Morgunblaðið - 14.02.1932, Page 7

MORGUNBLAÐIÐ
7
Rallagnir,
viðgerðir, breytingar og
nýjar lagnir.
TJnnið fljótt, veí og ódýrt.
Jóiíns Bjðrnsson:
Austurstræti 12.
S’ini 837.
Spaðsaltað
DILKAKJÖT
í heihim tunnum, nokkuð
óselt hjá
Kr. Ú. Skagfjðrð.
Sími 647.
E66EBT CLAESSEP,
fe œstarj etta rmálafl.utningsnuMSa»
Skrilatofa: H&fn&rstrcti &
Slmi 871. Viðtalntími 10—12 1 »
vegsnefnd Alþingis 1930 lagði til Hefi jeg borið þetta mál undir
að mjer vrði greitt alt að 3000 marga sjerfróða útlendinga, og
krónur sem uppbót fyrir fyrirhöfn telja þeir engan vafa á þv-í að að-
kostnað. sem jeg liefi lagt á ferðir mínar muni (eiða til auk-
mig í þessu skyni. þótt þeirri til- inar neytslu á sild. Veit jeg t. d.
liigu væri ekki sint af fjárveitinga f.vrir víst. að þessi vara niyncti
valdinu, en út í það fer jeg ekki ganga vel út í Ameríku.
frekar að sinni. : >Tm landbúnaðarafurðir Islands
Afleiðingar síldareinkasölunnar er j>að að seg.ja. að mjer hefir
eru nú þær, að hundrað þúsund ekki tekist að gera eins nákvæmar
tunnur af saltsíld liggja óseldar tilraunir um markaðsmöguleika
og sennilega iWseljanlegar, svo jfyrir þ^r, þó hefi jeg sent nokk-
áliðið sem nú er orðið vetrar. —'ur sýni'sborn af Álafoss-ullartepp-
Samkvæmt viðtali. sem danska , uiii ti'l Mr. Oddson, sem svo sýndi
blaðið „Politiken“ átti við Óskar þa« eiganda stærsta verslunarhúss
Halldórsson síldarframleiðanda, þ. í Los Angeles, Bullock & Oo„ og
22. jan. s.l. er alt útlit fyrir. að j)ótti honum vörugæðin vera fyrsta
á Norður 1 öndum sje enginn mark- flokks. Vildi hann aðstoða okkur
aður fyrir íslenska síld og að
þýðingarlaust muni vera að leita
þangað um sölumögu'leika. En an frá ísiandi, sem sýnishorn. —
hvað á þá að gera í þessu máli? d'ótti lionum 'líklegt, að það verð,
Síldarútvegurinn er önnur stærst-a seni upp var gefið, myndi vera
atvinnugrein landsins, og er því ^mjög sennilegt, Þó tókst mjer ekki
brýn nauðsyn á því að leita fyrir|að knýja í gegn frekari fram-
sjer um markaði fyrir þessa vöru. jkvæmdir í þessu efni. þareð jeg
Síldin er sú vörutegund, sem hægt treystist ekki til að kaupa teppin
er að brevta til með á ýmsan hátt. ji'.yrir eigin reikning. En ef jiarna
Svíar eru öllum fremri í því að fengist markaður fyrir slík teppi,
ma.tbúa síld, og- hafa þeir verið j)á ætti ekki að þurfa að verða
einn liinn stærsti kaupandi ís-lvandræði um sölu á allri þeirri
lenskrar síldar. Hafa þeir breytt ull, er við Islendingar framleiðum.
nm markaðsleit, ef hægt væri að
fa nægilega mörg ullarteppi heim-
stór og ábyggileg verslunarhús,
bæði þar og í Suður-Ameríku, er
hafa mikinn áhuga á að vinna þar
inarkað fyrir íslenskan fisk, sam-
kyæint brjefum, sem jeg liefi frá
þeim.
Um aðaiútflutningsvöru okkar,
fiskinn og síldina, er það að segja
að lítið sem ekkert hefir verið
gert til þess, að þetta gæti orðið
enis útgengileg vara og hægt væri.
í Ameríku er óþrjótandi mark-
aður fyrir vmsar tegundir fisks,
og er ekki óalgengt, að þar sjáist
íburðarmiklar auglýsingar um
fillfi konar fiskmeti frá „löndum
miðnætursólarinnar“ : —- Noregi,
Svíþjóð og Danmörku. En Island
i'irðist þarna hafa orðið út undan.
