til þess að losa þjóðfélagið við einn
hinn argasta ódáðamann. . . .
Hann hló lágt um leið og hann
þvoði hendur sínar.
II.
Gatnla húsið.
Ofarlega í þeim hluta Oslóar þar
sem fátækara fólkið á heima, stend-
ur lítið tréhús umgirt garði. En nm
garðinn lykur hár múrveggur svo
minna ber á hásinu en ella.
Húsið er alls ekki fagurt á að líta.
Það er bæði ayðilegt og skuggalegt.
Og garðurinn er í órækt og fær þar
alt að gróa það er þrifist getur. En
eitt er þar þó ásélegt, en það eru
hliðgrindurnar. Eru þær úr steypu-
járni, en oddar rimlanna eru hár-
hvassir og gætu hæglega freistað
ófyrirleitinna drengja til þess að sýna
dirfsku sína og óbilgirni. Og hvergi
í borginni er slíkur lás og sá er
þessu hliði lokar. Hann er töfra-
smíði, slétt stálplata, en ekkert lykil-
gat né handfang.
Það var kvöld eitt í september-
mánuði að furðulega lítinn mann bar
að hliði þessu. Það var dvergur all-
einkennilegur ásýndum. Höfuð hans
var óvenju stórt og andlitsdrættirnir
stórskornir, en augun voru þýðleg
og viðkvæmnisleg. Hann var herða-
breiður og vel vaxinn, en fæturnir
voru óhemjulega stuttir. Hann stað-
næmdist við hliðið og snéri stálplöt-
unni í hálfhring; kom þá i ljós einn
bókstafur og einn tölustafur milli
tveggja beinhnappa. Dvergurinn
studdi á hnappa þessa til skiftis og
heyrðist þá bjölluhljómur innan úr
húsinu og á næsta andartaki opnað-
ist hliðið. Dvergurinn flýtti sér inn
i garðinn og hurðin hljóp í lás á
hæla honum án þess nokkur hávaði
heyrðist.
Dvergurinn brosti i kampinn og
flýtti sér heim að húsinu. Stóðu
þar opnar dyrnar og kom hann inn
í dálítið anddyri. Grænn rafmagns-
lampi * kastaði daufri birtu um and-
dyrið, en bröndóttur köttur lá á
púða fyrir framan ofninn. Tók hann
þá mala er dvergurinn kom inn, en
leit þó ekki upp. — Nú hann er þá
niðri i kjallara, tautaði dvergurinn.
»Pajazzoc heldur vörð.
Hann steig yfir köttinn og greip
í ofnspjaldið. Þá heyrðist dálitið
marr, ofninn laukst upp frá gólfi til
lofts og sást þá hurð á bak við.
Dvergurinn lauk upp dyrunum og
gekk niður hringstiga, sem lá niðjur
í kjallarann. Kom hann þá að stál-
vegg, sem sýndist heill. Klappaði
dvergurinn með gætni á þilið en að
innan heyrðist einhver svara og opn-
aðist þá þilið.
Þar fyrir innan var eitt ljóshaf,
en heit loftbylgja kom í fang að-
komumanni,
— Halló! — Ert það þú Erko
litli, mælli einhver inni. Hér sérð
þú fjandann sjálfan blanda saman
vökvum til þess að eitra með þeim
þjóðfélagið.
Mikill voðalegur hiti er þetta, eg
ferst i þessu helvíti.
Ungur maður hávaxinn kom á
móti Erko og var hann nakinn að
beltisstað. Svitinn rann í lækjum
niður andlit hans, en hárið var gegn-
vott og klestist í flyksum niður á
ennið.
Dvergurinn horfði aðdáunarauguif
á hinn unga risa.
— Perkala! hrópaði hann. Eg
öfunda þig af vöðvum þínum og
styrkleika.
Rödd hans var þýð og þó karl-
mannleg og hafði hann finskar
áherzlur á orðunum. — Þú ert af
stáli ger eða steini, hélt hann áfram,
Maðurinn brosti við,
— Erko vinur, mælti hann. Vertu
ekki að minna mig á líkamsatgjörvi
mitt. Eg vildi fús gefa hægri hönd
mína fyrir lítinn hluta af hugviti
þínu og snilli.
— Og eg, mælti Erko, fórnaði
gjaman öllu mínu hugvki fyrir það
ef eg ætti brjóst þitt, lungu og
arma.