Morgunblaðið - 09.06.1937, Side 8

Miðvikudagur 9. júní 1937L
8
MORGUNBLAÐIÐ
E-LISTINN er listi Sjálfstæðisflokksins.
ÍTJeð morgunkaffinu -
Blómkálsplöntur, rauðkáls-
plöntur, Þingholtsstræti 14. —
Sími 4505.
Barnakerra óskast. Upplýs-
ingar síma 4568.
Egg, hænu- og andaregg á-
vait til sölu soðin og ósoðin.
Café Svanur.
Rúgbrauð framleidd úr besta
danska rúgmjöli (ekki hinu
sönduga, pólska rúgmjöli).
Kaupf j elagsbrauðgerðin.
Kjötfars og fiskfars, heima-
tilbúið, fæst daglega á Frí-
kirkjuvegi 3. Sími 3227. Sent
heím.
Heilagfiski, Rauðspretta, Ýsa,
Þyrsklingur, beinlaus og roð-
laus fiskur. Daglega nýtt. Fisk
& farsbúðin, sími 4781.
eir Jón Axel og Hjeðinn
Valdimarsson stjórnuðu kvik
myndasýningunni í Gamla Bíó á
sunnudaginn. Er leið að því að
sýningin skyldi byrja fóru þeir að
svipast um eftir sýningargestum
úti á Ingólfsstræti. En þeim þótti
þeir heldur fáir. Er komið var
all-langt fram yfir tilsettan tíma
buðu þeir þeim sem þeir náðu í á
götunni að koma í hin auðu sæti
í húsinu. En fáir þáðu það skyndi-
boð.
*
Milli þátta kvikmyndasýningar-
innar í Gamla Bíó talaði ein af
málpípum Alþýðuflokksins m. a.
um kjör barnanna í „auðvalds-
löndunum“.
Hún komst að orði á þá leið, að
börnin fæddust allslaus í heiminn
— „þau grípa í tómt, líkt og við
hjerna í dag“, sagði hún, um leið
að skaprauna Hjeðni. Ungir og
gamlir, sem þar voru saman komn-
ir, höfðu lesið tilkynningu hans í
Alþýðublaðinu um að hann útbýtti
appelsínum gefins. Vildu ýmsir
verða þeirra hlunninda aðnjótandi
og báðu Hjeðinn að gefa sjer, þó
ekki vleri nema eina eða hálfa, af
allsnægtum hans. En Hjeðinn
brást illa við þessu -— og Rauð-
hólagestir þá eins.
*
Fimtán yrðlinga eignaðist ein
silfurrefalæða í Noregi í vor.
Yrðlingunum var skift milli
þriggja til fósturs.
*
Læknir einn í Danmörku var í.
sumarfríi við baðstað einn. Þar á
staðnum var asni, sem leigður var
baðgestum í smávegis ferðalög.
Eitt sinn fór læknir á bak asn-
anum og kunningi hans tók mynd
af honum á baki asnans.
Er læknirinn kom heim til sín,
hafði hann gaman af að sýna
gestum sínum mynd þessa. Hún
þótti skemtileg.
Eitt sinn er nágranni hans
kom í heimsókn, tók hann Ijós-
mynd þessa og skoðaði vandlega.
— Þekkir þú mig ekki á þessari
mynd ?, spurði húsbóndinn.
— Mikil ósköp, jú, jeg þekki
þig vel. En hver er það sem þú
hefir á bakinu ?
Fangelsisforstjórinn: Yður hefir
verið neitað um frest á lífláti.
Hver er yðar síðasta ósk. Því jeg
hefi fengið skipun um að hún
skyldi verða uppfylt.
Fanginn: Gæti jeg fengið eina
flösku af kampavíni?
Forstjórinn: Af hvaða árgangi
óskið þjer.
Fanginn: Argangi 1940!
*
Blaðamaðurinn danski, Sven
Sabroe, skrifar frá Holly-
wood að kvikmyndaleikkonurnar
flestar sjeu ekki svipað því eins
laglegar eins og þær koma bíó-
gestum fyrir sjónir. Þær kunni
svo vel þá list að lagfæra á sjer
andlitið, að á ljereftinu líti þær
alt ciðru vísi út en þær eiga að
sjer.
•
Mjög segir hann það þreytandi
verk fyi’ir „stjörnurnar" að leika
eðlilega þegar hver leikþáttur tek-
ur fáein augnablik, og síðan er
löng bið meðan verið er að undir-
búa næsta þátt. Oft þurfi leikar-
arnir að taka upp sömu atriði
leiksins hvað eftir annað. Og
stundum sjeu þeir látnir „vinna
að“ fleiri en einni mynd í einu.
