Morgunblaðið - 10.07.1920, Side 4

4
HORQUNBnAÐEE)
Síldarstúlkur
geta íengið góða &tyinnu í hf. HAUK við síldarsölt-
nn nin borð i botnvörpnngöm fólagsins. fœr sem
vilja fá atvinna eru beðuar sð snúa sér til yfirfiski-
matsmanns Jóns Magnússonar á skrifstofn hans i
húsum íéiagðios i ve4mbænum við Mýrargötu helst
milli 4 og 6 siðdegis.
1-2 herbergi
óskar einhleypnr maðnr, að fá leigt
sem fyrst. , A. v. á.
Viðftkiftin óefað Abyggilegnat
Es. „Guíffoss"
fer héðan beint til Kaapmannahafnar á miðvikudag 14. júli
kl. 6 síödegis.
Farseðlar sækist á mánudag.
Hf. Eimskipafélag Islands.
c'Sesf aó auglýsa i cMorgunBlaðinu.
SAGA TÖKUBARNSINS.
pegar Jakob kom inn í íbúð Olivers,
fanst honnm hann koma inn í himna-
ríki. Hann hafði að visu dreymt um
annað en þrönga herbergið þeirra fyr-
ir handan ganginn, þar sem svo var
ástatt, að hann komst varla að borð-
inu með bókina sína, ef hann langaði
til að lesa á kvöldin. Hann hafði líka
séð íburð og fegurð skrautbygginga
ýmissa, en hann hafði aldrei séð neitt
jafn yfirlætislaust og aðlaðandi og
þetta heimili, þar -sem fátæktin sjálf
var notuð til að skreyta með henni.
Það var hugsjón, sem hægt var að ná
með nógu sterkum vilja. pað var þá
eftir þessu himnaríki hér á jörð, sem
allir gátu orðið aðnjótandi. Hann fékk
hjartslátt við jþessa tilhugsun. En hann
mintist jafnframt fátæktar sinnar.
Svona jarðneska paradís gat hann þó
ekki skapað, þó fáskrúðug væri.
En hann gat þó að minsta kosti not-
ið þessarar paradísar. Og hann eyddi
þar mörgum góðum stundum, þegar
bömin voru háttnð og hann gat hvílt
sig. Þessi hvíld var líka vinna. En samt
var hún ávinningur bæði fyrir líkama
og sál.
Oliver leiðbeindi Jakob í lestri bóka,
og nnga konan hafði áhuga á öllu.
Og stundum nrðu (þeir að leita til henn-
ar, því þó að maðnr hennar hefði lært
meira en hún, hafði hún fengið reglu-
bundnari og staðbetri þekkingu. Hún
var of yfirlætislaus til þess að miklast
af því. Væri það nokkuð, sem hún mikl-
aðist af, þá var það helzt það, að Oli-
ver bafði lært svo mikið af sjálfum
sér án allrar skólagöngu.
— pað eru ekki margir sem komast
í sporin hans með það, var hún vön að
segja, og það án þess að eyða til lest-
urs nokkrum tíma frá vinnunni. Ef
maðurinn minn hefði fengið sömu þekk
ingu og lærdóm og margir aðrir, hefði
hann sjálfsagt verið leiðtogi á mörg-
um sviðum, það er eg sannfærð nm.
— Það er sorglegt, sagði madama
Marceau einu sinni, að hann skuli ekki
hafa fengið að njóta sín.
— Finst yður það í sannleika ? Nei,
eg vil heldur að hann sé eins og hann
er. Eg er margfalt ánægðari yfir hon-
xun svona, en þó að hann hefði verið
meðlimur franska listaskólans.
Madama Marceau svaraði ekki
strax. Hún var ekki viss um hverskon-
ar stofnun listaskólinn var.
— Sjáið þér nú til, hélt kona Olivers
áfram, verkamaðurinn verður að sigra
alla örðugleika til þess að læra eitt-
hvað. Hann verður að vinna bng á
þreytu sinni á hverju kvöldi og hann
má ekki taka sér lengri hvíld en rétt
til þess að halda kröftnm. pað kalla eg
hetjuskap, og hetjuskapur, sem varir
alt árið, alt lífið, er það ekki hið
staarsta ?
Madama Marceau skildi ekki full-
komlega jþessa hrifningu. En hún
í
Verxl. ÓL Ámundasonar,
Fyrsta flokks bifreiCar ætiS til
leigu. Símar 716 & 880. Sölutomiim
HBEINAB LJEB2JTTSTUSKUX
kaupir hæsta rerCi
IsafoldarprentsxniSja.
grenslaðist ekki frekar eftir málinu.
Hún hafði í fyrstu lielzt viljað fá Ja-
kob til að hætta við allan lestnr. Hún
sagði að hann eyddi tímanum á því og
honum væri betra að sofa. Og jafn-
framt var hún hrædd um, að hann
mundi eyða peningum í bókakaup. En
nú var hún hætt öllum sínum tilrann-
um í þá átt og lét hanu lesa eins og
hann hafði löngun til.
Samtalið nm þessi efni milli konu
Olivers og Jakobs hafði einkar góð
áhrif á hann. 0g smátt og smátt drógst
hann að þessari konu, sem sýndi hon-
um lífið frá nýjum sjónarhól og benti
honum á skáldskap þann, sem felst í
því, án tþess þó að veikja á nokkurn
hátt skyldu-tilfinningar hans.
Þannig liðu tvö ár, tvö ár sem fyltu
hug Jakobs með vináttu, starfi og
lestri. Hann þroskaðist á þeim að vilja
krafti og andlegu þreki, en hélt þó
áfram að vera bam í hjarta. Sjálfum
sér til handa gerði hann ekki kröfu
til meira en hann hafði. Yinnan gekk
sæmilega og lann hans voru, með því
sem móðir hans fékk fyrir sína vinnu,
nægileg til að halda neyðinni utan
veggja. Á sunnudögum bauð Oliver
stundum ekkjunni og börnum hennar
öllum í skemtiferð út ií skóg, hafði hann
svo vel launaða stöðu, að hann gat séð
af svo litlu. pað var farið út að fyrstu
eða annari járnbrautarstöðinni, borð-
að og lesið úti í skógarrjóðrunum.
Börnin léku sér himinlifandi af fögn-
uði og lásn blóm, sem skreyttu síðan
heimilið alla vikuna.

