Morgunblaðið - 10.02.1918, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ
S
ina og urðu úr þessu hálfgerðar rysk-
lngar, en hinn með síldina átti erfitt
aðstöðu og tók því það ráðið að
reyna að flýja. Hurfu þeir því brátt
sýn, svo að eg gat því miður ekki
séð, hvernig leikurinn endaði, hvoit
eigandi síldarinnar fékk að melta
hana í friði, eða hvort hinn hefir að
lokum togað hana út úr honum.
Þessi saga um marhnútinn sýnir
að hann er feikna gráðugur, því að
hann reynir að gleypa bita, sem er
jafnstór honum sjálfum, og ef til
vill hefir honum tekist að kyngja
henni alveg, með því að reka hana
ofan í sig með aðstað koktannanna.
Ef hákarl ætti að gleypa svipaðan
bita, að tiltölu, þá yrði það heill
hvalur, á stærð við marsvín eða litla
háhyrnu. (Ægir).
Einsetumaðurinn.
(Brot)
Einmana og i einum helli
öllum fjærri mannahöllum,
bygð sér átti Byrgir gamli.
Betur hver síns getur notið
andaus kraftur, ef eigi er heftur
alskyns glaum frá tiðarstraumi.
Þar sem kyrðin býr í bygðum,
blómgast akur, þess hins spaka.
Lífsins dróma og leyndardóma,
reyndi að skilja, sjá og vildi:
gátur ráða og getur leiða,
gegnumrýna og fólki sýna,
lýða gagn að göngu tíða,
guðs að ráði á þessu láði;
anda að lyfta, sé guðleg gifta,
gresjur yfir, til þess er lifir.
Verkafesti að veganesti
verði anda að sálna-landi.
Alt hið góða i þarfir þjóða
þrautum eyði og vegu greiði.
Farsæld lýðs í stundarstríði,
stöðvura þreytu í ljósheim breyti
hvers þau gjöld af vizkuvöldum
veiti lýði sé þjóðaprýði.
M. G.
Hundar og kettir.
Hr. »Bæjarbúi« gerir hundafjöld-
ann hér í Reykjavík að umtalsefni í
Morgunblaðinu síðastl. sunnudag. Er
það sízt gert ófyrirsynju, því að
hundafjöldinn hér í bæ er sann-nefnd
plága og bænum sízt til sóma.
Veldur það ýmsum óþægindum fyrir
hiðelska borgara þessi sifelda hunda-
^nifcrð, og þá oft með gelti og
spangóli og vanalega fylgt á eftir af
ktakkahópum með engu minna argi
°8 ólátum, til að egna þessi dýr
Sa®an, svo þeir geti notið ánægj-
UtlQar af að sjá þá bítast og rífa
^Vern annan sundur. Hvar sem bif-
re'ð er á ferð, fer varla hjá þvi að
st6r hundaflokkur fylgi henni með
t*essu ofsa-æði, sem gripur þessi illa
aða óvöndu dýr hvenær sem þau
sjá þessi fartæki. Og um það mun
flestum bifreiðarstjórum bera saman,
að i bæjum sé ekkert eins vont að
varast og að aka ekki ofan á hund-
ana þegar þeir koma þjótandi eins
og örskot fyrir götuhörn eða út úr
einhverju skotinu og beint fyrir bif-
reiðina og hún ef til vill á hraðri
ferð. Má það merkilegt heita nve
sjaldan hefir komið fyrir að ekið
hefir verið yfir hunda hér í kaup-
staðnum.
Sumir hundar gera það að skyldu
sinni að gelta að fólki á götunum,
og jafovel glepsa í það, og er það
algerlega óverjandi að láta slíka
hunda ganga lausa.
Það eru víst til lög eða reglugerð
sem fyrirskipa að allir hundar hér í
bæ skuli vera greinilega merktir, en
þrátt fyrir það flækjast hundar hér
um göturnar sem eru alveg ómerktir
og að þvi er virðist eiga hvergi
höfði sinu að að halla, og eru oft
illa haldnir. Og sama má segja um
suma þá sem eitthvert heimili eiga,
þeir virðast vera eigendunum sizt
til sóma.
Önnur plága litlu betri en hunda-
fjöldinn eru kettirnir. Það er eins
og Reykvikingar leggi aðallega stund
á hunda- og kattarækt, þótt hún
virðist ekki vera til neinna kynbóta.
Kettirn.r hér í bæ eru fleiri en
svo að tölu verði á þá komið og
virðist fjöldi þeirra hvergi eiga heima
og er æfi þeirra margra alt annað
en glæsileg, þar sem þessir vesalingar
flækjast hraktir og hrjáðir úr einum
stað í annan. Þó tekur út yfir alt
ónæðið sem þeir gera þeim mönn-
um, sem heldur vilja sofa um nætur
en daga, með þessum alkunnu »ástar«-
söngvum sínum.
Dýravernduuarfélagið ætti að gera
eitthvað til að fækka og likna þess-
um vesalingum, og þess ætti að
mega krefjast af lögreglunni að hún
sæi um að menn gætu farið ferða
sinna um götur borgarinnar óáreittir
af mannskæðum hundum.
Hrajnúljur.
Gamalt skrln.