*
Shirley Temple hefir nú einna
hæst laun leikara. Hún hefir
bamakennara sinn með sjer til
þess að kenna sjer á meðan hún
bíður milli leikati'iðanna. t
E-listinn er listi Sjálfstæð-
isflokksins.
Vjelareimar fást bestar hjá
Poulsen, Klapparstíg 29.
Kaupi gamlan kopar. Vald.
Poulsen, Klapparstíg 29.
Mjólkurbússmjör og osta í
heildsölu hjá Símoni Jónssyni,
Laugaveg 33. Sími 3221.
Kaupi gamalt tógverk. Sími
4156. Guðmundur Sveinsson.
Kálplöntur fást á Suðurgötu
12.
Laxveiðimenn. Talið við Haf-
liða Baldvinsson áður en þjer
seljið veiðina öðrum. Sími 1456
og hún rendi augunum yfir hina
tómu bekki.
*
Sjaldan er ein báran stök. Þann
ig reyndist og fyrir Hjeðni
Valdimarssyni á sunnudaginn.
Eftir að hann hafði sýnt áróðurs-
kvikmynd sína fyrir tómum bekkj
nm fór hann upp í Rauðhóla. Þau
voru um 500 manns þegar flest
var. í Gamla Bíó sá hann þrefalt.
En er upp í Rauðhóla kom sá
hann fjórfalt. Þá taldi haxin þess-,
ar 500 hræður vera 2000.
En þó ekki væru þarna fleiri,
voru það nægilega margir til þess
Friggbónið fína, er bæjarinæ,
besta bón.
SlysavarnafjelagiS, skrifstof®-
Hafnarhúsinu við Geirsgötu..
Seld minningarkort, tekið mót&
gjöfum, áheitum, árstillögunfb
m. m.
Sajvað-fmuiiS
Armbandsúr fundið. Upplýs—
ingar í síma 1806.

Tek að mjer fótsnyrtingu„.
Geng í hús. Unnur Óladóttir„.
Sími 4528.
Trúlofunarhringa
fáið þið hjá
Sigurþóri, Hafnarstræti 4.
Sendir gegn póstkröfu hvert á land.
sem er. Sendið nákvæmt mál.
Ur og klukkur í miklu úrvali.
EE3
SY3TURNAR FRA DUMULM
Ðaura sagði við Vane Erskine: „Mig langax’ til þess
að tala við þig í nokkrar mínútui’ — um áríðandi mál-
éfni“.
„Getur það ekki beðið?“, spurði Vane glaðlega. „Jeg
er búín að lofa Alastair, að —“
„Nei, þa@ getur ekki beðið“, tók Daura fram í fyrir
heúni. „Alastair verður að bíða“.
Sfúlkurnar litu nær fjandsamlegu augnaráði hvor á
aðra. Síðan gengu þær út úr herberginu saman, og var
Vane heid«r fýluleg á svipinn.
Ðaura hafði ætlað sjer að vera bæði hyggin og gæt-
in, en Vaue fór svo í taugarnar á henni, að hún
gleymdi ailri varúð. Ilún fór með frænku sína inn í
Rauða herbergið og skelti hurðinni svo fast aftur, að
hún hrökk í kút.
„Vane, segðu mjer, hvar hefir þvx fengið þessa uál,
með roðasteinslijartanu?" hyrjaði hún.
Wngfrú Erskine rjetti úr s-jer og reigði sig stolt á
svip.
„Þú geegur alveg fram af mjer, „Daura“, sagði hún.
„Þú skipar mjer hreint og beint. Þú ert ekld sjerlega
kurtets víð gest þinn. Hvernig heldur þú, að þú getir
skipað mjer að segja þjer leyndarmál, senx jeg ætla
mjer ekki að segja neinurn. Það, sem maður kærir sig
ekki um að segja öðrum, er leyndarmál. Ljómandi fal-
leg nál, finst þjer það ekki? Þú hefir ef til vill sjeð
hana áður?“
„Öjá“, svaraði Daura. „Jeg sá hana í gærmorgun
undir heldur undarlegum kringumstæðum. En það er
enn undarlegra, að sjá þig með hana í dag“.
Vane fór að hlæja. „Þó mjer þyki það leiðinlegt,
Daura“, sagði húu, „þá get jeg hreint ekki satt for-
vitni þí»a“.
„Það er ekki forvitni. Það er ki’afa. Og jeg hefi
xneiri rjett til þess að koma með þá kröfu en þxx til
þess að bera iiálina“.
„Það geta nú verið skiftar skoðanir unx það“, sagði
Vane virðulega. „Jeg er harðánægð með minn rjett og
ætla mjer að halda nálinni, þó jeg hefði ef til vill
vei’ið tilleiðanleg til þess að láta hana af hendi, ef þú
hefðir ekki gert alt þetta veður út af henni!“
„Veður út af henni!“ endurtók Daura steinhissa.
