Morgunblaðið - 24.07.1920, Blaðsíða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
I. S. I. I. S. I
SundféSagið Grettir
tilkynnir hérmeð að
Islendingasundið
verðnr háð að forfallalausu þ. 22. ág. n. k. úti við Örfirisey.
Sundskeiðið er joo stikur. Kept verðnr um »Sundbikar íslands*.
Þátttakendur eru beðnir að gefa sig fram, fyrir is. ágúst, við Sigur-
jón Pétursson, Egil Guttormsson eða Ben. G. Waage.
H»STEEN5ENS
Stjórnin.
Fiskverkunarstöð
til sölu
Fiskverkunarstöðin, sem nefnd er Birrels-stöðin
í Hafnarfirði er t i 1 s ö 1 n. Allar npplýsingar og
verð láta í tó
Bookless Bros., Hafnarflrði.
Kominn heim
Jón Kristjánsson,
Kaupið Morgunblaðið
ryrsta flokks biíreiC&r »ti8 til
I«igu. Símar 716 & 880. Solutarninn
HBEIKAB LJEBETTSTnSKÐK
kaupir hœsta v«rði
IsafoldarprantamiCj a.
Þeir
sem ráðni eru til síldarverksmiðja
Hinua sameinuðu íslenzku verzlana
á Si^lufirði, fá far á mótorskipi,
sem nú er á förum norður. Gefi
sig' fram í diag.
VIÐSKIFTAFÉLAGIÐ.
Til Reykjarfjarðar
vantar nokkrar stúlkur í síldarvinnu. Nánari upplýsingar á s
krifstoÞ
H.f. Eggert Olafsson

