Morgunblaðið - 22.12.1938, Page 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 22. des. 1938.
nmuJ mcyk^u/nJ^^ýrui,
Blaðamenn við stórblöð erlend-
is þurfa oft á kænsku að
halda til að losná við keppinauta
sína frá öðrum blöðum, sem vilja
verða sjer úti um eitthvað efni.
Nýlega sendi New York Daily
Mirror tvo ljósmyndara til að
taka litmyndir af kaþólskri bisk-
upsvígslu. Ljósmyndararnir áttu
tal við yfirmenn viðkomandi
kirkju. Stóð nokkuð á að fá leyf-
ið, m. a. vegna þess að til þess
að taka litmyndir þarf ljósmynd-
arinn að vera mjög nálægt því
sem myndin er tekin af. Loks
fengu þeir þó leyfi til að taka
Ijósmyndirnar með því skilyrði, að
ljósmyndarinn væri kaþólskur og
klæddur í prestsskrúða meðan at-
höfnin fór fram.
Skömmu áður en athöfnin hófst
komu ljósmyndarar frá New York
Times. Þegar þeir sáu starfsbróð-
ur sinn frá Mirror, spurðu þeir
hann hvort nokkrir möguleikar
væru á því að fá að taka myndir
inni í kórnum.
— Jeg skal kynna ykkur fyrir
einum prestanna, sagði Ijósmynd-
arinn frá Mirror, sem fyrir alla
muni vildi hindra keppinauta sína
í að fá sömu fríðindi, sem hans
blað hafði fengið.
Hann fór með þá til fjelaga
síns, sem kominn var í prests-
hempu. Sá hlustaði á erindið mjög
"hugsi á svip og er þeir höfðu lokið
máli sínu svaraði hann með þrumu
raust:
— Farið hjeðan ur þessari
Go(d TTledaí
HVEITI
<T--
140 lbs.
10 lbs.
MmAi FU^X
Fyrirliggrjandi
H. BENEDIKTSSON & CO.
Sími: 1228.
kirkju og látið aldrei sjá ykkur
hjer framar. Blaðaljósmyndararn-
ir flýttu sjer á brott og Daily
Mirror var eina New York-blaðið
sem gat birt litmyndir af biskups
vígslunni.
★
Nýlega var maður einn í Kali-
forniu dæmdur í ævilangt fang-
elsi á fangaey, sem Bandaríkin
eiga í Kyrrahafinu. Það átti að
fara með hann til fangelsisins í
flugvjel, sem hjelt uppi föstum
flugferðum til eyjarinnar. Með
/
honum í flugvjelinni voru sex
aðrir farþegar auk þriggja flug-
manna. A leiðinni lenti flugvjelin
í ofviðri og fjell í hafið. Fórust
allir, sem í flugvjelinni voru,
nema fanginn. Yfirvöldin hafa
náðað fangann þannig, að hann
þarf ekki að sitja í fangelsi nema
í 5 ár, en eftir að hann er orðinn
frjáls má hann þó ekki koma*aft-
ur til Bandaríkjanna.
★
Minjagripasafnendur í Eng-
landi hafa mikinii áhuga fyrir
öllu sem viðkemur Chamberlain.
Nýtt met var þó sett í þessu efni
nýlega er frú Chamberlain fekk
brjef frá ungri stúlku, sem fór
þess á leit, að sjer yrði send, til
minningar um Chamberlain,
skyrta af honum! Ráðherrafrúin
neitaði.
★
Um Henry Hudson-brúna, yfir
Haarlemfljótið í New York, er
einhver mesta umferð í heimi.
Daglega fara 22.222 farartæki um
brúna.
★
— Þekkir þú ekkert til fjöl-
skyldu kærastans þíns ?
— Nei, en hvað gerir það til.
Jeg veit hvaða bíltegund hann á.
Hessian, 50” og 72”
5aItpokar. öotupokar.
Binöigarn og saumgarn
ávalt fyrirliggjandi.
ÓLAFUR CÍSLASONC^ ^/2
Sími 1370.
REYKJAVÍK
Jólag jafir:
Veggspeglar — Handspeglar — Töskuspeglar.
Glerhillur — Baðvigtir.
Ludfig Sforr. Laugaveg 15.
*. PHILLIPS OPPENHEIM:
MILJÓNAMÆRINGUR í ATVINNULEIT. *
Sir James, sem vár að leggja af stað heim að húsinu,
nam snögglega staðar og leit forviða á Bliss.
„Jeg er með fullu ráði“, hjelt hann áfram. „Nú sje
jeg, að þjer þekkið mig“.
„Nú, þetta er vinur minn, miljónamæringurinn!“
hrópaði Sir James.
„Uss!“, hvíslaði Bliss. „Látið engan heyra þetta.
Jeg er Bliss og er bílstjóri, hefi 30 skildinga á viku
og þjórfje. Þakka yður fyrir gullpeninginn, Sir James.
Jeg drekk yðar skál. Góðar nætur!“
Bliss ók af stað og skildi læknirinn undrandi eftir.
Við næsta horn nam hann staðar og kveikti sjer í
sígarettu.
„Þetta er merkisdagur", tautaði hann. „Fyrst hitti
jeg Frances, síðan þenna gamla mann. Og nú —
Hann stöðvaði bílinn skyndilega. Á miðjum vegin-
um stóð maður og fálmaði út í loftið með höndunum.
