Morgunblaðið - 24.08.1939, Blaðsíða 4

4
M 0 R G UNBLAÐIÐ
Fimtudagur 24. ágúst 1939.
0
0
Ý
<>
0
0
0
0
0
Ý
vmn
Laugaveg 1. Sími 3555.
Útbú Fjölnisveg 2. Sími 2555.
Pjetur Magnússon.
Einar B. Guðmundsson.
Guðlaugur Þorláksson.
Símar 3602, 3202, 2002.
Austurstræti 7.
Skrifstofutími kl. 10—12 og 1—6.
0[
H
F

D D S5
KOL'SALT
KOLASALAN S.f.
Ingólfshvoli, 2. hæð.
Símar 4514 og 1845.
vSallfusK
fer á föstudagskvöld 25.
ágúst til Breiðafjarðar og
Vestfjarða.
Farseðlar óskast sóttir
fyrir hádegi sama dag.
Kerrupokar
frá Magna
Þrjár gerðir fyrirliggjandi.
Einnig hlífðardúkar.
Minning
Guðrúnar Bjarnadóttur
¥ DAG kveðja Reykvíkingar
-*• eina af ágætustu konum þessa
bæjar, frú Guðrúnu Bjarnadóttur.
Frú Guðrún var fædd 1867 að
Bakkakoti á Seltjarnarnesi, dótt-
ir merkishjónanna Bjarna Kol-
beinssonar og Margrjetar Illnga-
dóttur. Ólst hún þar npp til ferm-
ingaraldurs við heilbrigð en hörð
kjör að þeirrar tíðar sið, en flutt-
ist þá til Reykjavíkur, þar sem
hún dvaldi æ síðan.
Ung kyntist hún eftirlifandi
manni sínum, Þorsteini Jónssyni
járnsmið og giftist honum í maí
1890. Þótt veraldarauður væri
enginn, litu ungu elskendurnir
björtum augum á lífið og fram-
tíðina, því trúin á möguleikana
og traustið hvort til annars átti
sjer engin takmörk, enda bygðu
þau brátt upp það fyrirmyndar-
heimili, sem Vesturgata 33 hefir
verið rpmuð fyrir í nær hálfa öld.
Þar var ekki einasta börnum og
vinum búið athvarf, heldur einn-
ig hinum stóra námssveinaíióp
Þorsteins um mörg ár, sem hún
reyndist svo, að margir mintust
þeirra daga sem þeirra bestu af
æfi sinni.
Heimilið var jafnan mannmargt
og umsvifamikið, en þv; var ávalt
stjórnað með hagsýui og traustri
hendi húsfreyjunnar, fór þar alt
saman, sterkur vilji, umhyggja,
ást og samheldni, enda þótti hverj
um tnanni þar gott að vera. Og
því furðulegra var þetta, er það
er vitað, að um langt skeið átti
hún við langvarandi heilsuleysi
að stríða í sambandi við barneign-
irnar, og það svo, að oft varð eigi
á milli greint, hvort sigra myndi
líf eða hel. En þrek hennar og ró
bar hana að síðustu heila frá þeim
hildarleik.
Frú Guðrún var óvenjulega
heilsteypt kona. Allir kvenkostir
voru þar svo samtvinnaðir, að það
var erfitt að segja, að nokkur
einn gæfi hennj þá tign, sem yfir
henni hvíldi. Húa var fríð sýnuin
og svo tíguleg, að eftir henni var
tekið, svipurinn hreinn og augun
leiftrandi. Hún var hreinlynd með
afbrigðum, en jafnframt blíðlynd
og viðkvæm, og þó svo sterk.
Fórnfýsi átti hún í svo ríkum
mæli, að henni var það beinlínis
])örf að hlúa að öðrum, fórna
þeim aðstoð sinni, vernda þá og
styrkja; kom þe-tta ekki einasta
fram við maka og börn, heldur við
hvern sem var, yngri og eldri, sem
hún hafði kynni af og þurfandi
voru fyrir styrk hennar, og þeir
voru mavgir á jífsleiðinni. Flest
þessi verk vildi fiún vinna í kyr-
þey, en hún gat ekki leynt þeim
fyrir ]ieim, er pektu hana best,
því að gleðiljóminn í augum henn
ar kom ávalt upp um hana, er hún
hafði lokið slíku verki, slíka sælu
fann hún í því að fórna, enda sá
jeg hana aldrei jafn glaða og tígu
lega eins og að afloknu slíku
starfi.