— Vestnrgötu 5. —
Skóhlífar
karla og kvenna og allskonar annar
Skófafnaður
er ódýrastur og bestur í
KAUPANGI Slmi 244
Á. Gndmundsson
Sími 282 heildverHlun Baukastræti 9. Sx®^
Fyrirliggjandi margbreytt úrval af
vefnaðarvörum
og allskonar kvenfatnaði tilbúnum. Einnig karlmannsföt
cSSezÍ aó auglýsa i cJKorgunSlaétn^
BAOA TÖKUBABNSINB.
Nei, hún elskaði hann ekki. Og þessi
ástarjátning hans var henni angur.
En nú ætlaði hún að biðja fyrir hon-
Tim á. hverjum degi allan tíman sem
hann vrði í burtu. Henni varð hug-
hægra við þennan ásetning.
6.
Savigny var alinn upp á barnahæli.
Og honum hafði liðið þar fremur illa.
Hann hafði ekki vitað hvað vingjarn-
leg orð eða atlot voru, fyr en hann
hitti einn dag litla stúlku, sem eins var
éstatt fyrir og honum. Þessi tvö böm
nrðn svo samrýmd, að þau bættu hvort
öðm upp það tóm, sem áður var í
hjörtum þeirra.
þegar Agnes átti branðbita, skifti
hún því jafnt milli þeirra. Þegar hann
átti nokkrar hnetnr, braut hann þær
og gaf henni og þótti ánægja að því
að sjá hana borða þær. Þau vom barin
þegar þau sáust saman,en það hindraði
þau ekki í að hittast hvar og hvenær
sem var. Einn dag kom Agnes ekki —
hún hafði veikst. Savigny reyndi að
komast inn í húsið, sem hún var fóstr-
uc í. En hann var rekinn á dyr. Hann
ráfaði í kringum húsið í átta daga
samfleytt, þegar hann hafði tíma til,
tii þess að reyna að sjá eða heyra eitt-
hvað um jþá einu vera, sem var honum
nokkurs virði.
Einn daginn var honum sagt að
Agnes væri dauð. En hann trúði því
ekki. Agnes dauð, hún, sem var svo
lítil ennþá, hún, með blíðu, bláu aug-
un .. .. nei, þaé var ómögulegt. pað
var nýdáinn gamall maður í bænnm,
og það var mjög eðlilegt. En Agnes,
það var alt öðru máli að gegna, hún
gat ekki dáið þannig, án iþess að kveðja
hann. Honum datt þá í hug, -að hann
hefði séð litla kistu borna einn daginn
út í kirkjugarðinn, og það hafði hrvgt
hann. Um kvöldið gekk hann svo rak-
leiðis til hússins, sem Agnes var í og
beina leið inn. Þar sat gömul kona al-
ein. Hún var ekki jafn harðbrjósta og
hitt fólkið hafði verið og leyfði honum
að koma að rúminu. Agnes lá hreyf-
ingarlans, náföl.
Hann kallaði á hana .. .. hún svar-
aði ekki. Hann snerti á henni .. . . 0,
hve hún var köld. Hann kipti hend-
inni að sér.
Ó-amla konan sagði honum enn á ný,
að Agnes væri dauð. pá skildist hon-
um, að þetta mundi vera satt, og fór
að gráta.
— Þú mátt ekki gráta, sagði gamla
konan. Það er stór ávinningur fyrir
hana að vera dauð. pað væri meira að
sogjn það bezta fyrir þig líka, drengur
minn. Það er enginn staður fyrir börn
eins og ykkur í heiminum.
Savigny gleymdi aldrei (þessum orð-
um.
Haginn eftir fékk hann leyfi af
mestu náð til að fylgja kistu Agnesar
Þegar farið var að moka ofan í gröf-
ina, þá fann hann, að hún mundi
aldrei koma til hans framar. Hann var
aftur aleinn í heiminum.
Hann var þá barn að aldri. En það
þroskaði hann óvenju mikið. Á 17 ára
aldri lærði hann að lesa, og eftir þann
tíma þurfti hann ekki að leita hjálpp.r
annara.
Þetta veslings hælislausa barn hafði
gott hjarta. Ást þá, er hann hefði lagt
á móður sína eða afkomendur, ef þeir
hefðu nokkrir verið, fengu nú allir.
Hann unni þó fyrst. og fremst hinum
veikbygðu og umkomulausu, sem urðu
á lífsleið hans. Og smátt og smátt opn-
uðust augu hans og hjarta. Hann fór
að unna öllum fátækum og fórnaði sér
skilyrðislaust fyrir þá.
Hann unni þeim svo takmarkalaust,
að hann hefði sjálfsagt brosað, ef ein-
hver hefði sagt honum, að hann mundi
gagntakast af ást, sem gerir vart við
sig milli manns og konu. Og þó hafði
hann elskað Elísu, strax og bann kynt-
ist henni. Hún líktist Agnesi — það
hélt hann að minsta kosti
Fyrst og fremist var það veikleiki
hennar sem dró hann að henni, miklu
fremur en líkamsfegurð hennar. Hon-
um datt ekki í hug að fá hana til eigin-
konu. Hann gat ekki átt neina konu
úr því hann tilheyrði ekki sjálfum
sér. Hann óskaði aðeins þess, að mega
elska hana og að sú ást væri endur-
goldin.
Nú hafði hann enga von um það
framar. Hann hafði skilið augnaráð
Elísu, þegar hún leit undan. Hann
gekk burtu þungum skrefum. Honum
fanst hjartað hætta að starfa og allur
lífsþrótturinn jþverra. Þegar hann kom
heim í herbergi sitt, settist hann á
stól og byrgði andlit sitt í höndum sér.
Honum fanst hann vera einn, svo
hræðileg aeinmana I .. .. Honum leið
jafn illa og þegar hann stóð við gröf
Agnesar.
Var hann annars nokkuð einmana-
legri nú en áður? Hvað hafði hann
mist, sem aldrei ha"íi átt noitt?
Hanr stóð upp og gekk rösklega aft-
ur og fram um gólfið eins og hann vildi
hrista af sér einhverja óþægilega hugs-
un. Síðan vafði hann nokkrum fötum
innan í klút og leit yfir herbergið til
þess að vera viss um að hann gleymdi
ekki neinu.
— Eg skil hér ekkert eftir. Flutn-
ingur minn er hægur og kostar lítið.
Hann tók lykilinn úr skránni og
fékk húseigandanum hann, konu einni.
— Eruð þér nú enn að fara burtu frá
okkur, hr. Savigny ? Verðið þér lengi
burtu ?
— Það veit eg ekki.
— Ef eg mætti gefa yður eitt ráð,
iþá væri það helzt þetta: Gætið þér
yðar fyrir vinum yðar.
— Því ráði mun eg sjálfsagt ekki
fara eftir, þó þér gefið mér það af
heilum hug.
Konan gekk fast að hornxm og leit
beint í augu hans og sagði:
— Heyrið þér nú, hr. Savigny. pað
em fleiri en þér, sem hafið brent sig
£ þessum leik.
— Eg er áreiðanlega ekki að leika
mér. Til þess hefi eg enga löngun.
— Þér skiijið, við hvað eg á. Eg
segi að eins: Gætið þér að yður!
Savigny gekk burt í hægðum sínum.
Hann vissi vel, að það starf, sem hann
hafði valið sér, gat orðið til þess, að
hann yrði hneptur í fangelsi. En það
gat ekki breytt ákvörðun hans. Þar
að auki gáfu vonbrigði þau, er
hafði nýlega orðið fyrir, honurn
styrk til að fórna sér í þarfir ^
ara. Hann þráði að komast
starfa, kasta sér á ný niður i
djúp þeirra hörmunga, sem
gleypa sorg hans eins og hafið j
ann. Hann ásakaði sig fyrir
hafa látið annarskonar ást fá inö?0
a>
dr#
í hjarta sitt, sem átti að eius au ^
helgað hinu heilaga málefni. HaI111 j|
svo á, að lxann hefði engan re ^
að líða vegna sinnna eigin þraU*9 .j,,
ásakaði sig harðlega fyrir þessa el
girni. J
Með þ^ssar hugsanir gekk na ^
móts eins, þar sem ráðast skiláh
hann færi. Eftir nokkrar uxnr®'
í hans hlut að fara til bæjar eins 1
p 0-

arlega í landinu.
— Hvenær farið iþér? spu‘
maður mótsins.

se®
for
aftf
— I kvöld. pað er ekkert,
ar mér.
— Farið þér þá, og eg óska»
mikla von megi leggja yÖur
-— Já, þér verðið að vona>
að byrja með því að hlíða.
— Þér verðið að hafa djorf
aS^
ft
Ý
tíi
krafi'
en
ySnf
að bíða. Við skulum ekki ^010'
— Nú er mál til komið, u],raut'
ist á stað. pað er langt yefí
arstöðvanna. Far vel, félaoar' ^ et
þarna svo lengi, sem nokkur
fyrir mig.
— Verið þér gætinn ^
sagði formaðurinn. Skrifið r
með hinum umtöluðu nierkjum<
hvað ber við, sem þer P®* 1
okkur.
by!
o
ef el
að ee|