Morgunblaðið - 14.07.1914, Page 4

MORGUNBLAÐIÐ
1168
3 herbergi, með öllum nýtísku-iitbimaði og eld-
húsi, ern til leigu 1. okt. á Lindargotu 7 A.
Yaldemar Jðnsson.
Niðursuöuvörur M Á.S. De danske Vin & Conserves Fabr. Kanpmannahöfii I. D. Beauvais & M. Rasmussen eru viðurkendar að vera beztar i heimi.
Niðursoðið kjöt frá Beauvais þykir bezt á ferðalagL Beauvais Leverpostej er bezt.
Kaupendur Mc eru vinsamlegast beðnir skrifstofu blaðsins irgunblaðsins um að borga blaðið á , Austurstræti 8.
Sirœnar Baunir trá Beauvais eru ljúffeugastar! Galv. Vatnsfdtur og Balar Gas-katlar í verzlun O. Amundasonar.
1=^2] JTlorgunblaðið i=^j[^=i
kostar ekki nema 6 5 aura á mánuði
fyrir áskrifendur (34—3 5 blöð).
Sent heim eldsnemma
á h v e r j u m
morgni.
Eina b laðið,
sem enginn
má án vera. Gerist
áskrifendur þegar i dag.
Það margborgar sig, munið þa
Frá Ölgerðarhúsi Reykjavíkur
Syngið þið með, menn og konur!
Með sínu lagi.
í árstraumum flýtur sá indæli bjór Þar er ekki verið með síróp að sulla
frá Ölgerðarhúsinu á Norðurstíg 4, né sykur. Þar hafið þið tryggingu fulla,
Hvítöl og Maltdrykkir, óáfengt alt, að næringarefnið er ómengað, hreint;
í öllu er þar hreinasta, fínasta malt. og ekki er þar farið með gerðina leynt.
L a g : Heim er eg kominn og halla undir flatt.
Ef stjórnarskrárfrumvarpið óljóst
þér er,
og órskurðir lika þér miður,
þú meltir það held eg, ef hug-
kvæmist þér
með Hvítöii að renna því niður.
Ef islenzkur fáni er þér áhyggja
stór,
og ertu um gerðina í vafa,
þá áttu að fá þér einn
Islendings bjór,
og ölflösku í veifunni að hafa.
Hann Bakkus er innan skamms títlægur ger
og allur hans glóandi lögur,
en það sem eg ábyrgist ósvikið þér,
er ölið á Norðurstíg 4.
Sveinn Bjðrnsson yfird.lögm. _ Hafnarstræti 22. Slmi 202. Skrifstofutími kl. io—2 og 4—6. Sjálfur við kl. 11—12 og 4—6. Vátryggið hjá: Magdeborgar brunabótafélagi Den Kjöbenhavnske Söassurance Forening limit Aðalumboðsmenn: O. Johnson & Kaaber.
Eggert Claessen, yfirréttarmála- flutningsmaður Pósthússtr. 17. Venjulega heima 10—11 og 4—B. Slmi 16.
Carl Finsen Austurstr. 3, Rvík. Brunatryggingar. Heima 6 —7 y4. Talsími 331.
Bogi Brynjóltsson, yfirréttar málaflutn.m. Hótel Island. (Aðalstr. 5). Venjulega heima 12—1 og 4—6. Talsími 230. Ipy ELDUR! S Vátryggið í »General«. Umboðsm. SIG. TH0R0DDSEN Frlkirkjuv. 3. Heima 3—5. Talsfmi 227.
Kaupið Morgunblaðið. Auglýsið i Morgunblaðinu
Nýtt líf.
69 Saga eftir
Hugh Conway.
Fratnh.
Að lokum komst eg þó heim I
En sá munur að vera í sínu eigin
föðurlandi og heyra ensku talaða
alls staðar! Eg var sólbrunninn og
veðurtekinn í andliti og skeggið á
mér náði ofan á bringu, Nokkrir
kunningjar minir, sem eg mætti
þegar eg kom til Lundúna, ætluðu
ekki að þekkja mig. Eg gat því
naumast vænst þess að Pauline þekti
mig eins og eg var nú.
