Morgunblaðið - 16.01.1918, Qupperneq 1

Miðvikud,
16.
jan. 1918
H0R6DNBLABID
5. árgangr
73.
tðlublað
Ritstjórnarsimi nr. 500 Ritstjón: Vilhjálmur Finsen ísafoldarprentsmiðja Afgreiðsiusfmi nr. 500

Gamla Bio
Þorseir í Vík
Sökum þess hve margir hafa óskað að
mynd þessi yrði sýnd aftur, verður hún
sýnd í kvöld í 18. sinn.
Verzlunin „Gullfoss
er flutt í Hafnarstræti 15.
<6
\> Tlýja Bíó <■
John Storm,
Myndin sýnd öll i kvöld kl. 9.
Þeir leggja nú aðaláherzluna á það,
að fylla skörðin, sem kafbátamir
þýzku höggva i flutningaskipin, og
menn eru farnir að trúa því, að þeim
muni takast það.

ætlað að hræða Breta, en á. eftir
þessum koma margar flugvélar í einu
og varpa þar niður ikveikju-sprengj-
um á víð og dreif.
Þessi aðferð gekk mæta vel i
i fyrstu. En Bretar gerðu þegar
ráðstafanir til þess að hindra árás-
irnar og má svo segja að árangur
sé sama sem enginn af flugárásun-
um.
Að bfjólast í gegn.
Þegar Miðríkin brutust í gegn um
?herlinu ítala hjá Isonzo, var mikið
skrafað um það i Frakklandi meðal
þeirra er hernaðarfróðir eru, hver
hernaðaraðferð mundi heppilegust.
Um nokkurn tima hafa menn
haldið að eina rétta hernaðaraðferð-
in væri sú, sem kend er við Petain,
að leggja undir sig smáspildur í
einu, eftir að grimmileg stórskota-
hrið hetir ónýtt fremstu skotgraf-
irnar og gaddavirsgirðingarnar. En
nú segja margir franskir hermála-
fræðingar að sókn Miðrikjanna gegn
ítölum sýni það bezt, að það sé
ekkert nema* imyndun ein, að eigi
sé hægt að rjúfa herlinurnar, og krefj-
ast þess að bandamcnn geri tilraun-
ir i þá átt á vesturvigstöðvunum,
ef/ striðinu eigi nokkurn tíma að
lykta.
Gustave Hervé ritar um þetta
efni:
— Bezta hernaðaraðferðin verður
sú, að ráðast að óvörum á herlinu
óvinanna, annaðhvort þar sem hún
er veikust fyrir og lélegastar her-
sveitir fyrir til varnar, eða þá þar
sem óvinirnir búast alls eigi við
sókn. Og þegar ein eða tvær her-
deildir óvinanna hafa þannig verið
^öiaðar og alt kemst í uppnám, þá
^ að senda fram sóknarlið og láta
Það rjúfa herlínuna.
Þessi aðferð hepnast eigi ætíð.
Hún mishepnaðist fyrir Þjóðverjum
hjá Verdun hinn 26. febrúar 1916
fyrir bandamönnum hjá Somme
5- júlí sama árið. En stundum hepn-
ast hún lika. Þannig hefir hún alt-
nepnast Mackensen í viðureign
hans við Rússa, Serba og Rúmena.
Og nú hefir hún hepnast Þjóðverj-
um í viðureigninni við ítali.
Fyrsta skilyrðið til þess að hún
hepnist er það, að hún sé reynd.
Ef við freistum þess eigi, munum
við eiga það á hættu að Þjóðverjar
beiti henni þegar okkur varir sízt og
— takist betur heldur en hjá Verdun
hinn,26. febrúar 1916.
Skipasmíði Bandarikjamanna,
Því var tekið fremur fálega í Norð-
urálfunni, þegar tilkynningin kom
um það, að nú ætluðu Bandaríkja-
menn að ráða bót á siglingavand-
ræðunum og skipaeklunni, með þvi
að smiða að minsta kosti eins mörg
skip og þýzku kafbátarnir söktu.
Mönnum þótti það næsta ótrúlegt
og það hafa svo mörg »stór orð«
komið vestan um haf, að menn voru
hættir að leggja trúnað á að mikið
yrði úr framkvæmdum.
En þeim hinum sömu hefir skjöpl-
ast. Skipasmiði i Bandarikjunum
hefir miðað svo mjög áfram, að
furðulegt er. Ein einasta skipamiða-
