Morgunblaðið - 06.02.1920, Síða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
dýrara að fljúga með þeim. Þan j
mundu því aðallega notuð til lang-
íerða, en flugvélar til styttri ferða.
Hami ktaðst búast við því, að
London yrði innan skams að koma
* •
sér upp stórri flugvélastöð í miðri
borginni. En þar sem þar væri ekk-
ert rúm fyrir hana, yrði að bygg.ja
' ana yfir húsunum. Mönnum kynni
nú að virðast það óviðfeldið og ó-
þægilegt, að hafa slíkt risaþak yfir
sér, en þar sem það yrði úr gleri,
yrði það bara til skjóls fyrir húsin,
sem undir væri, Því að þá kæmi
aldrei dropi úr lofti á þau.
Stórlánið
sem á að bjarga heiminum.
Eins og getið hefir verið í skeyt-
um hér í blaðinu, fór brezki fjár-
málamaðurinn Sir George Paish
vestur um haf, til þess að reyna að
stofníístórlán til viðreisnar Evrópu
í erlendum blöðum er sagt frá því,
að hann hafi verið sendur af tveim-
ur enskum félögum, „Fight the
Famine“ og „Yienna Emergency
Fund“ og að hann 'ætli sér hvorki
meira né minna en að raka saman
7000 miljónum Sterlingspunda.
Ætlast hann til þess, að Banda-
ríkin láni 3000 miljónir, Bretland
1000 miljónir, Frakkland, ítalía,
Kína, Japan, Argentína og önnur
lönd 3000 miljónir til samans. Þjóð-
bandalagið á að ábyrgjast lán þessi
Paish áætlar að 3000 milj. þurfi
til þess að jafna hernaðarskuldir,
2000 milj. til þess að byrgja Ev-
rópu að hráefnum og 2000 milj.
til þess að endurreisa þau héruð,
sem lögðust í auðn í stríðinu.
Það er sagt að Ameríkumönnum
hafi blöskrað þessi upphæð og að
þeir treysti sér ekki til að 'lána
Evrópu meira en 400 miljónir. Eigi
að síður veitir Bandaríkjaiþingiið
200miljónir punda til þess að auka
og efla verzlunarviðskifti Banda-
ríkjanna við útlönd.
HjónsskHRæðarmá!
sem mikið er talað um.
Samkvæmt þýzka blaðiuu „Nat-
ionalzeitung“ þafattveir. synir Vil-
hjálms, fyrverandi Þýzkálandskeis-
ara, sótt um skilna'ð við konur sín-
ar. Annar þeirra er Joachim prins.
Joachim prins og kona hans.
Hann kvæntist árið 1916 prinsess-
unni af Anholt. Skömmu eftir brúð-
kaupið særðist hann í orustu í Rúss-
landi og lá lengi í sárum. Þau hjón-
in eiga einn son, sem nú er á þriðja
arinu.
August Wilhelm prins og konahans
Hinn keisarasonurinn er August
Wilhelm prins. Hann er kvæntur
Alexöndru Viktoríu, prinsessu af
Slesvig Holsten Sönderborg Lyks-
borg og eiga þau einn son, sem er
7 ára gamall. August Wilhelm hefir
venjulega gengið undir nafninu
„Civilprinsinn“ íÞýzkalandi,vegna
þess að hann er liinn eini sonur
keisarans, sem ekki er hermaður.
Hann hefir lesið lögfræði.
Michelsen rððherra
talar um fjárhagshorfur og bann
í Noregi.
Blað nokkurt í Noregi hefir ný-
lega útt tal við Mishelsen ráðherra
um utanríkispólitík og fjárhags-
iiorfur Norðmanna. Meðal annars
kvað hann þá svo að orði:
— Mér óar við f járhagshorfun-
um og óttast það, að oss reki fvr
eða síðar í stórvanda. Það er erfitt
að segja hvort nokkuð er hægt að
gera til þess að draga úr dýrtíð-
mni og afleiðingum hennar. Þjóð-
frömuðir í öllum löndum prédika
það nú fyrir mönnum, að eina ráðið
lil þess að afstýra þeim voða sem
yfir vofir, sé það að vinna meira og
spara meira. En enginn fer eftir
þessari kenningu. Aldrei hefir ver-
ið talað meira um nauðsynina á því
að vinna og spara og aldrei hefir
verið unnið meira en einmitt nú og
aldrei hefir verið farið jafn gá-
lauslega með peninga. Ríki og
sveitir ganga þar á undan, með því
að stofna skuldir í hugsunarleysi
og bruðla með almannafé. Og bæði
gróðabrallsmenn _og verkamenn
fara að því dæmi með glöðu geði.
Þetta hlýtur að enda með skelfingu.
En meðarr þessu fer fram, skapast
riýr öreigaflokkur úr miðlungs-
íólki og þeim, sem lifa á föstum
iaunum.
