Morgunblaðið - 08.12.1925, Blaðsíða 6

MORGUNBLASIB
».». >..«..K_rtg_____.... J
agiaw!
ooooooooo < > o <x>o<x><>c><x><x><><xxk>xxxxxxx>o
BiSjið um bilboð. Að eina heildsala.
Selur timbur í stærri og smærri sendingum frá
Kaupmannahöfn. — Eik til skipasmfða.
Einnig heila skipsfarma frá Svíþjóð.
P. □. 3acabsen 5 Sön.
Timburverslun. Stofnuð 1824.
Kaupmannahöfn C, Símnefni: Granfnrn.
Carl-Lundsgade. New Zebra Code.
ooooooooooooooooooooooooooo
Kaffistell,
Eldhússett 5 feg.
Barnaleikfcing,
lfatnsglös
með skrautstöfum. Allir
stafir verða til i miðri
vikunni.
! Ei
Bankastræti.
virtur í ræðu og riti. Hra'kmenni
eru nefnd mannhundar. og mörgu
illu í eðli rnannsins líkt við eðli
hundsins. Sýnir þetta athæfi
manna vanþakklæti þeirra og
flónsku, því hundurinn er hið
göfugasta dýr, og vitur vel; mun
tæplega mega finna illt innræti í
hundum, nema þeim sje það kom-
ið frá sjerstaklega illu og glæp-
samlegu uppeldi illra húsbænda.
Mjer hefir lengi verið í hug
að rita nokkur orð um þetta leiða
efni, vanþakklæti mannsins við
hundinn og illa meðferð á hund-
um, en nú kom mjer ný hvöt til
þess að sýna lit á þessu; á jeg þar
við grein, sem stóð í Morgunblað-
inu 25. fyrra m^iaðar og nefnist:
„Á hundavaði“; þar er atferli
stjórnmálafífls og lýðskjalara líkt
við atferli hundsins. Hygg jeg að
ekki verði lengra gengið í þá átt
að svívirða hinn trygga förunaut
mannsins, og auk þess er þetta
svo fjarri rökrjettri hugsun, sem
mest íhá verða, og skal jeg benda
á nokkur dæmi til þess að sanna
það og taka dæmi í sambandi
við Morgbl.-greinina.
Stjórnmálafíflið er huglaust,
I og -kann auk þess ekki að synda.
Ekki þörir það að ríða á sund
yfir nokkra sprænu, J?að verður
því að krækja á vað, og kýs þá
ávalt grynsta vaðið, bæði af þeim
sökum að þar er minst hætta yfir
að fara, og svo vegna þess, að
þar fær það „mest gusað“, en
það skiftir fíflið meiru máli en
fiest annað. Hundurinn kann að
synda, hann þarf því ekki að
krækja langar leiðir á vöð; enda
er hann hreinn og beinn að nátt-
úru, og fyrirlítur króka og und-
irferli stjórnmálaskálksins. En
hundurinn kýs skemsta sundið, að
öðru jöfnu komi slíkt ekki í
bág við skyldur hans gagnvart
húsbónda sínum. Hundurinn er
allra dýra nægjusamastur. Hann
krefst ekki annarð en góðs at-
lætis og svo góðs fæðis að hann
fái rækt störf sín fyrir húsbónda
sinn, og skyldur sínar við hann.
— Stjórnmálaskálkurinn og lýð-
skjalarinn er hverju dýri þurfta-
meiri og gráðugri, og raunar óseðj
andi, og ánægður er hann ekki
fyr en hann smjattar á síðasta blóð
drojia hinna auðtrúa og fáráðu
vesalinga, sem gangast upp við
smjaður hans og skjallyrði; og
sem í þakkarskyni leyfa honum
að festa sogskálarnar á líkami
sína. Þessi lýsing er jafnrjett á
bændaföngurunum,* sem á smjöðr
urum yerkamanna og sjómanna
í þorpuín og kauptúnum.