Það var eins og hann hefði alt í einu sprottið upp úr
jörðinni, í samkvæmisfötum, frakkalaus og berhöfð-
aður.
„Halló!“, kallaði Bliss. „Hvað er að?“
Maðurinn gekk í kringum bílinn og kom að hurð-
inni. Hann var útlendingslegur, náfölur í andliti og
freknóttur. Hönd hans titraði er hann tók í hurðar-
húninn, og hann var sýnilega mjög órólegur.
„Opnið!“, sagði hann ákafur. „Jeg þarf að komast
inn“.
Bliss hallaði sjer út um gluggann.
„Haldið þjer, að þetta sje einkabifreið yðar?“
Maðurinn, sem var nú búinn að opna bílhurðina,
leit snögglega á hann. •
„Er þetta ekki leigubíll?“, spurði hann. „Jeg skal
borga yður tvöfalt eða þrefalt fyrir hálftíma. Akið af
stað. Jeg borga yður 5 pund“.
„Bíllinn er til leigu fyrir venjulegt verð“; sagði Bliss.
„Það er alt í lagi!“, tók maðurinn fram í fyrir hon-
um. „Akið í skyndi í Adam Street 9“.
Bliss gerði eins og honum var sagt. Göturnar voru
auðar og þeir voru komnir á áfangastaðinn eftir fá-
einar mínútur. Maðurinn stökk út úr bílnum fyrir
framan nr. 9. Það var skuggalegt hús, og ekkert ljós
logaði þar, nema í einum glugga á efstu hæð.
„Bíðið hjerna", sagði maðurinn, um leið og hann
tók lykil upp úr vasa sínum og stökk heim að húsinu.
Bliss sá, að hann hvarf inn í húsið, og fór síðan að
líta í kringum sig.
Alt í einu tók hann eftir því að ljósið í bílnum hafði
verið slökt. Hann fór út, opnaði hurðina og stóð agn-
dofa um stund. Eitthvað mjúkt, sem líktist loðfeldi,
hafði orðið fyrir honum, þegar hann var að þreifa
eftir kveikjaranum. Hann flýtti sjer að kveikja ljós.
Inst inni í horni, fjær gangstjettinni, sat stúlka,
samanhnipruð og vafin í loðfeld, með þykka slæðu
fyrir andlitinu. Hann gat enda hugmynd gert sjer um
útlit hennar eða aldur. Rödd hennar var blíðleg en
mjög áköf.
„Slökkvið ljósið“, sagði hún í innilegum bænarróm.
„Gerið það fyrir mig að slökkva ljósið“.
„Hve lengi hafið þjer setið hjer í bílnum?“, spurði
Bliss.
„Á að giska 30 sekúndur", svaraði hún. „Jeg beið í
sundinu hinum megin við götuna og skaust inn rjett í
þessu“.
„Eruð þjer eitthvað viðkomandi manninum, sem var
að fara þarna inn?“, spurði Bliss.
Einhver upphrópun á erlendri tungu kom frá vör-
um hennar. Bliss gat rjett aðeins getið sjer til hvers
eðlis hún var.
„Hann er að fara og ætlaði að skilja mig eftir“,
hvíslaði hún. „Lofið mjer að vera hjer. Farið aftur í
ökusætið“.
Bliss leit á konuna og síðan upp að húsinu. Nú var
búið að slökkva ljósið í glugganum á efstu hæð.
„Þetta getur alt verið gott og blessað“, sagði hann..
„En jeg get ekki verið að blanda mjer í flótta ykkar.
Það getur kostað mig stöðuna".
„Hjer er ekki um neinn flótta að ræða“, sagði hún-
„Nei, sjáið þjer!“, bætti hún við og bar ört á. „Þa5
er búið að slökkva. Hann kemur á hverju augnabliki-
Farið nú!“
Bliss var varla sestur, þegar maðurinn kom út úr
húsinu og skundaði að bílnum.
„Heyrið þjer —“, sagði hann við Bliss.
En Bliss starði undrandi á hann og sagði:
„Hver eruð þjer?“
Maðurinn gretti sig óþolinmóðlega.
„Jeg er maðurinn, sem þjer tókuð upp í Harley
Street“, svaraði hann gremjulega. „Þjer hljótið að.
þekkja mig aftur. Jeg var allur útslettóttur í framan
þá“.
Bliss hjelt áfram að horfa á hann. Það var ekki
einasta það, að allar freknurnar væru horfnar af and-
liti mannsins. Hann var allur gerbreyttnr, kominn með-
linan barðahatt, og lítið yfirvararskegg. Dökkir baug-
ar voru undir augum hans.
„Skiljið þjer ekki, að jeg er leikari, maður!“, hjelt
hann áfram. „Hvað kemur það yður við. Gerið eins
og þjer eruð beðinn samviskusamlega, og þjer fáið
yðar 5 pund! Finst yður það ekki ómaksins vert?“
„Meinið þjer 5 pund fyrir utan leigu á vagninum?"
„Auðvitað. 5 pund fyrir leigu á vagninum og 5 pund
í þjórfje".
„Ágætt!“, sagði Bliss. „Hvert á jeg að aka?“
„Á hornið á High Street, Houndstitch. Þar skiljið.