Unf bannið sagði Michelsen þetta :
— Eg tel það ógæfu fyrir landið
að bannið komst á. Það mun tæp-
iega verða til þess að efla hófsemi,
en það verður miklu meira siðspill-
andi heldur en frömuðir þess hafa
gert sér í hugarlund. Það gerir
,okkur að lögbrotaþjóð. Ungir menn
'í bæjum og sveitum, menn sem ef
til vill aldrei 'hafa drukkið fyr,
hafa það nú fyrir sport að ná sér
Hess an Bpyrjið nm verð.
Miklar birtðir fyrirliggj’.ndi a( :tnga, margar teg. og breiddir.
P nianir afgreiddar toeð litlum iy* vara utn ait hnd. Tekið á móti
pöntunum af öHum t<*s. af striga, nliaroöllum, nýjum kola- og saltpok-
:tn frá vetksmiðjum George Howa & Bro Daudee.
Simi 642. Símnefni: Lander.
L Antioirwií’ii, Umboðs & heildsah, Austurstr. 18
Síld og smokkur
til beitu, frá íshúsinu „JÖKULL“ á ísafirði, er til sölu í íshúsunum
hér, Herðubreið 0g Isbiminum.
Rvík. 12. jan 1920
Sk. EinarssoÐ, Vesturg’ötu 14 B.
^TVINNA.
D engor, daglegur og siðprúður, getur fengið atvinna við að bera
út Morgunblaðið 1 Austurbæinn. Gott kaup. Komið á afgreiðslnna kl.
2—4 í dag.
G.s. Isíand.
Ferð skipsins hefir breyzc þannig, að það fer frá Kanpmannahöín
8. þ, m. nm Leith til Reykjavikur. Frá Reykjavík fer skipið til ísafjarðar,
Akureyrar, Seyðisfjarðar og þaðan til útlanda.
C. Zimsen.
í brennivín, eða smygla því inn í
landið. eða brugga það sjálfir. Og
enn sem komið er gera þeir þetta
meira að gamni sínu heklur en
brennivínsins vegna. Réttlætistil-
íinning þeirra segir þeim að bamnð
s<- rangt.Og það er aðeins tímaspurs
mál hve lengi yfirvöldin hafa hrein-
ar h eiidur. En þegar svo er komið,
að þau hafa ekki lengur hreinar
hendur, þá er spillingin fullkomn-
uð og þá Verður erfitt að koma í
v$g fyrir það, að hún breiðist einn-
ig út á öðrum sviðum.
---------o--------
Patrónur,
hlaðnar, allar stærðir,
• J
Sðmuleiðis
sérl. ódýrar.
"Púður og Hvellhdttur
fæst nú bjá
Jes Zimsen.
Skemtisleði (kani)
til sölu.
Bjarndýrsieldur fylgir.
A. v. i.
Loveland lávarður
finnur AmeríRu.
EFTIR
C. N. og A. M. WILLIAMSON.
50
Skriftin gat verið bæði karlmanns og
kvennmanns. Valur hikaði við eitt augna
blik. Svo reif hann bréfið upp. Á mið-
anum stóð: „Vinur Sidneys Cremer
vill gjama fá að tala viö yður“.
Herbergi eitt var tiltekið í húsinu.
Loveland rétti blaðið til Binnys, sem
gekk þama fram hjá rétt í þessu. Hann
las það, blístraði og sagði: — Þar fauk
siðasta hálmstráið.
— pví þá það?
— Getið þér ekki skilið, að það er
einhver, sem hefir gert höfundinum að-
vart. pér vitið, að við erum leikritsþjóf
ar.
— En hvað getum við gert?
— Ekkert, sagði Binny hóstandi. Það
liggur há sekt við.
Loveland hló. — Eg óska Cremer til
hamjngju!
— pað er nú gott alt saman. En hann
getur sett okkur í ljóta klípu fyrir þetta
athæfi, þó eg sé því ókunnugur. En það
er víst, að fjandinn er á hælunum á
okkur. Eg í'æri ekki á fund þessa manns
scm skrifar yður. Látið þér hann koma
til okkar á gistihúsið — ef hann verður
þá ekki búinn að sjá, að það er lítiö á
okkur að græða.
— Kann ske að hann sé búinn að láta
fógregluna klóf'esta þetta litla sem við
cigum á gistihúsinu. pað kemur auðvit-
:>ð ekki svo hart niður á mér, því ekkert
á eg þar, en þið eigið þó eitthvað þar.
Og þið eigið ekki of mikið, þó þið msis-
ið það ekki. Nei, það er réttast, að eg
bíti í súra eplið og tali við manninn
l.ér. Ef til vill veröur hann mildari en
við búumst við, þegar Iiann fær aðheyra
hvernig ástatt er fyrir okkur.
