Morgunblaðið - 02.05.1915, Qupperneq 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
Tiíkijnnmg.
Þar eð við í eldsvoðanum 25. þ„ m. mistum allar bækur
okkar og skjöl, vildum við hér með mælast til þess við alla
viðskiftavini okkar að þeir sendu okkur, sem allra fyrst, afrit
af viðskiftunum frá árinu 1914 og það sem af er þessu ári.
Við væntum þess fastlega að allir okkar viðskiftavinir
verði við þessum tilmælum okkar og leyfum við okkur jafn-
framt að tilkynna að verzlun okkar heldur áfram eins og að
undanförnu.
Skrifstofur okkar verða fyrst um sinn 'í Tjarnargötu 5 B.
Talsímar nr. 45 og 335. Símnefni: Activ.
Reykjavik 27. april 1915.
7laff)an & Oísen.
Jón Hjarfarson & Go.
Kaupið;
^ Vindla, Skraatóbak,
æ
í~
-4-'
co
i-
cd
cö
Neftóbak (skorið) §
<J3
Hafnarstræti 4.
Sími 40.
æ
Jón Hjartarson & Co.
Mestur kvennabósi
í heimi.
Giftur 60 sinnum.
Maður er neíndur Karl von Wagn-
er. Hann hefir leikið þá sjaldgæfu
list að giftast 60 sinnnm, uns hið
opinbera hafði hendur í hári hans.
Hann hefir unnið þessi giftinganaf-
rek í Ameríku og náðist að lokum
í St. Louis.
Wagner hefir um mörg undanfar-
in ár lifað á því að gifta sig — að
meðaltali msvar sinnum á mánuði.
Á hverri giftingu hefir hann grætt
um 1000 dollara. Hann hirti í
kvennavalinu aldrei um aldur, feg-
utð eða íifsstöðu konuefnisins, held-
ur aðeins sparisjóðsbækurnar. Ætti
konan ekki að minsta kosti 3000
dollara innistæðu í sparisjóði, leit
Wagner ekki við henni. Flestar af
konum Wagners voru pipraðar vinnu-
konur eða ekkjur, sem áttu skild-
inga. Að jafnaði tók það tveggja
vikna tíma að ná fjárfcrráðum kon-
unnar, og þá hvarf hann. Einu sinni
breytti hann út af þessari reglu og
það varð honum til falls. Ein af
hinum 60 sagðist eiga arfs von frá
býzkalandi og það hélt í hann og
leiddi til þess að alt komst upp um
hann. — Hann kemst naumast nokk-
urn tíma úr varðhaldi aftur, því hann
er sakaður bæði um fjölkvæni, fjár-
svik og hvíta þrælaverzlun.
Flestallar konur hans mættu fyrir
rétti eftir að hann var handtekinn.
Þar gaf að líta merkilegan hóp, sem
bar vott um margbreyttan smekk.
Þar voru háar konur og magrar,
stuttar og feitar, dökkeygar og svart-
hærðar, móeygar og gráhærðar. Það
eina sem þeim var sameiginlegt, var
gremjan yfir missi sparisjóðspening-
anna.
Pater Frants gekk fúslega á undan
þeim, því hann var viss um að ekk-
ert saknæmt mundi finnast hjá sér.
Fyrirliðinn lét hermennina bíða fyrir
utan húsið og gekk inn með nokkra
menn. Þeir leituðu um alt húsið, fluttu
húsgögn úr stað og höfðu endaskifti á
öllum hlutum.
Presti var orðið hughægra — en alt
í einu rak fyrirliðinn augun í fugla-
byasu, sem hókk þar á vegg.
— Sko — byssa ! hrópaði hann og
leit hvössur.. augum á prest — og
skothylki, mælti hann ennfremur og
benti á skotbelti.
— Eg sver við hinn lifandi guð. að
þessi byssa er erfðafé og eg hefi aldrei
hleypt úr henni einu einasta skoti,
mælti prestur og horfði rólega á fyrir-
liðann.
— Mór þykir það leiðinlegt, mælti
fyrirliðinn, en við höfum fengið skip-
un um það að kveikja í hverju húsi
þar sem vopn finnast og því verð eg
að hlýða. Þór megið sjálfur fara hvert
sem yður sýnist, því þór hafið ekki
verið með væpni.
Presturinn varð náfölur. Þessi dæma-
lausi hrottaskapur kom eins og reiðar-
slag yfir höfuð hans. Þetta gat ekki
verið alvara — að brenna hús hans
— bækur, húsgögn og alt annað, —
alt það, sem hann hafði unnað mest
um margt ár.
Hann riðaði, en náði sór þó fljótt
aftur.
— Þór eruð ekki með öllum mjalla
maður — þér eruð ær! hrópaði hann
og þreif byssuna niður af naglanum.
Sko — sjáið sjálfur — það hefir ekki
verið hleypt einu ainasta skoti úr byss-
unni í 30 ár.
Fyrirliðinn ýtti byssunni frá sér.
— Það stendur við það sem eg hefi
sagt, og þér gerðuð réttast í því að
hafa yður á brott, mælti hann og sneri
baki við presti.
Pater Frants misti byssuna — hon-
um sortnaði fyrir augum og hjartað
barðist eins og það ætlaði að springa.
