Morgunblaðið - 11.03.1925, Page 2

MORGUNBLAÐIÐ
SKIN*
HVITT
Bfðið
ekki meC aft kaupa
, »SKINN-HVirr«,
þvi betra þvotfaefni fæst
ekki! — Sími 834.
Andp. J. Bertelsen.
Ekki
eru nein skaftleg efni
) SKINN-HVITT,
þaö er sannaft eftir
margra ára reynslu.
Reyna
aft -þvo |meft SKINN-
HVITT. — Þjer munuft
verða hissa, hvað þvott-
urinn verftur hreinn og
hvítur og meft góftum ilm.
Þwo
upp úr SKINN-HViTT
sparar vinnu, tfma og
peninga. Reynift og þjer
munuft sannfærast.
INIeð
þvi aö sjófta tauið i
SKINN-HVITT
er fullnægjanði sótt-
hreinsun fengin.
SKINN-HVITT
er sápukorn meft öllum nauft-
synlegum hreinsunarefnum I til
allskonar þvotta. Margra ára
reynsla er meðmælin. Sími 83$.
Andr. J. Bertelsen.
írligyjanöi:
Kartöflur,
danskar og góðar.
Dagurinn í gær.
Fánarnir.
peir, sem komu á fætur í gær-
morgun eftir klukkan 8, sáu J?á
sjón, sem sjaldsjeð er hjer í bæ,
■ílrúpandi fána í liálfri stiing, ou 1::
é, fáeinum stöðum í bænum, ekk:
é strjálingi, heldur á hverri ein-
xistu byggingu, sem j:ánastöng var
á, á hverju einast,a skipi, útlendu
sem innlendu, sem lá á höfn'nni.
Ef einhver hefði kontið ti! bæjar-
ins í gærmorgun, hvort sem hefði
Terið sjóveg eða landleiðina, og
■ekki v'tað um minningarathöfn-
iua, þá mundi hann ekki hafa
■verið í nokkrum vafa um, að hjer
væri verið að minnast. óveujulegs;
harma-atburðar. Svo skýrt sorg-
ártákn voru þe.,sir mörgu fánar.
Sólin skein milli skýja.
Dagurinn rann upp mildur og
h!ýr, og ske'n sól milli skýja ^
■öðru hvoru. Var sem náttúran
vildj breiða blæju friðar og líkn- j
ar yfir minningarnar um hinn
miikla mannskaða. Sjórinn var
spegillygn, og mun mörgum hafa
í hug kom'ð, að öðruvísi væri
hann á svip nú, en þegar hann
dró í djúp sitt hetjurnar, sem
dagurinn í gær var helgaður.
Fimm mínúturnar.
Öll umferð í bænum hjelst ó-
hreytt eins og venjulega, fram til
kl. 2. En urn það leyti fór fjöldi
manns að streyma niður að höfn-
inni. Var þar og mikil umferð
fyrir af bifreiðnm, hestvögnum
og vinnandi mönnum. Bættist
rstöðugt í hópinn og var ein-
kennilegt og eft'rtektarvert, að
til hafnarinnar, til sævarins, leit-
uðu menn, til þess að taka þátt
í þeirri samúð, sem falst í 5 mín-
útna kyrðinni.
pegar klukkuna vanta'ð; <1 mín-
útu í 2 bljesu allmörg skip við
lrafnarbakkann. Kl. 2 lauk blæstr-
inum. Og á sama augnablilki varð
dauðaþijgn um alla borgina. Karl-
menn tóku ofan. Hver staðnæmd-
ist þar, sem hann var kominn.
Allri umferð og allri vinnu var
hætt, jafnt í úthverfum 'borgar-
Tinar og hjarta hennar. Var há-
tíðlegt að standa á ihafnarbakk-
anum, athuga þeysandi um'ferð-
ina þar og athafnalífið, og síðan
djúpa kyrðina á eftir, þar sem
ekkert rauf þögnina, nema
skvamp öldunnar við bryggjurn-
ar, því líkt sem hafið, hafið væri
þó enn að minna á s'g, og gefa í
skyn, að þessa þögn, þennan sam-
úðar- og hrygðarvott, hefði það
orsakað.
Lögregluþjónar voru, svo sem
gefur að skilja, á gangi víða um
bæinn. En nieðan kyrðin stóð yf-
r var lögregluvaldið ekki til. Lög
regluþjónar tóku ofan, þurkuðu
fr. táknið um stöðu sína, og hurfu
um le'ð inn í þær mörgu þúsundir
manna, sem vottuðu föllnum vask-
leikamönnum þökk og virðingu og
eftirlifandi ástvinum og aðstand-
endum samúð og- vinarhug.
pví var haldið fram aí sumum,
fyrir dag'nn í ga-r, að algerð
þögn næðist aldrei hjer i bæ. Is-
lendingar kjTnnu ekki að samein-
ast; altaf mundi eitthve'rt mis-
ræmi rjúfa þögnina. En þetta fór
alt á aðra lund. pað varð algjör'ð
þögn. pað varð órofin sorgarkyrð
um alla borgina.
