Morgunblaðið - 04.04.1915, Side 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
Námsskeið
í heimilisiðnaði heldur Heimilis-
iðnaðarfélag íslands frá 15. maí til
30. júní í vor. Þar verður kent
ýmislegt sem hverjum manni er
nauðsynlegt að kunna. Ættu menn
að sjá svo sinn eiginn hag að þeii
þyrptust á þetta námsskeið. Og
þeir ættu einnig að sækja um það
sem allra fyrst svo þeir eigi það
víst að komast að. Margur eyrir-
inn mundi fátæklingnum sparast,
gætu þeir sjálfir smíðað þá hluti,
sem þeir verða nú að kaupa í búð-
um, og sennilegast er að þeir gætu
haft nokkrar tekjur af heimilisiðnaði
yfir vetrarmánuðina þegar örðugast
er að fá atvinnu, en dýrtið og þröng
fyrir dyrum.
Frá Sauöárkrók.
Þaðan er oss ritað nýlega á þessa
leið:
Fréttir ekki aðrar en að veturinn
hefir verið góður yfirleitt og munu
bændur byrgir að heyjum, ef vorið
verður bætilegt, þá lítur nú heldur
vel út fyrir þeirri stétt enda þótt
útlend vara sé dýr. Hér á Sauðár-
krók atti ellefu vetra gömul ær,
lamb, 7. janúar. Ærin var með hrút-
dilki i sumar sem leið, sem lagði
sig á 12 kr. i haust. Þetta vetrar-
lamb er svartur hrútur mjög vænn;
ærin er í svo góðu lagi að það
hefir orðið að mjólka hana frá lamb-
inu. Pétur Sveinsson útvegsmaður á
hana; hann fer sérlega vel með
skepnur.
Vorið er komið.
Breytingar á eystri vígstöövunum.
Það sem mestum tíðindum hefir sætt þessa síðustu daga á eystri
vígstöðvunum og mesta, þýðingu getur haft fyrir allar hernaðar fram-
kvæmdir þar, er það, að vorið er alt í einu komið.
Það var ekki einungis að tiðarbreytingin kæmi snögglega, heldur
kom hún mönnum og mjög á óvænt, segir fréttaritari »Morning Post«.
■ K' Imíúif I
.... Tðhpwipsh C J
Eystri vígstöðvarnar.
Veturinn hefir verið ákaflega umhleypingasamur, ýmist frost eða þýðvindi,
rigningar eða hríðar og því kemur mönnum þetta enn óvæntara.
Bæði í Póllandi og Prússlandi eru hernaðarframkváemdir mjög svo
háðar tíðarfarinu, og þvi verður þessi snögga breyting til þess að her-
foringjarnir verða að hverfa frá mörgu því ráði, er þeir höfðu ætlað sér,
í þeirri von að vetrarveðráttan héldist.
Það er ómögulegt að gera sér neina grein fyrir því, hvernig viður-
eignin jnuni nú snúast, en það er sennilegt að allmikil brej’ting verði á.
En það verður þó eigi svo skjótt. Það er mælt að flatlendið þar eystra
verði ekki fært fyrir herflutninga í margar vikur.
Sjónin.
Saga eftir Leo.
Eg mundi aldrei hafa sagt þessa
sögu, ef ekki væri svo, að rúmenskir
læknar hafa nýlega sagt frá atviki,
sem ætti að veita sögu minni meira
gildi. Þeir hafa sagt frá þvi, að
Isidor Steinkrone, sem hafði verið
biindur alla æfi, hefði alt í einu
fengið sjónina sem allra snöggvast,
en þó mist hana aftur.
Theodor Birot hafði einnig verið
blindur alla æfi. Hann var nú um
fimtugt og hverjum manni hraustari.
Hann var vei efnaður og var heim-
kynni hans snoturt, þótt eigi væri
það rikmannlegt.
Hann var að enda við að borða
miðdegisverðinn sinn, og þjónninn
hans, hann Jean, gekk út í eldhúsið
til þess að sækja handa honum kaffi.
Birot hreyfði sig eitthvað svo að
stóllinn valt um koll. Beygði hann
sig þá niður til þess að reisa hann
við aftur. Stóllinn var úr eik, og
fjarska þungur og meðan Birot bogr-
aðist við hann, fann hann alt i einu
titring í hverri taug og svo birti.
Hann rak upp hljóð: hann sá I . . .
*
ífí $
Fyrst sá hann ekkert nema litinn,
eins og stofan væri málverk, sem
blasti við honum, en eftir litla stund
hafði honum farið svo fram, að hann
gat greint lögun hlutanna, fjarlægð,
glampann af silfurborðbúnaðinum,
rafmagnsljósakrónuna og málverkin
á veggjunum.
Hann var vel kunnugur í stof-
unni, þótt aldrei hefði hann séð
hana fyr og flýtti sér því þangað er
rafmagnsklukkan var. Hann ætlaði
að hringja henni og segja öllum frá
því, að hann sæi. En skyndilega
snerist honum hugur. Og hann
sagði ekki neitt.