Er þó lítill vafi á því, að við ætt-
um ekki að hafa verri aðstöðu til
að koma fiskafurðum okkar í verð
en fyrnefnd lönd, ef áhugi væri
fyrir að vinna að því og rjett væri
að farið.
Undanfarin ár hafa fært sann-
henni á ýmsan hátt og sent út um
allan heim og ekki síst til Ame-
Slátur
sýnt áhuga
Suðtirlands hefir
fyrir því, að afla
ríku. Virðist því vera eðlilegast markaða fvrir íslenskt kjöt. —
að við matbyggjum okkar síld
sjálfir en sendum hana ekki fyrst
ti! Svíþjóðar, því að það eru þeg-
ar til aðferðir, til að mathúa síld,
sein ekki myndi síður vera tit-
gengileg, en hin sænska. Vil jeg í
því sambandi geta þess, að jeg
hefi fundið aðferðir ti] þess ftð
breyta saltsíld á þann hátt, að
fram komi algerlega ný vöruteg-
und, Er breyting þessi að nokkru
lcyti ný að efnasamsetningu, en
niðurlagning í dósir er algerlega
óþekt, og hefi jeg t.ekið einka
i'jett á þein i aðferð. Mun sú breyt
ing leiða til þess, að neysla á síld
mun aukast að stórum mun, og
erum við Islendingar hjer spori
á undan Svíum.
Dutlungar ðstarinnar.
og ljet fallast, til jarðar. Hann var
ungur maður; hár vexti, magur
og kinnfiskasoginn. Hárið var
mikið og ógreitt og hjekk niður
í augu hans. Augun höfðu skæran,
amr fynr því, að offramleiðsla er sterkan ljóma,
á saltt'iski. Aðalmarkaðir okka
Spánn og ítalía,
framleiðslu okkar.
því full ástæða til að liorfa í
fleiri áttir uin markað fyrir ís-
lenskan fisk en til Spánar 0g ítalíu
Vil jeg endurtaka það, að jeg
álít vænlegast að leita nýrra mark-
aða í Norður- óg Suður-Ameríku.
Efast jeg ekki um, að þar muni
liægt að fá stórfeldan markað sem
tekið gæti a'lt það, sem ekki er
bægt að koma út á okkar gömlu
marköðum, ef viðhafðar væni ýms-
'n' góðar útflutningsaðferðir, með
breyttu fyrirkomulagi frá því er
■átt hefir sjer stað. Hafa mjer
liugkvæmst ýmsar endurbætur, er
enginn vafi er á, að til bóta gætu
komið, ef því væri sint, ])ó að jeg
i’ari ekki frekar út í það hjer. Þó
vil jeg geta þess, að Fisldfjelag
íslands þótti starf mitt, í þessa átt
þess virði, að ]>að veitti mjer
nokkur hundruð króna styrk í
viðurkenningarskyni. Enn fremur
má minnast á það, að Sjávarút-
eins og hann liði
aí hitasótt. Fötin voru auðsæilega
nægja ekldjaflóga einkennisbúningur af ein-
— Virðist ,hverjum fangaverðinum. Buxurnar
voru a'ltof stuttar og stóðu berir
fæturnir niður úr skálmumim —
því hann var hvorki í skóm nje
sokkum. Hann horfði undrandi á
bomumenn, einkum á Gerald.
— Talið þjer ensku, spurði Gerald. '
— Jeg er betri í frönsku, svar-
aði hinn.
— Hvað höfðuð þjer fyrir stafni,
þegar við komuin inn ? spurði
K rossney.
Fanginn brosti þreytulega.
— Jeg reyni altaf einlivern tíma
dagsins að hoppa upp í járnsteng-
urnar fyrir glugganum og svo
hangi jeg þar. meðan þrekið end-
ist. Á þann hátt get jeg altaf s.jeð
til himins og þegar jeg er þrótt-
bestur, þá sje jeg ]íka svolítið af
umhverfinu.