J
Hýkomið
mikið úrval af fallegum
Ullartauum
i kjóla og kápur.

í DÓMKIRKJUNNI.
Kl. 2 fór fólk að þyrpast saman
við Dómkirkjudyrnar. Var mann-
bröngin orðin þjett, alt vestur að
Alþingishúsi, skömmu eftir að 5
mínútna kyrðin var liðin.
Reykvíkingar eru orðnir því van- ^
j ir, að kottnast ekki í kirkjuna fyrir,
, þrengslmrí. Fjöldinn allur af bæjar-
1 búum, mun í gær liafa setrð lieima,
j vi gna þess, að þeir bafa lrugsað sem
svo, að árangurslaust yrði það, að
reyna að komast þar að. I
lávo var hagað til, að aðstandend-
ur sjómanna fengu aögang að kirkj-
unni gegnum skrúðliúsdyrnar. Var
gert ráð fyrir, að þeir yrðu nokkuð
á 2. hundrað. En svo varð reynd-
in, að þeir urðu víst á 3. Irandraö,
svo ]>röngt varð jafnvel fyrir þá á
þeim bekkjulm er þeim voru ætlaðir.
Kl. 2y2 vorti aðaldyr kirkjunnar
opnaðar, og fyltist kirkjan á ör-
stuttri stund. Kirkjuverðir telja að
í kirkjunni hafi verið 1400 manns
í alt: en lögregluþjónar, er voru úti
fyrir kirkjudyrum, álitu, <ið nál.
þúsund manns mttni liafa orðið frá
aö hverfa, ekki komist inn.
Milli kórs og kirkju var rúm
ætlað handa þeim, sem sakir dmbætt-
isstöðu sinnar voru viðstaddir sorg-
arathöfnina.
j Þangað söfnuðust á síðasta hálf-
tímanum milli kl. 2 og 3 yfirmenn-
varðskipsins „Fylla4 ‘, landsstjórn,
: biskup, forseti sameinaðs þings,
lögreglustjórijflestir ræðismenn hjer
í bæriu'm, bæjarfulltrúarnir, for-
menn sjávarútvegsnefnda þingsins,
j og fulltrúar útgerðarmanna og sjó-
mannafjelaga.
I A slaginu kl. 3 kom Knútur prins,
' er var viðstaddur sorgarathöfnina
j fyrir hönd II. h. konungs vors.
■ Seint mun þeim það gleymast, tr
j sáu binn mikla hóp syrgjenda í
instu bekkjum kirkjunnar við at-
liöfn þeasa, sáu allan þann fjölda
sorgbítinna kvenna og karla. Lítt-
; bærileg var sú tilhugsun, að allur
þessi fjoídi, og ennþá tmiklu fleiri,
I L.ngir og gamlir, skuli í heilan mán-:
uð liafa barist og liðið þyngstu sorg-1
arþrautir, milli vonar og ótta, um.
j úrslitin, af dauðaleitinni miklu, —
þeirri mestu —, sem hjer hefir
nokkru sinni verið gerð.
Er Knútur prins bafði tekið sæti
fyrir kórdyrum, ómuðu um kirkjuna
fyrstu tónar bins undnrfagra
. sorgarmareh“ Hartmanns, sá er
hann orkti. í tilefni af jarðarför
Thorvaldsens. Er óhætt að fullyrða,
að hvert einasta mannsbarn í kirkj-
iran} komst við, meðan þetta vohl-
nga sorgarlag var leikið. Það var^
eins og menn í hljómöldunulm fyndu j
liinstu kveðju látinnaástvina.lieyrðu |
stormgnýinn, sem varð þeirra eigin-;
legi útfararsálmur. Svalaliudir tár-
anna vættu margar sorgmæddar
brár.
Því næst var sunginn sálmurinn:'
,,Þín miskun ó guð er sam liiminin.
liá“. Líklegast var, að ekkert óvana-l
legt væri með sönginn, ekkert annaö
en oft og einatt og altaf er við jarð-
arfarir. En hjer var söngurinn all-
ur svo undurþýður, borinn fram af
djúpri og sannri hluttekningu í
hinum geigvænlega hatmi. Næst var
sunginn sálmurinn: ,,Þú guð ert
minn, eg á þig að“. Tekið var undir
sönginn hjer og þar um alla kirkj-
una. Gerði það samúðaröldurnar
sterkari.
Þá stje sra. Bjaini Jónsson í stól-
inn. Texta hafði liann þenna:
T e x t i:
Heyr, einhver segir: „Kalln þú!“ og
,;eg svara: Hvað skal jeg kalla ? „Alt
hold er gra,s, og allur yndisleikur þess
sem blóm vallarins. Grasið visnar, blóm-
in fölna, þegar Drottinn andar á þau.