Nú þykist jeg hafa sýnt, hve
fjarri það er öllu viti og rjett-
* Þetta orð er hálfgerð vand-
ræðaþýðing á danska orðinu
„Bondefanger“, sem í Danmörku
er raunar notað um skálka ann-
arar tegundar en þá, sem hjer
ræðir um. En orðið á vel við
bændasmjaðrarana íslensku, og er
ekki verra orð en orðið fálka-
fangari, sem nota^, var v hjer á
landi meðan þurfti.
sýni að líkja stjórnmálafíflum og
pólitískum bófum við hunda og
'háttu þeirra. En jeg leyfi mjer
að benda á, að þetta er mjög svo
óþarft. Til er ærinn fjöldi óþrifa-
dýra, sem illa eru ræmd og að
maklegleikum, tiJ þess að draga
dæmi af til líkinga við kumpána
þessa. Skal jeg nefna fáein og af
handahófi, svo sem flatlýs og
færilýs, blóðsugur og bavíana-
skoffín og skonka, hýenur og há-
merar; nenni jeg ekki fleiri að
telja, en hverju þessara kvikenda
fyrir sig og iðju þeirra má á marg
víslegan hátt og með rjettum rök-
um líkja við stjórnmálabófana og
íýðskjallarana og hina skaðsam-
legu starfsemi þeirra.
Þetta mun þykja orðið all-langt
mál, og tekur nú að styttast, en
um hundahald og góða meðferð
þeirra mætti rita langt mál, og
væri veí gert, ef hæfur maður
viidi inna það verk af hendi. Síð-
an Hermann heitinn Jónasson rit-
aði um hundahald í Búnaðarrit
sitt hefir lítið verið vim það mál
ritað af viti og þekkingu. En með
þessari grein ætlaði jeg að bera
blak af hundunum og þykist hafa
gert það. Þeir munu vera rjett-
lausir eða rjettlitlir gagnvart
vanþakklæti mannanna og sví-
virðingum, og allir eiga þeir ó-
s'kilið mál, þegar um þá er rætt,
eins og í Morgunblaðsgreininni.
Jeg hefi átt allmarga hunda,
frá því jeg var barn, og voru þeir
mjer hinir trúustu, og einatt leið-
togar á ferðalagi, þegar jeg
kunni ekki veg minn fyrir snjó-
sorta og náttmyrkri.
Gerist einhver til þess að líkja
stjórnmálasnápum slíkum, sem um
ræðir í Morgunlaðsgreininni við
einhvern þeirra hunda, ætla jeg
að lögsækja þann mann til sekta,
og reyna að fá því slegið föstu
fvrir dómstólunum, hvort víta-
laust sje eða ekki að sverta og
óvirða göfug dýr eða minningu
þeirra.
Ritað í des. 1$25.
Árni Árnason
(frá Höfðahólum).
Bechstein-Piano-Flygel.
Ótal verksmiðjur um allan heim
starfa eingöngu að framleiðslu
hljómfagurra hljóðfæra, sem með
fögrum tónum og vönduðum frá-
gangi sínum geti fullnægt öllum
kröfum hinna listnæmustu og
færustu Piano-leikara. Úrvals
Píano eða Flygel er venjuleg-
ast- kærasti hluturinn á hverju
heimili; hann er til ómetanlegr-
ar nautnar þeim, sem hann hand-
leikur og öllum öðrum til ánægju.
Sumar af verksmiðjum þessum
eru og hafa lengi verið heims-
frægar. Nöfn þeirra hafa löngum
verið besta trygging fyrir því,
að einmitt hljóðfæri þeirra' væru
hin allra bestu að liljómfegurð og
hljómstyrk, og loks hin endingar-
bestu. Hinar allra bestu og fræg-
ustu verksmiðjur eru ekki marg-
ar. Ein liin allra fremsta og
besta þeirra er
Bechstein-verksmiðjan í Berlín.
Aðaleinkenni á hljóðfærum henn-
ar er hið fagra og mikla hljóm-
magn þeirra, og hinn undurblíði,
mjúki hljóðhreimur, sem einkenn-
ir þau frá mprgum Öðrum hljóð-
færum, þó góð megi þau heita að
öðru leyti.
— Bechstein-hljóðfærin' skara
langt fram úr hinum og eru mjög
lítið eða engu dýrari, þegar á alt
er lit.ið,
Bechstein Pianoin hafa hljóm-
magn og hljómfegurð fullkomlega
á við ágæt stofu-Flygel, en taka
þó ekki upp meira rúm í stofu
en venjuleg Piano. pau eru því
afarhentug og hin mesta prýði á
hverju heimili.
Öll Bechstein-hljóðfæri eru svo
lipur og ljett í áslætti, að hvert
barn á auðvelt méð að leika á
þau, og þau eru svo vönduð að
öllum frágangi’, að bÖrnin skemma
þau ekki; þau þola árum saman
hinn þunga áslátt listamannsins
og eru jafngóð eft.ir, þegar önnur
lakari hljóðfæri og ódýrari fyrir
löngu eru uppslitin. Á. Th.
Jólaverðið byrjað.
