Morgunblaðið - 07.09.1917, Síða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
Nærföt.
Vinnuföt.
Hvar er mestu úr að velja?
Hvar eru vörugæðin mest?
Hvar fær maður vöruna ódýrasta?
i
Vöruhúsinu.
hi Msmæðar
sem hafa í hyggju að biðja mig að
ráða til sín vetrarstúlkur gerí svo vel
að tala við mig sem fyrst.? ' .
Heima k!. 2—4 siðd.
Kristín J. Hagbarð
Laugavegi 24 C.
$ ÆaupsMapm 1
Skrifborð óskast til kaups. R.v á.
Gott hús á góðum stað í Hafnar- firði fæst til kaups dg íbúðar 1. októ- ber Semja ber við Einar Matkússon

'$jjz Winna %
Dugleg og þrifin stúlka óskast í vist á fáment heimili í Miðbænnm. (Hjón og tvö stálpuð börn). Hátt kaup. R. v, á.
Duglegur drengur getur atvinnu nú þegar. R. v. á. fengið
Sundmaga
kanpir hæsta verðl. af kaupmðnnuuua og kaupfélðgum
Þörður Bjarnason,
Vonarstrseti 12.
Krone Lager
De forenede Bryggerler.
öl
VATÍ^YGGINGAIj
Bruna tryggingar,
sjö- og stríðsYátryggingar,
O. Johnson & Kaaber.
Det tyl octr. Brandassurance
Kaupmannahöfn
vátryggir: hús, húsgögn, alls-
konar vöruforða o. s. frv. gegn
eldsvoða fyrir lægsta iðgjald.
Heima kl. 8—12 f. h. og 2—8 e. h.
í Austurstr. 1 (Biið L. Nielsen)
N. B. Nielsen
Brunatryggið hjá »WOLGA«
Aðalumboðsm. Halldór Eirílisson
Reykjavík, Pósthólf 385.
Umboðsm. í Hafnarfirði:
kaupm. Daníel Berqmann.
Gunnar Egilson
skipamiðlari.
Tals. 470. Veltusundi 1 (nppi).
Sjó-, Stríðs-, Brunatryggingar.
Skrifstofan opin kl. 10—4
Allskonar
Yátryggingar
Tjarnargotu 33. Simar 23 5 & 429.
c7rolÍ2 & cfiöffÍQ.
Ttondhjems vátryggingarfélag h.f.
Allskonar brunatryggingar.
Aðalumboðsmaður
Carl Finsen
Skólavörðustig 25
Skrifstofut. s.d. Tals. 331
^ cTunóið ^
Dömuhandtaska fnndin með ýms-
um munum. Vitjist á Norðurstig
5, miðhæð. %
Svört þríhyrna töpuð af Laufás-
-vegi upp í Þingholtssræti, Skilist á
Lanfásveg 4 gegn fundarlaunum.
Bcmdajárn
fæst hjá
JqS Ztmsen iárnvoruÓQÍló.
Kaupið Mo gunblaðið.
Geysir
Export-kaffi
er bezt.
Aðalumboðsmenn:
0. lohnson & Kaaber
|>á kom hinum gamla þorpara
nokkuð nýtt til hugar. Og á sama
augnabliki afréð hann að koma því
í framkvæmd. Hann velti sér nið-
ur að veginum og rétt að fótum hempu-
mannsins, sem varð alveg^ forviða.
Og án þess að segja eitt einasta orð,
dró hann þjón kirjunnar út af veg-
inum og niður f Iaut sem þar var.
Presturinn reyndi að hljóða. En
Pétur Pleym hafði þegar séð það, að
röddin mundi vera mezti styrkur
klerks, vafði hálsklút sinum snarlega
um ándlit hans og tróð endunum
upp í hann.
Svo tók hann upp hjá sér mjóan
manilla-kaðal, af sömu tegund og
hann hafði notað til þess að hengja
Jerome gamla með, og meðan hann
lagði snöru um háls prestsins, mælti
hann blíðlega við hann.