„Jeg skil þig ekki. En eins og jeg sagði áðan — jeg
veit, að þxx hefir engan rjett á þessari nál eða öðru,
sem henni hefir fylgt'. Fáðu mig ekki til þess að segja
neitt ljótt um þig, Vane, eða eitthvað, sem við hvorug-
ar munum gleyma“.
„Þú ert þegar búin að segja meira en nóg“, svaraði
Vane og augu heunar leiftruðu af reiði. „Þú ert af-
brýðissöm, Daura! Nú skil jeg þig hetxxr en jeg hefi
gert tiðxxr, og xnjer finst framkoma þín andstyggileg.
Hefðirðu verið níu ára en ekki nítján, gæti jeg fyrir-
gefið þjer, en það hvorki vil jeg nje get eins og nú er.
Þig skal einhvemtíma iðra þessa. Sem betur fer erum
við ekki þínir gestir, heldur föður þíns og Anniru. Þú
hegðar þjer eins og ósvífiiux krakki. Og ef þix missir
eitthvað, sem þig langax* til að eiga, áttu það ekld
íxema skilið. Ef þú gætir þín ekki, getur farið illa
fyrir þjer. Þíi og pabbi þixin — þið keppið kannske
bæði að sama markinu. Jeg geri ráð fyrir, að Ame-
ríkumaðurinn sje miljónamæringur — minst það!“
Daura varð hvorttveggja í senn svo steinhissa og
æfai’eið, að hana langaði mest af öllu til þess að reka
frænku sinni löðrung. Hún skildi vel hina síðnstu ill-
girnislegu athugasemd hennar, en hinu botnaði
hún ekkert í. Hún gerði ráð fyrir að Vane hefði tekið
grænu skinnöskjuna, hún virtist jafnvel játa þjófnað-
inn. En hvernig gat hún dirfst að koma svona fram,
ef hún hafði stolið?
En þegar Vane sneri sjer við og gekk rólega út xxr
herberginu, gerði Daura enga tilraun til þess að stöðva
hana.
Hún vissi, að hún hafði sjálf komið heimskulegaa
franx og gleymt að stilla skap sitt.
Henni varð ósjálfrátt hugsað til skartgripanna, sem
hxxn geymdi í Svarta Bretagneherherginu, og lxxxn var
fegin að hafa fundið svo góðan og örug'gan stað fyrir
þá. En þó var hún ekki alskostar ánægð með hann,.
eftir að hún liafði heyrt þetta undarlega hljóð þar. Og-
iiieð þann möguleika fyrir augum, að menskur maður
en engiu yfirnáttúrleg vera hefði orsakað það, líafðU
hún liomið því svo fyrir, að fastur vörðxxr var.-í: gang--
inum rjett við dyrnar á Bretagneherbergmu,. íxema*
þegar Troy var þar inni. Hún hafði fengið Doxxglas
gamla í lið með sjer, og hann hafði fuixdið upp það
ráð að fá frænku sína frá Porti’ee til þess að vera við*
gamla veggábreiðu þar í ganginum, sem farin var að
slitxxa og þurfti margra daga viðgerð. Hxxn fjekk haim
ennfremur til þess að láta þessa nauðsynlegu viðgerð
herast eitthvað í tal í þjónustufólksborðstofunni, svo
Emmons heyrði, til þess að hanxx skyldi ekkert gruna.
Hún trúði Douglas líka fyrir því, að hxxn hæri ekld
fult traust til þessa leynilögreglumanns.
Á matmálstímunx átti „Moray“, veiðihundÚT Ðkuru,
að vera í gan£inum. Enginn ókunnugur þorði að koxna
nálægt honum. En til þess að Troy gæti þó komist
óhindrað inn í lxerbergi sitt, ljet hxxn „Moray“ lcoma
inn í skrifstofu lávai’ðarins, þegar hún var að kenna
Troy að dansa, og henni til mikillar áixægju urðu þeir
strax mestu nxátar, svo að engin hætta var á því að
Troy fengi ekki að fara allra sinna ferða fyrir Moray.
Síðan helgaði hxin sig algerlega kenslunni. Húu
vildi vekja áhuga hans fyrir þessum kenslnstnndum,
án þess að hafa nokkuð gaman af þeim sjálf. En hann
reyndist svo efnilegur nemandi, eftir að hann var bú-
inn að læra fyrstu byrjunaratriðin, að Daura gat ekld
annað en haft yndi af að horfa á hann. Hann hafði
óvenju fallegar hreyfingar, og þegar hendur þeirra.
mættust í dansinum, stóð henni als ekki á sama. Ha«ic
bað hana um að dansa einu sinni fyrir sig, og þegai’:’