Morgunblaðið - 24.10.1918, Síða 4

Nýkomið:
Primusar,
Primushausar,
— hringar á 75 aura.
— pinnar.
Borðlampar, Kveikir,
Lampaglös og Lukiir.
Eldhúslampar
á 5 krónur.
Nýkomíð:
Krydd al'skonar.
Steytt Kardemommur.
Sinnep og Soya.
Borðsalr, siipu-teningar.
Anschiovis, Kerti 2 teg.
Macaronni.
óskast til kaups. Upplýsingar hjá j
SigLrjðni Pétnrssyni,
Hafnarstræti 16.
Nokkuðafkoks
til söiu. Menn soúi sér til
Sími 224. J. Aall-Hansen.
Verzl Goðafoss
Nýbomiö:
krystal-barnatúttur.
Verzl Goðafoss
Sími 436.
clizzt aó auatýsa i zÆcrgunBlaóinu,
■iaMMWmWtCTMMMBIMMMMmill I ■■HIBUIHIHIl
Ðagl. bakari
getur fengið atvinnu.
Uppl. gefur
Sveinn M Hjartarson.
Rauður hvstur
í óskilum hjá lögreglunni.
að aukafimdi 71 f Eimshipaféíags Isíaticfs, íaugardaginn 26,
þ, m„ verða
affjeníir í dag hí. t—5 e. f).
Piugfiskurinn.
Skáldaaga úr heimsstyrjöldinni 1921,
Bftir Övre Richter Frich.
---- 17 ■
X.
Pajazzo deyr.
Ofviðrið hamaðist enn þá. Storm-
urinn henti sór yfir rústir skálans
eins og gammur yfir bráð og smeygði
sér undir rifið þftkjárn og hnykti til
brotnum spýtum.
Hávaðinn að sprengingunni hvarf
alveg í stormgnýnum. Hann var eigi
meiri en af skambyssuskoti.
Myrkur grúfði nú yfir hinu fallna
konungsrfki Ilmari Erkos. Og eng-
inn skfma visaði á gröf xFIugfisksins*
En undir þakjárninu, sem lá brot-
ið og undið ofan á húsgrindinni
skreið maður nokkur á fjórum fót-
um. Hann var ómeiddur. Og haun
þreifaði gætilega fyrir sér með hönd-
unum.
— Ertu þarna, Burns? mælti hann
er hann kom að stórum manni, sem
Iá á hliðinni og hreytti úr sér nokkr-
um blótsyrðum, sem voru hæstmóð-
ins í Englandi fyrir tfu árum.
— Jú, sá er maðurinn, Fjeld,drundi
í honum. Alt er eins og það á að
vera. En það lipgur stór bjálfei of-
an á gerfifætunum minum og það
þykir mór leitt. Annars er það dá-
samlegs að eg skyldi eigi fá verri
útreið. f>að hefir verið eitthvað af
•pikrinsýru« í þeseum »Uppmann«
þarna inni. Skolli sterkur vindill —
— ha?
— Bara að hann hafi ekki orðið
of sterkur fyrir Erko, mælti Fjeld.
Hann liggur hér í öngviti en eg get
ekki fundið að hann sé særður. Yið
verðum að reyna að komast út úr
þessari rottugildru.
— f>að er enginn vandi var nú
mælt með veikri röddu rétt hjá hon
um. Asev hefir skjöplast í þessu.
Eg hefi fengið högg á höfuðið, en það
er óbrotið.
— Kæri Erkó, mælti Fjeld blíð-
lega. Eg var hræddur um að þú
mundir ekki þola þetta.
Dvergurinn dæsti fyriditlega.
— þessi Asev, mælti hann hæðn-
islega, er að vísu duglegur maður,
þegar hann hefir sprengju meðferðis.
Og eg efast ekki um það, að hann
geti drepið nokkra tugi manna íeinum
svip. En »FIugfiskinn« getur hann
ekki drepið. Hann þolir pikrinsýr-
una Og hér liggur hann öruggur
eins og barn í vöggu. Nú er bara
um að gera að við komumst að
hleraopinu á honum. f>að er eigi
langt héðan á brottu. Svo skrfðum
við niður í »Flugfiskinn< og setjum
vélina af stað. Ef skurðurinn heár
eigi stífiast, þá höldum við til hafe.
Flotkvíin í KristianBsand bíður eftir
okkur.
Hátt óp kvað alt í einu við í
gegn um stormgnýiDn. f>að var
grimdaróp frá særðu rándýri. Rétt
á eftir heyrðist marghleypuskot.
Svo varð alt hljótt. f>að var eins
og ofviðrið héldi niðri í sér andan-
um um stund til þess að hlusta á
það sem fram fór þarna í rústunum.
Fjeld kveikti á vasalampa sínum.
— Pjazzao hefir verið drepinn,
mælti hann. Asev er hér úti fyrir
og leggur síðustu hönd á verk sitt.
Eu nú mó hann vara sig sá góði
maður. f>að er bezt að við lofum
honum að halda það að við séum
allir dauðir. En það skal eiuhveru
tima koma að þvf, að hann fiuni til
þess að við erum lifaudi ....
Hann ætlaði að segja eitthvað
meira, en hætti við það. f>ví að við
birtu vasalampans sáu þeir að gul
skepna skreiddist til þeirra. f>að
var kötturinn og hafði hann þrengt
sér í gegn um rifu á þakjárninu.
f>að var óttalegt að Bjá hann. Blóð-
ið fossaði úr brjósti hans og hárin
voru þar sviðin af eftir skot í nóvfgi.
Dagar Pajazzo voru taldir, en aum-
ingja skepnan vildi deyja meðal vina
sinna.
Hann skjögíaði til Fjelds og hnipr-
aði sig að fótum hans. Og hann
hafði ekki hin viturlegu og rólegu
augu sfn af hÚBbónda sfnum. En
fjörmagn hans var nú á þrotum.
Fjeld laut klökkur niður að kett-
inum og strauk hann. Og þá byrj-
aði kötturinn að mala, eins og hann
lægi í ofnskotinu og nyti þar værðar
og yls. En malið var hryglukent og
hann malaði ekki lengi. Höfuð hans
hneig niður á gólfið og svo varð
malið að þungri stunu. f>að var
eins og sigurverk, sem stöðvaðist.
Svo teygði hann frá sér lappirnar,
reygði höfuðið ofurlítið aftur á bak
og dó..........
f>eir félagar stóðu lengi hljóðiryfir
Ifki lrattarins. Og Erko grét eins
og barn.
— f>etta er ekki nema köttur,
mælti Fjeld hásum rómi. En hann
hafði stóra og göfuga sál. Hann
skreið eigi fyrir neinum, hann sleikti
sig ekki upp við neinn, en hélt krók-
laust leið sfna og hélt trygð við þá
sem honum þótti vænt um. f>að
hvlldi yfir honum hin þrekmikla og
göfuga alvara ljónsins. Og hann lauk
æfi sinni eins og hann hafði lifað .
.........Bara að okkur auðnist að
láta Iffið með sömu sæmd! . . .