— Jæ.ja; þjer fáið nú bráðum
betra að starfa, sagði höfuðsmað-
urinn. — Þjer voruð karlmenni,
legar þjer komuð hingað og þjer
liafið 1 íka horið yður eins og karl-
rnenni. Gætið þjer þess nú, að ef
Sendi það allmargar dósir af nið-
ursoðnu kjöti vestur sem sýnis-
horn, en þegar þangað var komið
kom það upp úr kafinu, að til
tþess að liægt væri að flytja ís-
lenskt kjöt inn í Ameríku, þurfti
dyralæknisvottorð og samning
milli stjórnanna. Gerði jeg ítrek-
aðar tilraunir til þess að fá stjórn-
arráðið og Búnaðarfjelag Islands
til að kippa þessu í lag, en það
tókst ekki. og varö Mr. Oddson
að borga fje til þess að brenna
sýnishornin.
Jeg ætla svo ekki að fjölyrða
meir.hjer um, en finst allar liorf-
ui' vera þannig, að hvorki st.jórn-
arvöld nje framleiðendur megi
ekki 'láta bendíngar, er fil góðs
þjer látið líða vfir yðnr eða annað
þvi um líkt, þá eyðileggið þjer aílt
f.vrir sjálfum yður. /Bítið á jaxl-
inn hvað sem á eftir kemur! Þjer
skuluð byrja á því að fara úr
fötunum. — Þjer eigið sem sagt að
öðlast frelsi.
I'að sáust engin svipbrigði á
nganum.
— Nu, þið ætlið að skjóta mig!,
sagði hami stillilega. Jeg vona þá
að fangaverðirnir hjerna skjóti
hetur en þeir gerðu í stríðinu.
- Þetta er löng saga, sem höf-
uðsmaðurinn mun skýra yður frá
']• færi gefst. greip Gerald fram í.
Jeg er Englendingur, sendur hing-
að af frændum vðar. Mjer hefir
auðnast að koma því í kring, að
þjei' fengjuð frelsi. Eftir fáeina
daga siglum við til Englands.
— Flýtið þjer yður, sagði höf-
uðsmaðurinn við Gerald. Jeg skal
svo skýra það fyrir honuin á eftir,
hvað um er að vera.
Gerald tók brjef úr veski sínu og
mælti:
— Lesið þjev þetta. Það er frá
Pálínu. Hún er góðkunningi minn.
Jeg heiti Dombey lávarður 0g er
enskur aðalsmaður. Við finnumst
síðar á eimskipinu og þá get jeg
útskýrt þetta betur. Nú verðum
við að skifta fötum og þjer
verðið að Heika mitt hlntverk um
fáeina daga,
TTngi maðurinn fór ósjálfrátt úr
Slðlfmeknnanir
Osmia á 14 kr., 16 kr. og 18 ki.
og BrilUant á kr. 7.50, iást i
Bðkaverslun Sigfúsar lymundssonar.
4wð«.«^34 Jítmit 1500
Fullkomnar vjelar. Nýjustu og bestu efni. Þaulvant starfsfólk.
gætu leitt, óathugaðar, heldur
taki höndum saman og vinni sem
etun til að ráða fram úr þessu
áliugamáli sem best, og það nú
tafarlaust, ef að gagni má koma
fyrir næsta sumar, og vil jeg eun
endurtaka það. að tilbreytingar
þær, ér jeg hefi áður umgetið,
munu með tímanum verða að ör-
uggum markaðsbrautmn fyrir ís-
lenskar afurðir.
Chr. Fr. Níelsen.
——<m>——
Kommúnistar
stofna; til verkfalls í Ruhr.
Kommúnistar boðuðu námumanná
verkfall í Ruhr hinn 4. janúar,
en það mishepnaðist algerlega. 1
námu, þar sem voru 672 verka-
menn, lögðu 168 niður vinnu. — f
annari námu voru 1008 verka-
œenn og 506 lögðu niður vinnu. í
þriðju námunni voru 637 verka-
menn og 234 lögðu niður vinnu.
f öðrum námum var unnið eins
og venjulega. Mörgum af verk-
fallsmönnnm þeim, sem Uögðu niður
voru æstir kommúnistar,
var sagt. upp vinnunni. En lög-
reglan handtók 500 æsingamenn.