T. d. gylt postulinsbollapör með
20% afslætti, 12 manna kaffistell
frá kr. 25.00, diskar, djúpir og
grunnir o. fl. Versl „ÞÖRF“,
IJverfisgötu 56. Sími 1137. Lítið
inn á meðan úr nógu er að velja.
Fataefni
í miklu úrvali. Tilbúin föt, heima-
saumuð, fár 75 kr. Manchett-
skyrtuefni. Skyrtur saumaðar eft-
ir máli. Regnfrakkar frá 50 kr.
Andi'jes Andrjesson,
Laugaveg 3.
Snjöll hugmynd.
Svíi einn, Jean de Mare að
nafni, á söngleikhús eitt í París
Ilann hefir nýlega fengið svo
snjaila hugmynd, að hann er tal-
inn að græða offjár. — Hann
fann upp á því, að láta söng-
stúlkur leikhússins vera alklædd-
ar. Þetta er svo nýstárlegt að
aðsóknin að leikhúsinu er gífur-
leg.
Plokkur ungra Pæreyinga,
karla og kvenna, hefir undanfar-
jð verið á ferðalagi um Noreg,
til þess að sýna þar færeysku
dansana. Hafa ungniennafjelögin
í Færeyjum gengist fyrir förinni.
Formaður fjelaganna er Páll
Patursson, son.ur Joannesar Pat-
urssonar kongsbónda. Páll var
hjer við nám um tíma, fyrir
nokkrum áruni.
VÍKINGURINN.
— Nei, jeg fullvissa yður um, að þau þekti jeg
ekki.
— En þessi tilkynning var bírt síðasta janúar.
— Jeg — jeg —- er — ekki — læs, stamaði
Nuttall.
— En nú hefi jeg látið yður vita það. Og fyrir
miðdegi verðið þjer að vera komnir á skrifstofuna
með hin fyrirskipuðu 10 pund. „
Nuttall var þakklátur í hjarta síriu fyrir það, að
hann var ekki spurður meira. En þó vissi hann að
ekki var öllu lokið. Það versta var eftir. Hann bölv-
aði þeirri stundu, sem hann hafði látið tilleiðast að
taka þátt í flóttatilraun Bloods. Nú yrði hann ef til
vill hengdur, eða minsta kosti seldur eins og fangi
og brennimerktur.
Ef hann aðeins hefði þessi 10 pund, gat þó verið,
að hann slyppi. En hverníg átti hann að fá þau
fyrir miðdegi.
Nuttall hljóp á stað í þeim erindum að hitta
Blood. Hann hljóp götu úr götu, og spurði alla, hvort
þeir hefðu ekki sjeð Blöod. Hann sagðist vera veikur.
Og hann var þannig útlits, að menn trúðu því. En
enginn hafði sjeð læknirinn.
Loks ákvað hann að fara upp að ökrum Bishops
óbersta, og vfta hvort hann hittí ekki Blood þar. Ef
það lánaðist ekki, ætlaði hann að reyna að ná tali af
Pitt, og biðja hann uin skilaboð til Bloods.
Rjett um þetta leyti fór Blood frá landstjóranum.
Honum hafði nú tekist að lina svo þjáningar hans,
að hann gat farið heim. Ef ýms ófyrirsjáanleg óhöpp
hefðu ekki komíð fyrir, mundi hann hafa verið
heima á undan Nuttall. Og þá hefði verið komið í veg
fyrir margskonar óþægindí. En töfin, sem Blood varð
fyrir, var aðallega ungfrú Arabellu að kenna.
Þau mættust við hliðið Ji liinum gífurlega skraut-
lega garði óberstans. Arabella var ríðandi, og varð
mjög hissa, að sjá lækninn sömuleiðis ríðandi.
—- Góðan dag! mælti Arabella glaðlega, Það er
alt að því mánuður síðan jeg sá yður síðast.
-— Nákvæinlega 21 dagur, sagði læknirinn, jeg
hefi talið tímana.
— Jeg var farinn að halda, að þjer væruð dauður.
— Þá má jeg þaklsa yður fyrir sveiginn.
— Sveiginn?
— Á kistuna mína.
— Getið þjer aldrei talað í alvoru? spurði hún
og leit ásakandi á hann.
•— Sumir verða stundum að hlægja að sjálfum
sjer, annars sturlast þeir. En það eru, því miður, ekki
margir, sem sjá þett-a, og þessvegna eru svona marg-
ir brjálaðir menn í veröldinni.
— Þjer getið hlegið að sjáífum yður eins og yður