Sannlega, mennirnir eru gras: Grasið
visnar, blómin fölna, en orð Guðs vors
stendur stöðugt eilíflega“,
Hyí segir þú þá svo, Jakob, og hví
mælir þú þá svo, ísrael: „Hagur minn
er bulimy fyrir Drotni, og rjettur minn
er genginn úr höndum Guði mínum?“
Veistu þá ekki, hefir þú ekki heyrt, að
Drottinn er eilífur Guð, er skapað hef-
ir endimörk jarðarinnar; hann þreytist
ekki, hann lýist ekki, speki hans er ó-
ranusakanleg. Hann veitir kraft hinum
þreytta og gnógan styrk hinum 'þrótt-
lausa. Ungir menn þreytast og lýjast,
og æskumenn hníga, en þeir, sem vona
á Drottin, fá nýjan kraft; þeir fljúga
upp & vængjum, sem ernir; þeir hlaupa
'>,T lyjast ekki, þeir ganga og þreytast
ekki.
Jesaja 40. 6—8 og 27—31.
.Að afloknum textanum var sung-
inn sálmurinn : ,,C4óður engill gnðs
oss leiðir“.
Ræða sr. Bjarna var með þeim
hætti og þannig- flutt, að hún varð
hin hjartnæmasta huggun þeim, sem .
þarna voru og þarna komu til að
minnast horfinna ástvina.
Ilann mintist þess, að syrgjendur
væru ekki hingað komnir til þess
fyrst hjer að heyra hinn alvarlega;
boðskap því lmnn væri mönnran1
kunnur. í langri bið hefði baráttan
xærið háð he^m,a nú undanfarna j
mánuði. !
,,En til hvers ])á að koma hingað ?
Til þess að blessa fagrar minningar,
og taka á taóti huggun frá Drotni,
og til þess að þakka“.
Gat hann þess, að undarlegt va‘ri
í rauninni að tala um þakkarhátíð
En í dag ætti að þakka lífið og
starfið; þakka gleðina, seta þeir
horfnu ástvinir veittix á sínum lijer-
vistardögum, þakka þjóðarbjörg,
sem vaskir og tápmiklir drengir
færðu úr forðabúri hins mikla hafs.
En um leið og talað sje um þökk og
.gleði, verði að ím.innást á stríðið, og
vinina, sem þar fjellu. Brá sr.Bjarni
þar upp samlíkingu við hermennina,
sem fjellu í stríði stórþjóðanna og
þann tiltölulega fjölda sjómanna,
sem látið hefðu hjer lífið á undan-
gengnu missir í stríðinu fyrir þjóð
vorri. Því er hjer þjóðtirsorg ....
Þetta er liið mikla sorgarefni, að
úrvalslið hinna tápmiklu og hraustu
ættjarðarsona hefir orðið Ægir að
hráð. Grasið visnar, blðmin fölna.
Já, blómin. Vjer beruim sorg vegna
blóma þjóðar vorrar. En sorg vorri
skulum vjer ekki gleyma, því að hjer
er min.st þeirra manna, sem voru
allir í nýtu verki og voru trúir alt
til dauða.
„Vjer hugsum um baráttuna við æstar
iildur, en hugsum einnig um hann, sem
um fjórðu næturvöku kom til lamsvein-
anna, sem voru á bátnum, er lá undir
áföllum, þv! að vindurinn var á móti.
Til þeirra koin Jesús og sagði: „Verið
liughraustir, það er jeg; verið óhrædd-
Kostamjólkin
(Cloister Brand)
Er holl
og næringarmikil.
| Fynrliggjandi:
Hessian,
Binditvinni,
Saumgarn,
Segldúkur.
Fl.BlafssDnSSchram
Simi 1493.

Höi| havre, alie sorter foder-
mel, tjære, hasseltöndebaand og
tomtönder. Mottar besttlling paa
nye motorfartöier. Alt i bedste
kvaliteter og moderne konstruk-
tion.
O. Storheim
Tyskebryggeu, Bergen
Telegramadre8se: Storheira.
Háseti
vanur hákarlaveiðum, getur feng-
i ’■ atvinnu strax 4 VesturlandL
1 pplýsmgar hjá
Sími 479.
ATHUGIÐ fataefnin hjá mjer.
Guðin B. Vikax,
klæðs'keri. — Daugavfeg 5.
Rúllustativ
komin aftur
Herluf Claunen.
Siml 38.
I
ii'“. Harmur sækir oss heim, er v.jer
hugsum uin hið stranga st.ríð á dimmu
d.jnpi, en bjart verður í sál vorri, er
vjer í anda sjámn hinn besta vin nálg-
ast þessa vini, seni vjer nú minnumst,
sjáum hann og heyruri) hann seg.ja:
,.pað er jeg, verið óhræddir". pá sjáum
' ier þá einnig leggja á d.júpið eftir
orði hans og stýra beint á himins
hlið....................................
Til hvers oruni v.jer þá hiugað komin?
Til þess að fá lijálp h,já hinu stöðuga.
Ilvað ska! jeg kallaf Jeg hlusta og jeg
heyri hið heilaga ávarp: Huggið, hugg-
ið lýð minn. Til hvers er jeg þá h.jer í