Morgunblaðið - 30.01.1932, Blaðsíða 2

2
MORGUNBL AÐIÐ
Hnsmæðnr!
Bifljið kanpmeBn yflar
nm „Líbbys“ ávezti ef
þjer Tiljifl vera víssar
nm afl fá þafl besta.
Siguröur Pjetursson
í AlþýöublaOinu.
#
Ut af grein í 22. tölublaði Al-
þýðnblaðsins um mig, vil jeg geta
þess, að jeg ber engan kinnroða
af þeim ummœlum er þar standa.
Að jeg sje mesti æsingamaðurinn
í þeirri dei;!u, sem nú stendur yfir
getur verið, því að þeim mönnum
sem komast áfram í heiminum af
■\"innu sinni og nent hafa að vinna
þykir það hart að ósvífin skít-
menni, letiriiagar og úrhrak mann-
fjelagsins hefti atvinnufrelsi þeirra
fíg starfsiöngun. Að deila sú, sem
riú stendur yfir sje okkur útgerð-
armönnum í Keflavík að kenna,
Jegg jeg undir dóm rjettsýnna
manna, en ekki jafit „þjóðfrægs“
manns og Ólafs Friðrikssonar, sem
frægur er fvrir lýgi, illyrði og aJlla
]>á skítmensku, sem þá tegund
ntanna prýðir.
Hvað vitnisburði mínum viðvík-
ur á þeim fáu árum, sem jeg er
búinn að starfa, ætla jeg ekki að
tala um í blaðadeilu, en vísa til
þeirra rnattna, sem þekkja mig og
hafa verið með mjer hjer í Kefla-
vík, og verkin sýna merkin eftir
sjö ára' starf. Efnahag minn og
ástæður skulu þeir herrar láta af-
skiftalausan þar tffi jeg bið þá um
hjálp. Kn eftir höfðimr dansa
limirnir. Eins og Ólafur FriðrikS'-
son er mikið skítmenni á öllum
sviðum, eins eru þjónar hans. Ekki
gat hann fengið sjer líkari menn
til fjelagsskapar en þá þrjá fje-
iaga, sem nú sitja hjá honurn í
Keykjavik og ælo ilflyrðum og lýgi
í Alþýðublaðið urn heiðvirða menn.
Þeir herjTar, Hannes Jónsson, Sig-
urjón Kristjánsson og Guðmundur
Pálsson, eru allir af sama sauða-
húsi. Gerj jeg ráð fyrir að Hannes
fái sína æfisögu innan skamms.
Sigurjón hefir orðið brotlegur við
landslögin í fleiri liðum og bíður
dóms. Guðmundur muri vera af
í.íku tagi og á jeg hægt með að
sanna á hann þær sakir sem mundu
koma honum á vísan stað, og er
jeg tilbúinn að gera það að blaða-
máli ef ltann víll. Tveir af þeirra
fjelögum stálu úr reikning mínum
i haust á meðan jeg var á fiski-
veiðum fyrir Austurlandi, 21/,
tonni af kolum og hikuðu ekki
við, sá þriðji brautst inn í aðgerð-
arhús mitt mjer i Keflavík, og
hirti úr því það er hann þurfti.
Þetta eru samherjar Ólafs Frið-
rikssonar í þessaii deilu, og þetta
eru skítmennin sem er-u að kasta
saur sínuni á heiðvirða menn. Og
ekki nóg með það, hé’.dur reyna
þeir með lýgi að eyðileggja, ef
hægt væri, að ekjcjur og börn
þeirra manna, sem þeir og sam-
her.jar Jieirra eru, að mínu áliti
valdir að, að fómst með mb. Hulda,
fá ekki Kftrrg'oÍHgu hiana látnu
| greidda, þar sem þeir í greindu
jblaði Ijúga því upp, að hreppstjór-
jinn í Keflavík hafi skrásett á mb.
'Huldu daginn eftir að báturinn
fórst. Þetta eru mennirnir sem við
Keflvílcingar, að áliti Ólafs Frið-
rikssonar og Hjeðins, eigum að
beygja okkur fyrir. Nei, og aftur
nei, aldrei skal jeg beygja mig
fyrir slíku valdi, lieldur skal jeg
verða kallaður ofbeldis- Og æsinga-
maðuv.
Sigiuður Pjetursson.