Johanna Southcott hét kona nokk-
ur í Englandi um næst siðustu alda-
mót. Um hana ganga þær sögur,
að henni hafi birst vitrnn og að hún
hafi séð langt inn í framtiðina. Frá-
söguna um þetta reit hún árið 1804.
Fekk engi maður að heyra hvernig
vitranirnar voru né heldur að sjá
það er hún skrifaði. Lét hún hand-
rit sitt í skrin nokkurt og læsti þvi
vandlega og innsiglaði. Lagði hún
við blátt bann um það, að opna
mætti skrinið fyr en hörmungatimar
kæmu yfir þjóðina og byskuparnir
krefðust þess að skrínið væri opnað.
Margar sagnir ganga um það
hvernig spádómar þessir séu og það
er sagt, að margir þeirra hafi ræst
i stríðinu.
Alþýða manna í Englandi er hjá-
trúarfull og sérstaklega trúuð á ýms
undirleg fyrirbrigði. Þaif eigi ann-
að en minna á söguna um englana
hjá Mons, sem nú er talin þar
óhrekjandi sannleikur. Og nú er
almenningur farinn að krefjast þess,
að Southcott-skrínið sé opnað. Var
nýlega haldinn fundur um það i
London og sagði einn ræðumaður
þar, að margir byskupanna væru því
meðmæltir að skrínið væri opnað.
Hinn alkunni visindamaður Sir
Oliver Lodge, hefir sagt að mál
þetta hefði imkta sálfræðilega þýð-
ingu.
Eftirtektarverð ræða.
Nýlega flutti Max páns í Baden
ræðu í þinginu, sem vakið hefir
mikla eftirtekt og hefir verið gefin
út prenluð og stráð út um alt Þýzka-
land. Það sem mönnum þykir eítir-
tektarvert við ræðu prinsins er það,
að hann játar að ófriðurinn hafi gert
Þjóðverja að föntum. »Vér megum
til að finna eitthvert ráðc, segir prins-
inn, »til þess að uppræta þann
fruntaskap, sem ófriðurinn hefir
komið þjóðinni til að hafa i frammi«.
Þetta þykir ærlega mælt og mun
vera í fyrsta sinn, sem nokkur mað-
ur i Þýzkalandi þorir að koma fram
með slíkar staðhæfingar.
■ .... i *am----------
Daufleg jól i Finniandi
Um miSjan janúarmánuð sendl
finska stjórnin verzluuarfulltrúa sinn,
G. Zátterlöf til Kaupmannahafnar til
þess aS reyna aS fá keypt matvæli
þar. Fróttaritari Politiken átti tal
viS hann, þegar hann var nýkominn
og sagði Zátterlöf meSal annars:
— SíSasta aSfangadagskvöld var
dapurlegt í Helsingfors og hefi eg
aldrei lifaS önnur eins jól. Fjöldi
manna átti þá ekki einn einasta brauS-
bita til aS eta. Eg sá konur ganga
grátandi um göturnar út af því aS
geta eigi gefiS börnum sinum neitt aS
eta. Og nú er svo komiS aS 1 dánar-
skýrslunum stendur oftast nær »Bana-
meinið sultur«.
í Helsingfors fengu hlnir 160.000
fbúar ekki einn einasta brauðbita í
hálfan mánuS. í Þýskalandi og öSr-
um hernaðarlöndum er helzt skortur á
hveitibrauði, en Finnar fá ekki einu
sinni rúgbrauð. Ekkert land í heimi
er eins illa statt eins og Finnland, og
fái það ekki matvöru undir eins, þá
verSur þar hallæri og hungurdauði
meiri heldur en nokkur dæmi eru til í
heimssögunni.
Politiken
eða ritstjóri hennar var nýlega
dæmdnr i 200 kr. sekt fyrir það,
að hafa nefnt nafn tveggja danskra
skipa, sem farið höfðu i herskipa-
fylgd yfir Norðursjóinn.
Msmæhr!
Notið eingöngu hina heimsfrægu
Red Seal þvottasápu
Fæst hjá kaupmönnum.
I heildsölu hjá
0. Johnson & Kaaber.
,EHen‘ ferst
Danska seglskipið »EUen« frá Kold-
ing fórst f janúarmánuði hjá Cabo
Carnero í Gibraltar-sundi. Það var á
leið frá Ibiza til HafnarfjarSar meS
saltfarm.
Ailir menn björguðust.
Gengi
á þýzkum mörkum og austurriskum
krónum hefir hækkað ákaflega mikið
í Sviss síðan friðarsamningar hófust
i Brest Litovsk. Markið var áður
eigi meira en 59 sentimur en er nú
komið upp i 90 sentímur, og aust-
urriksk króna hefir hækkað úr 37 l
58 sentímur.
700 000 hermenn
segjast Bandaríkjamenn ætla að æfa
og senda til Frakklands á þessu ári.
1236 ný hlutaféiög
voru stofnuð í Svíþjóð árið 1917.
Innborgað hlutafé þeirra nam sam-
tals 413V2 miljón króna.
Falskir 10 króna seðiar
hafa verið i umferð í Kaupmanna-
höfn undanfarið. Lögreglan náði
i menn þá, sem gert höfðu seðlana,
en þá höfðu þeir þegar sent frá sér
mörg hundruð falska seðla.
Fyr8ti sendiherra Finna
er seztur að i Stokkhólmi. Er það-
Alexander Gripenberg statsráð.