Þögull naut hann nú þeirrar gleði,
sem sjónin vekur manni, og hann
hlakkaði til þess að fá að sjá hina
fögru vinkonu sina. Hann svipaðist
hægt um í herberginu og hann titr-
aði af hamingju og jafnframt ótta
við það, að þessi gjöf, sem honum
hafði hlotnast svo skyndilega mundi
frá sér tekin aftur. Hann þaut fram
að glugganum, en þá varð hann
fyrst fyrir vonbrigðum. Það sem
hann sá þar voru ljótir og óhreinir
kumbaldar og milli þeirra forar-
blautar götur og sundurgrafnar eftir
verkamenn. Bifreið kom þjótandi
og feldi gamla konu, en vagnstjór-
inn lét sem hann sæi það ekki og Birot
æpti upp af eintómri gremju. Götu-
strákur nokkur sá hann og hæddi hann
með alls konar fiflskapar látbragði.
Birot lokaði glugganum hryggur i huga
og settist aftur. Jean kom með kaffið.
Birot sagði honum ekki neitt frá
því, sem fyrir hann hafði komið.
Þjónninn hjálpaði honum eftir vanda
og var gæðin sjálf í viðbragði, en
um leið fylti hann vasa sína af sykri
og vindlum. Og hann saup á vín-
könnunni áður en hann setti hana
fyrir húsbónda sinn.
Birot sagði ekki neitt en virti
hann fyrir sér.
Það var hringt. Þar var kominn
Georg frændi Birots. Hann var
fimtán vetra gamall og gekk í latínu-
skóla. Hann var hinn kurteisasti
við frænda sinn og bað hann að lána
Memel.
í borginni eru taldir 22 þúsund
íbúar og þar er enn mikill iðnaður
og verzlun þótt áður hafi það verið
i meiri blóma.
Þar eru járnsteypuverksmiður,
»kemiskar«-verksmiðjur og skipa-
smíðastöð. Þaðan er flutt mikið út
af landbúnaðarafurðum sem fluttar
eru niður Niemen til borgarinnar.
Höfnin er varin af tveimur vigj-
um en þótt svo sé, hefir borgin litla
hernaðarþýðingu vegna legu sinnar
nyrst á tánni, sem Þjóðverjar eiga
meðfram Eystrasalti. Þangað liggur
að eins ein járnbraut og landið um-
hverfis er strjálbygt. Þar eru skóg-
ar miklir og ilt til herflutninga.
Snemma í þessum ófriði gerðu
Þjóðverjar tvær árásir inn i Rúss-
land frá þessum slóðum, en unnu
ekkert á. Fregnir gengu og um það
að þeir hefðu sent allmikið lið sjó-
leiðis þangað norður eftir til þess
að koma þar Rússum á óvart, en
Memel hefir lítið haft af ófriðnum
að segja þangað til nú fyrir skemstu.
Rússar söfnuðu þangað miklu liði
og tóku borgina. Hefir það ef til
vill ýtt undir þá, að Þjóðverjar voru
svo hreiknir yfir sigri sínum hjá
Masurisku-vötnum og héldu þakkar-
guðsþjónustur um þvert og endilangt
landið i tilefni af því að nú væri
enginn óvinur lengur innan lauda-
mæra sinna, aðrir en herfangar. Hitt
hafa þeir og ef til vill séð jafnframt,
að næðu þeir Memel á vald sitt,
mundu Þjóðverjar neyddir til þess
að hörfa burtu úr Suwalki-héraði.
Hersveitir þær, sem Rússar sendtt
til þess að taka Memel, fóru yfif'
landamærin hjá Gorzhdi, rétt vestan
við borgina. Unnu þær þar siguf
á liði Þjóðverja og náðu þar nokkur
sér Cieero. Birot sá að hann tók í
þess stað »Liasions dangereuses« og
settist með það við borðið. Hann
talaði vingjarnlega við frænda sinn
en rissaði jafnframt eitthvað með rit*
blýi á pappirsblað á borðinu. Birot
sá að hann dró þar upp afskræmis*
lega skripamynd af sér. Hann sagðt
ekki neitt, en hann varð svo hrygg'
ur af allri þessari tvöfeldni og ósann-
indum, að hann gleymdi alveg fytfl
gleði sinni.
Litlu siðar kom vinkona hans-
Hún var í dýrindisklæðnaði, en Birot
lét hana ekkert vita um það, sem
skeð hafði. Hann hafði gert sér í
hugarlund að hún mundi vera bæði
yngri og fegurri og sárnaði því von*
brigðin. Meðan þau ræddust við
spurði hann:
— Hvar hefirðu ætlað þér $
eyða deginum ?
— Eg ætla að fara á fund móð0*
minnar. Það er svo langt síðan 3
eg hefi heimsótt hana.
— Er langt þangað?
— fá, það er langt. Eg hefi farl
í skartlausan kjól til þess að
skuli ekki veita mér of mikla e^tlí
tekt.