Morgunblaðið - 16.04.1914, Blaðsíða 4

764
MORGUNBLAÐIÐ
LUX.
I
Öllum ber saman um, að LUX-sápuspænir séu beztir til
að þvo úr ullarfatnað; fatnaðurinn hleypur aldrei ef LUX-sápu-
spænir eru notaðir. Fylgið leiðarvísirnum.
Gætið að, að LUX standi á hverjum pakka.
Fæst hjá öllum kaupmönnum.
20°|o
afsláttnr er gefinn af flestöllnm vörnm í verzlun
Sturlu Jónssonar.
Karlmannsföt
Glæpist ekki á að kaupa gamlan úreltan varning þegar
vér bjóðum yður nýtízknvörur, spáný föt frá kr. 9.60, ný-
tízku regnkápur frá kr. 9.75, Manchetskyrtur frá kr. 2.75,
mislitar skyrtur frá kr. 1.50, sportshúfur frá kr. 0.35, kven-
sokkar frá kr. 0.45, karlmannssokkar frá kr. 0.22 o. s. frv.
TEfíð nægar birgðir af bæði dý ru m
og ódýrum vörum.
Vöruhúsið,
1
Sæmundsen, Liibbers & Co„ heildsalar
selja allar islenzkar afurðir með hæsta verði, fljót afgreiðsla,
fljót skil. Skrifið til Sæmundsen, Lúbbers & Co., Albert-
strasse 19—21, Hamburg 15, eða til Sæmundsen, Lúbbers &
Co., Holbergsgade 18, Kaupmannahöfn K. Sömuleiðis tyrst
um sinn til umboðs Carl Sæmundsen & Co., Reykjavík og
Akureyri.
Laugardag 18. apríl
endar útsalan í
Sápuhúsinu, Sápubúðinni,
Austurstræti 17. Laugavegi 40.
^Ter ráéum því sérRvarjum aé noía
þessa siéusíu viRu iil aé Byrgja sig upp.
L::... ........ .mr-"" ■■■.-ir-^.A.r-^1
Athugið!
Vegna þess að ætíð eru gerðar tilraunir til þess að
eftirlikja Sólskinssápuná, biðjum vér alla Kaupendur að gæta
vel að, að Sunlight standi á sérhverju stykki.
Aðeins sú sápa er ósvikin Sólskinssápa.
Gætið þess að yður verði ekki fengin önnur sápa í
hennar stað.
i ------ir ■-■imr—...... ir i
Knýttir hneíar.
28 Saga stórglæpamannsins,
eftir
Övre Richter Prich.
Pramh.
Við yfirgefum þá til þess að fylgja
ungri stúlku, sem alein gengur á
skiðum yfir birkivaxnar hlíðarnar
hjá Fröensvolden. Hún var í blárri
kápu og með hvíta húfu á höfði.
Andlit hennar var brúnleitt en aug-
un blá og tindrandi af æskufjöri og
gleði yfir því að svífa á skíðum
yfir fannþakta hlíðina undir greinum
birkitrjánna.
-----— Langt niðri á Bomvej-
en gekk hár og þrekinn maður.
Hann fór svo hratt á skíðunum að
mjallarokið lék um hann. Og yrði
einhver á vegi hans, spurði hann:
— Hafið þér séð unga stúlku
bláklædda og með hvíta húfu?
- Já ---------_
En maðurinn beið ekki eftir svari
en þaut áfram. Menn horfðu undr-
andi á eftir honum. Þetta var ein-
kennilegur og ókurteis maður. Var
hann reiður eiginmaður ? Eða á-
brúðugur biðill ? Guð hjálpi blá-
klæddu stúlkunni! Því pilturinn var
ekki liklegur til þess að láta narra
sig! Og hvaða hroðalegir blettir
voru þetta, sem hann hafði á háls-
inum ? — — — Jónas Fjeld skeytti
engu öðru en því, að komast áfram.
Hann var einn þeirra manna, sem
aldrei geta aðgreint ásetning og
framkvæmd. Það voru nú tæpar
48 klukkustundir siðan hann lá i
dauðans greipum í Hreinagljúfri, en
nú var teningunum kastað. Mynd
Katrinar Sarows var mótuð i sál
hans, hann þráði að fá að vita vissu
sína og hver stundin, sem leið áður
en það yrði, sárþjáðist hann af and-
legum kvölum.
Hann fór heim til frú Sarow svo
snemma sem að tízkan leyfði. En
þar biðu hans þau vonbrigði að
Katrín var farin á skíðum áleiðis til
Nordmarken og var ekki væntanleg
heim fyr en um miðjan dag. Fjeld
fékk að vita hvernig hún hefði ver-
ið búin, þaut heim, tók skiðin sín
og í einum spretti upp að Holmen-
kollen. Hann spurði alla, sem urðu
á vegi hans og þaut svo áfram eins
og vitlaus maður til þess að leita
bláklæddu stúlkunnar, sem gekk í
draumaleiðslu yfir ásinn hjá Skjen-
nungen.-
Þetta var einkennileg biðilsför, en
Jónas Fjeld varð þess ekki var sjálf-
ur. Og svo hélt hann áfram sem
mest mátti hann, upp eftir Fröens-
voldskleven.
Skiðamennirnir voru enn eigi
komnir svo langt. Þó sást ein slóð
í snjónum og rakti Fjeld hana.
Hann fann það á sér að þar hafði
Katrin gengið. Og er slóðin lá
heim að Skennungskofanum, þá lá
honum við að hrópa hátt af gleði.
Hann tók af sér skíðin og gekk
inn. Við arininn sat Katrín Sarow
og horfði i eldinn, en sneri baki
við honum. Fjeld staðnæmdist.
Það var eins og honum yrði skyndi-
lega ráðaskortar og hjartað hætti að
slá í brjósti hans. Hafði hann eigi
fullvissað sjálfan sig um það oft og
mörgum sinnum að hann hefði eng-
an rétt til þess að bindast þessari
góðu stúlku ? Hann, þorparinn og
glæpamaðurinn. Hver gat ábyrgst
það, að armur laganna gripi hann
ekki fastan einhvern góðan veður-
dag ?
Hann horfði ráðþrota í kringum
sig, en blóðið sauð í æðum hans.
Hvernig átti hann innbrotsþjófurinn
að voga sér það að brjótast inn í
þetta hreina kvenhjarta ? Hann brosti
biturt! Hann var þorpari, mann-
hundur, sem vogaði sér að rétta
hönd sína út eftir þeim helgigrip, sem
ekki verður veginn á metaskálar
þjófa. — — —
Þá sneri hann hljóðlega við og
gekk á braut. í hálfgerðri leiðslu
batt hann á sig skíðin, en heit
tár hrundu honum af augum. Hann
varð skyndilega svo máttlítill. Kné
hans . skulfu og hann varð að halla
sér upp að húsveggnum til þess
að detta ekki.
Þetta var afleiðing þeirra atburða,
sem skíð höfðu síðustu tvo dagana,
og æsingarinnar. — — — Það var
vonin um það að fá að horfa inn í
augu Katrínar Sarows, sem hafði
gefið honum þrótt til þessa. Nú
var það alt liðið — liðið! —----------