Morgunblaðið - 24.06.1934, Síða 4

MORGUNBLAíJIÐ
12
HÖTEL ROSENKRANTS
BERGEN, NORGE.
Er í miðjum bænum
við Þýskubryggju.
Herbergi með heitu
og köldu vatni, síma
og baði.
Sanngjarnt verð.
Skothnrða-
hjól og skinnur, og Skothurða
skrár, með húnum, nýkomið.
Ludvig Storr
Laugaveg' 15.
WINDOLENE
er óviðjafnanlegt fægiefni á
gier og spegla,
Þar sem þjer sjáið ryklausa
og táhreina búðarglugga,
er það oftastnær að þakka
Windolene.
Húsmóðirin í hverju húsi þarf
að nota 'Windolene, svo að
gluggar, speglar og annað
haldist hreint og fag'urt.
I lofti
er besta bókin
handa unglingum
Skemtilegt efni
Fallegar myndir.
)) IÖLSEM ((
ara
Nýjar^bækur:
Jonas Lie: Davíð skygni: Þýðing eftir Guðm. Kamban.
Verð: heft 3.80, ib. 5.50.
Páll ísólfsson: Þrjú píanóstykki kr. 3.00.
Tónar I. Safn af lögum fyrir harmóníum. Eftir ís-
lenska og erlenda höf. Páll ísólfsson bjó til prentun-
a'r. Verð kr. 5.50. — Pást hjá bóksölum.
BtkaversHu Stgf. Eynnndssonar
og Bókabúð Austurbæjar BSE, Laugaveg 34.
Til Þlngvalla
alla daga, oft á dag.
Allir eru ánægðir með hinar nýju, þægilegu bifreiðar.
Bifreiðastöð Steindórs.
Sími 1580.
heitír tyggigúmmtíð,
sem að allra dómí
er það besta.
íslensk framleiðsla. Fæst hjá kaupmanni yðar

Efnalauq
mim
jScmísk fíataljreittstttt 0$ titun
5£asfave$ 3-4 ^íair 1300 aotk.
Býður ekki viðskiftavinum sínum annað en fullkonma-
kemiska hreinsun, litun og pressun.
(Notar eingöngu bestu efni og vjelar).
Komið því þangað með fatnað yðar og annað tau, er þarf'
þessarar meðhöndlunar við, sem skilyrðin eru best og-
reynslan mest.
Sækjum og sendum.
Grand-Hótel 83.
ust frá enninu og lögðust 3Íðan niður aftur. Kringe-
lein hljóp inn í baðherbergið, dýfði handklæði í
kalt vatn, hellti í það dálitlu af ilmvatni (því það
hafði Kringelein hinn fíni, útvegað sér daginn áð-
ur, auk heldur annað), og sneri svo aftur til litlu
Flamm. Hann þvoði varlega andlit hennar og
gagnaugu, síðan þuklaði hann með hendinni eftir
hjartslætti og fann hann undir hvelfda, þétta
vinstra brjóstinu. Þar lagði hann kalda, vota hand-
klæðið og stóð svo og beið við rúmstokkinn.
Hann hafði enga hugmynd um það, að á andlit
hans var kominn svipur, sem lýsti feimnislegri og
•ótakmarkaðri undrun, er hann leit á ungu stúlk-
una, þar sem hún lá. Hann vissi ekki, að bros, eins
og á seytján ára dreng var komið fram á varir
hans. Ef til vill vissi hann alls ekki, að á þessu
augnabliki lifði hann í fyrsta sinn fullkomlega og
fyrir alvöru. En það eitt vissi hann, að sú tilfinn-
ing sem nú streymdi um hann eins og brennandi
glóð, þessi Iéttleiki og þessi tilfinning, eins og hann
væri gagnsær og að leysast upp, hana þekkti hann
ekki nema úr draumum sínum, og hafði enga hug-
mynd um, að það væri til í raun og veru. í svæf-
ingunum hafði hann upplifað eitthvað, sem þessu
líktist, rétt áður en bláa móðan varð svört, og í
sínum allra leyndasta, innra manni hafði Kringe-
lein hugsað sér dauðann eitthvað þessu líkan —
eins og eitthvað óendanlega unaðslegt, eitthvað al-
fullkomið, sem maður gæfi sig fullkomlega á vald
og sleppti sér við. En í þessu augnabliki er Kringe-
lein stóð yfir ungu stúlkunni, sem hafði leit-
að verndar hjá honum, var hann um allt annað að
hugsa en dauðann.
— Svo það er þá til! — Það er til! hugsaði hann.
Slík fegurð er þá til! Hún er ekki máluð eins og
mynd og henni er ekki lýst eins og bók, eða vit-
leysa eins og maður sér í leikhúsunum. Það getur
þá í raun og veru borið við, að stúlka, sé nakin og
svona unaðslega fögur —svona fullkomlega fögur,
svona fullkomlega.-Hann leitaði að einhverju
orði yfir hugsun sína, en fann ekki.-— Full-
komlega fögur, var það lengsta, sem hann komst
í lýsingunni.