Nóttina eftir reyndu kommún-
istar að hefna sín á þann hátt
sem þeim er laginn. Eyðilög'ðu þeir
þá sporbrautir víðsvegar mn horg-
ina Essen til þess að valda spor-
brautaslysum. Á einn sporvagu,
sem komst fram hjá þeim, áður
en þeir gætu ónýtt brautina, skutu
þeir og köstuðu grjóf.i. Uögreglan
líandtók 80 menn þó um nóttina.
f Hijsseldorf handtók lögregl-
an daginn eftir 150 menn, sem
reyndu að varna verkamönnum að
komast. til vinnu sinnar. f Rem-
scheid voru 60 kommiiuistar hand-
teknir og í Oberhausen ÍOO, sem
ætluðu að banna verkamönnum að
vinna.
Það virðist svo sem jafnaðar-
mannastjórnin í Þýskalandi líti
nokkuð öðrum augum á yfirgang
og ofstopa kommúnista heldur en
stjórnin hjerna. Þýska stjórnin
telur það skýldu sína að veita
hinum starfandi mönnum vernd —
en hvað gerir íslenska stjórnin?
10 ára reynsla
“
vinnu og
jaklranum. Skýrtan var gauðrifin
og hann var sýnilega nærfatalaus.
— Jeg get það ekki, sagði hann
: liálfum hljóðum.
— En það verður ekki hjá því
komist! hrópaði Gerald. Sko, jeg
er hálfháttaður sjálfur.
— Jeg — — hefi ekki fengið
vatn til að þvo mjer í hálfan
mánuð.
Gerald leit fast í augu hans. —
Hlustið þjer á. — Við vorum báð-
ir í stríðinu, er ekki svo, að minsta
kosti minnist jeg þess að jeg las
nafn yðar um það leyti, sem þjer
vorum fvrirliði herdeildar sem rjeð
ist á þýsku vígstöðvarnar. Sjálfur
hefi jeg verið fimm daga í röð í
skotgröf, ataður í leir upp fyrir
axlir.
Fanginn sneri s.jer undan og fór
úi skyrturæflinum og fór síðan í
fiit Geralds.
•—Þetta er svei mjer skárra en
við mátti búast! sagði höfuðsmað-
urinn og hló. Jæja, það bíður rak-
ari í næsta klefa og hann ætlar að
annast um andlitið. — Nei. liann
kjaftar ekkert, liann er sjálfur
fangi. Komið þjer nú! Við komum
aftur innan fimm mínútna. Látið
þjer nú fara vel um yður á meðan
og hugsið um hvað þjer viljið fá
til morgunverðar. — Þetta síðasta
sagði hann við Gerald.
Þeir fóru sína leið. Gerald fann
til ömurlegs einstæðingsskapar þeg
'ar hurðin Íaúkst aftur. fíann litað-
ist um ineð skeífingu. Þarna var
alt þúsund sinnum verra en hann
hafði búist við. Klefinn var með
steingólfi og þar var ekkert liús-
gagn, ekkert til að hvíla sig á
nema gauðrifin hálmdýna. Gólfið
liafði auðsæilega ekki verið hreins-
að í margar vikur. Hann settist
hnugginn í huga. á dýnuna. Heyrði
liann þá að lykli var stungið í
skrána. Kom þá inn Rússi einn æði
fyrirferðarmikill og tók að hreinsa
klefann; að því loknu færði hann
Gerald súpu í skál, henti til hans
gólfþurku og hvarf svo á hraut.
Hægðist Gerald að mun, er hann
heyrði aftur fótatak, sem nálgað-
ist.. Voru það höfuðsmaðurinn og
fanginn sem var orðiim því nær
óþekkjanlegur; slíkri breytingu
liafði hann tekið.
— Það mega guðirnir vita, að
jeg hjelt, svei mjer. að rakarar
gætu gert kraftaverk. sagði höf-
uðsmaðurinn og hló. Jæja, þetta
áform okkar, virðist ætla að ger-
ast sjálfkrafa, Og nú ern .pening-
arnir.
Hann fekk Gerald lindarpenna
og liann skrifaði nafn sitt á ávís-
unina; þar að auki skrifaði hann
áðra ávísun á þúsund pund og
fekk svo Krossneys þær báðar á-
samt ameríska vegahrjefinu. Aft-
ur á móti ljet höfuðsmaðurinn
sk.jal í vasa fangans.