Þau hjónin eignuðust 7 mann-
vænleg börn, er öll hafa lagt
meira til þjóðþrifamála en alment
gerist. Mistu þau í des. s.l. einn
son sinn, Bjarna, þar sem hann
stóð í miðju athafnalífi æfi sinn-
ar. Hún, sem hafði stáðið af sjer
Guðrún Bjarnadóttir.
öll hretviðri lífsins eins og sterk
eik og ekki bognað, hún sem hafði
veitt svo mörgum öðrum styrk og
skjóJ, gat nii ekki staðist þenna
storm. Þrekið var að þverra, þessi
sterki stofn gat ekki bognað, en
hann brotnaði undan ofurþunga
sorgarinnar, og hún bar þess aldrei
bætur. Svo heilsteypt var hún,
einnig í sorg-inni. Nú hefir hún
endað skeið sitt og lokið löngu
og góðu starfi. í dag er hún kvödd
af vinum og vandamönnum, og
best af börnum og maka, sem
þakka alla þá hamingju, er hún
bjó þeim, þakka alt liennar óeigin-
gjarna starf, alla ást hennar, gleði
og umhyggju.
í dag stígur margt andvarp til
hæða frá brjóstum, sem hún hafði
yljað og snortið, því nú er Yest-
urbærinn einni nierkiskonunni fá-
tækari.
Megi þjóð vor eignast marga
þína líka. Gísli Jónsson.
Barði ætlar
að skrifa nýa
Landnámu
T Berl. Tidende hinn 12. ágá
*■ segir að Barði Guðmunds-
son hafi ekki setið fundi nor-
rænu sagnfræðinganna undan-
farna daga, og daginn áður til-
kynt að hann kæmi ekki framar
á fundina. Þá var veisla í
Haandværkerforeningen og átti
hann að tala þar fyrir hönd Is-
lendinga, en í hans stað talaðU
Halldór Hermannsson.
Þetta tiltæki Barða mæltist
svo fyrir, að hann væri óánægð-
ur með þær undirtektir, sem er-
indi hans um landnám Svía og
Dana á Islandi hefði fengið.
Blaðið spurði hann því að, hvort
það væri satt, en hann kvað á-
stæðuna til fjarveru sinnar vera
þá, að hann væri lasinn, og
hefði verið það að undanförnu.
Blaðið mintist á það, að hann
væri kosinn í þá nefnd, sem á að
ur.dirbúa næsta sagnfræðinga-
fund í Osló, og spurði hvort
hann ætlaði ekki að taka það
að sjer, og kvað Barði það vel
hugsanlegt.
Að lokum skýrði hann blað-
inu frá því, að hann ætlaði að
halda áfram með þetta þrætu-
efni og skrifa sjerstaka bók um
það' á dönsku.
Minning
Hlnriks Theodórs
Hinrik E. Theodórs hankahók-
ari frá ísafirði verður jarð-
sunginn hjer í Reykjavík í dag.
Banalegan var ekki löng, því að
fyrir liðugum þrem vikum eða
til 30. fyri'a mánaðar vann hann
með alúð og samviskusemi störf
sín við útibú Landsbankans á ísa-
firði. Sumarfrí hans átti að byrja
um mánaðamótin, þá ætlaði hann
til Norðurlandsins til þess að
heimsækja vini og skyldfólk, en
kendi þá veikinnar, sem leiddi
hann til bana, en það var heila-
sjúkdómur. Var því haldið til
Reykjavíkur þegar fríið átti að
byrja. Lagðist hann inn á Lands-
spítalann þann 1. þessa mánaðar
og var liðinn þann 17. mánaðarins.
Um 7 ára skeið kyntist jeg Hin-
rik mjög vel sem starfsmanni við
Landsbankaútibúið á ísafirði. Er
mjer nú ánægjulegt að minnast
þess, að engan minsta skugga ber
á endurminningu mína um hann
sem starfsmann við þá stofnun.
Hinrik var einn þeirra ágætn
manna, sepi ekki eingöngu vinna
prýðilega öll þau störf, er hein-
línis fylgja starfi hans, heldur
einnig ^jerhvert það verk, er þeir
telja til hagsbóta þeirri stofnun,
sem þeir eru starfsmenn hjá. Starf
hans var honum engin „akta-
skrift“, því að auk þess sem það
ætíð var prýðilega af hendi leyst,
þá hvarf hann aldrei svo frá dags
verki sínu í útibúinu, að hann
ekki vildi leysa af hendi og oft
og einatt leysti af hendi það verk,
er hann taldi rjettara, að þegar
væri unnið. Hann var ætíð reiðu-
búinn að hlaupa í störf samstarfs-
mánna sinna, ef honum annars var
það mögulegt og þess af einhverj-
Um ástæðum var þörf, en honum
var sjálfsmeðvitundin um vel unn-
ið dagsverk lífsnauðsyn, jafnvel
meiri nauðsyn en fæði og svefn.
