Morgunblaðið - 10.01.1922, Síða 4

MORGUNBLAÐIÐ
!..
;.. , ,'
um varnir gegn inflúensu.
Stjórnamáð íslands hefir í dag gefið út svofelda auglýsimg um
breyting á auglýsingu sinni um varnir gegn inflúensu 5. þ. m.,
sem birt er með auglýsingu lögreglustjóra 6. þ. m.:
Með því að niú verður að telja ö'll nágrannalöndin sýkt af
inflúensu, >á skulu ákvæði auglýsingar 5. janúar 1922, um vamir
cegn inflúensu, nú gilda um öll ° úip, sem koma frá útlöndum.
Þetta birtist hjer með til leiðbeinhigar og eftirbreytni öll-
um sem hlut eiga að máli, og er jafnframt brýnt fyrir mönnum,
að ekki má, að viðlagðri hegningu að lögum, fara í skip, er koma
frá útlöndum, nje menn fara úr sjíkum skipum í lamd, fyr en sam
göngur hafa verið leyfðar við skipið.
Lögreglustjórinn í Reykjavík, 9. janúar 1922.
Jón Hermannsson.
Fiskilínur
enskar, úr ítölskum harnp, l1/*, 2, 2’/a, 3, 3'/«, 4 og 5 lbs., bestar
og ódýrastar hjá
Erisajn K. Johnsen talar Efui:
»Frelsi og glötun« í kvöld kl. 8.
.. Okeypis aðgangur. •
Sölubúð
til leigu á besta stað i bænum.
Afgr. vísar á.
Hf. Carl Höepfner.
Agæt bvgsjngarlóð
við miðbæinn náiseyt sjénum cirka 760 ferálnir
tif sö!u nú þegar. A. v. á.
Útsölu
höldum við á öllum okkar fataefuum og nokkrum tilbúnum
jakkafötum þennan máuuð. SaUmalaun lækkuð.
Anðersen & Lauth.
Kirkjustræti 10.

80 hesta motor, sérlega olíuspár
og í ágætu standi, fæst tíl kaups
með tækifæri8verði, ef samið er
bráðlega við
Bookless Bros
Hafnarfirði.
UuiMiíJr.
Kaupmenn eru beðnir að skiia
til okkar nú þegar öllum þeim
Lucana-seðlum sem þeir bafa nú.
Þórður Sveinsson & Co.
Siokkrai* stúikar
geta fengið handavinnutíma frá
kl. 4-°-6 á daginn. A. v. á.

Þrifin stúlka
óskast nú strax í gott hús í mið-
bænum. A v. á.
Stúlka óskar eftir formið-
dagsvist Upplýsingar á Grettis-
götu 46 (uppi)
Stúika óskast á Fálkagötu 25
(Grimsstaðaholti).
Ilffiluinnilið „HGBHUR"
heldur dausleik fyrir meðlirai sína og gesti þeirra, föátudagin®
27í þ m. — Hljóðfærasveit Þórarins Guðmundssonar spilar.
Aðgöngumiðar fást hjá Sig. Þorkelssyni (Versl. G Olsen).
Atvinna.
Reglusöm stúlka, sem'kann dönsku og skrifar og reiknar
vel, getur fengið atvinnu i lyfjabúð utan Reykjavíkur frá miðjutí
mars næstk. Skriflegar umsóknir sendist afgr. »Morgunbl.« fvrif
15 febrúar.
l/firfrakkaeftii
svört og blá fl. teg. Fataefni allar tegundir.
V. Guðbrandsson
Aðalstræti 8.
r
NB Saumalaun eru lækkuð.
aupið Morgunblaöið.

