Morgunblaðið - 16.10.1917, Side 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
íslenzk
prjónavara!
Sjóvetlingar ......... 0,85
Hálísokkar frá......... 1,40
Heilsokkar —........... 1,90
Pevsur —............... 7,85
Sjósokkar —............ 3,00
Vöruhúsið.
...... ..........
«> -----iii n.ni 1 ■ -
(Jeysir
Export-kaffi
er bezt.
Aðalumboðsmenn:
0. JOHNSON & KAABER.
Jlfa-osfar frá Hróars-
lækjar-smjörbúi, eru seldir í heilum
og hálfum stykkjum í Matardeild
Sláturfélagsins i Hafnarstræti.
Portvin
og
Maltol
fæst í
Tóbakshúsinu
Símí 286. Laugavegi 12.
darkjöt,
sykursaltað og spaðhðggið
verður til sölu hjá
Ó. G. Eyjélfsson & Co.,
í haust og fyrri hluta vetrar.
Þeir sem ætla að kaupa þetta kjöt, eru beðnir að koma með pant-
anir sínar til undirritaðs sem fyrst.
—2-o Kjötið er að eins selt í heilum tunnum. o^—
ð. G. EyjóHsson & Co.
ir
af góðri t ö ð u óskast keyptir.
Ritstjóri vísar á.
Stér métorbátur
um eða yfir 40 tonn, sem er nýbygður i Danmörku, fæst keyptur sam-
kvæmt byggingarsamningi gerðum fyrir ári síðan. Frekari upplýsingar
hjá H. Debelí (simi nr. 31 eða }. Laxdal (simi 421).
VATRYGGINGAR
<5lrunatrijcjgingarf
sjó- og stríðsvátryggingar.
O. Johnson & Kaaber.
Det tgl. octr. Brandassurance
Kaupmannahöfu
vátryggir: hús, húsgögn, alls-
konar vðruforða o. s. frv. gegn
eldsvoða fyrir lægsta iðgjald.
Heima kl. 8—12 f. h. og 2—8 e. h.
í Austurstr. 1 (Búð L. Nielsen)
N. B. Nielsen.
Brunatryggið hjá „W O L G A“
Aðalumboðsm. Halldór Eiriksson.
Reykjavík, Pósthólf 385.
Umbo’ðsm. í Hafnarfirði
kaupm. Daniel Btromann.
Allskonar
VATRYGGINGAR
Tjarnargötu 33. Símar 235 & 429
Troííe & Tioffje.
Trondhjems vátryggingarfélag hf.
Allskonar brunatryggingar
Aðalumboðsmaður
Carl Finsen
Skólavörðustig 25
Skrifstofut. 5lls—6ll% s.d. Tals. 331
Grunnar Egilson
skipamiðlari
Hafnarstræti 15 (uppi).
Skrifstofan opin kl. 10—4. Sími 608
Sjó-, Stríðs-, Brunatrygglngar.
Talsími heima 479.
Indverska rósin.
Skáldsaga
eftir C. Krause. 15
V.
Nokkrnm stundum eftir að sá at-
burður gerðist er nú var frá skýrt,
voru tveir riddarar á ferð í hinu
eyðilega héraði umhverfis hof Deera.
Vindurinn hvein milli hinna hálf-
hrnndu súlna. Skýjafar var mikið í
lofti; var stundum dimt en stundum
glaða tunglsljós.
J>að var eins og mennirnir hefðu
vilst, því að þeir stöðvuðu hesta sína
hvað eftir annað og lítuðust um.
— f>etta er ljóta gamanið, dr. Craf-
forð, mælti annar þeirra. Ætli við
neyðumst til þess að liggja úti á þess-
um óvistlegu stöðvum?
— Eg er hræddur um það, yðar
hágöfgi, mælti læknirinn.
— Eg iðrast nú eftir þvf að eg
settist ekki að í Butor, mælti Cum-
berland greifi — því að þetta var
hann. — Hvert skyldum við vera
komnir?
— Eg hefi ekki hugmynd um það,
en eg ýminda mér að við eigum enn
ivær mílur ófarnar til Kalkutta.
— Um leið og Crafford mælti þetta
stöðvaði hann hest sinn og litaðist
um.