„Siðandi sjð þeir eigi“.
i • 1
Þegar jeg las samtalið við
Hannes Jónsson í Alþýðublaðinu
25. janúar, duttu mjer í hug þessi
orð Davíðs konungs: Sál, hvi of-
Sækir þú mig ?
Jeg er hvorki fædd nje uppalin
í Keflavík, en get þó ekki setið
þegjandi hjá þegar á Keflvíkinga
eiu bornar lygar og rógur, af
þeiin mönnum, sém ekki hafa
reýnt af þeim annað en gott eitt.
Jeg Iiefi verið nágranni Hann-
esar síðan jeg kom til Keflavíkur
fyrir 20 árum, og er því kunnug
æfiferli lians og skylduliðs hans
á þessum árum. Hann hefir verið
fram úr hófi flítið gefinn fyrir að
bjarga sjer á annan hátt en þann,
að láta aðra leggja sjer fullan
hlut fyrir litla vinnu.
Kona H. J. kom hingað til
Keflavíkur 1913, með elsta barn
þeirra hjóna, en hann var norður
á Skagaströnd. Konan hafði eklci
neitt til neins, og þá var það,
að einn af mönnum þeim, sem H.
J. ofsækir nú, gaf henni og barn-
inu nýmjölk alt sumarið, en að
öðru leyti mun Iiún hafa lifað á
foreldrum sínum. Hannes Jónsson
kom um haustið og settist hjer að,
í leyfisleysi, því að hann sótti ekki
um vistarléyfi. Var hann sektaður
fyrir það. En þótt hann væri ný-
kominn úr sumarvinnu — að hann
sagði — var fjárliagurinn ekki
beisnari en svo, að liann gat eltki
borgað sektina —■ tíu krónur. —
Þá fór hann til nágranna síns, sem
nú er úfgerðarmáður í Keflavík,
og bað liann að flána sjer tíu
krónur, svo að hann gæti borgað
sektina — annars var hann rækur
úr hreppnum. Til allrar bölvitnar
fekk liann peninganá, sem aldrei
skyldi verið hafa, því að ef hon-
um hefði þá verið vísað burtu,
hefði Keflavík losnað við einn
,af þeim óþverramönnum, sem
flækst hafa hingað á seinnj árum
og reynt í orði og vei'ki að eyði-
leggja þetta góða fiskiver.
Nú fjölgaði börnum Hannesar
og ekki batnaði efnahagur hans
við það. En ár eftir ár færðu
Keflvíkingar þeim hjónum fata-
og matargjafír. Þegar konan eign-
aðist fimta barnið — að mig
minnir — þá tu’ðu kvenfjélags-
konur í Keflavík til þess að færa
þeim höfðinglega gjöf — flest-
allar nauðsynjavörur og kol, og
einnig peninga. Einu sinni datt
kona Hannesar Jónssonar og
meiddist töluvert. Þá færðu kven-
fjelagskonur þeim enn rausnarlega
peningagjöf, auk þess að einstakir
menn gáfu þeim ýmsar gjafir.
En nú virðist þessi aumkunar-
verði maður hafa gleymt ölflum vel
gerðum Keflvíkinga á liðnum ár-
um, þar sem hann ræðst nú á
þá með rógi og lognum sögum.
Mjer dettur í hug þessi vísa í
sambandi við H. J.:
Ilt er að kanna eðlisrætur.
Alt er vanans nagað tönnum.
En eitt er víst að fjórir fætur
færi betur sumum mönnum.
Hannes Jónsson hefir aldrei
verið áreittur hvorki í rúmi sínu
nje annars staðar. Og fáir Kefl-
víkingar hygg jeg vilji mæla gor-
kúlu þessa máli, hvað þá heldur
leggja hendur á hann.
Því miður fáum við alt of víða
að sjá hina fláráðu Júdasa að
verki, menn, sem ekki gæta þess
hve dýru verði kossinn er keyptur.
Kona í Keflavik.
ÍTlet í lygi.
Sunnudaginn 24. jan. kom grein-
arstúfur i Alþýðublaðinu og fjall-
aði um ofbeldisverk, sem átti að
hafa verið framið á manni, sem
svaf í gistihúsinu „KIappenborg“
i Keflavík. I greininni stóð, að mað
urinn hefði vaknað um nótt al-
blóðugur, flæknir sóttur, og hefði
hann lýst yfir því, að maðurinn
hefði verið svæfður og dregin úr
honum tönn.
Jeg mun vera sá maður, sem
hjer er átt við, og lýsi jeg yfir þvi,
að þessfl saga Alþýðublaðsins er
uppspuni einn og lygi, eins og
þess var von og vísa.