— Fyrirgefið þér, velæruverði prest
ur, að eg ræni yður nú kirkjuskrúða
yðar um sídu. Eg þarf endilega að
nota hann og eg er viss um það að
þér Iánið mér hann fúslega.
— 323 —
Prestur ylgdi sig, en snaran herti
þá fastar að hálsi hans svo að hann
varð smám Baraan rólegur.
— Eg þarf að taka af yður káp-
una og kragann, mælti Pétur enn-
fremur og val uú tæplega jafn blíð-
máll og áður . . . og mér þætti vænt
um það að fá líka hattinn yðar og
bænabókina. þ>ví miður get eg eigi
iátið yður fá ueitt í staðinn nema
þessi þrjú gullpund, sem eg Iegg hér
við fætur yðar, sem lítilfjörleg laun.
Pétur fór síðan í kápu klerks með
mestu hægð. Hún var heldur lítil,
en hann þrengdi sér í hana og hún
fór honum ekki sem verst. Hatturinn
var nokkuð lítill, en þegar kraginn
var kominn um hálsinD, var búning-
urinn góður.
Svo margfjötraði hann klerk með
kaðlinum og það svo vandlega að
hann mátti sig hvergi hreyfa.
Nokkrir kirkjugestir fóru framhjá
á veginum, en þeir Pétur Pleym og
klerkur voru svo djúpt niður í laut-
inni að eigi sást til þeirra.
— 324 —
Pétur beið þarna enn í 10 mínút-
ur. Hann kærði sig ekki um það
að hitta alt of margt af sóknarbörn-
um prests á leið til kirkjunnar. f>að
gat verið að þau yrðu þá óttaslegin
of fljótt. Og Pétur hræddist eigi
heldur flokk sjóliðsmanna, semhannsá
fara um veginn. Hann var nú í
binum andlega heimi, sem hann
hafði tilheyrt þegar hann reiddi refsi-
vönd lögmálsins að höfði binna van-
þakklátu mannæta á Salomonseyjum.
Að lokum — þegar engir menn
sáust á veginum og kirkjuklukkurnar
tóku aftur að hringja með auðskilinni
ákefð, þá hélt Pétur Pleym á stað
til kirkjunnar. |>að var aðeins ör-
skamt þangað.
f>að var sannarlega eigi fögur sjón
að sjá þessa stóru, svörtu ófreskju
staulast heim að hinu litla og snot-
ra guðshúsi. En enginu maður varð
Péturs var fyr en hann stakk höfð-
inu inn í skrúðhúsið. Kirkjuþjónn-
inn hafði nær hnigið niður af hræðslu,
— 325 —
en Pétur Pleym stjakaði honum
vingjarnlega til hliðar og gekk beint
inn í kirkjuna, sem var alveg full.
Söfnuðurinn söng sálm.
Organtónarnirlkitluðu hlustir Péturs
og rakleitt gekk hann upp í prédik-
unarstólinD, sem stóð hátt undir
öðrum hliðarveg^ kirkjunnar.
fað var eins og sálmaaöngurinn
storknaði á vörum safnaðarins. Sjálf-
ur organistinn varð bvo skelkaður,
er hann sá þessa ófreskju koma inn
í kirkjuna, að hann fór út af laginu
og endaði með hræðilegri lagleysu.
Ed þá var Pétur Pleym kominn
að prédikunarstólnum og klifraði upp
í hann svo fimlega, að hver apakött-
ur hefði mátt öfunda hann af því.
Hór varð að grípa til skjótra ráða
ef sóknarbörnin áttu eigi öll af flýja
burtu úr kirkjunni.
Hinn fyrverandi trúboði varð eigi
ásjálegri þegar hann var kominn
upp í prédikunarstólinn. En þá er
hann rétti fram nina miklu krumlu
— 326 —