Morgunblaðið - 10.07.1917, Síða 4

9
MORGUNBLAÐIÐ
Verif
lillliS
Hafnarfirði
selnr
ýmsar byggingarvfirur,
meðal annars:
Cement, Kalk, Asfalt, Eldfastan Leir.
f*akpappa, f*akjárn, Paksaum, Stiftasaum, ýmsar stærðir, Skrár, Lamir, Skrúfur og Gluggajárn.
Málningu, Fernisolíu, f*urkefni, Terpentinu, Kítti, Krit, ritna og heila.
Nokkuð ennþá óselt aí tlmbri.
Ennfremur er ennþá nokkuð óselt af þessu
úrvals dilkakjfiti,
sem allir dást að, er reynt hafa.
Til Þingvalla
fer bíllinn R. E, 21
á hverjum langardegi, þriðjudegi og fimtudegi, frá »Eden«. Sími 649.
Tíið ágæía Tlorðimzha
Diíkakjöí
hefi eg nú aftur til sölu í heilum tunnum.
Vorðiö ii.r lægra en allsstaðar annarstaðar.
Tlalldór Eiríksson,
Aðalstræti 6.
Talsími 175.
Konráð R. Konráðsson
læknir
Þinghoitsstræti 21. Sími 575.
Heima 10—12 og 6—7.
Kanpiít !iiorgunb!aðið.
Nokkrar mínútur liðu. Flugbátur-
inn kom nær og nær. Nú sást höfuð
sem teygði sig fram yfir brúnina á
flugvélarskýlinu . . .
í sama bili gall við vélbyssa á
ekipinu ... Flugbáturinn kollsteyptist.
Maður féll niður úr vélinni, sem
gkothríðin hafði sett úr lagi og kom
niður í sjóinn hérum bil 50 metra
frá skipinu. Flugvélin kom svffandi
niðnr á eftir og flaut nú á flothylkj-
um sínum.
— Hvað skal nú gera? spurði ítal-
inn sigri hrósandi.
— Og látið þau fara fjandans til,
sagði Daninn stnttlega.
En Vilmart brást við.
— Stöðvnm skipið, sagði hann í
höBtum róm. Við erum þó menn.
Pleym horfði á hann hissa.
— Og því þá það ? spurði hann og
var næstum auðmjúkur.
— Fyrst og fremst af því að eg
vil það, sagði ungi maðurinn með
þjósti, og svo í öðru lagi af því að
þetta er stúlka.
— 121 —
15. kapítali.
Flugbáturinn.
Ambroise hallaði sér út og horfði á
flugvélina. Hún hafði eins og áður
er sagt komið svo laglega niður, að
hún flaut alveg eðlilega á flothylkjum
sínum. Maðurinn sem var viðstýrið
sat á sínum stað með hendur kreptar
um stjórnarvölinn og það var engu
líkara en að hann væri að búast til
að fljúga af stað aftur.
En þessi ungi enski flugliðsforingi
var nú alveg floginn frá sjálfum sér
úr þessari tiiveru og sáliu komin út í
geiminn, vélbyssuhríðin hjá Lugieni
hafði lítið skemt flugvélina en flug-
maðurinn hafði fengið kúlu undir
hökuna og hafði hún farið út um
hnakkann. Meira hafði hann ekki
þurft með.
En Ambroise Vilmart skeytti lítið
um líðsforingjann. Augun hans gráu,
hvörfluðu hingað og þangað þar til er
þau námu staðar við grágræna þústu
eem vaggaði á undiröldunum.
— 122 —
Fyrst sá hann ekkert greinilega,
en þegar hann kom nær á bátnum
sá hann að sundbelti var spent utan
um þessa veru, og nú sá hann náföla
ásjónu með lokuð augu sem dýfðist
niður í vatnið í hvert sinn sem öld-
urnar lyftu upp þessari léttu byrði
sinni. Þessi sjón gerði honum hjart-
■látt. Eitthvert hugboð sagði honum
að þarna stægi hann andspænis ör-
lögum sínum. Ósjálfrátt kipti hann
að sér hendinni sem hann hafði rótt
út fyrir borðstokkinn.
En hann harkaði af sór og þreif
nú 1 sundbeltið, sem girt var um
brjóst stúlkunnar og dró hana upp í
bátinn.
Hann skipaði nú mönnum sínum
að róa aftur að tandurbátnum, en
hann þekti varla sína eigin rödd.
Hann böit á jaxlann til þess að láta
ekki undan óskiljanlegum beig sem
læBti sig um hann . . .
Hann snéri aér frá stúlkunni sem
hann hafði lagt moðvitundarlausa á
— 123 —
VAT^YGGINGAl^ |p»
Brnna tryggi ngar,
sjé- og stríðsvátryggingar.
O. Johnson & Kaaþer.
Deí kgl. octr. Brandassnrance
Kaupmannahöfn
vátryggir: hús, húsgögn, alls-
bonar vörnforða o. s. frv. gegu
eldsvoða fyrir lægsta iðgjald.
Heima kl. 8—12 f. h. og 2—8 e. h.
í Ansturstr. 1 (Biið L. Nielsen)
N. B. Nielsen
Brunatryggið hjá » W O L G A < ,
Aðalumboðsm. Halldór TMhson.
Reykjavík, Pósfiíf 38". .
Umboðsm. í Hafnarfirði:
kaupni. Danlel Bergmann.
ALLSKONAR
vátryggingar
Tjarnargötu 33. Simar 235 &J429.
Trolle&Rothe
skipamið’an.
I *I" 479* Veltusundi r (op. i)
Sjé Striðs- Brunatryggltv; v
Skrifstofan opin kl 10—4,
T rondhjetns vátryggmganélag h.L
Allskonar brunatry^ingar.
AhaíamboWsin&hm
CARL FINSEN.
SkólavörÖustítf ‘iti.
Skritsiofutlnn 51/,—6‘/t s<i, T#1b1e-í Íí8.3
& hcn,
Afnínmboösrr.enn:
0. Johnsoii & Kaaber
aftursætið. Einhver undarlegur mátt-
ur leitaðist við að beina augnatilliti
hans að andlitinu sem hvíldi út við
horðstokkinn, en þó var eins og innri
rödd reyndi að aftra honum frá því.
Nú fór hann að iðra meðaumkunar
■innar. Pétur Pleym hafði haft á
róttu að standa: það var skakt að
blanda sér inn í framandi málefni,
og nóg var af stúlkunum í heiminum.
Bnögglega datt unga manninum í
hug að varpa þessum Iitla líkama
úthyrðis. þessi hugsun freÍBtaði nú
riddaeðlis hans, þótt skömm væri
frá að segja. Hver fjandinn skyldi
svo Bem þakka honum fyrir þetta
björgunartiltæki?
Hann tók nú ósjálfrátt viðbragð
eins og hann ætlaði að framkvæma
þetta, en í sama bili varð honum
litið í tvö stór og blikandi augu sem
störðu á hann alveg óttalaust.
Vilmart gleymdi aldrei síðar þess-
ar þessari stund. þessi rólegu augu
voru eins á litinn og augun í honum
— 124 —