Höfnm fyrirliggjandi me5 mjög lágu verði. Tjöru
í heilum og hálfum tannum Blackfernis Karbc-
lin Arar (Ask og Furu) og Botatarfa á tré K p
(sérstaklega góðann).
Slippfélagið
f Reykjavfk.
H P. DUUS A-DEILD
HAFNARSTRÆTI
Nýkotnið stórt úrval af:
Efnum i sumarhjóía
Ullar Kjólatau — Alklæði — Rautt Káputau.
V)ugíagur órengur geíur fengié aívint^
vió aÓ 6era úí cMorgunBlaéié i
urðæinnf Romió a ajgreiósíuna Jyrif
kí. 6. i kvöíd\
cftezt aó auglýsa i <Æorgun6laé inu!
Þetta vora sannkallaðir hátíðisdag-
ko!)s í vissa stefnu og marka hoUlllI,
ar, sem ausið var af siðferðis og líkams
kráfti, sem svo var notaður í köldum
veruleikanum á vinnustofunni og í sam-
lífi við menn, sem höfðu hvorki sömu
hugsanir né eðli. Líf Jakobs fékk
þannig yfir sig blæ af æfintýraljoma
og þögulli liamingju, sem göfgaði lynd-
iseinkunnir hans og lyfti hugsununum.
Hann var hamingjusamur þcnnan tíma
.... það fann hann síðar.
Daginn effcir slíkan sumardag var
hann því líkt sem ölvaður af þessum
heilbrigðu, samræmu áhrifum, og
hrottalegar skipanir og ógeðsleg orð
náðu ekki eyrum hans nema gegnum
þessa drauma endurminningaana, sem
hann lifði í. Magdalena Oliver var jafn
an kjarninn í þessum hngsunum, sem
ímyndunarafl hans kallaði fram, hvort
sem hann sá bana sitja í grasinu undir
laufkrónum trjánna eða við vinnuborð-
ið í litla, bjarta berberginu þeirra.
pað hafði færst líf í æskudiauma hans
í viðkynningunni við hana. Þessi stöð-
uga mynd, þessi nærvera saklausrar,
góðrar konu í helgidómi sálar hans
hafði ekki að eins lokað sálu hans held-
ur og eyrum og augum fyrir öllu, sem
hefði getað saurgað hana. Hann lifði
umvafinn einhverjum glithjúp, sem
ekkert ilt komst í gegn um.
Tvö ár — það er lítill tími af langri
mannsæfi. En það er nógu langt til að
gefa Mfi manns ákveðna stefnu og óaf-
máanlegt sérkenni, ef áhrif þeirra
koma á fyrri hluta æfinnar. Og þessi
tvö ár urðu til þess að beina lífi Ja-
Að þessum tveim árum liðnum
upp kóleruveiki í París. Hún stóð Íieríl
ur stutt og var væg, en Oliver og k°u!‘
hans vorn með þeim fyrstu sein
Hann var hraustbygður maður, en
in tók hami svo geyst, að hann ^
nokkrum klukkustuudum eftir að bal>fi
tók veikina. Hún, sem þó var finge^'
arí og veikbygð að eðlisfari, var«lSÍ
lengur, en lifði þó ekki mann síölJ
0
[ðaSta
lengur en í tvo daga. Jakob og
lians viku ekki frá þeim. Hið si1
er Magdalena sagði, var nafn bar>iSl1
hennar og hálfbrostin augun
á .Takob í þögulli en innilegri bæn-
— Eg lofa því, sagði hann og kral1'
,du
á kné við rekkjuna.
Nokkrum augnablikum síðar
þessi fögru, biðjandi augu lokuð
fullu.
Jakob hefði helzt af
0

____ __ öllu vi'P,
deyja. En hann fann, að hann áa s
ekki rétt til að óska þess. Hann v
1 Cjv'
þvert á móti að margfalda þrek
til þess að geta lagt enn meira ffaöJ
TT 1 f
Hann varð að vinna aftur upp Pa .g
daga, sem farið höfðu í baráttun» v
• rr Se™
dauðann, og koma öllu Iþví í kriöB’
altaf er afleiðing hans.
Jakob fór þess vegna að vinn&
aftur og var svo lánsamur að fá 1,0 -
urra tíma aukavinnu. Hann díU°
sína, en hún grúfði þung og 1
fyrir.