Morgunblaðið - 08.07.1921, Blaðsíða 4

MORGUNBLAÐIÐ
.r v ’ f ? ■ i í j SI í ■( ?

W;}f
Gerið enga óþarfa leit, helður komið beint til
okkar. Við seljum óðýrastan og bestan ÞAK-
PAPPA. — Það er og verður ekki hrakið.
A. Einarason & Fnnk
U
Byggingavðruvepslun
Temlarasundi 3 Talsími 982
Reykjavík Simnafn i Omega

ðm
Danskf
PortlanÖ cement
nýkomlð, fæst í ðag og á morgun á Hafnarbakkanum.
Þeir, sem pantað hafa cement gjöri svo vel að vitja
þes6 sem fyrst.
H. Beneðiktsson St Co
Snyrpinætur
Kökufonm
til að setja í hakkavélar og
margar aðrar tegunðir af
formum
hjá
3ohs. fiansEns Enke
0
Tómir kassar
fást í
VöruMsinu
Verðlækkun.
Frá og með ðeginnum í ðag höfum vér lækkað verðið
á öllum fyrirliggjanði birgðum í hlutfalli við markaðsverð..
Virðingarfyllst
Reykjavík, 7. júlí 1921.
limburuerslun flrna 3ónssonar
Sími 104
Sími 104
1 Flygel
□g 2 pfanD hljáðfæn
Amerikanskar og norskar nýjar og notaðar eru til sötu
eða leigu. Ennfremur snyrpinótabátar.
Listhafar snúi sér fyrir 20. júlí til
Jóns E. Bergsveinssonar.
Akureyri.
Lax
nýr og reyktur fæst ðaglega í
Herðubreiö.
Borðdúkar
Rúmteppi, Bardínutau
hjá
3ohs. Bansens Enke.
Malt-úrgangur
ágætt gripafóður fæst í
lifeX
frá hinni þektu verksmiðju Hermann N. [Petersen
& Sön kgl. hirðsaia eru til sölu nú þegar.
Hljóðfærin hafa aðeins verið notuð við konungskom-
una. Talið sem fyrst við
.Uilh. Fíuseu.
Aðalfunður.
Framhalðs aðalfunður Fiskiveiðahlutafélagsins íslanð
verður halðinn þriðjuðaginn 12. þ. m. kl. 5 e. h. í húsi
K. F. U. M.
Reykjavík 7. júlí 1921.
Stiórnin.
— 155 —
Mjólkurandlitinu sömu ráðin. Og hvað þeir höfðu
hlegið að þessum áflogum. Það var ekki lítið.
Þau stóðu yfir í hálfa klukkustund.
Hann hugsaði um sjálfan sig fyr og síðar
á þessum árum, þegar hann hafði daglega flýtt
sér heim úr skólanum og þangað sem prentsmiðja
blaðsins stóð. Hann var stirður og lemstraður
af hinum sífeldu höggum og áflogum. Handlegg-
irnir voru bláir frá unliðum og upp að olboga
og hingað og þangað voru bláir blettir. Honum
var ilt í höfði og öxlum, hryggurinn var sár, og
hann verkjaði í allan skrokkinn, og ekki var
sálin betur farin — sljóv og sofandi. Hann lék
sér heldur ekki i skólanum og las ekki neitt.
Honuro var sárasta þraut að sitja kyr meðan á
kenslustundum stóð. Honum fanst það vera hundr-
uð ára siðan hann byrjaði á þessum áflogum og
framtíðin blasti við honum í svipuðum stíl.
Svo hljóp hann yfir nokkur ár, og mintist
kvöldsins þegar hann stóð í Anditorinu. Þá var
hann 17 ára gamall og var nýkominn heim úr
langri ferð. Þar hitti hann Mjólkurandlitið aftur
og lenti í áflogum við hann og fleiri.
Hann hugsaði um þetta langa stund, stóð svo
upp, en fætumir skulfu undir honum og hann
var máttfarinn og þreyttur og reikaði að rúminu
og hneig niður á stokkinn. Fortíðin stóð honum
óaflátanlega fyrir hugskotssjónum. Hann leit um
alla stofuna, ruglaður og hræddur og vissi varla
hvar hann var, þangað til augun staðnæmdust
— 156 —
við handrita pakkann i einu horninu. Og þá kom
hann aftur til sjálfs sín og mundi eftir öllum
þeim bókum, sem hann hafði lesið og heimi þeim,
sem hann hafði kynst, og öllum framavonunum og
og ástinni til ungu stúlkunnar, áhrifanæmu, ójarð-
nesku, hennar, sem mundi deyja af hræðslu, ef
hún hefði aðeins grun um lítinn hluta af öllu pví,
sem hann hafði lifað.
Hann stóð upp og sneri sér að speglinum.
»En þú verður að hefja þig upp úr skítnum,
Martin Eden!« sagði hann hátiðlega, »Þú hreins-
ar augun þín af öllu ryki lífsinB, þú lyftir herðum
þinum upp á meðal stjarnanna, þú gerir það, sem
lifið sjálft hefur gert, og þú gerir þig maklegan
dýrustu náðar þeirra valda, sem stjórna öllu«.
Hann leit enn á spegilmynd sína og hló svo.
»En það er nú sama, hvernig þú litur út, þú
lamdir Mjólkurandlitið og þú verður líka að sigra
ritstjórana þó þú verðir að því tvisvar sinnum
ellefu ár. Hér geturðu ekki numið staðar. Þú
verður að halda áfram. Það er barátta upp á
lif eða dauða, skilurðu það*.
XVI kapítuli
Vekjaraklukkan hringdi og vakti Martin og
hann spratt á fætur og þaut fram úr rúminu í
svo miklu hendingskasti, að veikur maður hefði
dáið af því. Þó hann svæfi fast, hafði hann
— 157 —
vaknað á augnabliki. Hann var ánægður yflt
því, að þessi fimm klukkustunda dvali var búinn.
Hann hataði gleymskuna, sem svefninn orsakaði.
Það var svo mikið að vinna, svo margt í lífinu,
aem þurfti að læra. Hann sá eftir hverri stundi
sem svefninn rændi hann, og áður en vekjara-
klukkan var hætt að hringja, stóð hann með höf'
uðið niðri í þvottafatinu.
En hann hagaði ekki störfum sínum eins o$
vant var. Það var engin hálfskrifuð saga, sem bei®
hans, engin ný, sem þurfti að f& orð. Hann haf^1
unnið langt fram á nótt, og það var nú kond®
að morgunverðartíma. Hann reyndi að lesa, eö
gat ekki fest hugann við efnið, avo hann fleyg®1
bókinni frá sér. í dag ætlaði hann að byrja hi^
nýju baráttu sína, en fyrst um sinn var ekki 00
ræða um að skrifa. Hann var alt í einu angur’
vær í hug, og sú angurværð átti skylt við F'
er menn finna til, þegar maður hverfur frá hei01
ili og fjölskyldu. Hann leit á handritin i stof^
horninu. Þar var ráðningin. Nú ætlaði hann *
yflrgefa þessi vesalings lítilsvirtu börn sin, &
hvergi voru velkomin. Hann gekk að handrí^
um og blaðaði í gegnum þau, las á einstöku 0
kafla og kafla, sem honum fanst einhvers ®
vert. Hann las »Krukkan« hátt, og sömu^el
»Æfintýraþrá«. »Gleði«, siðustu söguna, 8®tl
hann hafði lokið við daginn áður, las hann li^3 ^
og fanst hún ágæt.
»Eg skil þetta ekki«, tautaði haxm.