388
389
390
XLII. kapituli.
Einn daginn varð Martin það ljóst, að hann
var mjög einmana. Hann var heilbrigður og hraust-
ur og hafði ekkert að gera. Þaó hafði orsakað
autt rúm í lífi hans það hvorttveggja, að hann
var hættur að skrifa og hættur að vera með Rnth.
Og enn fremur bættist við dauði Brissendens.
Hann gat ekki fylt þetta rúm með því einu að
borða góðan mat og reykja egyptskar sigarettur.
Satt var það, að Suðurhöfin kölluðu á hann, en
hann hafði það á tilfhmingunni, að hann hefði
enn ekki lokið hlutverki sínu í Bandaríkjunum.
Tvær bækur áttu að koma út innan skamms, og hann
hafði skrifað fleiri bækur en hann gat komið út.
Hann gat fengið peninga fyrir þesar hækur, og það
var best að bíða þangað til hann gæti tekið all-
álitlega fúlgu með til Suðurhafseyjanna. Hann
þekti dal einn og vík á Markusareyjunum, sem
hanu gat fengið keypt fyrir lítið verð. Dalurinn lá
fram af skeifumyndaðri vík til skýþakinnna fjalla-
tinda og var ef til vill 10 þúsund ekrur. Þarspruttu
ógrynni af hitabeltisjurtum, og vilt hænsni og villi-
svín voru þar óteljandi. Og hjer og þar voru sauð-
kindur viltar og hæst uppi í fjöllunum villigeitur.
Hjeraðið var alt stórfenglegt og þar hafði aldrei
húið maður. Og þetta gat haxm alt fengið fyrir svo
sem 1 þúsund Chilenska dollara.
Víkin, eins og hann mnndi efti henni, var yndis-
lega fögur, og svo djúp, að stærstu skip heimsins
gátu farið um hana, og svo góð hötfn á henni, að á
landabrjefum var hún talin ein með allra bestu
höfnum í margra mílna fjarlægð. Hann hugsaði
sjer að kaupa skonnortu, eina þessa hraðskreiðu, og
reka síðan Verslun á- eýjunum með kopar og perlur.
Hann ætlaði að hafa dalimn og víkina fyrir aðalað-
•sietursstað sinn. Þar skyldi hann byggja torfkofa
eins og Tati og hafa fjölda svartra þjóna kringum
sig og á skipinu. Og til hans mundu koma allir skip
stjórar, sem flæktust þama um, og hann hugsaði
sjef að vera fram úr hófi gestrisinn. Bókunum
ætlaði hann að gleyma og öllum þeim hugsjónum
sem höfðu ætlað að æra hann.
. En hann varð að bíða í Kalífomíu meðan budd-
an væri að fyllast. Og peningamir fóru að koma.
Og vekti önnur bókin nógu mikla athygb’, þá mundi
hann geta selt öll sín handrit. Hann gæti líka. safn-
að öllum sögunum og kvæðunum í eina hók og á
þann hátt trygt sjer víkina og skipiö. Hann ætlaði
ekki að skrifa framar — því var hann fullkom-
lega fastráðinn í. En meðan hann biði etftir pening-
unum, varð hann að starfa eitthvað aiinað en reika
hugsunarlaus um hæinn.
Sunnudagsmorgnn einn sá hann að múrar ætl-
uðu í skemtiferð út, í Shell Mound garðiíip, og það
kom honum til að fara þangað líka. Hann hafði
svo oft áður verið með í verkamannaferðum, að
hann ætti að vita, hvemig þær væru. Og þegar hann
kom inn í gabðiun, fann hann að gamlar kendir
gerðu vart við sig 1 sál hans. Þegar alt kom tb
als, voru þeir af sa'ma sauðahúsi og hann, þessir
vinnandi nienn. Ilanri var fæddur rneðal þeirra>
og alinn upp hjá þeim. Og þó hann hetfði nú verið
fjarlægur þeim unr tíma, þá var mú nógu ganaan
að standa a-ugliti til auglitis við þá aftur.
„Jeg vænti þó,. að það sje ekki Mart!“ heyrði
hann sagt fyijp aftan sig og í sama mund va1
hönd lögð vingjiamlega á öxl hans. „Hvar hefirðU
verið allan þennan támat Á sjót komdu, nú skui'
um við fá okkur eitt glas’’.
Þetta var gamli hópurinn, sem hann þekti sv°
Veb það voru ekki alt saman múrarar, heldur nietU1
a'f ýmsu tagi, sem gátu átt von á dansi og og haí'
smíðum og annarskonar skemtnn.Martin ngytti víus
með þeim, og fór að finnast hann vera aftur oi’ðin11
maður. Hann hafði verið m‘esti sauðnr, að yfJÍ
gefa þá nokkurn tíma, hugsaði hann með sjálÞ*1^
sjer. Hann þóttist vera sannfærður um það, a.
hann hefði verið hamingjusamari, ef hann he^1
aldrei farið frá þeim og aldrei rýnt í hækurU'
tit
til
og aldrei verið með mönnum, sem töldust
hinna hærri stjetta. En þó var það svo. að þlf|ð v'
því líkt sem ölið væri ekki jatfn hragðgott og
fyr. Það var ekki jaf .gómsætt og áður. Hann ko’m_
að þeirri niðurstöðu, að Brissenden mundi hafa e* ^
lagt smekk hans á ódýru öli, og bonum •koJ» •1'
framt til hugar, að bækumar mundu hafa
lagt nautn bans á því.að vera með gömln VJIltinsefll
Hann ákvað að halda svo lengi í þessa nautn.
r