stöð þar i landi hefir á tveim árum
smiðað 500 kafbátaspilla fyrir Breta.
Sama skipasmíðastöð hefir nú tekið
að sér að smiða 200 flutningaskip,
5000 smálestir að stærð hvert, fyrir
Amerikustjórnina. Félagið hefir
skuldbundið sig til að fullsmiða 25
skip á mánuði hverjum, svo að inn-
an 20 mánaða hafa bandamönnum
bæzt 200 ný skip frá þessari einu
skipasmiðastöð.
Auk þessa eru ósköpin öll af
skipum i smiðum i Bandarikjunum.
Loftárásirnar.
Ný bardagaaðferð.
Það er kunnugra en frá þurfi að
segja, að árangur — að minsta kosti
frá hernaðarlegu sjónarmiði — af
loftárásum Þjóðverja á brezkar borg-
ir, hefir sama sem enginn verið.
Það er likt ástatt með loftárásirnar
eins og kafbátahernaðinn. Þjóðverj-
ar mega aldrei búast við þvi, að
geta unnið sigur með honum. En
um hvorttveggja er svo varið, að
bardagaaðferðirnar eru þess eðlis,
að þær hljóta að gera Þjóðverjum
miklu fremur bölvun en hitt.
»Moralskur« ósigur þeirra er vis.
Þjóðverjar tefldu fyrst fram hin-
um stóru Zeppelins-loftförum sín-
um, létu þau svífa yfir Bretlandi
og varpa niður sprengikúlum á við
og dreif um landið. Loftför þessi
höfðu þann stóra kost, að þau
gátu flutt með sér að heiman mikl-
ar birgðir af sprengiefni, en þau
höfðu þann stóra ókost, að það var
hægra fyrir Breta að hæfa þau og
granda þeim, en flugvélum, sem eru
miklu minni. Svo fór, að Þjóðverjar
mistu fjölda Zeppelins-'oftfara, svo
mörg að þeir sáu vænst, að hætta
að tefla þeim fram.
Síðan hafa þeir eingöngu notað
flugvélar til árásanna, en árangurinn
hefir ekki verið betri né meiri. í
hverri árás ueyða Bretar nokkrar
óvinaflugvélar til þess að lenda, og
fjöldi er skotinn niður. Hingað til
hafa Þjóðverjar nær eingöngu notað
sprengjur, en upp á siðkastið eru
þeir farnir að nota ikveikju-sprengj-
ur. Haga þeir árásinni svo, að fjrst
láta þeir nokkrar flugvélar freista
þess að komast til London. Er þeim
Hindenburg
og Ludendorff.
Fréttaritari »Neue freie Presse*
átti tal við þá Hindenburg og Luden-
dorff um það leyti er vopnahlé var
samið við Rússa. Meðal annars
sagði Ludendorff þá og lagði áherzlu
á hvert orð:
— Ófriðnum lýkur eigi þannig
að jafntefli verði. Miðrikin munu
sigra. Enn þá eru framkvæmdir meira
virði heldur en stór orð. Vér getum
alt af samið vopnahlé við Rússa,
þegar vér höfum fengið tryggingu
fyr þvi hver afstaða þeirra er. En
alþjóða vopnahlé verður erfiðara við-
fangs. Þriggja mánaða vopnahlé er
of langt. Það verður að taka ákvarð-
anir á skemri tíma, ef hernaðaraf-
staðan á eigi að breytast til hins
verra.
Blaðamaðurinn spurði hvernig Þjóð-
verjar hefðu hugsað sér að semja frið
við Frakka.
— Ef til vill tekst oss það enn
að vinna á þeim fullnaðarsigur, mælti
Ludendorff.
Gm hjálpina frá Ameriku mælti
Hindenburg:
— Sá »reklame«, sem Bandaríkja-
ríkin viðhafa, þá er þau skýra frá
herviðbúnaði sínum, er stórfenglegur
og samboðinn ættjörð Barnums. En
við skulum nú sjá hvort framkvæmd-
irnar verða jafn stórfenglegar.
Ludendorff sagði svo um hernað-
inn gegn ítölum:
— Hersveitir vorar í Italíu þurfa
eigi á neinum aðdráttum að halda.
Hinar miklu birgðir sem ítalir skildu
J^Pirðu góðan hlut,
mundu hvar þú fekst hann.
urjón Pjetursson
Síml 137.
Hafnaretræti 18