— pað getur verið, sagði Binny. En
þaö er bæði synd og skömm að láta yður
fara einan og standa sem skotspónn
þessa aðskotadýrs.
Loveland hló. — Eg hefi fyr veriö
skotspónn. Eg þurka máliö af mér og
bið svo náungann að miða rétt og vera
fljótur.
— Eg skyldi fara með yður, ef eg
væri ekki svona veill, sagði Binny hóst-
andi.
— Látið þér hin yita hvað er á seiði,
sagöi Valur, þau geta ef til vill búið
sig eitthvaö undir áhlaupið.
prem mínútum síðar var Loveland
kominn að dyrunum á hinu tiltekna
herbergi. Hann opnaði dymar og stóð
augliti til auglitis við Lesley Dearmer,
sem stóð þar alein.
— Dearmer, stamaði hann.
— Gordon, býst eg viö, sagði hún
fremur kuldalega.
Hún var í gráum kjól, sem haim haf'ði
mikið dáðst að á skipinu. En hvað hún
var yndisleg, með þessi blíðlegu, hreinu
augu og löngu, mjúku augnahár!
Hann rétti ósjálfrátt hendina fram,
en hún sá það að líkindum ekki, svo
hönd hans féll máttlaus niður.
— Eg notaði nafnið. Eg — hélt, að
það væri betra, sagði hann hikandi og
revndi til að tapa ekki sínum gamla svip
og framkomu.
— Já, það er sjálfsagt betra, svaraði
hún.
— Það er eitt nafn mitt, hélt hann
áfram. Eg heiti svo sem fleiri en einu
fomafni.
— Nú, heitið þér svona mörgum?
— Skírnarvottar--------
— Blöðin saka yður um að vera yðar
eigin skírnarvottur.
— Saka blööin mig um? Hvað eigið
þér við ?
— pað hljótið þér að vita. Eg sagði
yður, að eg mundi lesa um yður, en eg
bjóst við, að það yrði alt annað. En
við skulum ekki tala um það nú------
— En við verðum að tala um það.
Eitt augnablik var hann hinn fyrver-
andi skipandi Loveland. ■— Við veröum
að tala um þaö. Eg óska þess að fá að
vita við hvað þér eigið.
— pað getur beöiö enn. Annars var
erindið að spyrja yður, hvað þ é r álit-
uð. Þó eg væri búin að lesa blöðin, þá
varð eg forviöa að finna yður hér. Eg
kem hér í umboöi vinar míns, Sidneys
Cremers. Frænka mín og Sidney, sem
býr nokkrar mílur héðan, sá auglýsingu
um það, að leika ætti „Bob greifa“ og
simaöi til mín. pér vitið, að enginn hef-
ir leyfi til að sýna leikritið án leyfis
höfundarins.
— Já, það veit eg, svaraði Loveland
i hryggu skapi. En það stafaði ekki af
því, að hann vissi að leikfélagið hafði
rænt leikritinu. pað stafaði af gmnin-
um um það, að eitthvert náið samband
væri milli Leslev og Cremers, líklega að
hún væri trúlof uð honum.
Það hafði honum aldrei komið til
Iiugar, að Lesley gæti verið lofuð. Hún
hafði auðvitað aldrei sagt neitt um það.
En honum fanst framkoma hennar á þá
leið,aðhúnmundi ekki eiga framtíð sína
cin. Ilvað sem var um það, þóttist hann
sitnnfærður um það, að hún tilheyrði
honuni ekki. Og þar á ofan bættist það,
að hafa nú svikið þann mann, sem hún
ætlaði að giftast. Var nokkur hörmung
eftir, sem Loveland greifi var ekki bú-
inn að þola og reyna?
— pér játið að þér vissuö það, og þó
létuð þér sýna leikritið og lékuð í því
sjálfur?
— pað gerði eg. En — Hann hikaði.
Átti hann að reyna að afsaka sig, kasta
af sér ábyrgðinni? Eða mundi henni
virðast það ragmannlegt?
— En — hvað? Þér skiljiö víst, að
eg er neydd til að gefa vini mínum ein-
hverja skýringu?
— Vini yðar? hrópaði Loveland og
r.isti valdið yfir sjálfum sér. pér ætlið
að giftast honum?
■:— Ridney Cremer?
— Já, þér neitið því ekki.
Hún hló hæðnishlátur. — pví ætti eg
að neita því — við ySurf Hafið þér
r.okkurn rétt til að krefja mig um uup-
lýsingar um sjálfa mig, hr. Gordon?
— Eg veit að eg hefi engan rétt til
þess, sagði hann, fyrirgefið mér. Hon-
ran fanst hún vera að minna sig á það,
með því að kalla hann Gordon, að for-
tíðin og alt sem áður átti sér stað á
milli þeirra, ætti að gleymast.