Þessa nótt, sem jeg svaf í gisti-
húsinu brotnaði úr mjer tönn, en
þegar jeg vaknaði varð jeg ekki
var við það, að jeg væri blóðugur,
])ví síður að læknir væri sóttur. En
jeg ljet lækni skoða mig og sagði
hann að tönnin hefði verið skemd
og molnað sjálfkrafa, en brot væri
eftir 5 tannhofldinu.
Jeg skora- á Alþýðublaðið að
reyna að sanna mál sitt, eða eta
þetta alt ofan í sig aftur.
Önnur lygi blaðsins: Það segir
að útihurð gistihiissins í Keflavík
sje nú leikin svo af ofbeldisseggj-
um, að ekki sje liægt að læsa
henni. Síðan gistihúsið tók til
starfa hefir útihurðin aldrei verið
brotin upp, nje að hún hafi skiflið
við dyraumbúninginn, eins og t. d.
Verklýðsfjelag Keflavíkur skildi
við Alþýðusambandið. Er það auð-
vitað af því, að hurðin á þar heima,
en er ekkert aðskotadýr og því
ekki hætt við að hún verði flutt
sveitarflutningi.
Málsháttur segir: „Fáir ljúga
meiru en um helming“, en Al-
þýðublaðið hefir farið flangt fram
úr því, og á því metið.
Jóhann Kr, Guðmundsson,
Keflavík.
Aðalfundur ísfjelagsins við Faxa
flóa verður haldinn í dag í húsi
K. F. U. M. og hefst kl. 5 síðd.
Frð mðtuneyti safnaðanna
Skóverslunin
í Reykjavík.
]ón Þorsteinsson.
Þegar verið var að undirbúa það
fyrirtæki bjuggust margir við að
það yrði svo stórvaxið að erfitt
yrði við það að fást. Sumir hjeldu
að sultur væri æði víðð við dyrnar
og því mundi ekki „franski spítal-
inn“ rúma aflla þá gesti, sem kæmu
að fá sjer miðdegisverð; var þá
ráðgert að mötuneytið hefði útibú
í Elliheimilinu, enda miklu styttra
að sækja þangað úr vesturhluta
bæjarins og af Grímsstaðaholti.
Sem betur fer hefir reynslan
sýnt að bágindin voru ekki eins
mikil og þeir hjeldu, sem svart-
sýnastir voni. Fyrstu vikuna voru
gestirnir ekki nema nm 60 á dag
og þó þeim hafi fjölgað síðan, eru
þeir ekki, eftir rúmar þrjár vik-
ur, orðnir fleirj en nimir 130, og
það hefði ekki þótt mjög margt
hjá „Samverjanum“ fyrrum, enda
þótt þá væru bæjarbúar miklu
færri en nú. Fátækt og ýms vand-
ræði, sem henni fylgja, eru að
vísu mikil víðast hvar, ]>að vita
allir kunnugir, en hjálpsemi kunn-
ingja og nágranna ei- síst minni
en fyf og bætir úr margri neyð.
Hins vegar er bersýnilegt, að
mötuneytið er samt enginn úþarfi.
Síðan 4. janúar hefir það látið
af hendi til gesta um 1800 mál-
tíðir, um 650 af þeim hafa farið
til barna. Um 600 lítra mjólkur
hefir það veitt þenna tima, og
mörg efnalítil barnaheimili hlotið
þar góða hjálp og holla. 10—15
gestir borga 25 a.ura á dag fyrir
miðdegisverðinn, en afllir hinir ekki
neitt og hafa heldur ekkert til
að borga með.
Allmargir borgarar hafa gefið
talsvert af matvörum og miunar
þar miklu að ríkisstjórn hefir fall-
ist á að öll síld, sem mötuneytið
þyrfti, skyldi vera aflveg ókeypis.
Ráðskonan er einmitf sjerfræð-
ingur í alls konar síldarnotkun,
og borða því margir síld með
bestu lyst í mötuneytinu, sem
áður hjeldu að liún væri „einhver
ómatur.“
Peningagjafir hafa hinsvegar
verið fremur litlar nema til „jóla-
glaðnings“ í desember, en áhalda-
kaup, mjólk, vinna o. fl. krefur
töluverð peningagjökl, enda ])ótt
bæjarfjelagið gefi hita, ljós og
húsaleigu.