Heita mátti, að alt væri látið víkja
fyrir starfinu. Hann vantaði hók-
staflega aldrei á sinn stað. Hann
vildi heldur vinna sárlasinn, en
vera heima, meðan starfstími var.
Þessar eru endurminningar mínar
um Hinrik sem starfsmann við
útibúið, en þá væri vel, að sem
flest störf væru nnnin í okkar
þjóðfjelagi með slíkri alúð.
Hinrik var greindur maður og
drengur góður. Fylgdist hann vel
með í opinberum þjóðmálum og
myndaði sjer þar ákveðnar skoð-
anir.
Hann var fæddur á Borðeyri þ.
8. ágúst 1889 og stóð því rjett á
fimtugu, er hann lá nú banaleg-
una. Foreldrar hans voru: versl-
unarstjóri Friðrik Theodór Ólafs-
son dómkirkjuprests Pálssonar og
Arndís Guðmundsdóttir, prests
Vigfússonar. Á Borðeyri ólst Hin-
rik upp og var þar alla tíð til árs-
ins 1930, nema meðan hann stund
aði nám við VeL'slunarskólann í
Reykjavík. Vann hann fyrst við
Riisverslun á Borðeyri frá ferm-
ingaraldri til 1920, en þá dó eig-
andi þeirrar verslunar, Richard
Riis. Þessi verslun var þá seld og
var Hinrilc með í kaupum á henni
og varð verslunarstjóri við hana
til ársins 1930, að hann fór til
ísafjarðar og varð starfsmaður
við Landsbankaútibúið.

Hinrik Theodórs.
Þanu 21. maí 1919 kvæntist
Hinrik eftirlifaridi konu sinni,
Ásn Guðmundsdóttur, Pálssonar
beykis á ísafirði. Hefir heimili
þeirra lijóna ávalt verið rómað
fyrir gestrisni og myndarbrag.
Einn son eiga þau hjón uppkom-
inn, Richard, sein nú vinnur hjá
tollstjóranum í Reykjavík, og eina
fósturdóttur, Þórunni Björnsdótt-
ur, sem enn er til heimilis hjá
fósturmóður sinni á ísafirði.
Það er að vonnm sár söknuðnr
hjá þessum ástvinum, þar sem.
eiginmaður og faðir er svo skyndi
lega horfinn, en næg eru samt efní
til huggunar, þegar að er hugað.
Góð er sú jgöf, að fá að halda
starfsgleði og starfskröftum, að
heita má alveg fram í andlátið og
fá svo að fara þjáningalítið síð-
ustu skrefin, sem framundan era
hjá okkur öllum. Alveg sjerstak-
lega veit jeg, að lífið gat ekbi
orðið ILinrik sáluga ánægjulegt
eftir að starfsþrekið var bilað, svo
mikil var hans starfsgleði. Svo er
gott að sefa harm sinn við góðar,
bjartar og hlýjar endurminning-
ar, sem ekki eingöngu lifa hjá
nánustu ástvinunum, heldur einn-
ig mörgum öðrum ættingjum og
fjölda mörgum vinum. Allur vina-
fjöldinn sendir nú þessum nánustu
ástvinum Hinriks sáluga ástsam-
legar samúðarkveðjur um leið og
honum sjálfum og minningu hans
eru færðar þakkir fyrir vinseind
hans og viðkynningu meðan henn-
ar naut. Alveg sjerstaklega færi
jeg honum þakkir frá okkur sam-
starfsfólki hans við útibúið á ísa-
firði, en við þá stofnun mun hans
ávalt minst sem mjög umhyggju-
sams og ágæts starfsmanns.
Sigurjón Jónsson.
! SKriftarkensla.
•
J Námskeið byrjar bráðlega.
2 Tækifæri fyrir skólafólk, að
* fá kenslu áður en skólar
* byrja.
Guðrún Geirsdóttir.
Sími 3680.
( érðbréfabankii
M
< Avstcrrstr. 5 sími 3652. Opið KI.11-12o^1,
annast allskonar
verðbrjefaviðskifti.
nr\
23F
Best að auglýsa í
Mörgunblaðinu.