Morgunblaðið - 09.03.1919, Qupperneq 4

9
MORGUNBLAÐIÐ
Eg veit ekki, svaraði Penelope, en
......... JJ'.'JiJ'HHgBa——H.UIIIJJIIIIIJJ ."II
B Vátryggingar ||
«3Sm—■ M~~grja
TwBdliítis Yítryfttegirfélsl 1 f
Aiisk, brunatryggiag&ii'.
Aöalumboðsmaðnr
Csi>l
Skólavðrðustíg 25.
Skrifstoíut. 51/*—ö^/jsd. Tsls.
éhunnar <Sgiíscnf
skipamiðiari,
Hafnarstræti 15 (uppi]
Skriístoían opin kl. 10—4. Sfmi 60Í
81*-, Striðs-, Brunatry§g!g|Sí
Talslmi heima 479.
Det kgb octr. Bruðuaiutt
Kaapmannahöín
vátryggir: hús, húsgfign, s?.Ts
konur vðruíorða c.s.frv gegs
eldsvoða fyrir lægsta iögjaid.
Heima kl. 8—12 f. h, og 2—S aj*
I Aasturstr. 1 (Báð L. Nieksa].
N. B, Ni@!sais
>SUM iNSURANCE OFFÍCE*
Heimsins eixta og stærsta vitrýgi
ingarfélag. Tekur að sér allsks&i
bnjnatryggingar.
Aðiamboðsmaður hér á landi
Matthías Matthiassoa,
Holti. Talsiaai 497
€&runatryggingar%
sjó- og striðsvátryggingar.
O. lofjmoa & Haaðnr.
— Húrro-ó! grenjaði páfagaukurinn,
er Ronald snart við höi'ðinu á honum
með blýanti — láttu mig til stelpn-
anna. Áfram með þig, áfram með þig.
Eftir skarnma stund fór Ronald. Nú
var öldin önnur en þegar hann gat átt
það víst, að' Penelope fylgdi honum
fram í anddyrið og hjálpaði honum að
búa sig á stað, með kátínu og gaman-
yrðum. Estella hafði tekist það hlut-
verk á hendur. Penelope lét sig einu
gilda — eða það virtist svo.
Frænkurnar snæddu miðdegisverð
með nokkrum kunningjum í De Yere
öardens og héldu síðan í heimsóknina
til Warrens.
Fjölskylda þessi átti heima í íbúð
við Oakwood-garðinn. Það var heyrn-
ardauf, gömul móðir og þrjár ógiftar
dætur, sem hétu Ada, Anita og Fedofa.
Það voru tvö og tvö ár á milli þcirra
þriggja og þær voru svo líkar, að Pene-
lope gat tæplega greint- þær sundur
ekki sízt vegna þess að þær voru allar
mjög líkt klæddar og greiddar.
Þær voru sviplitlar, augun grá og
heimóttarleg, og engar augnabrúnir né
augnahár, að heitið gæti. Hárið var
kembt og afturstrokið frá enninu og
fór það þeim vel, að vissu leyti.
Þær heilsuðu frænkunum með gleði-
ópum.
— Elsku Estella, en hvað þú ert ynd-
isleg. Er það ekki marnma ? kallaði
Ada, sem var elzt systranna.
— Nei, nei — engan veginn, svaraði
frú Warren, kinkaði kolli og brosti vin-
gjarnlega. Eg er ekkert kindarleg.
— Yndisleg, mamma — y n d i s I e g,
grenjaði Fedora (sem var yngst) í eyrn
móður sinni.
— Hrópaðu ekki svona, væna mín.
Eg er ekki heyrnarlaus, svaraði gamla
konan í áminningartón. Já, ðg var alt
af talin yndisleg súlka Að minsta kosti
var blessunin harm pabbi ykkar alt
af vanur að segja það. Og hann var
ekki einn um það — langt frá því.
— Mamrna er alveg ómöguleg í dag,
mælti Anita og hló. Penelope! En
hvað þér eruð sætar! Og, en sá hattur.
Alt, sem utan á yður er, er beinlínis
óviðjafnanlegt. Við getum aldrei látið
fötin okkar fara eins vel og á yður.