Eg dubbaði mig því dálítið upp,
rakaði mig og hafði fataskifti. Að
því loknu beið eg ekki boðanna en
hélt á stað heimleiðis, — gaf mér ekki
einu sinni tíma til þess að gera Pri-
scille vart um komu mína.
Það er engin langferð að fara
þvert yfir England í samanburði við
þá för er eg var nýkominn úr. Þó
fanst mér vegurinn engan enda ætla
að taka. Að lokum komst eg þó á
áfangastað. Eg skildi farangur minn
eftir á pósthúsinu og leitaði á fund
Pauline.
Eg fann fljótt húsið eftir tilvísan
bréfsins, sem eg fekk frá Priscilla.
Það vat»lítið, snoturt hús og stóð í
skógarjaðri. Framan við það var
fallegur blómagarður og var loftið
þrungið af ilm blómanna.
Eg spurði eftir Mrs. Drew. Hún
var ekki heima. Hún hafði gengið
út með ungu frúnni fyrir skemstu
og þeirra var ekki von aftur fyr en
um kvöldið. Eg fór þess vegna að
leita þeirra.
Þetta var snemma hausts og trén
voru því ekki farin að fella laufin.
Himininn var heiður og fagur en
hlýr aftanblærinn og þrunginn blóm-
angan straukst um vanga mér. Eg
litaðist um. Framundan mér í
fjarska sást spegilsléttur sjórinn og
lítið fiskiþorp á ströndinni. Til
beggja handa vcru brattar hæðir skógi
vaxnar. Mér kom þegar til hugar
að Pauline mundi hafa gengið inn í
skóginn. Eg hélt því þangað og
gekk meðfram læk nokkrum, sem
rann þar niður hlíðarnar.
Það var öðru nær en vegurinn
gæti heitið góður. En eg hafði ekki
farið langt er eg sá unga stúlku
sitja á lækjarbakkanum hinu megin.
Hún var að mála og sneri baki við
tíiér, en eg þekti hana þó þegar í
stað — það var konan mín.
Ef eg hefði verið í nokkrum vafa
um það hver stúlkan væri, mundi
eg þó hafa þekt hana á förunaut
sínum. Eg mundi hafa þekt sjalið
hennar Priscille i margra mílna fjar-
lægð — það er einkennilegasta sjalið
í öllum heiminum.
Eg afréð það að gefa mig ekki á
tal við þær að svo stöddu. Eg vildi
tala við Priscille áður en eg heilsaði
Pauline. En eg gat þó ekki að því
gert að ganga nær — svo eg sæi
þó að minsta kosti andlit konu
minnar. Hún var nú rjóð í kinnum
og svo hraustleg að það var yndi
að horfa á hana. Litlu siðar leit
hún upp og mælti eitthvað við Pris-
cilla og þá lék bros á vörum henn-
ar. Eg fekk ákafan hjartslátt af gleði.
Það var enginn efi á því að hún
hafði nú aftur fengið rétt ráð.
Hún sneri sér við og leit þangað
sem eg stóð. Þá gat eg ekki leng-
ur falist, en gekk fram úr skóg-
inum.
Hún hlýtur að hafa þekt mig,
þvi henni varð svo hverft við að
hún misti myndabókina sina og
stökk á fætur. Svo stóð hún kyr i
sömu sporum og horfði á mig eins
og hún biði þess að eg ávarpaði
hana eða kæmi yfir um til hennar.
Eg komst yfir lækinn á einhver-
jum stað og gekk til þeirra. Paul-
ine hreyfði sig hvergi en Priscille
kom á móti mér alls hugar fegin
yfir því að hafa heimt mig heim
aftur.
— Man hún eftir mér? Þekkir
hún mig? spurði eg Priscilla íhljóði.
— Nei, ekki ennþá. En seinna,
Mr. Gilbert. Það getið þér reitt
yður á.
Eg gekk til Pauline og rétti henni
hendina. Hún rétti fram litlu og
mjúku hendina sina og leit á mig
augunum sínum töfrandi. Mig lang-
aði mest til þess af öllu að vefja
hana að fangi minu.
— Þekkirðu mig, Pauline?
Hún leit til jarðar.
— Priscilla hefir sagt mér frá þér.
Hún hefir sagt mér að þú værir
vinur minn og eg yrði róleg að biða
komu þinnar.