Frá ,,Samverjanum“ eru komn-
ar 500 kr. og aðrar 500 kr. vænt-
anlegar, og ])ví enginn fjárskort-
ur enn sem komið er, en hann
kemur bráðlega, ef gestum fjölgar
örar en gjöfum, og margt virðist
benda til að „Þorri búi þröngan
skó þenna snjóa vetur“ æði mörgu
fóflki hjer í bænum.
Æskilegt væri að stuðningsmenn
og vinir þessa starfs heimsæktu
mötuneytið við og við til að
kynna sjer ])að. Gætu þeir þá
meðal annars kynt. sjer gesta-
skrána og gengið úr skugga um
hvort þar er ekki alt í góðu lagi.
Samverja-nefndin hafði þann sið
fyrrum, að segja við hvern þann
sem hjelt að of lítið eftirlit væri
með þörfum gestanna: „Yður er
vellcomið að skoða gestabókina, og
ef ])jer getið bent oss á nokkurn,
sem kemur að þarfleysu til Sam-
verjans, þá verður ]>að leiðrjett“.
Reyndist það ágætlega til að kveða
niður alla tortrygni.
Sem sagt: Komið sjálfir og
Aðaístræti 9.
Hefur allskonar skófatnað, karla,
kvenna og barna, einnig skóhlífar
sjáið., Mötuneytið er opið frá kl.
11 árd. til kl. 2 e.h. livem virkan
dag.
Fjehirðir framkvæmdanefndar,
dón Pálsson, fyrv. banlta.fjehirðir,
er þar jafnan um það leyti og
sömuleiðis einhver annar nefndar-
maður til að leiðbeina öllum
gestum.
En síst má það gleymast, að
mötuneytið þarf mikið meiri gjafir
til að geta haldið áfram allan
febrúar, hvað þá allan mars, ef
þess þarf. Sími þess er 1947, og
þarf ekki annað en síma tifli ráðs-
konunnar eða einhvers nefndar-
manna, ef einhver óskar að gjöf
sje sótt til hans.
Væntanlega hjálpar fátækra-
nefnd bæjarins mötuneytinu til
að koma á fót nokkurs konar
saumastofu í franska spítalanum
bæði til að laga gamlan, gefirin
fatnað, sauma flíkur úr gefnu efni
og _ veita húsmæðrum liðsinni við
aðgerðir fatnaðar. Fataleysi þreng-
ir meira að ýmsu fólki en matqr-
fleysi, svo að þar eri um mjög þarf-
legt starf að ræða, sem vafalaust
fær bæðfl stuðning og aðsókn.
26. janúar 1932.
S. Á. Gíslason.
Kafbátsmenn taldir af.
London28. jan. Mótt. 29. jan.
United Press. FB.
Flotamálaráðurieytið tilkynnir:
Varaaðmírállinn, sem er yfir flota-
deild þeirri, sem leitar að kafbátn-
um M—2, tilkynti klukkan 6,40
síðd., að yonlaust væri að takast
mundi að bjarga skipsliöfninni, þó
kafbáturinn findist.
London, 29. jan.
United Press. FB.
Flotamálaráðuneytið tilkynriir
opinberlega, að engin von sje til
að kafbátsskipshöfnin sje enn ;á
lífi og verði því leitinni hætt. —
Konungshjónin hafa sent aðstand-
endum þeirra, sem fórust, samúð-
arskeyti.
Samtal. „Hvað ætli að hann Jón-
a:: ségi við Keflvíkingana“, sagði
kerlingin, „þegar þeir koma að
lcæra mál sín ?“ — „Hvað ætíi að
hann segi annað en þetta: Alt skal
jeg gera fyrir ykkur, ef þið fallið
fram og tilbiðjið mig!“ svaraði
karlinn.
XXIII.
Gæruskinnið.
etta gerðist á öldinni sem leið.
Maður drukknaði ofan um ís á
fijóti og fanst líkið ekki. Hesturinn,
kom með reiðtýgjum til bæja. —
Heimilismaður þár hirti gæruskinn
úr hnakk þess drukknaða, og not-
aði jafnan síðan.
Næsta vetur reið þessi maður
ofan um ís á sama fljóti. Hann
hafði gæruskinnið í hnakknum.
Hann komst við illan leik upp úr
vökinni.
En er hann var kominn úr hættu,
þreif hann gæruskinnið úr hnakkn-
um, tvíhenti því niður í vökina og
sagði:
— Hafðu það þá hélvískur.