— Hvers vegna Btaðnæmist þór
læknir, mælti greifinn.
— Sjáið þér ebki eitthvað svart
á kviki þarna framundan?
— f>að er tré, sem hreyfist fyrir
vindinnm, mælti greifinn. Enginn
maður er svona stór.
En það kom skjótt i ljós að greif-
anum skjöplaðist. því nú heyrðu þeir
mannamál, oghrópað með þrumuraust.
— John! John Prancisl Hvar ertu?
— Okkur Jer borgið, herra, mælti
læknirinn. Eg þékki málróminn. Hér
er kominn Samson hinn sterki.
— Hvaða maður er það?
— Hann er einn af Zigaunum
þeim, er stjírninn hefir látið flytja
hingað frá London.
— John, John! var hrópað aftur.
f>egar þeir Samson og Ithuriel
heyrðu|ngluvælið gengu þeir á hljóðið,
en þegar það var ekki endurtekið,
héldu þeir kyrru fyrir, því að þeir
gerðu ráð fyrir því, að þyrfti
John Francis aðstoðar þeirra þá mundi
hann gefa þeim annað merki.
En er þeir höfðu beðið þannig í
margar klukknstundir, þá gerðust þeir
órólegir.
— Prestarnir hafa drepið hannl
mælti Samson.
Og nú hófu þeir Ieir um alt hér-
aðið og hrópuðu á John, f>essu héldu
þeir fram þangað til þeir hittu greif-
ann og lœknirinn.
— Halló hrópaði Crafford. A hvern
ertu að kalla Samson?
— Eg er að kalla á JohnFrancis,
bróður drotningar okkar! grenjaði
Samson.
— Hver spyr? mælti Ithuriel.
— f>að er Crafford Iæknir, mælti
Samson, því að hann þekti röddina
f>að er hann sem læknaði mig í fyrra
þegar Kínverjarnir veittu mér áverka
með knifum sinnm. En hvernig í
fjandanum stendur á því að hann
er hingað kominn? Og hver er með
honum?
Biddararnir komu nú nær og þá
þektu þeir Samson landstjórann og
lutu honum djúpt.
— Er langt héðan til Kalkútta?
spurði Crafford.
— f>að er rúm míla, mælti Sam-
son.
— Er engin mannabygð hér ná-
lægt?
— Skamt héðan er dalur nokkur,
og þar hefir þjóðflokkur vor slegið
tjöldum sínum, mælti Ithuriel.
— f>að er gott, mælti landstjórinn.
Fylgið okkur þangað og eg skal Iauna
ykkur vel fyrir það.
— Eg er að leita að John Fran-
cis, mælti Samson gætilega.
— Hann er sjálfsagt kominn til
tjaldanna, svaraði læknirinn.
f>að hafði Samson ekki komið til
hugar.
— |>að getur vel verið að þeir
hafið rétt að mæla læbnir, mælti
hann.
Og svo héldu þeir allir á stað í
áttina til tjaldanna.
— f>að eru einkennilegir menn
þessir Zigaunar, mælti landstjórinn,
þeir eru oft jafn stærilátir og furstar.
Munið þér eftir unga manninum sem
bjargaði lífi mínn f morgun?
— Já, eg man eftir honum og hann
sagðist heita Francis. f>að er ein-
kennilegt nafn á Zigauna.
— Hann er fursti þjóðfiokksíns
þangað til systursonur hans er full-
veðja, mælti Samson.
Landstjórinn ypti öxlum og Bvar-
aði hlæandi:
— Betlaraprins — það er alveg
dæmalaust! En nú minnist eg æfin-
týris nobkurs er eg rataði í í Lon-
don fyrir sex árum.
— Svo?
— Já og eg skal segja yfefeur frá
því. f>að styttir manni stundir. Hugs-
ið yður það, að Zigauna stúlka hefir
elskað mig i átta daga og hélt að eg
væri Zigauni! f>að var kvöld nokkurt
að eg lagði að gamni mínujleið mfna
til »Austurtrogins«. Er það illræmd
sjómannaknæpa í London. Eg klæddi
mig sem verkamann og sverti bæði
andlit mitt og hendur. En eg hitti
eigi neinn af slörkurum þeim, sem eg
átti voq á að væru þar. f>ar var
alt með mestu spekt.