Morgunblaðið - 26.01.1935, Blaðsíða 8

MORGíTNBLAÐIÐ
Laugardaginn 2fi. jan. 1935-
Jsrrá-auglðsirQarJ
Hanskasaumastofa mín er flutt
í Austurstræti 5 (uppi). Guðrún
Eiríksdóttir.
Kaupum 'gamlan kopar. Yald.
Poulsen, Klapparstíg 29. Sími 3024
»••••••••••••••••••••••••••
Hjá saumakonu: Jeg býst við,
úr því að frúin er svona óánægð
raeð kjólinn að jeg megi ekki gera
rajer von um að fá að sauma á
yður aftur.
— Nei, en jeg skal mæla með
yður við allar vinkonur mínar.
Taða til sölu. Sími 3341.
Nýir kaupendur að Morgun-
blaðinu fá blaðið ókeypis til næst-
komandi mánaðamóta.
-- —--- ■
MorgunblaSið með morg-
unkaffinu.
^niiiiiiiiiinnyiiwiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHinitiiiiiiiiiiiiHtiiiiiiiiiHiiiiiiniiiiiiiiiiiiiHiiiifitniiiiiiiinHiniiiinnmi §
z=z
I orgunsttind B
|J geftir gtilí í mtind
þeím,
sem augíýsa í
I Morgtinbíaðínu. a jj
Súrf skyr.
flreint, bragðgott, vel síað
og ódýrt.
HaupRelag Borgfitðinga,
Sími 1511.
'ipínalín,
HIÐ V£TAMÍNAUÐUGA.
Pæst í Apótekum
Blfieiðar til sölo,
allav sfærðir.
BHfeliasiflð Stelndirs.
Aftlir nrant JL S. L
Þeir mjólkurframleiðendur í bæjarlandinu og nánustu
grend, sem ekki hafa gerst fjelagar í Mjólkurfjelagi
Reykjavíkur, en senda nú mjólk sína til mjóíkurstöðvar
þess, eru hjer með vinsamlega ámintir um að tilkynna Sam-
sölunni nú hið allra fyrsta, hvort þeir óski að fá greiðslur
sínar beint frá Samsölunni og vera þannig í beinum við-
skiftum við hana, ella verður litið svo á að þeir sjeu með-
limir Mjólkurfjelags Reykjavíkur og greiðsla fyrir mjólk
þeirra fer þá að sjálfsögðu fram í gegnum það f jelag.
Mjólkursa
I
salan.
B ABTLON. 9.
krái^eigandi á miðöldunum, og jafnvel þjóðhöfð-
ingjar ætlast ekki til þess að sjá hann, nema eitt-
hvað fari aflaga. Og sannast að segja — þó Ari-
bert prins af Posen og stórhertoginn hafi gist hjer
áður, þá hefi jeg þá aldrei augum litið. Þjer mun-
uð sjá, að allur undirbúningur er þegar kominn í
kring.
Þeir skröfuðu dálitla stund enn og því næst
bauð Racksole góða nótt.
— Það er rjettast, að jeg fylgi yður til her-
bergis yðar. Lyftumar eru lokaðar, og enginn
maður á ferli. Sjálfur sef jeg hjema inni, sagði
Babylon og benti á dyrnar á einum veggnum.
— Nei, þakka yður fyrir, svaraði Racksole. —
Það er rjettast, að jeg rannsaki mitt eigið gistihús
fylgdarlaust. Jeg býst við, að mjer takist að finna
herbergið mitt. '
En þegar Racksole var kominn góðan spöl inn
í gangana, var hann hreint ekki svo viss um, að
hann væri þess megnugur að finna herbergið sitt.
Númerið var 107, en hann mundi ekki hvort það
var á fyrstu eða annari hæð. Þegar farið er í
lyftu, setja menn ekki slíkt á sig. Ham^ fór fram
hjá mör^um lyftudyrum, en gekk ekki eins vel að
fínna stigana, því gisthús með virðingu fyrir sjálf-
um sjer hafa afnumið þá, og þeir stigar, sem til
eru, eru þá einhversstaðar úti í horni þar sem eng-
inn getur sjeð þá.
Gistihúsið var geisistórt, eyðilégt og óvistlegt.
fijer og þar sást rafljós, en langt í milli þeirra.
fífetur Racksoles á þunnu skónum, gerðu engan
hávaða á þykkum gólfábreiðunum, og hann ráfaði
v.íðn um gangana og þótti hálfgaman að, enda
þótt nóttin og dauðakyrðin væri ekki sem viðkunn-
anlegust. Hann þóttist heyra óendanlega margar
hrotur koma ofan af efri hæðunum. Loks fann
hann stiga, sém var mjög dimmur og þröngur, og
alt í einu var hann kominn upp á fyrstu hæð.