Og ekki vantar þó að við borgum nóg
fyrir þau, það veit sá sem alt veit.
Eg gaf fimm gíneur íyrir svo yndis-
legan hatt um daginn. En þegar eg
hafði sett hann upp og var á leiðinni
heim til mín, varð mér litið í búðar-
gluggaspegil. Og eg sá svoddan ferlíki,
að þegar eg kom heim, reif eg hattinn
í tætlur. Hefðuð þér ekki gert það sama
í mínum sporum?
til hennar liafði spurningunni verið
beint. En mér gæti aldrei dottið í hug
að borga 5 gíneur fyrir einn hatt. Eg
gæti ekki veitt mér það.
__Hvaða vitleysa, mælti Fedora. Eg
or viss um að maðurinn yðar, sem er
svo vænn og góðmannlegur, gæfi yður
augun úr sér til að leika vður að, ef
þér æsktuð þess.
Hún lækkaði ofurlítið róminn og
snéri sér að elztu systur sinni.
— Ada, finst þér Estella ekki rúinna
þig á málverk Romneys af Lady Ham-
ilton, sem Bakkusargyðja ? Einmitt eins
og Imn er núna.
— .Tú — dálítið, svaraði Ada. En
Estella er fallegri.
Estella brosti ánægð. Hún var ekk-
ert að «£árast um, þó að smjaðrað væri
fyrir sér. Henni féll það fremur vel.
Fedora tók í sama strenginn.
- — Dulford kapteinn leit inn til
mömmu í gær, mælti hún. Og hann seg-
ir, Estella, að þú sért fallegasta stúlk-
an, sem hann hafi nokkurn tíma séð,
og lifandi eftirmynd einhverrar prin-
sessu, sem hann hitti í útlöndum. Og
honum finst munnurinn og augun á
Penelope vera fullkomnun sköpunar-
verksins. Hann segir að það minni sig
á munn og augu í einhverri hertoga-
rolle & Rothe h.f.
Bnmatryggingar.
Sjó- og stríðs¥átryggin|&r
Talsími: 235
Sjótjóns-erindrekstnr oj
skipafliitniagar
Talsím! 429.
Geysir
Export-Kaffi
er bezt.
Aðalumboðsmenn:
0. J0HNS0N & KAÁBER,
BTSINDðR GUNNLAGGSSOII.
yfirdómslögmaður.
Túngötu 8. Sími 10 B,
Heima kl. 4%—6.
1 Bókabúðinni á Langavegi 18
fást ódýrar gamlar sögu- og frwðÞ
Dækur, innl. og erlendar.
Saumastofan
Ágæt vetrarfrakkaefni. — Sömuleiðis
stórt úrval af allskonar
Fataefnum.
Komið fyrst i
Vöruhúsið.
Kaupið Morgunhl.
frú, sem hann hafði gleyint livað hét.
— Hvaða maður er Dulford kaji-
teinn ? spurði Penelope og kæíði niðri
í sér geispa.
— Það er gamall vinur mömmu,
svaraði Ada. Hann sá vkkur báðar á
dansleiknum hjá Stratton. Vantar yð-
ur ekki te, Penelope. Eg hefi unun af
að sjá yður lyfta bollanum. Hreyfing-
arnar yðar eru svo mjúkar og fimar.
Er það ekki, mamma!
— Nei, eg finn ekki tii svima, væna
mín. Hvers vegna heldurðu það ? svar-
aði sú gamla hægt.
Estella hló upphátt.
— Er ekki hláturinn heiniar eins og
hljómur frá silfurklukkum ? hrópaði
Anita upp yfir sig og skaut. þessari efa-
sömu samlíkingu til hinna til stað-
festingar.
Ada og Fedora samþyktu þa'ð báð-
ar og að því loknu hló Estella aftur
og Penelope einnig, á móti vilja sínum.
— En hvað þér hafið guðdómlegar
tennur, Penelojie, skrækti Fedora. Eg
vildi gefa augun úr höfðinu á mér fyr-
ir aðrar eins tennur.
— Vilduð þér það, mælti Penelope
kuldalega. Það væri mjög heimskulegt.
Eg vildi heldur vera tannlaus en blind.
*