Morgunblaðið - 08.03.1938, Side 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
Þridjudagur 8. raars |»3|U
Rubrex Marine Oils
(Oil P. 976. Oil P. 978)
o g
■.T:'
Molor Oil 11
ryðja sjer meir og meir til rúms.
Vacuum Oil Company
Aðalumboðið fyrir ísland:
H. Benediktsson & Co.
Einasti norski bankinn
með skrifstofur í
Bergen, Oslo
og Haugesund.
Síoínfje og varasjóðir
27.000.000 norskiiir kronur.
EERQEMS PRIVATSAHK.
Umbúðapappír
í rú91um, 40 og 57 cxn.
fyrirliggfandl.
Eggerl Rriðtfánsion ^ Co.
Sími 1400.
Nokkur minningarorð um
Jón Ófeigsson
Við fráfall Jóns Ófeigs-
sonar yfirkennara kveð-
ur íslands-drótt begn bjóð-
kunnan að andans göfgi,
ágætastan son ættarstorðar,
jöfur mála og menta.
Það skarð mun lengi ófylt
standa, sem nú er höggvið í hóp
vorra fremstu og mestu lærdóms-
manna og fáum eða engum dylst,
að með Jóni er hniginn einn mik-
ilhæfasti brautryðjandi hókmenta
vorra og menningar.
Margur gerist fyrst alskygn á
kosti meðbræðra sinna eftir þeirra
dag, en liann var einn þeirra fáu,
sem átti því láni að fagna, að
vera metinn og virtur af alþjóð,
meðan hún enn mátti njóta hans
ágætu kosta sem fræðimanns og
kennara.
Það sem einkendi Jón öðrum
fremur og skipaði honum sess
meðal fremstu manna þjóðarinn-
ar, voru óvenju skarpar gáfur,
starfsþrek og starfsvilji, samfara
djúpstæðri þekkingu á þeim við-
fangsefnum, sem hann gerði að
lífsstarfi sínu, og meðfæddum
hæfileikum til að vera kennari og
fræðari í mæltu og rituðu máli.
Þær kenslubækur í dönsku og
þýsku, auk þeirra orðabóka, sem
hann náði að gefa út, bera þess
gleggstan vott, að hjá honum fór
saman slíkur lærdómur og þekk-
ing í þessum málum, að aðrir
stóðu þar vart framar hjerlendis,
auk þess, sem framsetningargáfa
hans og meðferð öll á niðurröðun
og iitlistun, bar ótvíræð merki
þess, að hjer var um að ræða
óvenju hæfan kennara í sinni
grein. Það verður heldur ekki
dregið í efa, að kunnátta og leikni
fjölmargra hjer á landi, í þessum
tveim frændtungum vorum, og þá
einkum þýskunni, verður um
ókomna tíma tengd við nafn Jóns
Ófeigssonar, enda mun hann hafa
kent þetta mál fleiri nemendum
en nokkur annar.
Við þenna látna merkismann
stendur íslenska þjóðin í slíkri
þakkarskuld, er seint mun greið-
ast, enda gaf hann alt í hennar
þjónustu meðan mátti.
Hjer hefir þó aðeins verið drep-
ið á fátt eitt, sem sýnishorn þeirra
starfa, er eftir hann liggja, sem
kennara og fræðimann. Verða
þessi fáu orð því síst tæmandi um
afköst hans og mannkosti.
En hafi íslenska þjóðin, sem
heild, stóra þakkarskuld að
greiða, gildir það ekki síður um
okkur nemendur hans fyr og nú.
Vjer munum hann sem þann
ágæta kennara, er greipti loga-
letri í huga okkar orðum, setn-
ingum og útskýringum, svo að
okkur varð það ljóst, að aflok-
inni liverri kenslustund, sem áð-
ur sýndist torráðin gáta. Með
lipurð og leikandi túlkun á vanda
sömum viðfangsefnum námsins,
samfara festu og einbeitni, vanst
honum að frjófga svo anda hvers
nemanda, og byggja upp fyrir
hann það haldgóðan grundvöll í
náminu, að þeir mnnu færri, ef
nokkrir, sem ekki luku upp ein-
um munni um það, að hjá hon-
um væri ekki hægt að vera, án
þess að læra, fús eða ófús.
Þeim árangri, er Jón Ófeigsson
náði í starfi sínu sem lcennari,
fær enginn náð, nema sá einn, sem
hefir þar alt til brunns að bera.
Lærdómur hans og hæfileikar
voru heldur ekki einir um það,
að skapa honum traust nemand-
ans, heldur og persóna lians og
framkoma öll. Þar sem hann stóð
við kennaraborðið, með sinn
djarfa og bergfasta svip, vakti
hann ekki aðeins virðing nem-
enda sinna, heldur og traust og
vinarhug, sem ekki brást, þótt
vegir skildust að afloknu námi.
Því er okkur öllum harmur kveð
inn við dauða þessa mæta manns,
en þyngstur verður skilnaðurinn
þeim, sem hjarta hans stóðu
næstir.