Hann krepti hnefana og hleypti sór
í hnút eins og óargadýr.
— Villidýr! Böðlar! hrópaði hann
og þaut á eftir hermönnunum, en þeir
voru komnir út.
Hann sneri við og gekk í gegn um
herbergin. Honum varð alt í einu
hughægra. Hann ætlaði að kveðja alla
kjörgripina sína — strauk höndunum
um kili bókanna eins og móðir um
barnsvanga, og kinkaði kolli til mynd-
anna.
Alt í einu varð hann þess var að
kraftarnir voru á þrotum. Geðshrær-
ingin hafði verið of áköf. Hann ætl-
aði að ganga að legubekknum, en fóll
þá í óvit á mitt gólfið.
Þegar hann rankaði við sér aftur
var orðið nær dimt. Hann var lengi
að átta sig. Hvað hafði komið fyrir?
Jú — nú mundi hann það. Þeir ætl-
uðu að brenna heimili hans.
Hann þaut á fætur og opnaði dyrn-
ar að svefnherberginu, en veik ósjálf-
rátt aftur á bak. Herbergið stóð í Ijós-
um loga. Eldtungurnar teygðu sig
græðgislega á móti honum, sleiktu
gólf, gluggatjöld og rúmið hans, en
kæfandi reyk lagði um alt húsið.
— Það er fullkomnað! tautað jwest-
ur yfirkominn af harmi og hallaðist
upp að dyrabrandinum.
Skyndilega flaug honum það i hug
að bjarga bókum og skjölum kirkjunn-
ar og flýtti sór þá, sem mest mátti
hann iun á skrifstofu sína. Hann nam
stað óttasleginn — of seint — hór
hafði líka verið kveikt í. Hann braust
gegnum kæfandi reykjarsvæluna fram
að skrifborðinu, en það stóð í björtu
báli.
— Alt er glatað, tautaði hann og
teygði út handleggina eins og hann
vildi faðma að sór heimili sitt tj
hinztu kveöju. Svo fór hann út um
bakdyrnar.
Draumur.
Konu dreymir fjórum sinnum
fyrir brunanum mikla?
Vér fréttum það á skotspónum í
gær, að frú Guðrúnu, ekkju Þor-
steins skálds Erlingssonar, hefði
dreymt merkileean draum fyrir brun-
anum mikla. Húu er kunn drauma-
tona.
Fórum vér þá fund hennar og
báðum hana að segja oss þennan
merkisdraum sinn.
— Eigi veit eg hvort það getur
merkisdraumur heitið, mælti hún,.
þótt mér sjálfri finnist nokkuð til
haus koma. En mig hefir dreymt
annan draum, sem mér hefir sjálfri
þótt merkilegri, og hann dreymdi
mig þrem sinnum, fyrst í nóvem-
ber í hitteðfyrra, þá i janúar í fyrra
og síðast i maí síðastliðnum.
Báðum vér hana þá segja oss þann
draum fyrst.
— Eg þóttist stödd uppi undir
Skólavörðu með tvö yngstu börnin
mín. Var eg að reyna að skýla
þeim fyrir neistaflugi, er lék sem
hrið um okkur. Fann eg glögt tii
neistanna, þótt eigi þættist eg brenna.
Neistahrið þessi kom neðan úr mið-
bænum og stóð þar alt í björtu
báli. Þótti mér helzt sem allur mið-
bærinn væri að brenna og var eld-
hafið ógurlegt. Þóttist eg þá segja
við telpnna mina: »Það er eg viss
um að einhver brennur nú inni«.
Þessi draumur hafði þau áhrif á
mig, að eg þóttist þess viss að bráð-
lega mundi verða bruni i mið-
bænum og styrktist eg í þeirri
trú, er mig dreymdi nákvæm-
lega sama drauminn tvisvar sinnum
síðan. Maðurinn minn heitinn reit
drauminn í vasabók sina, en þá bók
Hreina loftið hresti hann, en eigi
varð sorg hans minni við það að sjá
að helmingur þorpsins stóð í björtu
báli.
Snarkandi eldhafið teygðist bátt á <
loft upp og varpaði svo mikilli birtu
á akrana, sem dagur væri. En yfir
hnykluðust dökkir reykjarbólstrar og
eldneistum rigndi niður hvaðanæfa.
Hann heyrði ungbörn hljóða og konur
gráta, en hvergi sá hann óvinina.
Hann gekk nokkrum sinnum um-
hverfis húsið sitt brennandi og settist
svo að lokum við veginn.
Það var eins og ógæfan hefði unnið
bug á hjarta hans. Hann sat og starði
með sviplausum sjónum inn í eldinn.
Einu sinni heyrði hann dálítinn óm,
og þá hrökk hann við. — Það voru
strengirnir á gömlu fiölunni hnns sem
brustu.
Alla nóttina sat haun hreyfingar-
laus á sama stað. Það var eigi fyr en
um morguninn, þegar húsið var rjúk-
andi rústir einar, að hann reis á fætur
og gekk hægt til kirkjunnar.
Jafnframt því sem myndlr þessar
liðu fram í huga prestBÍns, breyttis*
hann. Hann teygði úr sór, andardrátt