Morgunblaðið - 28.08.1914, Blaðsíða 4

1372
MORGUNBLAÐIÐ
Skyldi vera nokkur maður í
Reykjavík, sem ekki hefir
reykf
Special Sunripe Cig’arettur?
Frá R. & J. Hill Ltd.
<Jlé gofnu tilofni augtýsist Rir með
aé Bifreiðaféí. Heyhjavíkur
Ratéur qfram Jöstum Jaréum milli
*JCqfnarf jaréar og %3ZayRjavíRur á sama
fíátt og fíingaé tit
Asætt saltkét
á 20 aura pundið.
J. P. T. Brydes verzl.
Nordmænd paa Island
bör holde
Tidens Tegn,
alsidig, letlæst og underholdende.
■ Pris 3 6 Kr. pr. Aar — tilsendt to gange ukentlig.
Laura Nielsen
(Joh. Hansens Enke).
Austurstræti 1.
Lampar og lampaáhöld.
Ateiknaðnr ísaumur (Broderi).
Silki, broderisilki og garn.
Allskonar smávörur fyrir kvenfölk.
DÖGMENN Sveinn Bjðrnsson yfird.lögm. Hafnarstræti 22. Simi 202. Skrifstoíutimi kl. io—2 og 4—6. Sjálfur við kl. 11—12 og 4—6. VÁTIjYGGINGArj Vátryggið hjá: Magdeborgar brunabótafélagi Den Kjöbenhavnske Söassurance Forening limit Aðalumboðsmenn: O. Johnson & Kaaber.
Eggert Claessen, yfirréttarmála- fiutningsmaður Pósthússtr. 17. Venjulega heima 10—11 og 4—5. Simi 16.
Carl Finsen Austurstr. 5, Rvík. Brunatryggingar. Heima 6 x/4—7 Talsími 331.
Bogi Brynjólfsson, yfirréttar málaflutn.m. Hótel Island. (Aðalstr. 5). » Venjulega heima 12—1 og 4—6. Talsími 250. JEgT* ELDUR! -yjn Vátryggið í »General«. Umboðsm. SIG. THORODDSEN Frikirkjuv. 3. Heima 3—5. Talsim) 227.
Landakotsskélinn byrjar 1. september kl. 10 f. h. Neðanmáls-sögur Morgunblaðsins eru langbeztar!
Suörænt blóð.
2i Saga eftir
H. S. Merriman.
Framh.
— Auðvitað til þess að þér ráð-
leggið mér — hjálpið mér! Eg hefi
verið einmana alla mína ævi —
enginn hefir hjálpað mér, enginn
skilið mig. Og enginn veit, hvern-
ig eg hefi þjáðst — maðurinn nr'nn
--------var einhver bezti og
þolinmóðasti maður, sem til hefir
verið. Hann er nú vafalaust í
himnaríki, og'®'þar vona eg að til
séu að minsta kosti tvö herbergi,
sem ætluð eru eingöngu karlmönn-
um.
Frú Barenna andvarpaði sáran,
eins og henni var eiginlegt. Þetta
var ekki annað en það, sem hún
mátti búast við!
— Þér hafið eytt ævinni í iðju-
leysi og munaði, sagði hinn andlegi
ráðgjafi hennar. Maðurinn yðar
neitaði yður aldrei um neitt. Og
dauðinn hefir aldrei svift yður nokkru
barni, og það er — eftir mínum
skilningi — sú þyngsta sorg, sem
konu getur hent. Þér eruð van-
þakklát manneskja.
Frú Barenna setti á sig þann svip,
sem vel hefði hæft pislarvottum
hinnar fyrstu kristni. Hún sat með
krosslagðar hendur, og beið þess að
ófviðrinu slotaði.
— Viljið þér að eg talivið Júlíu?
spurði Pater Coucha afundinn.
— Já — æ já! Reynið þér að
telja hana á að láta borgarstjóranum
í té einhverja skýring — sama hver
hún er. — Það skiftir ekki svo
miklu að hún sé alveg sannleikan-
um samkvæm. Eg vildi óska við
losnuðum við þessa manngarma úr
húsinu ! Herhergisstúlkan mín, hún
María, er svo laus í rásinni — ó,
enn sá ungdómur! O, en þær
þrautir, kæri Pater — en þær þján-
ingar I
— Já, auðvitað, mælti Pater
Coucha. En gætið þó þess hve
leiðinlegt mundi verða hér í heim-
inum ef náungi vor væri einfær um
það að sjá um sig. Eigum við að
koma inn til Júlíu?
Frúin var i svo mikilli geðshrær-
ingu að hún vildi heldur að prest-
urinn færi einsamall.
Maður nokkur í hvítum buxum
og dökkgrænum frakka var á verði
fyrir framan dyrnar á herbergi Júlíu.
— Jæja, mælti Pater Coucha og
lét sér hvergi bregða þótt maðurinn
væri með alvæpni. — Ert það þú
Manuel? Konan þín sagði mér að
þú vildir ekki láta skíra yngsta
drenginn þinn, númer fimm, ef eg
man rétt. Komdu með númer fimm
til kirkjunnar á sunnudaginn og
gleymdu því ekki að koma með of-
urlitið fé til fátækra. Nú skulum
við samt ekki tala um trúarbrögð
— skilurðu það Manuel?
Presturinn ógnaði honum með
vísifingrinum og hélt áfram leiðar
sinnar.
— Má eg koma inn, mælti hann
og knúði hurðina.
— Já, gerið svo vell svaraði Júlía.
Pater Coucha gekk inn í herberg-
ið, lokaði dyrunum vandlega á eftir
sér og lagði hattinn sinn á stól.
Svo neri hann hendur sínar og leit
gletnislega til Júlíu.
— Eg hafði hér ástarbréf með-
ferðis, mælti hann og leitaði í vös-
um sinum. — Það var víst frá Don
Carlos? En eg hefi víst týnt því.
Hann hló, signdi ,sig og lagði
blessun sina yfir Júlíu. Og meðan
hann hafði yfir hin hátiðlegu latn-
esku bænarorð kom einkennilega
alvarlegur svipur á andlit hans.
Svo fékk hann sér sæti.
Júlía var þreytuleg og henni var
augsýnilega gramt i geði. Hún leit
til hans eins og hún byggist við að
hann hefði einhverjar fréttir að flytja.
— Heyrið nú barnið mitt, mælti
Pater Coucha. Mér er ant um
framtið yðar af ýmsum ástæðum,
sem enginn þekkir. Yður svipar til
konu, sem eg eitt sinn mat meira
en sjálfan mig. Það er langt síðan
— nú hugsa eg um sjálfan mig
fyrst og fremst, eins og hverjum
hygnum manni samir. Samt sem
áður er eg vinur yðar, Júlia, og eg
er auk þess alt of gamall til þess
að láta mig ekki máli skifta það er
náunga minn varðar. Eg er hrædd-
ur um yður, barnið mitt.
Hann hristi höfuðið og klappaði
með fingurgómunum á borðið.