Við, sem þektum hann ekki að-
eins sem kennara og fræðimann,
heldur sem heimilisföður og gest-
gjafa, minnumst þeirrar glað-
værðar, er honum var svo ein
læg á þeirri stund, sem hann gaf
sjer tóm til að hvílast frá störf-
um. Þá ljek honum alt á tungu
og frásagnarlist hans tók hugann
fanginn, eða gamanyrði og glað-
værar samræður komu manni til
að gleyma stund og stað.
Jeg veit, að þessi orð mín eru
fátækleg og ófullkomin viður-
kenning á honum, sem er kvadd-
ur, en saga mikilmennisins verð-
ur aldrei skráð í örfáum dráttum,
sem þessum.
En þótt Jón Ófeigsson sje á
braut, þá lifir minningin um
hann sem fræðimann og kennara,
heimilisföður og kæran ástvin,
áfram meðal þjóðarinnar og
þeirra fjölmörgu nemenda og
annara vina, sem áttu því láni
að fagna, að eiga með honum
samleið og njóta hans blessunar-
ríku hæfileika; en verk hans og
afrek gnæfa sem fagur bauta-
steinn hátt við himinn, óbrot-
gjarn um alla tíð, því að „orðstír
deyr aldrei, þeim sjer góðan get-
ur‘ *.
Fylgi þjer hjeðan, vinur, heit-
ar fyrirbænir og þakkir okkar
allra, sem elskuðum þig og virt-
um sem einn af bestu Islands
sonum.
Drottinn gefi sálu þinni frið,
en þeim huggun og líkn, sem þíL
kvaddir.
J. Jakobsson.
Úlgerðarmenn svara
rógi Tímagimbils
I
dagblaði Tímamanna birtist s.l. sunnudag alveg sjerstaklega
rætin og illviljuð grein í garð togaraútgerðarmanna og var
tilefnið það, að þá stóð yfir aukafundur í S. I. F., þar sem verið var
að ræða erfiðleika útgerðarinnar alment.
Nefnd sú, sem gekst fyrir þessum fundi, vildi fá birta hógværa
leiðrjettingu, en ritstjórinn neitaði henni rúms í blaðinu. Bað nefndin
þá Morgunblaðið að birta leiðrjettinguna, og fer hún hjer á eftir:
Herra ritstjóri!
Út af grein á fremstu síðu í
blaði yðar í gær, sunnudaginn 6.
mars, um aukafund í S. I. F., þá
viljum við undirritaðir, sem kosn-
ir vorum í nefnd á síðasta aðal-
fundi S. I. F., og vorum að skila
af okkur störfum á umræddum
aukafundi, biðja yður fyrir eftir-
farandi leiðrjettingu á úefndri
grein, til birtingar í blaði yðar
á morgun:
Þjer segið að stórútgerðarmenn
hafi látið kalla saman þenna fund
og ætlað honurn að samþykkja
kröfur þeirra til ríkisstjórnarinn-
ar. Og jafnframt að það sje ekki
í fyrsta sinni, sem þeir ætli að
nota S. I/ F. sem pólitískt verk-
færi.
Þar sem við gerum ráð fyrir að
með stórútgerðarmönnum eigið
þjer við togaraeigendur, þá vilj-
um við eindregið mótmæla því að
þeir hafi átt frumkvæði að eða
haft forgöngu í því að fundur
þessi var kallaður saman. Það
voru bátaútvegsmenn, sem áttu
frumkvæði að því að mál þessi
voru tekin upp á aðalfundi S. I.
F. síðastl. haust og að sú'nefnd,
sem við höfum verið í, var skip-
uð þar. Og við viljum sjorstak-
lega taka fram að það vorum við,
fulltrúar smáútvegsmanna í þess-
ari nefnd, sem beittum okkur fyr-
ir því að þessi nýafstaðni auka-
fundnr var boðaður. Þar sém við
töldum fundinn nauðsynlegan til
þess að gefa fjelagsmönnum kost
á að lieyra hvernig málið stæði og
sjerstaklega þó til þess að þeir
gætu tekið sínar ákvarðanir út
frá því.
Það eru því fyrst og fremst
bátaútvegsmenn og fulltrúar
þeirra, sem hafa haft forgöngn í
þessu máli, því, að fá þær rjett-
arbætur fyrir útgerðina að hún
komist hjá því „óumflýjanlega
hruni, sem framundan er fyrir
hana, sje ekkert að gert“, eins og
stjórnendur S. I. F. lýstu svo
ákveðið í brjefi til ríkisstjórnar-
innar dags. 1. desember 1937.
En þar sem hagsmunir allra
útgerðarmanna fara saman í flest-
um atriðum, þá er ekki nema eðli-
legt að þeir standi saman um mál
sín, og það innan þess fjelags-
skapar, sem er sá eini, sem þeir
eru sameinaðir í, og á því að geta
verið sá sterkasti aðili til þess að
vinna að framgangi mála þeirra.
Hvað því viðkemur að átt hafi
að nota S. I. F. sem pólitískt verk-
FEAMH. Á SJÖTTU SÍÐU.