Litla Flamm hnyklaði brýrnar og teygði fram
varirnar eins og krakki, sem ætlar að fara að
vakna, og loks opnaði hún augun. Lampinn spegl-
aðist í sjáöldrum hennar eins og kringlóttur, hvít-
ur díll, hún deplaði augum, brosti kurteislega, dró
djúpt andann og hvíslaði: — Þakka yður fyrir!
Síðan lokaði hún augunum aftur og virtist ætla
að sofna.
Kringelein tók upp ábreiðuna, sem fallið hafði
á gólfið, og breiddi hana varlega yfir stúlkuna. —
Síðan dró hann stól að rúmstokknum, settist niður
og beið.
— Þakka yður fyrir! sagði litla Flamm aftur,
eftir drj’-kklanga stund.
Hún var ekki lengur meðvitundarlaus, en hún
átti bágt með að koma hugsunum sínum í lag og
hverri á sinn stað. Dálítið tafði það hana í því
verki, að hún ruglaði í fyrstunni Kringelein hin-
um mjóa, saman við annan mann, sem hún hafði
haft kynni af löngu áður, og orðið að skilja við,
með miklum söknuði. Það voru bláröndóttu nátt-
fötin og viðkvæma umhyggjusemin, sem skein út
úr stellmgum Kringeleins, sem orsökuðu þennan
rugling.
— Hvernig er eg komin hingað?, spurði litla
Flamm. — Hvað ert þú að gera hjá mér?
Þetta óvænta „þú“, kom að vísu Kringelein
unaðslega á óvart, en úr því að undrið var á
annað borð skeð, var ekki ástæða til að verða upp-
næmur fyrir því.
— Þú varst meðvitundarlaus þegar þú komst
inn til mín, sagði hann því, blátt áfram. Nú upp-
götvaði litla Flamm ruglinginn, sem áður var
nefndur; hún mundi eftir öllu, sem gerst hafði og
þaut upp úr rúminu.
— Fyrirgefið! hvíslaði hún. — En það er svo
hræðilegt! Hún grét ákaft, skærum, fögrum tár-
um, og létti þannig á hjarta sínu og svalaði sorg
sinni. Hún greip ábreiðuna og þrýsti henni að and-
liti sér, svo hún var alsett hjartalöguðum, rauðum
blettum eftir málaðar varir hennar. Kringelein
horfði á þetta, óendanlega hrærður, en loks lagði
hann hönd sína á hnakka Iitlu Flamm.
— So-so, ekki gráta, sagði hann.
Litla Flamm leit á hann tárvotum augunum.
— Nú, eruð það þér? tautaði hún ánægð. Nú.
fyrst þekkti hún aftur granna manninn við rúm--
stokkinn — að hann var enginn annar en sá, sem
í morgun hafði sýnt sig svo hugrakkan í orðasenn-
unni við Preysing. En hvað hann klappaði henní.
blíðlega á hnakkann, gerði það að verkum, að
,hún fann til vellíðanar og öryggis.
— Við þekkjumst, sagði hún og hnipraði sig
milli handa hans með ósjálfráðri þakklætistilfinn-
ingu eins og eitthvað hrætt, lítið dýr. Kringelein
hætti að klappa henni, en hleypti í sig ótrúlegum
kröftum — kröftum og vígahug.
— Hvað hefir komið fyrir yður? Hefir Preysing
gert yður nokkuð mein? spurði hann.
— Ekki mér, svaraði Flamm. — Ekki mér.
— Á ég að draga hann til ábyrgðar? spurði
Kringelein. Eg er ekki hræddur við Preysing.
Litla Flamm leit á Kringelein, sem hafði rétt
úr sér og hert upp krafta sína, — og fór að hugsa..
Hún reyndi að muna hina hræðilegu sjón í nr. 71
— mennina tvo í grænu birtunni á gólfinu----------
dauða mannann, sem lá endilangur, og ruglaða
manninn, lifandi, sem sat á hækjum við hlið hans.
En myndin var þegar þurkuð út úr hinum heil-
brigða og teygjanlega huga hennar. Þó urðu varir-
hennar stirðar er hún hugsaði til sjónarinnar, og
æsingurinn gerði kippi í handleggjavöðva hennar..
— Hann hefir drepið hann, hvíslaði hún.
— Drepið? Hver?
— Preysing. Hann hefir drepið baróninn.
Kringelein var nærri því horfinn inn í suðu,.
sem hann fann til hið innra með sér, en harkaði
þó af sér og varð fljótt eins og hann átti að sér.
— Það — það — getur ekki verið satt? Það get-
ur ekki----------stamaði hann. Hann hafði ekki
hugmynd um það sjálfur, að hann lagði báða arma
um háls litlu Flamm og dró andlit hennar að sér.
Þannig starði hann í augu hennar og hún starði
jafnfast á móti. Loksins kinkaði hún kolli, hljótt
og með áherslu, þrisvar. En þó undarlegt sé, trúðí
Kringelein fyrst er þessi hreyfing kom, sögunni
ótrúlegu, sem hún hafði verið að segja. Hendur
hans féllu máttlausar niður.
— Dauður? sagði hann. — Já, en hvernig getui