Morgunblaðið - 18.11.1934, Side 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
|Smá-augltfsingar|
Gott píanó til söln. Upplýsingar
í síma 4066.
Píanó sem nýtt til sölu. Skifti á
bíl gæti komið til greina. Skóla-
vörðustíg 27.
Bifreiðastöð íslands, sími 1540.
Fæði og einstakar máltíðir ó-
dýrt og gott í Café Svanm- við
Barcnsstíg.
Mjólkurafgreiðsla Korpúlfs-
*taðabúsins, Lindargötu 22, hefir
síma 1978.
— Þú átt ekki að berja mann-
inn þegar þú ert búinn að fella
kann.
— Nú. til hvers heldurðu að
jeg hafi felt hann?
Dívanar, dýnur og allskonar
stoppuð húsgðgn. Vandað efni,
yðnduð vinna. Vatnsstíg 3. Hús-
fagnaverslun Rejkjavíkur.
Kelvin Diesel. — Sími 4340.
Slysavamafjelagið, skrifstofa
við hlið hafnarskrifstofunnar í
hafnarhúsinu við Geirsgötu, seld
minning'arkort, tekið móti gjöfum,
áheitum, árstillögum m. m.
Rúgbrauð, franskbrauð og nor_
malbrauð á 40 aura hvert. Súr-
brauð 30 aura. Kjamabrauð 30
aura. Brauðgerð Kaupfjel. Reykja-
víkur. Sími 4562.
Altaf best
og ávalt fremst, er
Fiallkonu
“I
frá
gllðvaxið
H.í. Efnagerð Revkjavikur.
Gíról-
gólfbón liöfuin við aftur
fyrirliggfandi.
Eggert Krístiánsson & Co.
Þeir sem ðska bess
fá ókeypis hefti með lýsingu á tilhögun Fornritaútgáf-
unnar hjá bóksölum.
Hvtisku matarstellin
og kaffistell, úr ekta postulíni, eru komin aftur; eru seld
fyrir 2 til 24 manns, eða einstök stykki eftir vild.
Sama lága verðið.
Bðkavarslnn Siyf. Eymnndssonar
og Bókabúð Austurbæjar, BSE, Laugaveg 34
K. Einarsson & Ejörnssan..
Bankastræti 11.
SYSTURNAR. 50.
leg ef jeg þegði um svona leyndarmál.
Jeg skildi vitanlega strax, að þetta var ekki
nema hárrjett, og jeg hreifst af og furðaði mig á
því, að þau voru þur. .
— Vesalings ógæfusama barn. Þykir þjer mjög
vænt um hann?
— Hvern? Harry? Nei, jeg elska hann ekki.
Hún sá, að hún hafði gert mig hálfringlaða, og
bætti við, heldu-r dræmt: En mjer er ósköp mein-
laust til hans.
Jeg hefði viljað spyrja um hitt og þetta, en til
hvers hefði það verið? Jeg vissi líka óspurt, hvert
svarið myndi verða, því það hafði jeg nýlega heyrt
af vörum frú dr. Bloem: ,,Við gerum það, sem
okkur langar til — og svo búið talið“. En jafnvel
þó frú Bloem hefði ekki sagt neitt, var það ein-
hvem veginn smogið inn í meðvitund mína, að
unga kynslóðin væri ekkert viðkvæm gagnvart
slíku lengur, og notaði ekki einu sinni ,,hina miklu
ást“- sem afsökun. Já, afsökun við hverju? Því
fanst, hvort sem var, ekkert vera til að afsaka.
Alt í einu fór Lotta að tala við sjálfa sig. —
Elsku Eula mín, þú mátt ekki vera hrygg. Jeg er
ekki spiltari en stúlkur gerast nú, á mínum aldri.
Og ekki skaltu hafa áhyggjur fyrir framtíð minni.
Þú getur reitt þig á, að jeg skal koma heiðarlega
fram í viðskiftum mínum við hvern sem er.