Hann fann annan stiga og komst þannig upp á
aðra hæð. Hann þekti á veggjaskreytingunni, að
mö var hann kominn á sína hæð og um leið og
hann gekk eftir ganginum, blístraði hann lágt og
ánægjulega. Hann þóttist heyra fótatak í þver-
ganginum og ósjálfrátt faldi hann sig í skoti einu,
sem sýnilega var ætlað þjónustufólki. Það var
ekki um að villast: hann heyrði fótatak. Hann
gægðist varlega út og tók þá eftir nokkru, sem
hann hafði ekki sjeð áður: að hvítt band var bund-
ið utan um handfangið á hurðinni á einu svefn-
herberginu. Síðan kom maður fyrir hornið á þver-
ganginum og Racksole flýtti sjer að fela sig aftur.
Þetta var Jules -— með hendurnar í jakkavösunum
og hatt niðri í augum, en að öðru leyti klæddur
eins og venjulega.
Samstundis -mintist Racksole þess, sem Felix
Babylon hafði sagt við hann, í íyrsta viðtali þeirra.
Hann fór að óska þess, að hann hefði skammbyss-
una sína hjá sjer. Hann vissi ekki hvers vegna
hann fór að óska þess, að vera vopnaður, í góð-
kunnu Lundúnagistihúsi, en nokkuð var það að
hann óskaði þess. Hann ásetti sjer að verða fljótur
til að grípa fyrir kverkarnar á Jules, ef hann færi
fram hjá skúmaskoti hans, og leggja fyrir hann
nokkrar ákveðnar spurningar. En Jules hafði
stansað. Auðmaðurinn gægðist aftur varlega. Jules
var að snúa handfanginu á hurðinni, sem hvíta
bandið var bundið við. Hurðin ljet undan og Jules
hvarf inn í herbergið. Eftir stutta stund kom hann
aftur, lokaði dyrunum jafn gætilega og hann hafði
opnað þær og hvarf inn í þverganginn.
— Þetta er skrítið! sagði Racksole við sjálfan
sig, — og það svo um munar. Honum datt í hug
að líta nánar á hurðin aog læddist þangað.
— Hver fjandinn sjálfur! varð honum að orði.
Þetta vár sem sje númer 111 — herbergi dóttur
hans. Hann reyndi að opna, en hurðin var læst.
Hann þaut inn í sitt herbergi, nr. 107, og greip
þar tvær skarnmbyssur — af þessari tegund, sem
búin er til handa miljónaeigendum — og þaut í
áttina til Jules, inn í þverganginn. Við enda gangs-
ins vai* gluggi, sem stóð opinn og þar stóð Jules,
eins og sakleysið sjálft uppmálað og var að horfa
út um gluggann. Racksole steig tvö hljóðlaus skref
og rjeðist á hann.
— Hálft orð, vinur minn, sagði auðrnaðurinn og
sveiflaði skammbyssunum. Jules hefir vafalaust
brugðið, en tókst snildarlega að leyna því.
— Já, herra minn, svaraði hann.
— Jeg vildi bara fá að vita, hvern fjandann
sjálfan þjer voruð að gera inni í nr. 111 rjett áðan..
— Jeg var beðinn að koma þangað, svaraði hinn.
rólega.
— Þjer eruð lygari og þár að auki klaufi. Þetta
er herbergi dótíur minnar. Jæja, út með sann-
leikann áður en jeg mola á yður hausinn, eða
kasta yður út um gluggaiín.
— Þjer verðið að fyrirgefa, herra minn, en í
þessu herbergi býr karlmaður.
— Jeg ætla að láta yður vita, að það er meinleg
skynvilla að reyna að mæla móti því, sem jeg segn.
maður minn. Heyrið þjer það ekki aftur. Við skul-
um fara saman inn í þetta herbergi, og þjer skul-
uð fá að sanna mjer, að þar búi karlmaður, en
ékki dóttir mín.
— Ómögulegt, herra minn, sagði Jules.
— Ekki svo ómögulegt, sagði Racksole og greip'
í ermina á Jules. Hann vissi fyrir víst, að Nella
væri í nr. 111, því hann hafði skoðað herbergið
með henni, og sjálfur sjeð, að farangur hennar
var fluttur þangað. — Jæja, upp með hurðina!
hvíslaði Racksole þegar þeir komu að nr. 111.
— Jeg verð að berja að dyrum.
— Nei, það megið þjer einmitt ekki gera. Opnið
þjer bara. Þjer hafið vafalaust lykil, sem gengur
að.
Jules bar það mikla virðingu fyrir skammbyss-
unni, að hann gerði sem honum var sagt, en gaf
þó í skyn með látbragði sínu, að hann vildi enga
ábyrgð á þessu bera.
Racksole gekk inn. Herbergið var uppljómað.
— Hjer er gestur, sem heimtar að tala við yður,
sagði Jules.
Hr. Reginald Dimmock, sem var enn í sam-
kvæmisfötum og með vindling í munninum, stóð
upp frá borðinu.
— Sælir, hr. Racksole, þetta var óvænt......
ánægja að sjá yður.