— Meinarðu, að þú munir aldrei elska neinn
mann?
— Já, einmitt, það er mín hjartans sannfæring.
Jeg mótmælti alt hvað jeg gat. Jeg veit ekki,
hvort það vakti fyrir mjer að sannfæra hana eða
mig sjálfa um að það, sem hún var að segja, væri
vitleysa. Jeg minti hana á öll „skotin“ hennar, alt
frá því, að hún var svolítið telpukorn; húslæknir-
inn, Franz frænda og kennarann.
— Jæja, því er nú einu sinni svo farið um undra-
börn, sagði hún með glettni. — Það sem vex fljótt
upp, er visið áður en það er fullþroska.
I þessu vetfangi datt þessi hugsun í mig: „Hjer
hefir einhver f.jöður sprungið.“ — Þetta er ekki
heilbrigð sál, sem er að leita eðlilegra skemtana
æskunnar. Jeg þekki ekki neitt til hins fólksins í
hópnum, sem hagaði sjer nákvæmlega eins og
Lotta. Á öllum tímum hefir lifað innantómt og
kærulaust fólk. Áður hafði það lifað í innantómu
og kærulausu hjónabandi, en nú lifði það bara í
jafn innantómum og kærulausum lausaleik. Eng-
inn — jafnvel ekki Lotta sjálf — hefði getað talið
mjer trú um, að Lotta tilheyrði þeim hóp.
— Já, „sprungin fjöður!“ Jafnvel þótt ljómandi
andlit hennar bæri þess ekki vott, og framkoma
hennar væri glaðleg og virtist í jafnvægi — þá var
samt einhversstaðar sprungin fjöður dýpst niðri í
þessu dularfulla verki hinnar ungu sálar. — Þetta
er vitanlega klaufaleg samlíking, því sálin er ekk-
ert ,,verk.“ Jeg ætti kannske heldur að segja, að
þetta væri eins og sjúkðómur í rót jurtar, eða gefa
í skyn á einhvern þvílíkan hátt, að eitthvað lif-
andi væi’i sýkt eða kyrkt í þróun sinni. En jeg
veit, að það voru samt þessi orð, sem aftur og
aftur flugu mjer í hug: „Hjer hefir einhver fjöð-
ur sprungið.“ Og þess vegna skrifa jeg það líka
þannig niður.
Lotta var staðin upp, og hafði kyst mig á ennið,
og ætlaði út úr herberginu.
— Lotta!, sagði jeg. Það er bará eitt, sem mig:
langar til að vita. Jeg skal aldrei tala um það-
framar við þig, ef þú bara segir mjer það: — Elsk-
aðirðu Martin?
— Nei, svaraði hún, og fór út.
Grammófónninn gargaði til klukkan þrjú unts
nóttina.
Það virtist ekki svo sem æskulýðurinn um þess—
ar mundir þyrfti mikillar hvíldar eða svefns við..
— Ef jeg hefði á mínum yngri árum dansað tili
klukkan þrjú um nótt, hefði jeg ekki getað gert
verk nfln daginn eftir. En á þessum tímum Ijet
unga fólkið það ekki á sjer sjá, að það hefði sofið
aðeins fimm klukkustundir. Franzi Braun sat við
ritvjelina sína í banka Timmermanns klukkan átta
að morgninum, qg Timmermann var líka kominn í
sína skrifstofu klukkan átta. Frú dr. Bloem var til-
búin í líkskurðarsalnum klukkan átta og Mary
Martens var á sama tíma í fullum gangi að rífast
við listvefnaðarstúlkurnar, sem unnu hjá henni.
Khuenberg greifi æfði sig undir tenniskappleik,
áður en hartn fór í bankann, en þangað getur mað-
ur í haiis stöðu komið á hvaða tíma sem hann vill.,
Jafnvel Gerda Donath hafði atvinnu, ef atvinnu
skyidi kalla. Jeg tek svo til orða, af því atvinnan
hefir sennilega ekki gefið af sjer meir en fyrir